. . . . . ฝัน เกือบ สลาย . . . . .
ถึงคนดี
เคยจำได้ไหมว่าตอนเป็นเด็กเราฝันอยากเป็นอะไร อยากทำอะไร
แล้วเมื่อวันคืนผ่านไป เมื่อเราโตขึ้น เราเป็นอะไรและได้ทำอะไร
ความฝันกับความจริงคงน้อยคนนักที่จะมาบรรจบเป็นเส้นเดียวกัน
เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา
เราได้เหมือนตกอยู่ในความฝัน
ฝันที่คิดว่าไม่ได้ไกลเกินเอื้อม
ถึงแม้จะยังไม่พร้อมไปเสียทุกด้าน
แต่ใจและกายมีเกินร้อย
พอไปยื่นใบลาออกจากงาน
นายไม่อนุมัติซะงั้น
ทำเอามึน เพราะไม่ได้เตรียมเผื่อไว้สำหรับกรณีนี้
แต่ด้วยหลายๆ เหตุผล
เราก็ต้องเอาใบลาออกมาใหม่
นายบอกว่าจะช่วยหาทางออกให้
แต่คงไม่ใช่ให้เราลาออกไปทำเอง
เฮ้ออออออ
ถามว่าเราไม่ทำเอง ให้คนอื่นทำได้ไหม
ตอบว่าได้สิ แต่คงไม่เหมือนกับที่เราทำเอง
ทำให้โครงการใหญ่ต้องพับไปก่อน
มีเวลาได้หยุดฝันสักพัก
และกลับมามองบนความเป็นจริง
หาทางเอาความจริงไปโยงกับความฝันให้ได้
วันนี้เลยไปเรียนชงกาแฟ
ตลกดีนะ คนดีก็คงจะรู้
เราเป็นคนที่ไม่ทานกาแฟ
แต่ไปเรียนชงกาแฟ ต้องชิมกาแฟ
ลองทำทุกแบบที่เค้าสั่งๆกัน
ทานจนพะอีดพะอม
ถือว่าได้ความรู้ติดตัว
และเริ่มชอบที่จะชงรู้สึกสนุกดี
ตอนนี้ก็คิดใหม่คงไม่ทำอะไรที่ใหญ่โต
แต่อาจจะเริ่มที่เล็กๆไปก่อน
ไม่ต้องทุ่ม ไม่ต้องลงทุนมาก
เอาให้ชำนาญ ให้คล่อง กว่านี้ค่อยว่ากัน
แต่มันก็ไม่ง่ายนัก
ยังมีปัญหารออยู่อีกมาก
วัน สองวันนี้
คิดถึงคนดี
รู้สึกเหงามาก
เหงามากจริงๆค่ะ
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [