• Meine Hunde น้องหมาของฉัน
• Zeit zum Kochen ถึงเวลาเข้าครัว
• Gästebuch ฝากข้อความ
• Ausflüge ไปเที่ยวกันเถอะ
• Mein Liebling
• Unsere Geschichte เรื่องเก่า เก่า
• Tagebuch บันทึกไปเรื่อย

Wir heiraten 30 เมษายน 2548 วันแต่งงานของเก๋ เก๋ต้องตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำเตรียมตัวตอน 6 โมงครึ่ง โทรไปหาย่าก่อนเลย รับพรก่อนเป็นคนแรก แล้วแม่ของคุณชายมารับไปทำผม จากนั้นก็ไปที่บ้านแม่ ไปเปลี่ยนชุดแต่งงาน แล้วรอให้คุณชายมารับไปที่อำเภอ เรื่องของเรื่อง แม่เขาอยากเซอร์ไพรส์ลูกชายเขา ไม่ให้เห็นเจ้าสาวก่อน (คุณชายยังไม่เคยเห็นชุดแต่งงานเก๋เลย) แม่เขาช่วยเก๋แต่งตัว พอแต่งเสร็จเขาให้เก๋ยืนขึ้นแล้วเขาก็บอกว่า ชุดพวกนี้ และสิ่งที่เขาทำให้เก๋ทั้งหมดนี้เป็นของขวัญวันแต่งงานที่เขามอบให้เก๋ เก๋เลยยกมือไว้เขา และขอบคุณเขา พ่อแม่ คุณป้า ญาติพี่น้องจากเมืองไทย โทรมาอวยพรเป็นระยะ ๆ จริง ๆ คุณป้าอยากทำเซอร์ไพรส์ บินมาร่วมงานด้วย แต่พอดีว่ามาติดตรงที่ย่าไม่ค่อยสบายพอดี แต่ใจเก๋ก็ไม่อยากให้มาหรอก เสียค่าใช้จ่ายสิ้นเปลือง แค่รู้ว่าทุกคนดีใจกับเก๋ ก็พอแล้วล่ะ หลังจากที่คุณชายมารับทีบ้านไปที่อำเภอนั้น พอไปถึงที่หน้าอำเภอ เจอกลุ่มเพื่อน ๆ ของคุณชาย แล้วก็เพื่อนพ่อแม่เขามารอที่หน้าอำเภอกันแล้ว เที่ยงตรง นาฬิกาที่โบสถ์ดัง เราถึงเข้าไปในอำเภอ ทางอำเภอเขาจัดห้องให้สำหรับญาติพี่น้อง แล้วก็แขกสำคัญเท่านั้น เพราะห้องไม่ใหญ่มาก พวกเพื่อน ๆ ยืนออกันหน้าห้อง เก๋เอารูปพ่อแม่โอแอม แล้วก็ย่า อาภา พี่บุ๋ม ยุ้ย แล้วก็น้องหมาเข้าไปในห้องด้วย เจ้าหน้าที่เลยเอาไปตั้งไว้ที่โต๊ะทำพิธี แต่เสียดายที่คนที่ถ่ายรูปให้ถ่ายไม่ได้ เพราะว่าพวกเขายืนถ่ายที่หน้าประตู ไม่ได้เข้าไปด้านในของห้อง ทางอำเภอยังแซวเลยว่า ญาติเก๋มากันเยอะเลย ห้องเล็กไปหน่อย นายอำเภออ่านข้อความ และกฏหมายซึ่งมีผลหลังจากเก๋เซ็นต์เอกสารให้เก๋ได้รับทราบก่อนที่จะเซ็นต์เอกสารเปลี่ยนนามสกุลมาใช้ของสามี เราใช้เวลาในการดำเนินเรื่องพวกนี้กว่าเกือบชั่วโมงได้ ตอนที่นั่งอยู่ในห้อง เก๋เหงื่อออกมาก สงสัยว่าจะตื่นเต้น หรือว่าอากาศข้างนอกร้อนก็ไม่รู้ เมื่อคืนก่อนวันแต่ง เก๋ได้สวดมนต์ขอให้อากาศวันแต่งแจ่มใส แดดออก เพราะว่าก่อนหน้านี้ฝนตกเกือบทุกวัน แล้วเราก็จัดงานเลี้ยงกันในสวนด้วย เลยไม่อยากให้มีฝน พอเสร็จพิธีในอำเภอ พวกเพื่อน ๆ ออกมารอกันที่หน้าอำเภอ พอเดินออกมา เขาก็โยนข้าวสารแล้วก็ดอกไม้ใส่เจ้าบ่าวเจ้าสาว จากนั้นก็ตัดผ้ารูปหัวใจที่พี่สาวคุณชายทำให้ แล้วก็ต้องเดินลอดข้ามหัวใจที่เราตัดกัน เก๋ก็ไม่รู้หรอกว่ามันหมายความว่าอย่างไร จากนั้นทั้งหมดก็ย้ายกันไปที่บ้านพ่อแม่ เพราะว่ามีเลี้ยงอาหารกลางวัน แล้วก็ดื่มฉลองกัน ต่อจากนั้นก็จะมีกาแฟ แล้วก็ขนมเค็ก ซึ่งขนมเค็กเยอะมาก มาจากเพื่อน ๆ ของแม่เขา ที่ทำมาเป็นของขวัญ แล้วพ่อกับแม่ของคุณชายยังสั่งขนมเค็กแต่งงานมาให้ มีรูปเก๋กับคุณชายบนเค็กด้วย น่ารักดี พวกเราใช้เวลาฉลองกับเพื่อน ๆ ทั้งของคุณชายแล้วก็เพื่อนพ่อแม่อยู่ได้ประมาณ 4 โมงกว่า ๆ ก็แยกย้ายกันกลับ จากนั้น เราก็ไปหาที่ถ่ายรูปสวย ๆ เก็บเอาไว้ดูกัน (แต่พอล้างออกมา ไม่ค่อยจะมีรูปดี ๆ สักรูปเลย) จากนั้น ก็มุ่งหน้าไปที่โรงแรม แต่ว่าคราวนี้ไปเฉพาะญาติพี่น้องเท่านั้น กินอาหารกันไป คุยกันไป แล้วพ่อเขาก็เล่นดนตรีให้ฟัง บรรยากาศก็ดี ทุกอย่างดูดีลงตัวไปหมด ทั้งหมดนี้ต้องยกความดีความชอบให้พ่อกับแม่ของคุณชาย ซึ่งเขาจัดและเตรียมทุกอย่างเลย หลังกินอาหารค่ำ พ่อเขาได้ลุกขึ้นพูดให้พวกลูก ๆ และญาติฟังถึงความรู้สึกที่เขามีต่อเก๋ และเขาดีใจมากแค่ไหนที่ลูกชายคนเดียวของเขาได้แต่งงาน พ่อบอกว่า การแต่งงานครั้งนี้เป็นที่เซอร์ไพรส์ในหมู่เพื่อนฝูงแล้วก็ญาติ ๆ เป็นอย่างมาก เพราะปรกติลูกเขาเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูด แล้วก็ไม่เคยบอกว่ามีแฟน ไม่เคยพาแฟนมาแนะนำให้ที่บ้านได้รู้จัก แต่พอวันหนึ่ง ลูกเดินมาบอกว่า จะมีเพื่อนมาเที่ยว แต่ไม่มีที่พัก อยากให้พักที่บ้านพ่อแม่ เพราะว่ามีห้องเยอะ แต่ไม่ได้บอกว่า เพื่อนที่มาน่ะมาจากไหน วันแรกที่เจอเก๋กับอาภา ถึงได้รู้ว่ามาจากประเทศไทย พวกเขาไม่เคยรู้เรื่องของเก๋ ลูกไม่เคยเล่าให้ฟัง หลังจากที่ได้เจอเก๋ถึงได้รู้ว่ารู้จักกันทางอินเตอร์เน็ต แล้วอยู่ ๆ ลุกชายก็บอกกับพ่อแม่ว่าเขาจะแต่งงานกับเก๋ ทำให้พวกเขาช็อคไป เพราะว่าไม่เคยคิดว่าลูกชายคนนี้จะแต่งงาน ทำให้เขาอยากเรียนรู้จักเก๋ว่าทำไมถึงทำให้ลุกเขาตัดสินใจแต่งงานด้วยได้ และเขาก็ได้รู้ว่า เพราะเก๋เป็นคนดี ดีกับทุกคน และเขาเชื่อว่าเก๋รักลูกเขาจริง ๆ จากนั้นเขาจึงได้ช่วยเก๋ทุกอย่าง ทั้งเรื่องการฝึกพูดภาษา ให้เก๋ไปทีบ้าน ไปใช้เวลาอยู่กับเขาจะได้ไม่เหงาเพราะอยู่คนเดียวที่บ้าน สุดท้ายเขาบอกว่า ไม่ว่าเก๋จะมาจากไหน ไม่ว่าจะต่างกันแค่ไหน แต่ตอนนี้ เก๋อยู่ที่นี่ อยู่ในครอบครัวเขา เก๋ไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไป เป็นไง พ่อเขาพูดได้ซึ้งไหม เก๋เห็นเขาเขียนคำพูดนี้ตอนเขานั่งกินข้าว เขาพูดเป็นภาษาเยอรมัน แล้วให้ลูกสาวคนเล็กแปลเป็นภาษาอังกฤษให้ฟัง พวกเขาดีกับเก๋มาก ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้อง รวมถึงเพื่อน ๆ ของเขา ของขวัญที่เพื่อน ๆ ของคุณชายและแขกที่มาในงานให้กับพวกเรานั้น ส่วนมากเป็นของที่เก๋ต้องใช้มากกว่า เช่น ของใช้ในครัว อาหารแห้งต่าง ๆ ที่เป็นของไทย ซีดีเพลงไทย ทำให้เก๋รู้สึกว่า พวกเขาใส่ใจเก๋ดี ว่าเขาน่าจะให้อะไรพวกเราในวันแต่ง แต่มุ่งมาที่จะให้อะไรเก๋ดี มากกว่าจะให้อะไรคุณชายดี ที่นี่เขาไม่เหมือนบ้านเรา ที่ว่าพอแต่งงานแล้วจะได้รับซอง (เงิน) แต่ว่า แขกที่มางาน จะนำพวกอาหารมาช่วยในงาน หรือพวกต้นไม้ ดอกไม้ประดับบ้านมากกว่า ไม่ได้รับเป็นเงินเหมือนบ้านเรา หลังจากเสร็จงานทุกอย่าง พ่อกับแม่ขับรถมาส่งที่บ้าน เก๋เลยได้พูดขอบคุณเขาทุกอย่างที่เขาทำให้ ที่เขาดีกับเก๋ ก็พูดฝากเนื้อฝากตัวที่เป็นสมาชิกใหม่ของบ้าน แม่เขาก็เดินเข้ามากอดแล้วพูดว่า พวกเขาทำให้เพราะอยากให้เก๋รู้สึกว่าเก๋ไม่ได้โดดเดี่ยวที่นี่ และหวังว่าเก๋จะค้นพบบ้านใหม่ที่เยอรมันนี้ ก็ซึ้งกันไป ที่หน้าบ้านพ่อแม่ เจ้าบ่าวมารับไปอำเภอ เสร็จพิธีแล้ว ที่หน้าอำเภอ พี่สาวทำมาให้ ตัดเสร็จก็ลอดข้ามมา เพื่อน ๆ มาเล่นดนตรีให้ด้วย บรรยากาศงานกินเลี้ยงในสวน เค้กแต่งงานจากแม่เจ้าบ่าว มารวมตัวกันหน่อย ทำเองน่ะนี่ ของชำร่วย ก็เสร็จกันไปซะที สำหรับการแต่งงานของเรา 2 คน ที่เหนื่อยสุดก็เห็นจะเป็นพ่อแม่คุณชายนั่นแหละที่จัดแจงทุกอย่าง จากนี้ต่อไปก็เป็นการเริ่มต้นครอบครัวใหม่ซะที เก๋ยังไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เราสัญญากันไว้ว่า เราจะทำทุกวันให้เหมือนวันนี้ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรเข้ามา เราจะนึกถึงวันที่เราได้ตกลงแต่งงานและเซ็นต์เอกสารต่อหน้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ และพยานทั้งหลาย เราจะทำวันนี้ พรุ่งนี้ และวันข้างหน้าให้ดีที่สุด เก๋ก็ได้แต่หวังว่าเราจะช่วยกันสร้างครอบครัวที่ดี และอบอุ่นกันได้ เก๋ดีใจที่มีวันนี้ เก๋ก็ไม่คิดว่าจะได้แต่งงานแล้ว แต่เสียดายที่เก๋ไม่ได้แต่งที่เมืองไทยก่อน เพราะว่าวันแต่งงานถือว่าเป็นวันสำคัญที่สุดวันหนึ่ง เก๋อยากให้ญาติผู้ใหญ่ ให้ครอบครัวเก๋ ทุกคนมาในงานของเก๋ เก๋อยากฟังคำอวยพร อยากให้ลูบหัวเก๋ แต่ไม่เป็นไร เพราะเก๋รู้ดีว่า ทุก ๆ คนดีใจที่เก๋มีวันนี้ แค่นี้เก๋ก็มีความสุขแล้วล่ะ   Create Date : 28 มีนาคม 2549     Last Update : 29 มีนาคม 2549 23:07:56 น. Counter : 568 Pageviews.   7 comment Share Tweet

