~ มาลัยสามชาย ~ ว.วินิจฉัยกุล มาลัยสามชาย ว.วินิจฉัยกุล / ประพันธ์ บริษัท ศรีสารา จำกัด / จัดพิมพ์ เรื่องย่อ :(จขบ.ย่อเอง) "ลอออร" เกิดมาในปลายรัชกาลที่ห้า มีชาติตระกูลที่สูงส่ง แต่ต้องกำพร้าแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย เมื่อแม่ตาย ลอออรติดตามคุณป้าเข้าวังถวายตัวเป็นคุณข้าหลวง เธอได้พบกับ "ยศ พลาธร" ...ชายมาลัยดอกรัก...ชายแรกแห่งมาลัยชีวิตของเธอ ตั้งแต่ยังรุ่นสาว เพราะยศเป็นน้องชายของข้าหลวงรุ่นพี่ของเธอเอง เธอแต่งงานกับยศเมื่ออายุเพียง ๑๗ ปี...มีชีวิตคู่ที่หวานชื่นดีในระยะแรกเริ่ม หากนานเข้าเธอก็ได้เรียนรู้ถึงนิสัยอันหยิบโหย่ง ฉาบฉวยของยศ ทำให้เกิดข้อขัดแย้งกันอยู่เนือง ๆ จนในที่สุดก็แตกหักเมื่อยศพา "ทองไพรำ" เข้ามาแทรกกลางระหว่างเธอกับเขา... หลังจากนั้นไม่นาน ชายที่สองก็ก้าวเข้ามาในชีวิต...ชายมาลัยดอกโศก...เทพ ราชศักดิ์...(หรือพระยาโยธาบดีในกาลต่อมา) พ่อม่ายลูกติด ผู้มั่นคง แข็งแกร่ง และมีชีวิตอยู่ในกรอบเกณฑ์ตามแบบฉบับนายทหารผู้มีความจงรักภักดีต่อนายเหนือหัวยิ่งชีวิต... ชีวิตคู่ของลอออรกับ "พี่เทพ" ดำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองในช่วงรัชกาลที่ ๗ ...พระยาโยธาบดีต้องตามเสด็จเจ้านายออกนอกประเทศและถึงแก่กรรมในที่สุด...ลอออรจึงต้องตกพุ่มม่ายเป็นหนที่สอง เปิดโอกาสให้ชายที่สาม...ชายมาลัยดอกบานไม่รู้โรย...มาลัยจากเมืองเหนือ เจ้าหนุ่มผู้เป็นหมอทำคลอดให้กับบุตรสาวคนเล็กของเธอ...เจ้าดิเรกรุจ...แต่กว่าที่เธอจะตัดสินใจผูกร้อยชายสุดท้ายนี้เข้ากับมาลัยชีวิตของเธอนั้นก็มีเหตุการณ์ต่าง ๆ มากมายเกิดขึ้น ตลอดจนเงื่อนไขทางสังคมนานัปการที่กีดขวางความรู้สึกอันลึกซึ้งของเธอกับเจ้าหมอหนุ่ม...เงื่อนไขประการสำคัญที่สุดก็คือ...ความเป็น "คุณหญิงโยธาบดี " ของเธอนั่นเอง (ส่วนตัว) เคยติดตามนวนิยายเรื่องนี้ บางบทบางตอนจากนิตยสารเล่มหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน... แต่ความยืดยาวของเรื่องราวทำให้ห่าง ๆ ไปในระยะหลัง คิดในใจว่าเอาไว้รอรวมเล่มแล้วกัน จนหนังสือรวมเล่มแล้วก็ยังคงลังเลอยู่ ด้วยความทั้งหนาและหนักของตัวหนังสือ ทำให้ผัดผ่อนอยู่เป็นเวลาพอสมควรทีเดียว... แต่แล้วก็ได้หนังสือมาในที่สุด เมื่อต้น ๆ สัปดาห์ก่อน หากในครึ่งแรกของเล่มก็ต้องอ่าน ๆ วาง ๆ เพราะติดภารกิจสำคัญอันเกี่ยวเนื่องกับเทศกาลสงกรานต์ที่ผ่านมา... มาครึ่งหลังจึงได้อ่านแบบรวดเดียวจบ... และจบไปสด ๆ ร้อน ๆ เมื่อสักครู่นี้เอง บอกได้คำเดียวว่า..."อิ่ม" เป็นที่สุด... กับนิยายย้อนยุคที่ยาวเหยียดและเข้มข้นเรื่องนี้... ท่านผู้ประพันธ์ไม่เคยทำให้ผู้อ่านที่ติดตามผลงานของท่าน มาตลอดต้องผิดหวังเลยสักครั้ง ท่านได้เกริ่นกล่าวไว้ในหน้าคำนำหนังสือว่า... "...ชีวิตของคุณป้าจึงเป็นแรงบันดาลใจให้นวนิยายเรื่อง 'มาลัยสามชาย' กำเนิดขึ้นมา แต่ด้วยความเป็นนักเขียน ผู้เขียนก็ได้แต่งเติมเสริมต่อ ระบายสีจากชีวิตจริงของคุณป้าไปอีก เพื่อให้เกิดสีสันและรสชาติของนวนิยาย...ฯลฯ " เป็นอันว่า...นิยายเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องราวที่มีเค้าโครงเรื่อง "อิง" ชีวิตจริงของผู้คนที่มีตัวตนจริง ๆ ในยุคสมัยที่ผ่านพ้นล่วงเลยไปแล้ว... ว้าว... อ่านแล้วก็นึกถึง "ราตรีประดับดาว" ขึ้นมาโดยพลัน...แม้จะเป็นคนละเรื่องละราวกัน แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดเปรียบเทียบ...โดยเฉพาะตัวเอกของเรื่อง แต่แม่เกดในราตรีประดับดาวกับลอออรในเรื่องนี้ก็มีวิถีชีวิตที่ค่อนข้างแตกต่างกัน แม้จะเกิดมา...อาจจะเรียกได้ว่าร่วมสมัยเดียวกัน... ตรงที่แม่เกดเป็นเด็กสาวจากบ้านนอก มีชีวิตวัยเด็กที่อบอุ่นเป็นสุข เมื่อออกเรือนมีสามีเธอจึงยึดมั่นในคติชีวิตแบบ "ผัวเดียวเมียเดียว" แต่ลอออรนั้น ถือกำเนิดมาในตระกูลที่สูงส่ง หากก็เติบโตมาอย่างเด็กกำพร้าแม่ ได้แลเห็นความทุกข์ตรมขมขื่นของผู้เป็นแม่เมื่อถูกสามีนอกใจ...