One day trip in
HKK.

19/3/53

ผอ.ถามความสมัครใจของฉัน
เนื่องจากในวันพรุ่งนี้มีเจ้าหน้าที่จะเดินทางไปเก็บข้อมูลเสือในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง
แล้วคุณผอ.ก็อยากให้ฉันไปด้วย ฉันตอบอย่างไม่ลังเล
เพราะนี่คือโอกาสครั้งสำคัญสำหรับฉันเลยทีเดียว เนื่องจากเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งเป็นเขตห้ามล่าไม่ใช่อุทยานแห่งชาติที่ใครๆก็จะสามารถเข้าไปง่ายๆ
และถึงแม้จะได้เข้าไปก็มิได้หมายความว่าจะไปยังที่ๆฉันกำลังจะไป
เพราะในส่วนนี้จะไม่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาเลย
อุปกรณ์ทุกอย่างจึงถูกเตรียมพร้อมในเย็นวันนั้น

20/3/53

8.00 น. คือเวลานัดหมาย ฉันมีนัดกันพี่คนหนึ่งที่มีความเชี่ยวชาญ
ชำนาญ(เป็นพิเศษ)สำหรับเส้นทางในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง
เราเดินทางไปสมทบกับพี่อีกคนรวมเป็น 4 คนและมุ่งหน้าสู่ อ.ลานสัก

จ.อุทัยธานี

10.30 น. เราเดินทางถึง อ.ลานสัก เป็นครั้งแรกที่ฉันได้มาที่นี่
ระหว่างทางจาก จ.นครสวรรค์มาสู่ อ.ลานสัก (จ.อุทัยธานี) มีทุ่งนามากมาย
แต่เมื่อเข้าสู่เขตอำเภอกลับพบว่ามีภูเขาและป่าไม้จำนวนมาก
จากการประเมินด้วยสายตาคาดว่า
อ.ลานสักดูเหมือนจะเคยเป็นเมืองที่มีความสำคัญมากในอดีต สังเกตจากบ้านเรือน
ร้านค้า และโรงภาพยนตร์ ซึ่งตอนนี้ได้ปิดตัวไปหมดแล้ว
ฉันถามจากผู้ร่วมเดินทางของฉันก็ได้พบกับคำตอบที่ว่า แต่ก่อน
อ.ลานสักนั้นเจริญรุ่งเรืองมากเพราะสัมปทานป่าไม้
เป็นเมืองที่มีผู้คนมากมายเข้ามาอาศัยทำการค้าและธุรกิจอื่นๆ ความเจริญก็เข้าสู่
อ.ลานสักอย่างไม่ขาดสาย แต่เมื่อสัมปทานป่าไม้หมดลง อ.ลานสักก็เงียบสงบลงเช่นเดิม
เมื่อเราซื้อของใช้ที่จำเป็นแล้วเราก็เดินทางต่อไปอีก 14 กม.ก็จะพบกับทางเลี้ยวเข้าสู่เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้ง
เมื่อเลี้ยวเข้าไปจากถนนลาดยางก็กลายเป็นถนนลูกรัง
ข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม่นานาพรรณ บางช่วงมีการเผาเพื่อทำแนวกันไฟในช่วงฤดูร้อน
มีชาวบ้าน 2-3 คนเดินมาเก็บฟืนเพื่อนำไปขาย เลี้ยวเข้าไปไม่ไกลฉันได้พบกับวัวแดง
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นวัวแดงตัวเป็นๆนอกจากการดูรูปจากหนังสือ
ฉันตื่นเต้นกว่าใครๆ(เพราะคนอื่นๆเห็นกันเป็นประจำอยู่แล้ว)
เมื่อผ่านด่านตรวจเราก็ไปที่ครัวริมธารเพื่อหวังจะกินข้าว
แต่แล้วโชคก็ไม่เข้าข้างเมื่อเราพบกับความว่างเปล่า ร้านปิด
โชคยังดีที่สามารถโทรติดต่อให้คนอื่นซื้อข้าวกล่องเข้ามาให้ได้
เมื่อกินข้าวเสร็จฉันเดินสำรวจรอบๆก็พบกับบ้านพักและรูปปั้นของ สืบ นาคะเสถียร
ฉันแวะอ่านประวัติและคติข้อคิดเตือนใจหลายๆอย่างจากนั้นก็บันทึกการมาเยี่ยม
ฉันรู้สึกทึ่งหลายอย่างในตัวท่าน น่าดีใจและเสียใจกับประเทศไทยในคราวเดียวกัน
น่าดีใจที่ครั้งหนึ่งยังมีคนที่เสียสละเพื่อคนอื่นได้มากมายขนาดนี้
และเสียใจที่ประเทศไทยมองไม่เห็นคุณค่าขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ หลังจากนั้น,,,

