สวัสดีครับปี้แม่ไก่

ผมนึกถึงเรื่องผีตี้คนเฮากลัวเลยครับ
ถ้าบ่ามีใครบอกใครเล่า
ก่คงบ่ามีใคร๋กลัว

พอสร้างจินตทัศน์เอาไว้หื้อปุ๊บ
เจอก้าเงาวอบแวบยังหลัวเลยครับ








หมิงหมิงสบายดีครับปี้

อ้ออ๋อย... แม่ไก่และพิษตะขาบ หายไวๆ เน้อพี่

สวัสดีค่ะคุณแม่ไก่

คิดๆอยู่เหมือนกันค่ะว่าพี่หายไปไหนหลายวัน
(ขออนุญาตเรียกพี่นะคะ เพราะถ้าเป็น"ปี้" พี่ก๋า
ก็คงต้องเป็นพี่ของเอ็มด้วย)

ตั้งแต่เกิดมาไม่ค่อยได้เห็นตะขาบเลยค่ะ เคยเจอน้อยครั้งมาก
แต่เจอทีก็เผ่นเหมือนกัน
ทั้งกลัวมันกัด แล้วก็ขยะแขยงกับหน้าตามันด้วยค่ะ
(เห็นแล้วนึกถึง"ทายาทอสูร" เวลาคุณยายวรนาถปล่อยตะขาบออกมาจากปาก บรึ๋ยยย )

หวังว่าพี่คงค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วนะคะ ขอให้หายเร็วๆค่ะ

มีความสุขมากมากจ้า

สวัสดีเจ้าพี่แม่ไก่
ขัวญก่อว่าพี่แม่ไก่หายไปไหนมา
คิดว่าไปงานหนังสือที่ กทม เจ้า
เป็นว่ามาคอยสบาย
โดนตะขาบกัด..
เกิดมายังมะเกยสักเตื้อเจ้า
และมะขอหื้อโดน...
ฝนตกมันเลยออกมาเดินเล่นแน่เลย
หรืออาจจะนึกอยากคุยกับน้องกบ
ขึ้นมา
จะใดขอหื้อมะโดนเป็นครั้งที่สี่เน้อปี้

สวัสดีครับ แม่ไก่

ผมลองนึกเล่นๆถึงตัวเองเหมือนกัน
เวลาเดินเราก้าวเท้าไหนก่อน ขวา หรือซ้าย

นึกไปนึกมาตอนนี้เดินเป่เหมือนตะขาบเลยแม่ไก่

เริ่มสับสนแล้ว 555

ช่ายแล้ว

มนุษย์เราบางเรื่องอยากรู้ แต่ไม่ควรถาม

เสียงเค้าว่ากันพรรณนั้น จ๊ะ

เวลาพูดถึงตะขาบแล้วขนลุกค่ะ
เพราะว่าตอนเด็กๆ ติดตากับหนังจีน
เรื่องหนึ่งเป็นหนังผี ตะขาบมีเพียบเลย
ทั้งเรื่องค่ะ ยิ่งบ้านเป็นแป้นไม้ คิดเองไปโลด
เลยว่ามันต้องโผล่มาจากร่องไม้แน่ๆ เลย
คิดไปเอง เสียวสยองเองเลยอ่ะคะ่ เลยกลัว
ไปเลย เห็นขาเยอะๆ แล้วขนลุกแบบพรึ่บ ๆ เลยคะ่

.........


เพิ่งได้มีโอกาสแวะมาทักทายกั๋น
ตอนนี้ค่ะ ทั้งๆ ที่รู้จักชื่อแม่ไก่มานานแล้ว ..
คนลำปางหนาเหมือนกัน ในบล็อกนี้ก็มีเราและ
น้องหมีนี่ล่ะคะ่ ลำปางแต้ๆ เจ๊า กั๋นทุกคนเลย

แวะมาอ่านครับ
...
ทุกอย่างคงดำเนินไปตามธรรมชาติ
...อิอิ

ว่าจะเขียนอะไรดี ๆ กว่านี้ก็นึกม่ายออกเสียแล้ว

ก็ไม่ได้เข้ามานาน...มาแสดงความคิดถึงครับ

ซาบซึ้งดีจริงๆละค่ะ
ปวดซะจนร้องครวญคราง
ดีว่าไม่แพ้ สามชั่วโมงผ่านไปทุเลาความปวดนั้น
แล้วก็หายในที่สุด
น้องคงโชคดีที่ไม่แพ้กระมัง