จนตายจาก ทำให้เธอไม่อาจทำใจยอมรับพฤติกรรมของสามีที่ออกนอกลู่นอกทางได้... และเธอจะไม่ยอมปล่อยตัวเองให้ตกจมอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์เช่นเดียวกับมารดาของเธอเป็นอันขาด นับว่าเธอได้สวนกระแสสังคมแห่งยุคสมัยนั้น ๆ ได้อย่างเข้มแข็งทีเดียว อีกประการหนึ่ง คุณยศจากเรื่องนี้กับคุณนาถจากราตรีประดับดาวก็มีบุคลิกลักษณะที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงอีกด้วย... "คุณยศ" เป็นชายหนุ่มเจ้าสำอาง เหลาะแหละ ฉาบฉวย ไม่ยอมทำงานทำการ แถมหูเบา ขี้อิจฉาอีกต่างหาก นิสัยเช่นนี้ทำให้คนอ่านเกิดความเห็นอกเห็นใจลอออรจนถึงขั้นยุส่งให้เลิกรา และใจหายใจคว่ำ เกรงว่าจะใจอ่อนกลับไปคืนดีด้วยในตอนหลัง... ผิดกับคุณนาถของแม่เกดที่แม้จะเจ้าชู้แต่ก็รับผิดชอบลูกเมียพอสมควร และเอางานเอาการ ปฏิบัติหน้าที่จนได้ดิบได้ดี (แหะ ๆ ตอนอ่านราตรีประดับดาวก็ออกจะเกลียดคุณนาถ...แต่พอมาอ่านมาลัยสามชาย มาเจอผู้ชายแบบยศเข้า คุณนาถเลยดีขึ้นอักโข...) หรือจะเปรียบเทียบตัวร้ายในเรื่องก็เห็นถึงความแตกต่างชัดเจน "เนื้อทอง" จากราตรีประดับดาวนั้นเป็นนางร้ายโดยสถานการณ์พาไป เพราะต้องกลายมาเป็นเมียน้อยหลังจากที่คิดว่าตัวเองเป็นเมียคนเดียวอยู่ตั้งนาน เมื่อมาพบว่าแม่เกด เมียเดิมซึ่งเป็นเมียบ้านนอกเกิดจะเข้มแข็ง และครองตัวรอสามีอยู่อย่างอดทน ก็ต้องมีความหึงหวงจนเกิดการยื้อแย่ง ระรานกันเป็นธรรมดา แต่แม่ทองไพรำจากเรื่องนี้เป็นหญิงคนชั่วโดยกมลสันดาน เพราะเกิดและเติบโตในซ่อง...ได้คลุกคลีอยู่กับความชั่วร้ายเสียจนไม่เกรงกลัวบาปกรรมใด ๆ ทั้งสิ้น แม้เจ้าหล่อนไม่ได้ระรานหรือรังแกลอออรโดยตรง แต่ความประพฤติของเจ้าหล่อนก็ทั้งน่ารังเกียจและน่าขยะแขยง สร้างความเดือดร้อนให้แก่ผู้คนโดยทั่ว ** อาจจะสปอยล์... ด้วยความที่เป็นนิยายที่ยาวมาก ๆ ถ้าอ่านเป็นตอน ๆ ในขณะที่ตีพิมพ์ในนิตยสารก็อาจจะไม่สะดุดอะไรนัก แต่เมื่อมาอ่านรวดเดียวแบบนี้ มันก็เกิดจะมีจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชวนให้ขัด ๆ ใจอยู่บ้างเหมือนกัน อย่างเช่นการเรียกขานชื่อตัวละครบางตัว...นับแต่นางเอกของเรื่องไปเลย ชื่อลอออรนั้นเป็นชื่อที่เสด็จทรงตั้งให้ เดิมชื่อลออเฉย ๆ ก็ไม่แปลกถ้าคนเป็นป้าจะติดเรียกแม่ลออ... แต่ในตอนหลัง ๆ หลายครั้งที่ป้าจะเรียกแม่ลออบ้าง แม่อรบ้าง ชวนงงเป็นยิ่งนัก หรือตัวร้าย...แม่ทองไพรำ ที่ตอนแรก ๆ หลายคนก็เรียกนางไพ นางไพ ตัวเองหลายครั้งก็เรียกตัวเองว่าไพอย่างนั้นอย่างนี้ แต่มาช่วงกลาง ๆ จนถึงท้าย ๆ เล่ม คนที่เคยเรียกนางไพมาแต่ต้นก็เปลี่ยนเป็นเรียกนังทองมั่ง อีทองมั่ง...โอ๊ย...งง... หรือจากแม่กิมลั้ง...(แม่เลี้ยงคนหนึ่งของยศ) ในหน้า ๑๐๖...ผ่านไปร้อยหน้าพอดิบพอดี ในหน้า ๒๐๖ เปลี่ยนชื่อเป็นกิมไล้เฉยเลย...แล้วก็เลยชื่อกิมไล้ไปจนจบเรื่อง... อีกฉากหนึ่ง...ฉากสำคัญของเรื่อง...ตอนที่พ่อของนรินทร์พังประตูเข้าไปพบว่าลูกชายมาลักลอบเป็นชู้กับเมียน้อยตัวเอง... ตอนต้นเหตุการณ์ (ซึ่งเป็นตอนท้ายของบทก่อนหน้า)ก็บรรยายไว้แล้วว่า..."...ถีบซ้ำอีกสองที บานประตูไม้ใส่กลอนไว้หละหลวม ก็เปิดผลัวะเข้าไป..." (ประตูถูกถีบเปิดออกแล้ว)... แต่เหตุการณ์ตอนท้าย(อีกบทหนึ่งต่อมา) คือ..." เสียงแกร๊กดังที่ประตู เขาเหลียวขวับหันไปมอง ทองไพรำกำลังตะเกียกตะกายลนลานเปิดประตูเตรียมหนีออกไปข้างนอก..." เอ...หรือห้องนอนในบ้านเช่าหลังเล็กนั่นจะมีสองประตู ? แต่ก็แค่จุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ค่ะ แหะ ๆ ไม่ได้คิดจับผิดนะคะ แต่มันสะดุดจริง ๆ ( อ่านจบแล้วเพิ่งมาเห็นในหน้าปกในหนังสือระบุว่า...เป็น'หนังสือเล่มเล็ก'ลำดับที่ ๑๗๕... ต้องหัวเราะกิ๊กทีเดียว...หนังสือเล่มทั้งหนาทั้งหนัก ความหนาถึง ๗๕๙ หน้า น้ำหนักสุทธิ ๑.๑๒ ก.ก. เนี่ยนะ...หนังสือเล่มเล็ก ! )   Create Date : 19 เมษายน 2551     Last Update : 5 มิถุนายน 2552 11:52:42 น. Counter : 12349 Pageviews.   30 comment Share Tweet

