เรื่องของ"พ่อ" (๑)
แรกเกิด...
พ่อเล่าให้พวกเราฟังว่า...ชีวิตในวัยเด็กของพ่อ...รันทดมากกก....
พ่อเป็นเด็กกำพร้า...แม่ของพ่อ...ย่านั่นแหละ...เล่าให้พ่อฟังว่า...
เมื่อย่าตั้งท้องพ่อได้ประมาณหกเดือนเศษ...ตอนนั้นย่าอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลย...
พ่อของพ่อ...(ก็คือปู่ของพวกเรานั่นเอง)
ก็เก็บเสื้อผ้าที่มีอยู่น้อยชิ้นเดินออกจากบ้านย่าไป...
โดยบอกย่าว่าจะไปหางานทำ...
ย่าเล่าว่า...ปู่เป็นคนรูปหล่อ ฉลาดและพูดจาดี ปู่มีหัวทางศิลปะด้วย...
ปู่สามารถออกแบบลายผ้าทอพื้นเมืองได้สวยงามเป็นที่เลื่องลือ...
มีผู้หญิงทั้งสาวและแก่นำฝ้ายย้อมสีต่าง ๆ มาให้ปู่ออกแบบ...
สลับสีและลวดลายในการทออยู่เสมอ ๆ มิได้ขาด
และปู่ก็มักจะทำให้พวกเขาอย่างเต็มอกเต็มใจโดยไม่คิดสตางค์...
ย่าบอกว่า... "...เปิ้นคนเลา มีแม่ญิงมาหมนัก... (เค้ารูปหล่อ มีผู้หญิงมาติดเยอะ)
ย่าเคยหวังว่าปู่จะกลับมาเมื่อย่าคลอดพ่อแล้ว...แต่มาวันหนึ่ง...
หลังจากให้กำเนิดพ่อเพียงไม่กี่วัน ย่าก็ได้ข่าวว่าปู่ไปอยู่กินกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
ในหมู่บ้านใกล้ ๆ กันนั่นเอง...และผู้หญิงคนนั้นก็กำลังตั้งท้อง...
ย่าจึงเลิกหวัง
พ่อจึงเป็นเด็กกำพร้าพ่อตั้งแต่เกิด...
แต่...เมื่อพ่ออายุได้ ๕ ขวบ ย่าได้ข่าวว่าปู่เลิกกับภรรยาใหม่...
และกลับไปอยู่บ้านเดิมกับปู่ทวด-ย่าทวดแล้ว
ย่าจึงพาพ่อไปหาปู่ ชวนปู่ให้กลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ปู่ปฏิเสธ...
ปู่ไม่ได้ชวนย่าให้อยู่ด้วย แต่ขอเอาพ่อไว้ บอกว่าอยากเลี้ยงลูกเอง...
ย่าบอกว่า...ย่าอยากให้พ่อได้อยู่กับ พ่อ เพราะพ่อเป็นเด็กผู้ชาย...
ย่าจึงทิ้งพ่อไว้กับปู่ และเดินทางกลับบ้านตามลำพัง
พ่ออยู่บ้านปู่ได้เพียงหกวันก็เกิดเรื่อง...
ปู่มาหาย่าที่บ้านแล้วถามว่าพ่อมาที่นี่หรือเปล่า...
พ่อหายออกไปจากบ้านปู่ ตามหาจนทั่วบริเวณนั้นแล้วแต่ก็ไม่เจอ..
ย่าร้อนใจมาก เกณฑ์บรรดาญาติพี่น้องออกตามหา...
ช่วงนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว...อากาศเย็น และมืดเร็วกว่าปกติ...
ตอนที่ปู่มาถามถึงพ่อนั้นก็เป็นเวลาบ่ายจัดมากแล้ว...
ปู่กับย่าและญาติ ๆ พากันเดินตัดทุ่งนาเพื่อไปตามหาพ่อ...
