วันที่ 14พฤศจิกายน 2014 มาดามมารับที่รักแล้วพาไปที่สตูดิโอบนถนนศรีนครินทร์มาดามเลือกที่นั่นเพราะสะดวก และมีชุดให้เลือกเยอะที่สำคัญตอนที่มาดามกับเจ้าคริสไปครั้งแรก พวกน้อง ๆ ต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ขนชุดมาให้ลองแบบไม่อั้นเรียกว่าลองกันไม่หวาดไหว มาดามเซ็นสัญญาวางมัดจำวันนั้นเลย

แตกต่างจากที่แรกที่มาดามอุตส่าห์ดั้นด้นไปถึงถนนรามคำแหงที่นั่นอยู่ในซอกซอยที่หายาก..ขอเล่านิดเถอะ เพื่อจะได้เห็นความแตกต่างนะ….ที่ร้านนั้นพอเราไปถึง ก็เจอ “ผู้ฉิง” เฝ้าร้านอยู่ สวมกางเกงสั้น สบาย ๆหลังจากถามไถ่และบอกความต้องการว่าจะมาดูชุดไทยพิธีเช้า และชุดเจ้าสาวตอนกินเลี้ยงว่าพอจะมีแบบที่ชื่นชอบหรือเปล่า แล้วค่อยดูแพ็คเก็จที่หลัง....เธอก็เดินไปนำชุดไทยมาสามชุด“เนี่ยค่ะสามชุดนี้สำหรับพิธีเช้า แต่ถ้าไม่ถูกใจ ก็ต้องสั่งตัดค่ะโดยเพิ่มเงินจากแพ็คเก็จอีกหนึ่งหมื่นบาทต่อชุดผ้าก็จะเป็นผ้ายกแบบนั้น” ชี้ไปที่สวมอยู่ในหุ่น... “ว้าว แพงจัง” มาดามอุทาน “เฉพาะแค่ผ้ายกชิ้นหนึ่งยังไม่รวมค่าตัดก็สามหมื่นแล้วค่า..” มาดามเลยถามว่า “งั้นขอลองหน่อยได้มั๊ยคะว่ามันจะพอดีหรือว่าออกมาเป็นไง” เธอก็ตอบว่า “ได้ค่ะ แต่ถึงจะคับจะหลวมเราก็จะปรับแก้ให้พอดีเป๊ะค่าไม่ต้องห่วงเรามืออาชีพค่า” ว่าแล้วเธอก็หันมาคว้าแขนเจ้าคริสจะพาไปห้องแต่งตัว...เจ้าคริสขัดขืนดึงแขนกลับแล้วชี้มาที่มาดาม“นู่นค่ะ คนนู้นที่จะแต่งงาน”

...เธอทำท่าผิดคาดนิด ๆ เพราะใครๆ ก็ต้องคิดว่าแม่พาลูกสาวมาดูชุด...แต่นี่กลับตาลปัต ยายแม่ แต่งเอง! แต่ก็ทำเนียน“อุ๊ยตายละ คงแต่งกับฝรั่งซิคะคุณแม่” ดูเธอช่าง “แสนรู้” ซะจริง ๆ….มาดามลองมันทั้งสามชุดนั่นเลยเธอก็ช่วยจัดชุดให้พอดี เพราะมันหลวมโคร่ก ใส่เครื่องประดับ เอารองเท้ามาให้สวมจัดผมเผ้าให้เรียบร้อย...มาดามใจชอบชุดสีชมพู แต่เก่าเกินไป ส่วนชุดผ้ายกหน้านางแดงเกาะอกขาวเอาไม่ได้เลย เห่ยมาก...มาถึงชุดผ้ายกหน้านางสีเขียวทอง เกาะอกสีครีมอันนี้สวยและยังใหม่คิดว่านี่ใช้ได้ให้ลูกถ่ายรูปไว้ตอนลองทั้งสามชุดเพื่อตัดสินใจ...ครั้นพอถามหาชุดกินเลี้ยงชีก็ชี้ไปที่ราวบอกว่าอยู่ตรงนั้นทั้งหมด แต่ไม่ยอมเอามาเสนอ และจริง ๆมันถูกแขวนมิดชิดในถุงกันฝุ่นมองไม่เห็นไรเลย แค่แหวก ๆ เห็นอกเสื้อ...อาการชีเหมือนไม่อยากจะได้มาดามเป็นลูกค้ามาดามเลยขอตัวกลับออกมา....มาดามคิดว่า ทำไมดูชีเหมือนไม่อยากขายบริการ...รึว่าชีไม่เชื่อว่ามาดามจะได้เข้าพิธีจริง?