Rain : บันทึกรักฤดูฝน ~ 'อาพัชรินทร์ ' Rain : บันทึกรักฤดูฝน 'อาพัชรินทร์ ' สนพ.อักขระบันเทิง /พิมพ์ มิ.ย. ๒๕๔๖ เรื่องย่อ : "ดาว" หรือมาลีดาวแต่งงานกับคุณเรนเพราะรักในความดีของเขา ทั้งที่ตัวเองมีคนรักที่ลึกซึ้งอยู่ในใจ เป็นชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่รู้จักกันผ่านเครื่องมือสื่อสารยุคใหม่...อินเทอร์เน็ต...พี่ตฤณ เธอหลงใหลได้ปลื้มกับถ้อยคำสำนวน ตลอดถึงท่าทีเป็นห่วงเป็นใยจากเขาทั้ง ๆ ที่ไม่เคยพบหน้า...จนในตอนหลังเธอได้มารู้ว่าเขามีครอบครัวแล้ว แต่กำลังมีปัญหาระหองระแหงกับภรรยา...เธอพยายามตัดใจจากเขา แต่ก็ยังเก็บเขาไว้ในซอกมุมแห่งความทรงจำ เมื่อเธอตกลงแต่งงานกับคุณเรน ชายหนุ่มเจ้าของร้านดอกไม้ที่แสนจะโรแมนติกและรักเธอเหลือเกิน เธอคาดหวังว่าด้วยความดีของเขา เธอคงจะรักเขาได้ในวันหนึ่ง...แต่กว่าวันนั้นจะมาถึง เธอก็ได้เรียนรู้ว่า...ที่ผ่านมาเธอโง่งมเพียงใด... ส่วนตัว : หนังสือเล่มเล็ก ๆ นี้วางอยู่บนชั้น ในส่วนของหนังสือแนว "วัยหวาน" ซึ่งปกติเราจะ...ระ ๆ สายตาผ่านไป ...เนิ่นนานพอสมควร ทั้งชื่อเรื่อง ทั้งภาพปกตอกย้ำความเข้าใจว่า...ก็เป็นนิยายของนักเขียนหน้าใหม่วัยใสคนหนึ่ง ชื่อหนังสือเหมือนกับชื่อนักร้องดังชาวเกาหลีที่เด็ก ๆ กรี๊ดกร๊าดกันนักหนา... เผอิญเมื่อวานนี้เพื่อนเก่าที่สนิทมากคนหนึ่งโทรมาคุยด้วย คุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้... แล้วก็วกมาคุยเรื่องหนังสือหนังหา เขาก็บอกว่าชีวิตเขาตอนนี้เป็นเหมือนกับนางเอกนิยายเรื่องเรน...เราก็เอ๋อ...ไม่เคยอ่านง่ะ เขาก็เลยบอกว่า เป็นไปได้ไง ที่เราไม่เคยอ่านเรื่องนี้...เพราะเท่าที่เขารู้จักรสนิยมการอ่านของเราเขาคิดว่าเราน่าจะชอบงานของคนนี้นะ เพื่อนบอกเราว่าสำนวนการเขียนของนักเขียนคนนี้ปน ๆ กันระหว่างสิริมา อภิจาริน กับช่อลัดา มาถึงนักเขียนรุ่นใหม่หน่อยก็ออกแนวคล้ายคุณปรายด้วยนะ...เป็นอันว่าจับนักเขียนคนโปรดของเรามาคละรวมกันเลยทีเดียว เมื่อวางหูจากเพื่อน จึงหยิบหนังสือเล่มนี้ลงจากชั้น แล้วก็เริ่มต้นอ่าน...อ่าน ๆ ไปก็นึกบ่นว่าตัวเองในใจว่า ช่างตีกรอบให้ตัวเองจนทำให้เกือบพลาดงานเขียนดี ๆ เช่นนี้ไปเสียแล้ว...แล้วก็อ่านจบได้ภายในเวลาสองชั่วโมง ผู้เขียนเรื่องนี้ออกตัวไว้ที่หน้าคำนำ ภายใต้หัวข้อ "คำคนฤดูรัก" ว่า ..."ฉันแอบนำสิ่งสุขของฉันสอดแทรกอยู่ในเรื่องราวบ่อยครั้ง ทั้งสายฝน ดอกไม้ และตัวละครบางตัวที่เคยโลดแล่นอยู่จริง...ในชีวิตของฉันเอง หนังสือเล่มนี้จึงเต็มไปด้วยความสุข...สำหรับฉัน ขณะที่บางคนอ่านแล้วบอกว่ามันเป็นความโศก สุขกับโศก...ต่างกันที่สายตาคนมอง ฉันเพียงใคร่รู้ คุณจะมองมันด้วยสายตาแบบไหน ?" ถ้าถามฉัน...ฉันอ่านแล้วโหยแทนเจ้าของบันทึกค่ะ ร่วมยินดีกับดอกรักที่กำลังจะเบ่งบานชูช่อ หากก็เศร้าไปกับเจ้าของต้นรักนี้ที่ไม่มีโอกาสได้แลเห็นความสวยสดงดงามนั้น นิยายรักเหงา ๆ เศร้า ๆ เคล้าสายฝนนำมาชวนอ่านในวันฝนพรำค่ะ   Create Date : 08 เมษายน 2551     Last Update : 5 มิถุนายน 2552 11:58:13 น. Counter : 2058 Pageviews.   17 comment Share Tweet

~ ปราสาททรายในสายฝน ~ ดวงตะวัน ปราสาททรายในสายฝน ดวงตะวัน / เขียน พิมพ์คำสำนักพิมพ์ / พิมพ์ ตุลาคม ๒๕๔๙ >> กีระดารา แด่เจ้าผู้เป็นหัวใจ เป็นหนึ่งในเรื่องชุดธิโมส์ - - แผ่นดินแสงดาว --ที่ จขบ.อ่านไปแล้วทั้งหมด สี่เรื่อง ได้แก่ รักที่ริมทะเลเมฆ - - ดอกไม้และสายลม - - ปราสาททรายในสายฝน และ ผีเสื้อลายตะวัน - -ขาดเล่มแรกในชุดคือ รุ้งจันทร์ตะวันดาว กับเล่มล่าสุด บัลลังก์บุหลัน หยิบเรื่องนี้มาบอกเล่าเพราะเท่าที่อ่านมา ชอบเรื่องนี้มากที่สุด (จริง ๆ แล้วก็ชอบทั้งหมดนั่นแหละ แต่เรื่องนี้ดูเหมือนจะครบรส เป็นเรื่องเป็นราวที่อยู่ในความสนใจของตนเองอยู่พอดีกระมัง ทำให้ประทับใจ) ก่อนอื่นขอเท้าความถึงประเทศธิโมส์... ฉากหลังของนิยายเรื่องนี้(เพียงเล็กน้อย)ก่อน... ธิโมส์เป็นประเทศเล็ก ๆ ที่มีประวัติศาสตร์ยืนยาวมากว่าสองถึงสามพันปี มีภูมิประเทศเป็นเกาะ แบ่งการปกครองเป็นหัวเมืองต่าง ๆ มีเมืองหลวงคือ "อลากาส" และมี "ปันต์" เป็นผู้นำสูงสุด ชาวธิโมส์มีภาษาของตัวเองคือภาษาธิมาส์ ชนเผ่าที่ใหญ่ที่สุดและรวบรวมชนเผ่าต่าง ๆ ในธิโมส์ให้ร่วมเป็นประเทศคือชนเผ่าครีราโมส์ ซึ่งสถาปนาตัวเองขึ้นเป็นราชวงศ์ครีราโมส์ในเวลาต่อมา - - "ปราสาททรายในสายฝน" เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่เมือง โอจา - - เมืองแห่งทิศตะวันออก ดินแดนแห่งสายฝนและเมืองคนดุ - - เรื่องย่อก็เหมือนในโปรยปกหลัง...จึงขอยกมาจากตรงนั้นก็แล้วกัน.... เมืองโอจา ...