เตรียมตัวก่อนแต่งงาน หลังจากที่ไปเรียนรู้ตัวจริง เสียงจริง ของคุณชายและครอบครัวแล้ว และหลังจากที่เรา 2 คนตกลงจะใช้ชีวิตร่วมกัน เราก็ต้องกลับมาดำเนินการเรื่องเอกสารใหม่ ขอวีซ่าใหม่ แต่การขอวีซ่าครั้งนี้เป็นการขอวีซ่าแต่งงาน ซึ่งต้องเตรียมเอกสารหลายอย่าง เพื่อยื่นต่อสถานทูต แต่คราวนี้รอเรื่องนานมาก ใช้เวลากับการรอนี้ 6 สัปดาห์กว่า ๆ ระหว่างนี้ก็ใช้เวลาที่เหลือกับที่บ้าน ญาติพี่น้อง แล้วก็น้องหมา เตรียมเก็บสัมภาระ เก็บไปเก็บมาได้มาหลายกระเป๋าเลย น้ำหนักปาเข้าไปตั้ง 57 กิโล จริง ๆ ที่บ้านอยากให้กลับมาที่เยอรมันหลังปีใหม่ จะได้อยู่ด้วยกันตอนปีใหม่ แต่ว่าคุณชายก็อยากให้กลับมาก่อน เพราะว่าจะได้เป็นปีแรกที่ร่วมฉลองวันคริสต์มาสกับที่บ้าน เขาจะได้บอกเรื่องที่จะแต่งงานกับญาติพี่น้องเขาด้วย ปรกติเขาไม่ค่อยได้เจอกันหรอก ปีหนึ่งเจอกันแค่วันนี้วันเดียวเอง เป็นเหตุให้ต้องเตรียมตัวเดินทางกลับเยอรมันเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม 2547 ในวันที่จะต้องแยกตัวออกมาจากครอบครัว วันที่ต้องเดินทางกลับนั้น ทุกคนพร้อมใจกันมาส่ง แรก ๆ ก็เฮฮา หัวเราะกันอยู่หรอก แต่พอจะต้องจากกันจริง ๆ มีบทเศร้าแถมกันมาเล็กน้อย ไม่ใช่ใครหรอก เราเองแหละที่เริ่ม เหมือนใจหาย ไปคราวนี้ไปจริง ๆ แล้ว ไปมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ทุกคนก็พูดเหมือนกัน ก็เหมือนกับแต่งงานกับคนไทยนั่นแหละ แต่งแล้วก็ต้องแยกตัวออกไป แต่ถ้ายังอยู่ที่เมืองไทย ก็ยังได้ไปมาหาสู่กัน แต่นี้ไม่ได้เจอกันเลยนะ จนกว่าจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านอีกที ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จริง ๆ ก็กะว่าอยากกลับทุกปี ถ้าเป็นไปได้ แต่เอาน่ะ เทคโนโลยีก้าวหน้าจะตาย เน็ทก็มีให้เล่น คิดถึงก็แชทกันก็ได้ โทรคุยกันก็ได้ ตัดสินใจดีแล้วนี่ เดินหน้าต่อไป คุณชายมารอรับแต่เช้า เดินเข็นรถออกมา เขามองหาไม่เห็น เพราะว่ากระเป๋าบังตัวหมด ก็เล่นมีตั้ง 5 ใบ ตัวแค่นี้ ไม่รู้จะขนอะไรมาเยอะแยะ ส่วนมากก็เป็นพวกเสื้อผ้านั่นแหละ ไม่อยากมาซื้อที่นี่ อะไรก็แพง คุณชายบอกว่า ตอนที่มารอรับ ตื่นเต้น ถามเขาว่าทำไม เขาบอกว่า มาคราวนี้คือมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน มาเริ่มต้นกันสร้างครอบครัว เขากำลังจะมีครอบครัว มีคนที่รักเขา ยอมทิ้งทุกอย่างมาอยู่กับเขา