เอาละกลับมาที่ Wedding Studio วันนี้มีนัดตอนเก้าโมงเช้า คริสเดินทางมาสมทบ เริ่มจากการ การเลือกชุดที่จะใส่ถ่ายทั้งในและนอกสถานที่จริง ๆ มาดามเล็งของคีธไว้แล้วว่ามีสีไหนบ้างแค่ต้องมาลองว่าขนาดไหนคับหรือหลวมไปน้อง ๆ ก็จะแก้ไขหน้างานเลย แบบว่ายืดได้ หดได้ จากนั้นมาดามก็ถูกแต่งหน้าทำผมโดยที่ไม่มีโอกาสได้เห็นตัวเองในกระจก จนกว่าช่างจะบอกว่า “เสร็จแล้วค่ะ”ระหว่างที่แต่งหน้า คีธกับคริส ก็คุยกันอย่างออกรส เล่นกันเสียงดังลั่นดีที่ไม่มีคู่อื่นมาใช้บริการ ที่สตูฯ มีขนมและน้ำหวานเตรียมไว้ให้ไม่อั้น สองคนนั่นกินกันอย่างอร่อยไม่พอ...คริสออกไปซื้อลูกชิ้นทอดมากินกับคีธ มาดามได้แต่สูดกลิ่นกินไรไม่ได้เพราะโดนตรึงอยู่บนเก้าอี้เสริมสวย...ถูกทึ้งหนังหน้าจากการลงรองพื้นแบบป้ายแล้วใช้นิ้วปาด ป่าด ๆๆๆ แถว ๆ ใต้ตาอ่ะ (คิดในใจ โอยยยย ผิวฉาน ๆ อุตส่าห์ทะนุถนอมมาแรมปี จะยานก็คราวนี้เป็นแน่ จะกู่กลับมั๊ยน้อ?...) แต่เพื่อความสวยจำต้องยอม....

พอแต่งเสร็จช่างยื่นกระจกให้มาดามเช็คดูหน้าตัวเอง....โอ พระเจ้าช่วย...อยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก...จะพูดยังไงดี มาดามไม่เคยเห็นตัวเองในแบบนี้มาก่อนและไม่คิดว่าจะมีโอกาสถูกทำให้ “หนังหน้า ยับย่น” ได้ขนาดนี้คุณผู้ชม...เคยเห็น “หนังควาย” มั๊ยคะ...หนังควายมันจะหนาและย่น ๆ...ช่างหันไปถามความเห็นของสองคนนั่นคริสบอก ก็สวยดีนะแม่ คีธก็บอกโอเค ช่างก็หว่านล้อม พยายามทำให้มาดามสบายใจ “คุณพี่...ทุกคนก็แต่งแบบนี้ละค่ะพอเข้ากล้องแล้วจะสวยงามมาก ถ้าคุณพี่จะให้แต่งน้อยกว่านี้ ถ่ายรูปออกมาจะไม่สวยจะจืดชืด เรามืออาชีพ ทำมานานแล้วนะคะออกมาสวยทุกคนคุณพี่อาจไม่ชินกับการแต่งหน้า...” อืม..คงงั้น...แต่ไอ้เจ้าคิ้วอุบาทว์นี่ลืมบอกช่างว่าไม่เอาแบบที่แต่งให้คนอื่น คิ้วบ้าคิ้วบออะไร ดำเข้มจากตรงกลางไปหาปลายส่วนกลางไปถึงหัวคิ้วจางแบบต่างเฉดเยอะมากมาดามเห็นที่เค้าลงในเว็บแล้วไม่ชอบแต่ก็ลืมบอกข้อนี้...มาดามรำพึงรำพันออกมาเบา ๆว่า “ล้างออกได้มั๊ย” ช่างบอก “ถ้าคุณพี่อยากจะล้างจริงก็ได้แต่ว่าคุณพี่ต้องแต่งหน้าใหม่เองนะ” เล่นมุขนี้เลย...