ในวันที่ฝนตกหนักต่อเนื่อง เนินดินชายป่าในเขตพื้นที่บ้านของ บีแบลค - - หนุ่มมาเฟียผู้ทรงอิทธิพล - - เกิดการถล่มลง แผ่นหินหัก ๆ แผ่นหนึ่งผุดโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน จารึกโบราณบนแผ่นหินแผ่นนั้นนำ ตรีดามาส นักโบราณคดีสาวมายังที่ดินของชายผู้ซึ่งหวงแหนความเป็นส่วนตัวยิ่ง เพื่อค้นหา กีระดารา ปรสาททราย คำที่เป็นปริศนาสำหรับนักโบราณคดีธิโมส์มาทุกยุคทุกสมัย ยิ่งค้นหาก็ยิ่งค้นพบเงื่อนงำชวนสงสัย...จารึกนั้นเป็นแผ่นหินปิดหลุมศพของเจ้าหญิงในประวัติศาสตร์ ที่ถูกนักรบเถื่อนแห่งโอจาลักพาตัวมาจริงละหรือ ? ปราสาททรายที่เต็มไปด้วยเพชรนิลจินดาหลังนั้นมีอยู่จริงหรือไม่ ? แต่ยิ่งตรีดามาสเข้าใกล้ความจริง เหตุร้ายก็เกิดขึ้นกับคนทั้งคู่ถี่ขึ้นทุกที ราวกับมีใครบางคนคอยบงการ ก่อนที่ความลับในหลุมขุดค้นจะถูกเปิดเผย... ชอบมากกกกกกก.... ชอบอ่านจินตนิยายร่วมสมัยแบบนี้มาก ๆ เรื่องราวที่มาจากจินตนาการล้วน ๆ หากอิงกระแสโลกปัจจุบันได้อย่างกลมกลืนที่สุด โดยเฉพาะสำนวนภาษาที่... อ่านแล้ว "เชื่อ" อย่างจริงจังว่ามีประเทศธิโมส์อยู่จริง ๆ และมีคนพูดภาษาธิมาส์จริง ๆ ไม่มุมใดก็มุมหนึ่งในโลกนี้ ผู้เขียนแน่นในข้อมูล และละเอียดลออกับรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในเรื่องชนิดที่ไม่มีหลุดเฟรม... อย่างตอนที่บีแบลคกลับไปบ้านแม่ ซึ่งอยู่คนละที่กับ "บ้านหิน" ของเขา... "...เขาแลเลยออกไปด้านหลังเห็นสวนเล็ก ๆ และเห็นชายฉกรรจ์สองคนเดินเตร่อยู่ไม่ห่างจากกอดอกโมส์สีน้ำเงิน เบญาสีชมพู และนูนิสีเหลือง..." อ่านแล้ว.....เห็นภาพกอดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋ม สีน้ำเงิน สีชมพู สีเหลือง...พราวอยู่ในหน้าหนังสือทีเดียว...แม้จะไม่รู้จักสักนิดว่าเจ้าดอกโมส์เอย ดอกเบญาเอย อีกเจ้าดอกนูนินั่น หน้าตาเป็นยังไง... มีฉากการเข่นฆ่าล้างแค้น การแย่งชิงความเป็นใหญ่ทั้งด้านการเมืองและธุรกิจ (ตามแบบฉบับนิยายที่มีตัวเอกของเรื่องเป็นผู้มีอิทธิพล...) เทียบเคียงไปกับการสืบเสาะหา "ความจริง" จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่ค้นพบ ผู้เขียนสามารถร้อยเรียงเรื่องราวได้อย่างเข้มข้นน่าติดตาม...มีเกร็ดความรู้อันเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และโบราณคดีสอดแทรกอยูตลอดทั้งเรื่อง... บทจะหวาน...คนเถื่อนอย่างบีแบล็คก็หวานได้อย่างมีเสน่ห์ และแสนจะอบอุ่นโรแมนติกนักหนา...ทำเอาคนอ่านอยากจะกลายร่างเป็น "ตรีดามาส" กันเป็นแถว... "ผมเคยบอกคุณแล้วหรือยังนะตรี ว่าผู้ชายเผด็จการก็มีหัวใจ แล้วต้องให้ผมบอกด้วยหรือเปล่าว่า หัวใจมีเอาไว้เพื่ออะไร..." "ตรี" คือคำที่บีแบล็คใช้เรียกขานตรีดามาส... ตรี ที่นอกจากจะมีความหมายว่า หญิงสาวแล้ว ยังมีความหมาย(โดยเฉพาะในนัยของการเรียกขานนี้)ว่า "เจ้าหญิง"... ฟังแล้วให้ความรู้สึกนุ่มนวลและอ่อนหวานเหลือเกิน... "...คุณสนใจหลุมศพ มัมมี่ แผ่นหิน คุณเข้าอกเข้าใจประเพณีวัฒนธรรมของชาวบ้านทั่วธิโมส์ คุณพร้อมจะฟังคำพูด เรื่องเล่าของชาวบ้านทุกคน ...ถ้าคุณจะเพิกเฉยต่อหัวใจของผมก็คงเกินไปละ คุณต้องมีเหตุผลที่ดีพอมาบอกผมนะตรี ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่" อื้อหือ...อ่านแล้วไม่อยากวางเลยทีเดียว **แถมท้ายอีกนิด...ถ้าเราอ่านนิยายชุดนี้ครบทุกเล่ม เราคงพูดภาษาธิมาส์ได้แน่ ๆ ... ว้าว...ชักอยากไปเที่ยวธิโมส์แล้วซี คุณผู้เขียนน่าจะจัดทัวร์พาคนอ่านไปเที่ยวที่นั่นมั่งนะ จะจองเป็นคนแรกเลยเอ้า...!   Create Date : 24 มีนาคม 2551     Last Update : 4 มิถุนายน 2552 14:59:02 น. Counter : 3561 Pageviews.   22 comment Share Tweet

จาก..." เรือนศิรา" ถึง..."สะพานแสงคำ" ~ ปิยะพร ศักดิ์เกษม "เรือนศิรา" ปิยะพร ศักดิ์เกษม / เขียน สนพ.ดอกหญ้า / จัดพิมพ์ ธันวาคม ๒๕๓๙ โปรยปกหลัง : เรือนศิรา... เรือนไม้สักทองทรงไทยล้านนา อาณาจักรเก่าแก่สวยสมบูรณ์ ด้วยประวัติความเป็นมาอันยาวนาน ที่แม่ของเธอเคยครอบครอง... ............................................ ความรัก... ความหลัง ที่เธอเคยคิดว่าจบสิ้นไปแล้ว เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งที่นี่ และหัวใจของเธอ... ก็ถูกหล่อหลอมให้อ่อนละมุนลง ภายใต้ร่มไม้ชายคาแห่งนี้ .............................................. เรือนศิรา... ที่พักพิงของหัวใจที่เปี่ยมด้วยความหมายแห่งรัก เรื่องย่อ : พิมลพัทธ์ เป็นลูกสาวของคุณศิขรินที่เกิดกับอรพิม ภรรยาคนแรก เมื่อทั้งสองแยกทางกัน ศิขรินแต่งงานใหม่กับเจนจารีและลูกสาวอีกหนึ่งคนคือจารวีร์... ส่วนอรพิมได้พาตัวเองพร้อมพิมลพัทธ์...