เขาดีใจ ทำให้เรารู้สึกว่า เราตัดสินใจไม่ผิด ได้ฤกษ์สะดวกแต่งงานก็เมื่อสิ้นเดือนเมษายน เพราะว่าพ่อแม่คุณชายเขาอยากจัดงานในสวนหลังบ้าน รอให้อากาศไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่ เลยมีเวลาเหลือเยอะกับการเตรียมงานครั้งนี้ การ์ดเชิญแต่งงาน ก็ออกแบบเอง ทำเองด้วย แต่ที่ใช้เวลาที่สุดนี่ก็จะเป็นชุดแต่งงานเจ้าสาวนั่นเอง เพราะว่าเกิดมาตัวเล็ก หาชุดกับเขาก็ยาก ไซส์ที่นี่ก็ไซส์ฝรั่ง พ่อแม่คุณชายน่ะตื่นเต้นกว่าเจ้าบ่าวอีก เป็นคนจัดแจงเรื่องชุดให้ พาไปหลายที่มาก ๆ ไปลองชุด ไปแก้ชุด เขาให้เป็นของขวัญแต่งงาน แต่มีข้อแม้ว่า ไม่ให้ลูกเขาเห็น จนกว่าวันงานจะมาถึง พ่อแม่เขาก็เลยกลายเป็นพ่องานแม่งานไปเลย คนที่สบายก็คุณชายนั่นแหละ มีคนช่วยจัดงานให้หมด ตัวคุณชายเอง บอกว่าไม่อยากจัดงานใหญ่โต อยากจัดเล็ก ๆ เฉพาะคนในครอบครัว และก็เพื่อนสนิทเท่านั้น แล้วอีกอย่างไม่ได้ทำพิธีในโบสถ์ด้วย แต่ว่าพ่อกับแม่เขาบอกว่า เขามีลูกชายคนเดียว นอกนั้นเป็นผู้หญิง แต่งงานทั้งทีก็อยากทำให้ออกมาให้ดี ขนาดชุดแต่งงาน เราบอกว่าเอาแบบธรรมดาก็ได้ เพราะว่าทำพิธีที่อำเภอเท่านั้นเอง เขาก็ไม่ยอม โอเค ปล่อยเขาไปแล้วกัน เรื่องของเรื่องเก๋กลัวว่าจะสิ้นเปลือง จะให้จัดออกมาดีแค่ไหน เก๋ก็ไม่มีญาติพี่น้องมาร่วมในพิธีเลย เคยฝันว่าจะได้รับพรจากครอบครัวในวันแต่ง เหมือนที่เคย ๆ ไปเห็นมา แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่เลย   Create Date : 28 มีนาคม 2549     Last Update : 28 มีนาคม 2549 21:26:40 น. Counter : 416 Pageviews.   2 comment Share Tweet

แต่งงานกันเถอะ Will you marry me? หวานโรแมนติกแบบนี้ ดูหนังมาหลายเรื่อง รอคอยประโยคนี้อยู่นาน แต่สำหรับเรา 2 คนแล้ว ไม่มีครับ ประโยคหวาน ๆ แบบนี้ ไม่มี หลังจากที่เรา 2 คนได้เจอตัวตนกันจริง ๆ อีกครั้งหนึ่ง บนบ้านเกิดเมืองนอนของคุณชาย เราได้เรียนรู้กับครอบครัวเขา เพื่อนฝูงเขา ทุกคนให้การต้อนรับเป็นกันเองกับเราดีมาก การใช้ชีวิต วัฒนธรรมต่าง ๆ ที่แตกต่างไม่เหมือนกับที่เราได้เติบโตมา ได้ท่องเที่ยวกันไปหลายที่ (ตามดูบันทึกได้จากไปเที่ยวกันเุถอะ) วีซ่าท่องเที่ยว 3 เดือนก็จะหมด เรา 2 คนก็มานั่งคุยกันว่าจะเอายังไงกันดี วีซ่าหมดก็ต้องกลับแล้ว เพราะว่าไม่สามารถต่อได้จากที่นี่ คุณชายก็บอกว่าให้ทำเรื่องมอบอำนาจให้ทางบ้านเดินเรื่องเอกสาร ยื่นขอวีซ่าใหม่เป็นวีซ่าแต่งงานดีไหม เราก็เห็นว่าเวลาคงไม่ทันแน่ วีซ่าหมดก่อนแน่ คุณชายก็เอ่ยปากว่า