โดยเดินไปตามทางที่แม่เคยพาพ่อไปหาปู่นั่นแหละ...
ไปจนถึงหมู่บ้านเล็ก ๆ หมู่บ้านหนึ่ง
ซึ่งอยู่ระหว่างกึ่งกลางพอดีของหมู่บ้านปู่กับหมู่บ้านของย่า
นั่นคือ...ห่างจากบ้านปู่มาเป็นระยะทางประมาณ ๗ กิโลเมตร
ย่าไปแวะพักที่นั่นและขอให้เพื่อนในหมู่บ้านนั้นช่วยตามหาพ่อ...
เพื่อนย่าจึงพาย่ากับญาติ ๆ เดินไปตามทางที่ลงไปสู่แม่น้ำ ...
(แม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลผ่านหลังบ้านฉันทุกวันนี้นั่นแหละ...)
เพื่อนย่าเล่าให้ฟังว่าเมื่อตอนบ่าย ๆ วันนั้นมีคนหาปลา บ้านอยู่ริมแม่น้ำ
ได้ไปพบเด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ริมตลิ่ง...
เมื่อถามไถ่ก็บอกได้แต่ว่า...
จะกลับบ้านแต่เดินมาเหนื่อยและจำทางไม่ได้...
เขาเองไม่รู้จักว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร จึงพาไปนั่งพักที่บ้าน...
หาข้าวหาน้ำให้กิน เพราะคาดว่าเด็กคงหิว...
คิดว่าเดี๋ยวพ่อ-แม่เด็กคงมาตามหา...
(กลายเป็นเรื่องเล่าขำ ๆ ในหมู่ญาติว่า...ตอนแรกที่มีคนมาพบพ่อนั้น
พ่อร้องไห้ฮือ ๆ ไม่ดังนัก...แต่หลังจากกินข้าวกินน้ำเข้าไปแล้ว...
พ่อก็ร้องไห้ต่อด้วยเสียงที่ดังขึ้น...)
ย่าเล่าให้พ่อฟังว่า...พอย่าเดินไปใกล้ถึงบ้านหลังนั้น
ย่าก็ได้ยินเสียงพ่อร้องไห้เสียงดังมาก...
ย่าบอกว่า...เสียงร้องไห้ของพ่อที่ย่าได้ยินในตอนนั้น
เป็นทั้งเสียงสวรรค์...และเป็นทั้งเสียงนรกในเวลาเดียวกัน...
ด้วยมันทำให้ย่าดีใจเป็นที่สุด...
ราวกับเห็นดวงแก้วอันล้ำค่าลอยอยู่เบื้องหน้า
แต่ในขณะเดียวกัน มันก็บีบหัวใจย่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
พ่อบอกพวกเราว่า...พ่อจำไม่ได้หรอกว่า ณ ห้วงเวลานั้นพ่อคิดอะไร...และรู้สึกอย่างไร...
เมื่อพวกผู้ใหญ่ถามพ่อว่า...คิดยังไง และกำลังจะไปไหน
พ่อบอกว่าพ่อไม่รู้...พ่อแค่เดินไปเรื่อย ๆ...
รู้แต่ว่า.... พ่อจำได้เพียงว่า...ตอนที่ย่าเดินจากพ่อมาเมื่อวันก่อน...
พ่อมองตามหลังย่าและพ่อเห็นย่าเดินไปตามทางสายนั้น...
จนลับสายตาพ่อ...
พ่อบอกพ่อไม่ได้คิดอะไรมาก พ่อแค่จะเดินตามหลังย่า...เท่านั้นเอง
ย่าพาพ่อกลับบ้าน...และปู่ก็แยกกลับบ้านปู่
| Create Date : 06 ตุลาคม 2550 |
| Last Update : 11 สิงหาคม 2551 9:39:00 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 600 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 184 คน [
แม่ไก่เขียนได้ดีจริง