ขณะยังอยู่ในครรภ์ไปพักพิงอยู่กับคุณพัทธ์...นักธุรกิจหนุ่มผู้ถีบตัวเองจากเด็กหนุ่มผู้ต้อยต่ำขึ้นมาเป็นนักธุรกิจแถวหน้าคนหนึ่งของเมืองไทย...ก่อนจากไปด้วยโรคร้าย พิมลพัทธ์จึงเติบโตขึ้นมา มีชีวิตที่พรั่งพร้อม จากการเลี้ยงดูอย่างแสนรักจาก "แด้ดดี้" ของเธอ พร้อม ๆ กับการถูกปลูกฝังความคิดปฏิเสธและต่อต้านผู้เป็นบิดาโดยสายเลือดอย่างศิขริน...อย่างลึก ๆ เงียบ ๆ เมื่อวันหนึ่ง...ศิขรินและเจนจารีประสบอุบัติเหตุจนเสียชีวิต...ทิ้ง "เรือนศิรา" มรดกมูลค่านับล้านไว้ในความครอบครองดูแลของเธอ รวมทั้ง "จารวีร์" น้องสาวต่างมารดา ซึ่งได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนักจากอุบัติเหตุจน...แม้ไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสทางร่างกาย หากก็มีบาดแผลในใจจนเธอปฏิเสธการสื่อสารกับผู้คนไปชั่วขณะ... ยิ่งไปกว่านั้น...หลังการเสียชีวิตของบิดา พิมลพัทธ์ยังได้รับรู้ความเป็นจริงอันน่าเจ็บปวดอีกอย่างหนึ่งก็คือ... ผู้ชายคนที่เธอแสนรักอย่าง "เอริก" กลับกลายเป็นคนคนเดียวกับ "อริน" ลูกชายคนโตของเจนจารี...พี่ชายต่างบิดาของจารวีร์ที่มีสิทธิในการดูแลจารวีร์ร่วมกับเธอ หนึ่งในผู้ต้องสงสัยที่สร้างสถานการณ์ต่าง ๆ...กระทั่งการมุ่งร้ายหมายชีวิต เพื่อขัดขวางการเข้าครอบครอง "เรือนศิรา" ของเธอ... ถ้าเล่าต่อ ก็จะกลายเป็นสปอยล์เต็ม ๆ แล้วล่ะค่ะ... ส่วนตัวอ่านนิยายเรื่องนี้ตั้งแต่หนังสือออกใหม่ ๆ นู่นทีเดียว รู้สึกชื่นชมนักเขียนหน้าใหม่ (ในขณะนั้น) อย่างคุณปิยะพรมาก ๆ ว่าเธอช่างสามารถต่อยอดพล็อตนิยายธรรมดา ๆ (เรื่องราวของความรัก ความหลังฝังความแค้น การแย่งชิงมรดก ความเข้าใจผิด ฯลฯ พล็อตแบบนี้เราว่ามันเป็นพล็อตพื้นฐานของนิยายนะ) ให้เป็นเรื่องเป็นราวได้อย่างชวนติดตาม...(พอประมาณ...ด้วยรู้สึกว่า อ่าน ๆ ไป เหมือนจะเดาเรื่องราวล่วงหน้าได้ แต่ก็พอยอมรับได้ ด้วยสำนวนภาษาที่ใช้ละเมียดละไม และสละสลวย ทำให้อ่านได้เรียบลื่นไม่สะดุด...) แม้จะมีรายละเอียดมาก (ไปนี๊ดดดด...นึง)...เหมือนจะพยายามสอดแทรกสาระและข้อคิดต่าง ๆ ตลอดจนลักษณะนิสัยใจคอของตัวละครลงในเนื้อหานิยายอย่างที่หลายคนบอก แต่เราก็ไม่รู้สึกเบื่อหรือสะดุดแต่อย่างไร... อาจจะด้วยสำนวนภาษาของเธอนั่นเอง เรื่องเปิดตัวด้วยฝันร้ายของจารวีร์...แล้วก็พร่ำพรรณนาถึงความเป็นมาเป็นไปของตัวเด็กหญิงและมารดาของเธอ...เจนจารี... เหมือนจะหลอกผู้อ่านนิด ๆ ให้คิดว่า เป็นเรื่องราวของเด็กหญิงโดยตรง...แต่หลังจากนั้นอีกไม่นานจึงค่อยเปิดตัว "พิมลพัทธ์" - นางเอก กับ "เอริก" - พระเอก ลูกเลี้ยงที่ศิขรินไว้ใจ มอบหมายหน้าที่ให้มาคอยติดตามความเคลื่อนไหวของพิมลพัทธ์... มีบทผู้ร้ายผู้ดีอย่าง "ศานิต" ที่มาช่วยปูทางให้ผู้อ่านได้มองเห็นถึงนิสัยเอาแต่ใจจนเกือบเป็นแข็งกระด้างของนางเอก... และบทนางอิจฉาแบบ "ทิชา" ที่มาเปิดช่องโหว่ให้เรามองเห็นความเปลี่ยนแปลงของนางเอก...โดยเฉพาะ...มโนสำนึกที่มีต่อน้องสาวร่วมบิดา... เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องมาจากเรื่อง "ใต้ร่มไม้เลื้อย" ซึ่งเรื่องนั้นจะบอกเล่าถึงเรื่องราวของคนรุ่นพ่อและแม่ของพิมลพัทธ์ (หนังสือหายไปแล้ว...ตามระเบียบ)...แต่ยังพอจำได้คร่าว ๆ ว่าพระเอกคือ "พัทธ์" เด็กหนุ่มผู้ทะเยอทะยานและเติบโตมาภาย..."ใต้ร่มไม้เลื้อย" ของนางเอก คืออรพิม (แม่ของพิมลพัทธ์นั่นเอง) นี่เป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งของผู้เขียน ที่สามารถแตกแขนงของนิยายแต่ละเรื่องของเธอ แล้วร้อยเรียงออกมาเป็นนิยายเรื่องใหม่ที่แม้จะมีตัวละครที่ต่อเนื่องกัน แต่ประเด็นของเรื่องราวและรายละเอียดที่นำเสนอจะแตกต่างออกไป... อย่างค่อนข้างสิ้นเชิง...ตามความแตกต่างของบุคลิกของตัวละคร และสถานการณ์ที่เกิดขึ้น... เพราะหลายครั้งที่...เมื่ออ่านนิยายเรื่องหนึ่งจบลง ...บางทีเรายังรู้สึกผูกพันกับตัวละครอีกหลาย ๆ ตัวที่โดดเด่น อยากรู้อยากเห็นความเป็นไปของเขาว่า...