13.30 น. เราเดินทางด้วยรถโฟร์วิวเพื่อเข้าสู่หน่วยลาดตระเวน
หน่วยแรกที่เราจะได้เจอคือหน่วยกะปุกกะเปียง
จากนั้นเราก็เดินทางต่อเพื่อไปที่หน่วยยางแดง ระหว่างทางมีการ lecture
เล็กๆน้อยๆสำหรับคนที่รู้เรื่องป่าน้อยๆอย่างฉัน ฉันได้รู้จักเรื่องป่ามากขึ้นไม่ว่าจะเป็นป่าผลัดใบหรือป่าไม่ผลัดใบ
ป่าเบญจพรรณ (พี่เค้าบอกว่าจะมีต้นไผ่เยอะๆ) ป่าดงดิบ (ดิบแล้ง ดิบชื้น ดิบเขา)
ฯลฯ นอกจากนี้ฉันก็ได้เห็นเพื่อนร่วมโลกตัวอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็น แย้ เก้ง กวาง
นกขุนแผน ไก่ป่า และที่สำคัญ ฉันได้พบกับค่างแว่น (ที่หาดูได้ยาก
แม้จะเข้าไปหลายครั้งแต่บางคนคนก็จะไม่ได้เจอ) และยังพบกับรอยเท้าเสือ
(ดูจากขนาดคาดว่าจะเป็นลูกเสือโคร่ง) อีกด้วย
ในบางช่วงที่เป็นป่าดิบฉันได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด
แต่ในบางช่วงก็ต้องปิดกระจกรถเพราะความแห้งแล้งเป็นเหตุทำให้ฝุ่นคลุ้งมาก เราข้ามลำห้วยเล็กๆเป็นช่วงๆแสดงว่าความแห้งแล้งที่เราพบยังพอที่จะให้สัตว์อาศัยอยู่ได้
เราพบโป่งดิน และพบรอยวัวแดง (โป่งคือธาตุอาหารทางธรรมชาติของสัตว์กินพืช
เนื่องจากมีแร่ธาตุจำพวกแคลเซียมอยู่
ซึ่งสัตว์กินเนื้อเช่นเสือจะได้รับแคลเซียมจากกระดูกของเหยื่อ แต่สัตว์กินพืชก็จะได้รับแคลเซียมจากการมากินโป่ง
โป่งมี 2 ชนิด คือโป่งดินและโป่งน้ำ)
เดินทางต่อไปอีกหน่อยก็พบทีมงานเดินเท้าอีก 2 กลุ่ม เราจอดรับและเดินทางมุ่งหน้าไปยังจุดมุ่งหมายเดียวกัน
เราเดินทางถึงหน่วยยางแดงเวลาประมาณ 16.00 น. ทุกคนเคลียร์พื้นที่โดยรอบเพื่อตั้งเต้นท์นอนและสำรวจแหล่งน้ำ

ฉันเพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่า”นักอนุรักษ์”
ทุกคนเดินทางมาที่นี่เพื่อทำงานด้านอนุรักษ์อย่างแท้จริง
บางคนมาเพื่อใส่ปลอกคอติดตามตัวเสือ (collar) บางคนมาเพื่อการวางตาข่ายดูพื้นที่อนุรักษ์
และอีกหลายๆหน้าที่แตกต่างกันออกไป พวกเขาไม่รู้หรอกว่ามันเป็นงานที่มีอันตรายอยู่รอบๆตัวจากสัตว์โดยเฉพาะช้าง(ช้างป่านับว่าอันตรายมากที่สุดในป่า
มากกว่าเสือเสียด้วยซ้ำ) จากภัยธรรมชาติ(ในคืนนั้นเกิดพายุฤดูร้อน)
และโดยเฉพาะอย่างยิ่งจากมนุษย์
ชนกลุ่มน้อยต่างๆที่รับจ้างจากนายทุนเพื่อล่าสัตว์ป่า ถึงแม้จะมีหน่วยลาดตระเวน 19 หน่วยแล้วก็ตาม
แต่ก็ไม่เพียงพอกับพื้นที่รับผิดชอบ
เนื่องจากเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าห้วยขาแข้งมีพื้นที่กว้างครอบคลุม 6 อำเภอ ใน 3 จังหวัด
และมีเมื่อมีการเข้าไปจับกุมก็จะมีการต่อสู้ขัดขืนมีผลต่อชีวิต
ซึ่งเราก็พบกับคำว่าสูญเสียบ่อยครั้ง แต่สำหรับนักอนุรักษ์ทั้งหลายแล้วพวกเขาจะมองข้ามตรงจุดนั้น
พวกเขามองเห็นแค่เพียงว่าทำอย่างไรที่พวกเขาจะรักษาผืนป่าแห่งนี้ให้เป็นมรดกทางธรรมชาติของแผ่นดิน
ที่องค์การ UNESCO ได้ประกาศให้เป็นผืนป่าที่มีความสมบูรณ์และมีความหลายหลายทางธรรมชาติที่สำคัญของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
สมควรได้รับการยกย่องให้เป็นมรดกโลกต่อไป

คำพูดที่ว่า
ถ้ารู้จักคำว่ารักษา ก็จะไม่รู้จักกับคำว่าสูญเสีย
ยังสามารถใช้ได้ดีและใช้ได้จริงในทุกชีวิตใน...ห้วยขาแข้ง

เกิดการถกเถียงกันเล็กๆระหว่างต้นสายอย่างฉัน และปลายสายเป็นเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่ง ด้วยลักษณะนิสัยของเราทั้งสองคนก็ไม่น่าที่จะเป็นเพื่อนกันได้อยู่แล้วในตอนแรก ฉันซึ่งมีนิสัยใจเย็นอย่างมหาศาล มองโลกในมุมที่ค่อนข้างบวก ยอมๆไปซะทุกอย่าง ดูเหมือนว่าจะเป็นคนดีแต่มันก็ไม่ใช่....เพื่อนของฉันคนนี้เป็นคนใจร้อนอย่างที่สุด ไม่ยอมคน ผิด...แต่มันก็เถียง พูดจาร้ายกาจ และหน้าตาที่บอกบุญไม่รับของมัน จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เราสองคนจะทะเลาะกันเป็นประจำและจิกกัดกันในหลายๆเรื่อง ฉันมักตัดสินใจผิดในเรื่องการมองคน คนที่ฉันคิดว่าดีมันทำให้ฉันเซงทุกครั้งเมื่อเวลาผ่านไป หลังจากที่ฉันรู้จักเพื่อนคนนี้ คนที่มักมีข้อโต้แย้งให้กับฉันในทุกกรณี มันมักจะเดาออกเสมอว่าคนไหนไม่หวังดีกับฉัน แรกๆฉันก็ไม่เชื่อ แต่เมื่อบ่อยครั้ง ฉันจึงคิดจะเชื่อมัน หรือเพราะมันเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายอยู่แล้ว?

