. . . . . ไดอารี่ . . . . .
ถึงคนดี
หลายอาทิตย์ก่อนที่พยายามจำกัดตัวเองไม่ให้หนีไปไหนต่อไหนตามใจฉัน นอนเล่น นั่งเล่น อยู่บ้านและคิดถึงคุณเอามากๆ ทุกครั้งเวลาที่เกิดอาการแบบนี้ จะไปรื้อกล่องเก็บของที่คุณมักจะเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แยกออกเป็นประเภท ของแต่ละคนไม่ปะปนกัน
กล่องทุกกล่องเต็มบ้าง ไม่เต็มบ้าง อัดแน่นบ้าง หรือเบาโหวง แต่ที่มีอยู่เหมือนกันในทุกกล่องคือ ความทรงจำและรอยยิ้มทุกครั้งที่ได้เห็น
แต่ก่อนจะรื้อแต่เฉพาะกล่องของคุณ ครั้งนี้มานั่งรื้อกล่องของตัวเอง เจอไดอารี่ที่เขียนเก็บไว้ตั้งแต่สมัยประถม มัธยม และมหา'ลัย ชีวิตวัยทำงานทำให้ขาดหายไปช่วงหนึ่ง กลับมาสู่การเขียนอีกครั้งเมื่อมีครอบครัว จากนั้นการเขียนกับเราก็ไม่ใคร่จะห่างกันอีก
รู้สึกแปลกใจกับตัวเองเป็นอย่างมาก ตรงที่บางเรื่องเราจำไม่ได้เลย มานึกถึงก็ตอนที่ได้อ่านไดอารี่ที่เีขียนนั่นหล่ะ หลายคนหายไปจากชีวิต หลายคนยังวนเวียนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ส่วนคนดีเราไม่เคยเขียนถึง แต่เกือบสามปีที่ผ่านมาทุกเรื่องราวกลับยังอยู่ในสมองที่มีรอยหยักน้อยๆ ของเราเสมอ นึกถึงครั้งที่คุณตามมาดูหนังเป็นเพื่อนเมื่อสองยาม มาหลับเพื่อจะกลับมาส่งที่บ้าน คุณเป็นคนคุยไม่เก่งกับเรา แต่มักคุยเก่งกับคนอื่น
เคยคิดว่าเราจะเดินต่อไปโดยไม่ต้องมีคุณได้ แต่สุดท้ายก็ยังจะขอมีคุณเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราต่อไป ไม่เศร้าค่ะไม่เศร้า แค่เหงาๆนิดหน่อยเท่านั้น
คิดถึงค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
ราตรีสวัสดิ์นะคะ คุณมาดามพี