จะเป็นไปยังไงต่อไป... และคุณปิยะพรก็สามารถสนองอารมณ์ตรงนี้ของผู้อ่านได้อย่าง...ชวนติดตาม "สะพานแสงคำ" ปิยะพร ศักดิ์เกษม / เขียน พิมพ์คำสำนักพิมพ์ /จัดพิมพ์ มกราคม ๒๕๕๐ โปรยปกหลัง : สะพานโค้งข้ามคูบัวหลากสี ราวสะพานมีลวดลายเป็นเถาไม้เลื้อยเกี่ยวพัน ลวดลายนั้นดูสดใสอร่ามเรือง ด้วยสีเหลืองจัดราวทองคำนพคุณ อีกฟากหนึ่ง...ด้านหลังต้นไม้หลากพันธุ์รกทึบนั้น คือเส้นทางทอดไปสู่ที่ไหนสักแห่ง และไม่ใช่เพียงพาไปสู่สถานที่เท่านั้น หากพาไปสู่ผู้คนและเหตุการณ์มากมายด้วย ! สะพานแสงคำ... สิ่งเชื่อมโยงระหว่างความรักกับความชัง ความจริงกับความลวง อดีตกับปัจจุบัน... เรื่องย่อ : เมษาริน มีความผูกพันลึกซึ้งกับ 'เจ้าจันทร์แจ่มฟ้า' มาแต่เยาว์วัย เธอรับช่วงในการดูแลรับใช้ท่านมาจากผู้เป็นพ่อกับแม่อย่างเต็มอกเต็มใจอยู่ในต่างแดน... เจ้าจันทร์แจ่มฟ้าได้รับมรดกจากเจ้ายายของท่าน เป็นครึ่งหนึ่งของ "คุ้มจักรคำ" ร่วมกับ จารวีย์ (เด็กหญิงจากเรื่องข้างบนนั่นแหละ)... แต่ขณะนั้นจารวีย์ยังเด็กนัก ผู้ดูแลผลประโยชน์ให้เธอจึงเป็นพิมลพัทธ์กับอริน... เมษารินติดตามเจ้าจันทร์แจ่มฟ้ากลับเมืองไทยเนื่องจากเจ้าได้ทราบข่าวเกี่ยวกับโครงการที่พิมลพัทธ์กับอรินจะดัดแปลงคุ้มจักรคำให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์...ซึ่งเจ้าไม่เห็นด้วย และคิดว่าจะมาระงับโครงการนั้นตามสิทธิ์ครึ่งหนึ่งของท่าน... โครงการนี้มี "ภาสุ" (พระเอก)เป็นผู้ดำเนินการ...และแท้ที่จริงเมษารินเคยได้พบปะสนทนากับภาสุมาก่อนหน้านี้แล้ว ขณะที่เธอกำลังจับจ้องมองภาพเขียนของ "สะพานแสงคำ" ในแกลเลอรี่แห่งหนึ่งในกรุงลอนดอน... เมษารินได้เข้าพักในคุ้มจักรคำ ในห้องนอนที่อดีตเมื่อกว่าร้อยปีมาแล้ว เคยเป็นห้องนอนของ "เจ้าเอื้อย" ...ในห้องนั้น มีภาพสะพานแสงคำแขวนติดผนังอยู่... อาจจะด้วยภาพวาดนั้น หรือจะด้วยเหตุแห่งกรรมใด ๆ ก็ตามทำให้เมษารินเริ่ม "ฝัน" ว่าเธอได้ไปอยู่ร่วมสมัยกับ "เจ้าเอื้อย" ได้พูดคุยใกล้ชิดจนเกิดเป็นความผูกพัน... พร้อม ๆ กันก็ได้รับรู้ถึงเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นในช่วงนั้น ซึ่งแตกต่างจากแง่มุมที่เธอเคยได้ยินได้ฟังมาจากคำบอกเล่าของ "เจ้าจันทร์แจ่มฟ้า" มากมายเหลือเกิน... '...หญิงสาวได้เห็นตัวเองกับเจ้าเอื้อยอีกหลายต่อหลายครั้ง...ทุกครั้งดูเหมือนเด็กน้อยจะโตขึ้นเรื่อย ๆ เป็นลำดับ ! เธอได้เห็นการเติบโตของเด็กคนนี้ไม่ต่างจากที่ได้มองย้อนกลับไปในอดีต แล้วได้เห็นตนเองค่อยเติบโตขึ้น เธอได้รู้จักนิสัยใจคอและความคิด ของเจ้าเอื้อย ไม่ต่างจากการได้รู้จักตนเอง...' กระทั่ง...วันหนึ่ง เมื่อเจ้าเอื้อยเติบโตขึ้นเป็นสาวรุ่น...ได้เผชิญกับชะตากรรมอันโหดร้ายและแสนเศร้า... เธอก็พบว่า...เธอได้กลายเป็นเจ้าเอื้อยไปเสียเอง...ในความฝัน...ความฝันที่แจ่มชัดจนเธอไม่อยากจะคิดว่านั่นเป็นเพียงความฝัน... โห...เรื่องย่อยาวววววว....มาก เห็นทีจะต้องพอ เดี๋ยวคนเขียนเขาจะค้อนเอา... นิยายเรื่องนี้อาจจะเรียกได้ว่าเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ได้เหมือนกัน... ถึงแม้ "เชียงพระคำ" หัวเมืองล้านนาเล็ก ๆ ในเรื่องจะเป็นเพียงเวียงวังที่ถูกจำลองขึ้น แต่ผู้เขียนก็ได้บอกเล่าเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ของเมืองนี้ควบคู่ไปกับประวัติศาสตร์ล้านนาที่น่ารู้ในช่วงเปลี่ยนแปลงการปกครอง... (ส่วนตัวสนใจและศึกษาเรื่องนี้มาพอสมควร เห็นได้ว่าผู้เขียนได้ทำการบ้านมาอย่างดีทีเดียว) ผู้เขียนได้บอกเล่าถึงการรุกคืบของ "สยาม" นับแต่...พระเจ้าอินทวิชยานนท์เจ้าหลวงองค์ที่เจ็ดแห่งนครเชียงใหม่ถึงแก่พิราลัย... เจ้าน้อยสุริยะ โอรสองค์ที่หกแห่งเชื้อตระกูลเจ้าเจ็ดตนขึ้นสืบต่อ...หากก็เป็นเพียงตำแหน่งเท่านั้น ด้วยเจ้าหลวงในตอนนี้ได้กลายเป็น "ข้าราชการสยาม" ขึ้นตรงต่อรัฐบาลสยามและกินเงินเดือนจากส่วนกลาง...เชียงพระคำแม้จะอยู่ปลายแถว แต่ก็พลอยกระเทือนไปด้วยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้... จะบอกเล่าความรู้สึกจากการอ่าน...ยังมิวายจะเล่าเนื้อหาของหนังสือแฮะ... ชอบเรื่องนี้มาก ๆ มากกว่าเรื่องข้างบนหลายเท่านัก...