วันนี้ก็เช่นกัน เพื่อนของฉันโทรมาเพื่อเล่าเรื่องเพื่อนร่วมงานที่มีความมั่นใจสูง(มันบอกว่าสูงเกินไป) และยังบอกว่าเค้าก็คงจะไม่ชอบมันแน่ๆ ฉันนั่งฟังอย่างตั้งใจ...เพื่อนฉันยังบอกอีกว่าเพื่อนร่วมงานคนอื่นก็คิดเช่นเดียวกับมัน พอมันเล่ามาถึงตอนนี้ฉันกลับมีคำถามขึ้นมา และเอ่ยปากถามออกไป ฉันบอกมันแต่เพียงว่าเท่าที่ฉันฟังมาในฐานะคนนอกฉันเห็นด้วยกับมันแทบทุกอย่างเพียงแต่ฉันไม่อยากให้มันตัดสินผู้อื่น จากการพูดจากันไม่กี่คำ และพบหน้ากันแค่ครั้งเดียว เพราะเหมือนกับว่ามันไม่ได้ให้โอกาสเขาแสดงมุมอื่นให้เห็นบ้าง ฉันไม่อยากให้มันกล่าวหาและโจมตีเขาจนเกินไป เพราะถ้าคิดในมุมกลับกันถ้าหาก"เพื่อนร่วมงานคนอื่น"ที่มันหมายถึงในทีแรกไม่เห็นด้วยกับมันในบางเรื่อง คนที่ถูกกล่าวหาและโจมตีก็คือมันมิใช่หรือ

ปลายสายของฉันส่งน้ำเสียงหงุดหงิดจนฉันรู้สึกได้ ฉันเพียรพูดให้มันรู้สึกดีขึ้น แต่ก็เป็นไปได้ยากนัก แล้วเราก็วางสายกันด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัวกันเล็กน้อย

เมื่อวางสายฉันมานั่งทบทวนถึงเรื่องราวที่ได้ผ่านไป ฉันไม่คิดกล่าวหา ว่าระหว่างฉันกับเพื่อนฉันใครถูกหรือใครผิดแต่อย่างใด สิ่งที่ฉันได้คิดก็คือการที่เรารู้จักคนมากขึ้นมันจะทำให้เรารู้จักคิดมากขึ้นตาม และรู้จักการเปรียบเทียบกับคนอื่นมากขึ้นด้วย เช่น เราอาจจะคิดว่าทำไมเค้าไม่เหมือนคนนั้น ทำไมเค้าถึงไม่ทำแบบนี้ บางที่...ฉันอาจจะมองไม่เห็นมุมที่เขามองก็ได้ ตามหลักวิทยาศาสตร์พิสูจน์ได้ว่า โลกมีลักษณะเป็นทรงกลม นั่นหมายถึงแค่เพียง 1 องศา เราก็จะยืนคนละตำแหน่งกันแล้ว ฉันไม่เคยและไม่คิดจะเข้าใจเพื่อนของฉันคนนี้และคนอีกหลายคนที่ผ่านเข้ามา บางคนมักจะชอบคำพูดที่ว่า "เอ่อ......(กุ)เข้าใจ" มันก็คือคำปลอบประโลมเราคำหนึ่งที่ทำให้เรารู้สึกดี รู้สึกว่ายังมีอีกคนที่เข้าใจและคิดเหมือนกับเรา แต่แน่ใจหรือว่าเขาเข้าใจเราจริงๆ เอาง่ายๆแค่ตอนนี้ เอาเป็นว่าบางครั้ง ฉันก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง...เหมือนกัน

 มีหลายคนบอกว่าปี 2012โลกจะแตก,,,

หากย้อนเวลากลับไปอีกสักหน่อย...ไม่สิ ในความจริงแล้วเราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปไหนได้

เราจึงมีหน้าที่ "ทำวันนี้และวันข้างหน้าให้ดีมากกว่า..."