คริสช่วยกู้สถานะการณ์ “แม่เอาเถอะสวยนะ” ปกติลูกเราเป็นพวก ลูกอิช่างติ แต่ไฉนวันนี้ไม่...มาดามเลยต้องโอเคพร้อมถ่ายทำ...ส่วนคีธไม่ยอมรับบริการแต่งหน้า เค้าไม่ชอบ...น้อง ๆเตรียมชุดลำดับที่หนึ่งไว้ให้ในห้องเปลี่ยนชุด...และช่วยมาดามสวมชุดเสร็จแล้วขึ้นไปที่ชั้นบน..สตูดิโอ...จะมีน้องผู้หญิงอีกคนมาช่วย “กำกับบท”ต้องโพสต์ท่าไหน ยังไง....ก็ท่าเดิม ๆ จนมาดามเบื่อ ๆ เล่นท่าของตัวเองที่น่าจะออกมาเป็นธรรมชาติมากกว่าการเก็กท่า....ช่างกล้องมีสองคนๆ หนึ่งถ่าย อีกคนช่วยกำกับฉาก จัดเสื้อผ้า หน้าผมให้คีธ...ระหว่างการถ่ายทำ...คีธไม่ยอมละสายตาไปจากใบหน้าของมาดามและทำตาเชื่อมตลอดเวลา จนต้องถามว่าทำไมมองแบบนั้นไม่เลิก “ก็คุณสวย มากกว่าตอนอยู่ข้างล่างนั่นอีก” คือคำตอบ เมื่อเราสองคนยืนอยู่กลางแสงสปอร์ตไลท์ทุกอย่างดูดี สาวสวย หนุ่มหล่อ...น้องผู้ชายคนกำกับฉากพอจัดปกเสื้อให้หนุ่มคีธเสร็จก็เดินมาหามาดามเอ่ยปากว่า “พี่ครับเขาหล่อมากจริงๆ ผมงี้อิจฉาเลย” ระหว่างถ่ายทำ 3 ชุดพวกเราก็สนุกสนานเฮฮา เพราะคีธ บางครั้งทำ "เกินบท” บางครั้งก็ทำท่าตลก ๆ ไม่เป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะตอนแสดงท่าจะหอม ผู้กำกับบอกอย่าให้จมูกชนแก้มแต่เค้าไม่สามารถทำได้ ชนอยู่นั่นแหละ....คริสต้องมาช่วยแปลและทำท่าให้ดูหลายครั้ง

กว่าจะถ่ายในสตูดิโอเสร็จก็ปาไปบ่ายสามโมงมาดามต้องกินขนมรองท้องก่อนออกไปถ่ายนอกสถานที่ ซึ่งเราเปลี่ยนจาก สวนหลวง ร.9 ไปเป็นสถานตากอากาศบางปูแทน....หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดเจ้าสาวสีขาวเลือกเอาตัวแขนสี่ส่วน เพราะกลัวความร้อน (คิดว่ามันจะช่วยได้บ้าง) และคิดว่ามันน่าจะดูดีกว่าที่มีลูกไม้บางๆ ปิดอก เพราะไม่มี “อะไร” จะโชว์....กองคาราวานก็แห่กันไปที่นั่นสองคันรถของมาดามมี “น้องผู้กำกับ” นั่งไปด้วย ที่เหลือไปรถช่างภาพมาดามต้องจ่ายเงินค่ารถให้ช่างภาพด้วยละ...แปลกแต่ก็ขี้เกียจซักไซ้ ทำให้มันจบ ๆไป....

เวลาสี่โมงเย็นผู้คนเริ่มทยอยมาเที่ยวพักผ่อนเพื่อดูนกนางนวลที่ สะพานสุขตา...ศาลาสุขใจ คู่มาดามเลยเป็นคนแปลกมาเดินลากชายกระโปรงบนสะพาน ทำท่าโน้นท่านี้ ตามที่ผู้กำกับบท บอก ก็ซ้ำ ๆ เดิม ๆ แหละ...มาดามก็ต้องควัก บทส่วนตัวออกมาใช้สลับกันไป ก็สนุกดี ทำบ้า ๆ บอ ๆ เจ้าคริสก็ชอบถ่ายรูปตอนที่แม่บ้าบอ เมื่อเอาภาพมาดูแล้วมาดามก็ชอบจริง ๆ...พวกเราย้ายโลเคชั่นไปอีกที่ไม่ไกลนัก ตรงนั้นเป็นบึงน้ำเล็ก ๆ เงียบ ๆ มีสะพานไม้ผุ ๆ พัง ๆ ทอดไปในน้ำ..เราสองคนต้องไต่กระย่องกระแย่งทำตัวให้เบาหวิวที่สุด เพื่อชักภาพบนนั้น...แล้วมาดามก็ขอ “ภาพพิเศษ” ปิดท้ายด้วย “ฉากโรแมนติกกลางถนน” หนุ่มคีธบรรจงจุมพิตที่นลาฏ...ภาพนี้คิดเองว่ามันเหมาะกับโลเคชั่น...ภาพออกมาดีมากแต่ไกลไปนิด....ก็มันเป็นภาพที่ “คุณพี่ขอร้อง” คุณน้องเลยต้อง “จัดให้” แต่ไง๋ไม่ยอมเดินมาให้ใกล้ ๆ กะจะเอาวิวฟากฟ้าและสองข้างทางของถนนนั่นเลย