อาจจะเป็นด้วยวิธีดำเนินเรื่องที่สนุก น่าค้นหาติดตาม ในการข้ามเวลา ย้อนอดีตของเมษารินในเรื่องนี้ไม่ได้ออกแนว "เหนือจริง" จนเกินไปนัก...มันเหมือนกับการเลื่อนไหลของกระแสสำนึกที่เกาะเกี่ยวผูกพัน โดยมีปัจจัยหลักคือภาพวาดสะพานแสงคำ...สถานที่และสภาวะอารมณ์ของตัวเมษารินเองเป็นตัวเชื่อมโยง...ซึ่งผู้เขียนทำได้อย่างลื่นไหล... ใครที่คาดหวังบทรักกุ๊กกิ๊กอาจจะผิดหวังนะคะ...เพราะเรื่องนี้ดูเหมือนว่า...ตัวละครเอกอย่างภาสุกับเมษาริน ก็มีบทบาทเป็นเพียง 'สะพาน' ทอดข้ามห้วงแห่งอคติอันเกิดจากความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองได้รับรู้มาอย่างฝังลึกรวมถึงความภาคภูมิใจในสายบรรพบุรุษของตน...เท่านั้นเอง แต่อย่างน้อยก็มีความรักอันลึกซึ้งระหว่าง "เจ้าเอื้อย" กับ "เจ้าภูแก้ว" หนุ่มสาวในภพอดีต... กับความรักแสนหวานระหว่างพิมลพัทธ์กับอริน (จาก "เรือนศิรา")...มาช่วยเสริมให้เรื่องราวไม่หนักหน่วงจนเกินไป... ** เพิ่มเติมอีกเล็กน้อย นิยายในชุดนี้เริ่มตั้งแต่ "รากนครา" อันเป็นเรื่องราวย้อนยุค บอกเล่าถึงประวัติศาสตร์ความเป็นมาของบรรพบุรุษในตระกูล "ศุษิระ" ที่สืบเนื่องโยงใยกัน มาถึงยุคปัจจุบันอย่างเล่มถัดมาคือ "ใต้ร่มไม้เลื้อย" และ "เรือนศิรา" ...จากนั้นก็มีเรื่องที่มี สาวน้อย "จารวีร์" เป็นตัวเอก..."ในบ่วงมนตรา" จนมาถึง"สะพานแสงคำ" เรื่องนี้ ...(อาจจะตกหล่น...แฟนคลับคุณปิยะพรช่วยเสริมได้นะคะ) ถึงแม้ตัวละครจะเกี่ยวโยงกันแต่ทุกเรื่องก็มีเนื้อหาเรื่องราวที่เป็นเอกเทศ ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกเรื่อง ก็รู้เรื่องได้.... แต่จขบ.ก็อ่านไปแล้วทุกเรื่อง แหะ ๆ จะมีชอบมากชอบน้อยแตกต่างกัน...อย่างที่เอ่ยชื่อมาทั้งหมด ณ ตอนนี้ยกให้ 'สะพานแสงคำ' นี้แหละค่ะ เป็นที่หนึ่งในใจ จึงนำมาชวนอ่านอย่างแรงอีกเล่มค่ะ !   Create Date : 19 มีนาคม 2551     Last Update : 4 มิถุนายน 2552 15:00:59 น. Counter : 19504 Pageviews.   30 comment Share Tweet

~ สวรรค์เบี่ยง ~ กฤษณา อโศกสิน "สวรรค์เบี่ยง" กฤษณา อโศกสิน / เขียน (ปกนี้) สนพ.เพื่อนดี /พิมพ์ ...เรื่องราวของความรักต่างชนชั้น จนแม้(หากอยากไป)สวรรค์ยังต้องอาศัยทางเบี่ยง... เรื่องย่อ : "ลีลา" กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานกับคู่หมั้นหนุ่ม ในอีกห้าวันข้างหน้า แต่โชคร้ายนัก เธอและเขาประสบอุบัติเหตุ คู่หมั้นของเธอเสียชีวิต ในขณะฝ่ายคู่กรณีก็สูญเสียภรรยาเช่นกัน นั่นทำให้ชะตาชีวิตของลีลาพลิกผัน...เธอตอบตกลงแต่งงานกับคุณคิด วรวัตต์ พ่อม่ายสูงวัยผู้ขับรถคันที่ชนเข้ากับคู่หมั้นของเธอ ด้วยเหตุผลหลักที่ฝังลึกในใจเธอก็คือ...เขาเป็นบิดาของ "คาวี วรวัตต์ " ชายหนุ่มที่เธอเคยหลงใหลได้ปลื้มในตอนที่ยังอยู่ในวัยรุ่น แล้วถูกเขาปฏิเสธด้วยการหยามเหยียด... "คาวี" ลูกชายคนเดียวของคุณคิด เขาเป็นชายหนุ่มผู้เย่อหยิ่งยโส ถือตัวว่าเกิดมามีชาติตระกูล จึงทำให้มองผู้อื่นว่าต่ำกว่าตนอยู่ตลอดเวลา เมื่อมารดาเสียชีวิตลง เขาไม่เคยทำใจให้ยอมรับผู้หญิงอื่นให้มาแทนที่มารดาได้เลย เขาคิดเสมอว่า...ผู้หญิงเหล่านั้นล้วนแต่เข้ามาในชีวิตของบิดาเขาเพียงหวังหน้าตาและทรัพย์สินที่พ่อของเขามีมากมายเท่านั้น... แต่ลึก ๆ แล้ว คาวีเป็นตัวละครที่มีปมซับซ้อน อ่อนไหวและเรียกร้อง... "นาริน"...(นางเอก) เป็นน้องสาวของลีลา เธอเป็นหญิงสาวที่เข้มแข็งและมีความมั่นคงในอารมณ์ จนหลายครั้งที่ผ่านมาเธอต้องเป็นคนที่คอยเหนี่ยวรั้งพี่สาวอยู่เสมอ .... เมื่อแต่งงานกับคุณคิดแล้ว ลีลาก็พาครอบครัวของเธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านเดียวกับคาวี... นั่นทำให้คาวีมีโอกาสได้เฝ้ามองนารินอย่างสนอกสนใจอยู่ลึก ๆ แม้ภายนอกจะแสดงอาการดูหมิ่นและหยามเหยียดอย่างเปิดเผย จนทั้งสองต้องประทะคารมกันอยู่เนือง ๆ ... เมื่อคุณคิดถึงแก่กรรมในเวลาต่อมา ทั้งหมดก็ยังคงต้องอยู่บ้านเดียวกัน ด้วยพินัยกรรมใด้บังคับเอาไว้ นั่นเป็นเหตุให้คาวีเกิดอาการพาลรีพาลขวางไม่พอใจ... ในที่สุด...วันหนึ่ง...จะด้วยอารมณแค้นเคืองอย่างที่แสดงออก หรือจะเป็นความรู้สึกลึกซึ้งภายในที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ชัด คาวีก็ลุแก้อารมณ์ขืนใจนาริน... นารินหาเหตุออกจากบ้านไปอยู่ตามลำพัง ท่ามกลางความไม่เห็นด้วยของแม่และพี่สาว... ตลอดจนความรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ และเหมือนจะเป็นความคาดไม่ถึงของคาวี...