ตอนนี้ฉันอยู่ในจังหวัดนครสวรรค์ จังหวัดไม่เล็กไม่ใหญ่ในประเทศไทย พูดไปแล้วนครสวรรค์ก็มีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกับจังหวัดลำปาง(บ้านเกิดของฉัน)ซะมากมาย อย่างเช่นว่าเป็นเมืองทางผ่านของจังหวัดต่างๆ และเป็นเมืองที่ไม่วุ่นวายมากนัก

ฉันทำงานอยู่ที่สำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 12(นครสวรรค์) สำนักงานอนุรักษ์มรดกโลก(ห้วยขาแข้ง-ทุ่งใหญ่นเรศวร) ในส่วนสัตว์ป่า (ดูแลเรื่องนกและไข้หวัดนก) ซึ่งมันตรงกันข้ามกับวิชาชีพของฉันอย่างสิ้นเชิง

วิศวกรเป็นการใช้ความสามารถในการคำนวณหรือออกแบบสิ่งต่างๆโดยคำนึงถึงหลักทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถพิสูจน์ได้ในเชิงตัวเลข

ในขณะที่ส่วนของสัตว์ป่าเราจะไม่สามารถคิดคำนวณความคิดของสิ่งมีชีวิตมาเป็นตัวเลขได้เลยเราต้องเข้าใจในส่วนลึกของจิตใจสัตว์เหล่านั้นด้วย มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจได้จริงๆ

มีคนเคยบอกฉันว่าวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมกับป่าไม้ และส่วนสัตว์ป่า มันน่าจะไปด้วยกันได้ ฉันก็คิดเช่นนั้นในทีแรก.......แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อฉันได้เข้ามาสัมผัสด้วยตนเอง

 ,,,,,วิศวกรสิ่งแวดล้อม เราทำสิ่งที่เสียให้ดี แต่เค้าทำสิ่งที่ดีให้ไม่เสีย ต่างหาก,,,,,

แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็เป็นหน้าที่ที่ต่างกันไปของแต่ละคน ฉันมีโอกาสตามหน่วยงานของบึงบอระเพ็ดไปในโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดกำแพงเพชร ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าเหนื่อยมาก คน9คนในรถตู้คันเล็กๆกับเด็กนักเรียนชั้นป.1-ป.6ประมาณ 400 กว่าคน เราออกเดินทางกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เด็กๆที่นั่นซนกันมากตามประสาเด็ก ฉันยังนึกถึงตัวเองในวัยเด็ก ล้อชื่อพ่อ-แม่ เล่นโดดยาง แอบเล่นทรโข่งคุณครู และอีกมากมาย เมื่อถึงเวลาทำกิจกรรมทุกคนดูสนใจและตั้งใจกันมาก(อาจเป็นเพราะไม่ต้องเรียนหนังสือก็ได้ 555) เราทำกิจกรรมกันจนถึงบ่าย3 ด้วยจุดประสงค์คือให้พวกเขาได้รู้จักนกในธรรมชาติและรู้ที่จะรักษานกเหล่านี้ให้พวกเขาดู ต่อไป ฉันนั่งรถกลับด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวคิดมีเรื่องมากมายหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในวันเดียว ฉันอยู่ที่นี่ด้วยความสุขมากมาย(ในตอนนี้)แต่ปัจจัยที่ฉันกลับปฏิเสธไม่ได้เลยนั่นก็คือ...เงิน...

เงินเดือนที่เทียบไม่ได้กับระดับวิศวกรอย่างฉัน ความก้าวหน้าที่แสนจะริบหรี่ในสายงานนี้ ฉันนั่งชั่งน้ำหนักกับสองสิ่งนี้เป็นเวลานาน และคงจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์...........พิสูจน์ว่าจริงๆแล้วฉันให้น้ำหนักกับอะไรมากกว่ากัน

ระหว่างตวามก้าวหน้าในวิชาชีพที่ฉันอดทนเรียนมา หรือความจริงในการดำรงชีวิตที่แสนจะธรรมดา มีความสุขไปวันๆ

หากโลกจะแตกในปี 2012 ฉันจะตัดสินใจโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่าฉันควรจะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ก็เกิดคำถามขึ้นในใจฉันหนึ่งข้อนั่นก็คือ

                แล้วถ้าปี 2012 โลกไม่แตกล่ะ.....................ชีวิตของฉันจะเดินไปทางไหน????????