วันที่ 15พฤศจิกายน 2014 ฉลองวันเกิดให้ “ที่รัก” ของมาดามตามแผนที่เตรียมไว้ คริสมาที่บ้านมาดาม แล้วเราก็ขับไปรับคีธที่แมนชั่นเพื่อไปกินมื้อค่ำที่ร้านอาหารริมทะเลขบางปู ชื่อ “สายลมบางปู” ที่มาดามเคยไปกินบรรยากาศสองครั้งและออกจะชื่นชอบมากแต่ว่าครั้งนี้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมากมายก่ายกอง...ไม่มีที่นั่งสำหรับเราแม้ว่าทางร้านจะขยายพื้นที่ให้บริการออกไปอีกราว 30% แม้แต่ ส้มตำ ยังผลิตด้วย “เครื่องทำส้มตำ” แทนน้ำมือของคน คริสต้องไปยืนรอเข้าคิวที่ยาวเหยียดเพื่อรับโต๊ะ...รอกันสักพักใหญ่ก็ได้ที่สำหรับสี่คนนั่ง...อาหารอร่อยแต่โต๊ะที่ได้อยู่ในที่ ๆ คนเดินผ่านไปมา

ระหว่างที่กินกันไปคุยกันไปคริสก็ถามคีธว่า “ทำไมยูไม่พาแม่ไอบินไปพร้อมกันเลยล่ะ?” คำตอบคือ “รอยื่นคำขอวีซ่าก่อนน่าจะสามเดือนก็ได้แล้ว....บรา บรา ๆๆ” คริสก็เสนอว่าทำไมไม่ขอวีซ่าท่องเที่ยวเดี๋ยวนี้ได้เร็วแค่ 7 วันเอง...คีธถึงกับทำตาโต “จริง ๆ เหรอ?...ไอไม่รู้มาก่อน คิดแต่ขอวีซ่าคู่สมรส K-3” คำตอบคือ “จริ้ง ไอทำมาแล้วสามเดือนก่อน นี่เพิ่งจะกลับจากสวีเดน” ... “เยี่ยม โอเค แพทเราจะบินไปด้วยกันด้วยวีซ่าท่องเที่ยว” ไชโย!

ค่ำนั้นมาดามอนุญาตให้คีธย้ายเข้าบ้านมาดามได้โดยไม่ต้องรอหลังงานแต่ง เพราะมาดามเริ่มไม่สะดวกในการรับ-ส่ง และที่สำคัญมาดามพบว่า เค้าลำบากเรื่องอาหารการกินค่อนข้างมาก...หนุ่มคีธดีใจสุด ๆ....มาดามยกห้องนอนให้เค้า ส่วนตัวเองไปนอนที่ห้องเล็ก....คืนนั้นรีบเข้าเว็บสถานทูตอเมริกาเพื่อกรอกใบสมัครออนไลน์ และเช็ควันเวลาคิวสัมภาษณ์ที่ยังว่างอยู่และดำเนินการชำระเงินค่าธรรมเนียมที่ธนาคารในวันรุ่งขึ้น....มาดามได้คิวสัมภาษณ์เร็วที่สุดคือวันที่ 24 พ.ย. แปลว่าหลังวันแต่งงานมาดามต้องวิ่งโร่ไปรับการสัมภาษณ์ที่สถานทูตอเมริกาแล้ววันต่อมาก็บินไปฮันนีมูนที่เกาะช้าง...ถ้าวีซ่ามาสามารถออกให้ได้ภายใน 7 วันจริง มาดามก็สามารถบินไปพร้อมคีธ ในวันที่ 7ธันวาคม...ดังนั้นทุกอย่างต้องไม่มีอะไรผิดพลาด.....ด้านคีธก็เสิร์ชหาตั๋วเครื่องบินจากเอเย่นต์ที่มีตั๋วไฟล์ทเดียวกับเค้า วันและเวลาเดียวกัน ซึ่งก็ได้ที่ Orbitz…เค้าไม่จองผ่าน เอ็กซ์พีเดียอีกแล้ว เข็ดแล้ว...

โปรดติดตามเราต่อไป....คีธยังก่อเรื่องไม่เลิกแม้...ในวันแต่งงาน...

คลิกอ่านตอนที่ 10

คลิกไปอ่านเรื่องอื่น  ๆ ของมาดาม ได้ที่นี่จ้า