เพราะเขาคิดว่านารินจะใช้โอกาสนี้เรียกร้องสิ่งต่าง ๆ จากเขา หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องราวที่พระเอกต้องติดตามง้องอนนางเอก ที่ใจแข็งเหลือเกิน จนคนอ่านต้องลุ้นตาม เพราะถึงตอนนี้ผู้เขียนก็ได้พยายามปรับนิสัยและความประพฤติของพระเอก บอกเล่าถึงเหตุจูงใจที่ทำให้เขากลายเป็นคนนิสัยเสีย ชอบดูถูกคน...จนคนอ่านจะเริ่มหันมาเห็นใจพระเอกแล้วล่ะ... บางคนถึงกับเกิดอาการหมั่นไส้นางเอกแน่ะ...ว่าจะงอนอะไรกันนักกันหนา...เป็นงั้นไป... อิงกระแสละครทีวี ขอหยิบนิยายเก่า ๆ เล่มนี้มาบอกเล่า ดักหน้าละครก็แล้วกัน โดยปกติ จขบ.เป็นคนไม่ชอบดูละคร โดยเฉพาะละครที่ทำมาจากหนังสือที่เราเคยอ่านแล้วประทับใจ เว้นแต่จะวางตัวผู้แสดงได้ "ถูกใจ" คนดูขี้บ่นอย่างเรา ๆ อย่างนิยายเรื่องนี้ เห็นว่าจะให้คุณแอนเป็นนาริน คุณน้ำผึ้งเป็นลีลา ซึ่งก็น่าจะโอเค ส่วนตัวชอบทั้งสองคนนี้...และน่าจะทำให้เรา "เชื่อได้" แต่ยังไง๊ - ยังไงก็นึกภาพคุณเคนเป็นคาวีไม่ค่อยออกแฮะ... เพราะตอนต้น ๆ น่ะคาวีร้ายกาจจริง ๆ ปากคอเราะร้าย เห็นเงินเป็นพระเจ้า ดูถูกผู้หญิงเป็นที่สุด...ฯลฯ แม้ในตอนหลังผู้เขียนได้ปรับให้แล้วอย่างที่บอก แต่ส่วนตัวก็ยังคงรู้สึกว่านิสัยแบบนี้(ดูถูกคนอื่น) เป็นนิสัยที่น่าจะแก้ยากอยู่สักหน่อย ... จำได้ว่าอ่านนิยายเรื่องนี้เมื่อนานมาก ๆ แล้ว และก็ยังคงหยิบมาอ่านได้เรื่อย ๆ เพราะคุณกฤษณาเขียนเรื่องนี้ได้ค่อนข้างฉีกจากแนวที่เธอเคยเขียนมาตลอด ... เรื่องนี้สะท้อนสังคมในสมัยนั้น (น่าจะประมาณสามสิบปีล่วงมาแล้วนะ) พอสมคว รแต่ไม่หน่วงหนักหรือเครียดจนเกินไป หากก็ไม่เบาหวิวเป็นฟองสบู่เหมือนนิยายพาฝันเรื่องอื่น ๆ เนื้อเรื่องอาจจะดูน้ำเน่านิด ๆ พระเอกข่มขืนนางเอก นางเอกท้อง... แต่ในเรื่องเราจะได้เห็นถึงวิธีคิด และการตัดสินใจที่ต้องอาศัยทั้งหลักแห่งเหตุและผล และทั้งความรักเป็นปัจจัย เรื่องราวไม่ได้มีตัวอิจฉามาตบตีกันลั่นจอ แต่ตัวละครทั้งหมดก็ต้องต่อสู้ฝ่าฟันเหมือนกัน แต่เป็นการต่อสู้กับอารมณ์และความรู้สึกภายในจิตใจของตัวเองเป็นส่วนใหญ่...ซึ่งนั่นหมายความว่า...ถ้าเขาสามารถเอาชนะตัวเองจนชนะคนอื่นได้ เขาจะต้องเข้มแข็งมาก ๆ ... (ที่จขบ.มีอยู่คือปกนี้ พิมพ์โดย สนพ.โชคชัยเทเวศร์ ปี ๒๕๓๕)   Create Date : 17 มีนาคม 2551     Last Update : 26 มีนาคม 2551 21:30:47 น. Counter : 7479 Pageviews.   33 comment Share Tweet

• ชวนศึกษา(ธรรมะ)
• ชวนปฏิบัติ(ธรรม)
• เปิดบ้านแม่ไก่-ทักทายกันหน่อย
• หนังสือเก่า...อยากเล่าต่อ
• นิย๊าย ~ นิยาย
• นิย๊าย-นิยาย(๒)
• นิยายฝาหรั่ง & หนังสือแปล
• นิยายสายจีน
• วรรณกรรมเยาวชน
• สาระ(ค)ดี-ดี (Non-fiction)
• อ่านตามเกม
• ชวนดู(K)ซีรี่ยส์
• ฅนเมือง อู้กำเมือง
• เรื่องเล่าจากหลังดอย
• ปกิณกะ ซะป๊ะ ~ ซะเป้ส
• บทกวีที่ผูกพัน
• เดินทางไกลกับ"ไซอิ๋ว"
• บ่นบ้า' ตามอารมณ์ '
• สารบัญหนังสือในบล็อก

• เมณี
• บังอร-บังเอิญ
• โมกสีเงิน
• ป้ามด
• แม่เฮือน
• ปลิวตามลม
• นวลกนก
• January Friend
• ดอกเสี้ยวขาว
• อั๊งอังอา
• กวินทรากร
• Zhivago
• BoOKend
• ทิวาจรดราตรี
• นัทธ์
• nikanda
• โสดในซอย
• นายแจม
• narumol_tama
• Chulapinan
• แพนด้ามหาภัย
• beer87
• yjam
• วินนี่ย์หมีพูห์
• เจ๋วะรัฐถะ
• ammataya
• ลูกปัดแก้ว
• กะว่าก๋า
• นิงัย
• ร่มไม้เย็น
• แก้วกังไส
• พยัคฆ์ร้ายแห่งคลองบางหลวง
• ศรีสุรางค์
• แพรจารุ
• last_tibetstone
• malarn cha
• หอมกร
• JewNid
• กิ่งไม้ไทย
• หวานเย็นผสมโซดา
• komyooth
• PTNCenter
• rngja
• dream-devil
• เหมือนพระจันทร์
• kangsadal
• PhueJa
• ปลายทางของสายรุ้ง
• ปลาทองแก้มยุ้ย
• Pribtaa
• วิรตี
• Friday Story
• อุ้มสม
• ~:พุดน้ำบุศย์:~
• สามปอยหลวง
• ดอยสะเก็ด
• lovereason
• คนสวยที่ไม่เคยสวย
• PZOBRIAN
• ออโอ
• เรียวรุ้ง
• Webmaster - BlogGang

• olddreamz
• เมืองแจ๋ม
• เปิดโลกลำปาง
• ฅนเมือง
• โลกล้านนา
• ธรรมะดอทคอม
• Yahoo !
• Google
• คนเมืองฟังกำเมือง
• คำไท - คำถิ่น
• คลังภาพ
• BlogGang.com