มีหลายคนบอกว่าปี 2012โลกจะแตก,,,

หากย้อนเวลากลับไปอีกสักหน่อย...ไม่สิ ในความจริงแล้วเราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปไหนได้

เราจึงมีหน้าที่ "ทำวันนี้และวันข้างหน้าให้ดีมากกว่า..."

ตอนนี้ฉันอยู่ในจังหวัดนครสวรรค์ จังหวัดไม่เล็กไม่ใหญ่ในประเทศไทย พูดไปแล้วนครสวรรค์ก็มีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกับจังหวัดลำปาง(บ้านเกิดของฉัน)ซะมากมาย อย่างเช่นว่าเป็นเมืองทางผ่านของจังหวัดต่างๆ และเป็นเมืองที่ไม่วุ่นวายมากนัก

ฉันทำงานอยู่ที่สำนักบริหารพื้นที่อนุรักษ์ที่ 12(นครสวรรค์) สำนักงานอนุรักษ์มรดกโลก(ห้วยขาแข้ง-ทุ่งใหญ่นเรศวร) ในส่วนสัตว์ป่า (ดูแลเรื่องนกและไข้หวัดนก) ซึ่งมันตรงกันข้ามกับวิชาชีพของฉันอย่างสิ้นเชิง

วิศวกรเป็นการใช้ความสามารถในการคำนวณหรือออกแบบสิ่งต่างๆโดยคำนึงถึงหลักทางวิทยาศาสตร์ที่สามารถพิสูจน์ได้ในเชิงตัวเลข

ในขณะที่ส่วนของสัตว์ป่าเราจะไม่สามารถคิดคำนวณความคิดของสิ่งมีชีวิตมาเป็นตัวเลขได้เลยเราต้องเข้าใจในส่วนลึกของจิตใจสัตว์เหล่านั้นด้วย มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนเกินกว่าที่ฉันจะเข้าใจได้จริงๆ

มีคนเคยบอกฉันว่าวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมกับป่าไม้ และส่วนสัตว์ป่า มันน่าจะไปด้วยกันได้ ฉันก็คิดเช่นนั้นในทีแรก.......แต่มันก็เปลี่ยนไปเมื่อฉันได้เข้ามาสัมผัสด้วยตนเอง

 ,,,,,วิศวกรสิ่งแวดล้อม เราทำสิ่งที่เสียให้ดี แต่เค้าทำสิ่งที่ดีให้ไม่เสีย ต่างหาก,,,,,

แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็เป็นหน้าที่ที่ต่างกันไปของแต่ละคน ฉันมีโอกาสตามหน่วยงานของบึงบอระเพ็ดไปในโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดกำแพงเพชร ฉันปฏิเสธไม่ได้ว่าเหนื่อยมาก คน9คนในรถตู้คันเล็กๆกับเด็กนักเรียนชั้นป.1-ป.6ประมาณ 400 กว่าคน เราออกเดินทางกันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เด็กๆที่นั่นซนกันมากตามประสาเด็ก ฉันยังนึกถึงตัวเองในวัยเด็ก ล้อชื่อพ่อ-แม่ เล่นโดดยาง แอบเล่นทรโข่งคุณครู และอีกมากมาย เมื่อถึงเวลาทำกิจกรรมทุกคนดูสนใจและตั้งใจกันมาก(อาจเป็นเพราะไม่ต้องเรียนหนังสือก็ได้ 555) เราทำกิจกรรมกันจนถึงบ่าย3 ด้วยจุดประสงค์คือให้พวกเขาได้รู้จักนกในธรรมชาติและรู้ที่จะรักษานกเหล่านี้ให้พวกเขาดู ต่อไป ฉันนั่งรถกลับด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวคิดมีเรื่องมากมายหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในวันเดียว ฉันอยู่ที่นี่ด้วยความสุขมากมาย(ในตอนนี้)แต่ปัจจัยที่ฉันกลับปฏิเสธไม่ได้เลยนั่นก็คือ...เงิน...

เงินเดือนที่เทียบไม่ได้กับระดับวิศวกรอย่างฉัน ความก้าวหน้าที่แสนจะริบหรี่ในสายงานนี้ ฉันนั่งชั่งน้ำหนักกับสองสิ่งนี้เป็นเวลานาน และคงจะให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์...........พิสูจน์ว่าจริงๆแล้วฉันให้น้ำหนักกับอะไรมากกว่ากัน

ระหว่างตวามก้าวหน้าในวิชาชีพที่ฉันอดทนเรียนมา หรือความจริงในการดำรงชีวิตที่แสนจะธรรมดา มีความสุขไปวันๆ

หากโลกจะแตกในปี 2012 ฉันจะตัดสินใจโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่าฉันควรจะมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ก็เกิดคำถามขึ้นในใจฉันหนึ่งข้อนั่นก็คือ

                แล้วถ้าปี 2012 โลกไม่แตกล่ะ.....................ชีวิตของฉันจะเดินไปทางไหน????????