จากเวลาที่เรา 2 คนได้เรียนรู้กันมาพักใหญ่ เขามั่นใจว่า เขาอยากใช้ชีวิตอยู่กับเรา อยากเริ่มต้นชีวิตกับเรา แต่ไม่รู้ว่าเราจะคิดเหมือนเขาไหม เราก็เงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะบอกออกไปว่า เราก็คิดไม่ต่างจากเขา แต่ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเราที่นี่มันใหม่ไปหมด เราต้องทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่ประเทศไทย เพื่อเริ่มต้นใหม่กับเขาที่นี่ เขามั่นใจแค่ไหนว่าจะดูแลเราได้ดี เขาตอบว่า แน่นอน เขาไม่เคยคิดที่จะใช้ชีวิตอยู่กับใคร จนกระทั่งเราทำให้เขารู้สึกแบบนี้ ถ้าเขาไม่มั่นใจว่ารักเราจริง ๆ เขาจะไม่เอ่ยปากแบบนี้ เราก็เลยบอกว่า โอเค เราจะกลับไปเมืองไทยก่อน ไปบอกทางบ้านก่อน แล้วจะได้ไปเิดินเรื่องเอกสารด้วยตัวเอง แล้วเราจะกลับมาใหม่ จริง ๆ คุณชายกลัวว่าเราจะไปแล้วไม่กลับ เราก็ต้องบอกว่า ถ้ามั่นใจในตัวเรา เหมือนที่เรามั่นใจในตัวเขา เรา 2 คนจะได้เจอกันอีกครั้งหนึ่ง แล้วก็คงไม่ต้องจากกันไปไหนอีกแล้ว เป็นอันว่าตกลงกันตามนี้ วันที่มาส่งเรากลับเมืองไทย มายืนมองตาละห้อย ไอ้เราก็ยืนมองให้แน่ใจ บอกกับตัวเองว่าใช่ คนนี้แหละ คนที่เราอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วย   Create Date : 10 มีนาคม 2549     Last Update : 10 มีนาคม 2549 22:12:08 น. Counter : 400 Pageviews.   1 comment Share Tweet

เจอตัวจริงครั้งแรก 2 สิงหาคม 2547 (เยอรมัน) เวลาต่างกัน 6 ชม. ไม่ใช่ใครที่ไหน คุณป้าไง เพิ่งได้เจอตัวจริง เสียงจริงของคุณชายเป็นครั้งแรกก็วันนี้แหละ หลังจากเข็นกระเป๋ากันออกมา ก็ได้เจอคุณชายยืนรออยู่เลย เขาเดินเข้ามาทักทายแล้วก็ยื่นช่อดอกไม้ ให้อาหลานคนละช่อ ก่อนจะไปขึ้นรถขับกลับบ้านกัน อากาศกำลังเย็นสบายเลย ระยะทางจากสนามบินไปถึงบ้านก็กินเวลาราว ๆ 2 ชั่วโมงได้ ท้องฟ้ามืดหมดแล้ว ก็มีคุยกันบ้างเล็กน้อยระหว่างขับรถกันนั้น ด้วยความที่คุณชายก็เกร็ง ทำตัวไม่ถูกมีผู้ปกครองมาด้วย ก็ได้แต่ขรึม ๆ แล้วคุณชายก็พามาส่งที่บ้านพ่อแม่เขา พวกเราต้องมาพักกันอยู่ที่นี่ เพราะว่าบ้านพ่อแม่กว้างขวางกว่า แล้วบ้านคุณชายก็กำลังต่อเติมบ้านอยู่ด้วย ไม่สะดวก ทักทายกับพ่อแม่กันก่อน ตอนแรกนึกว่าจะเป็นพวกฝรั่งตัวใหญ่ ๆ ที่ไหนได้ ตัวเล็ก ๆ เหมือนคุณชายเลย ไอ้เราก็ได้แต่ยิ้ม ๆ เพราะว่าพ่อแม่เขาพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ไอ้เราภาษาเยอรมันก็เพิ่งจะไปเรียนที่ Goethe ได้ไม่กี่ชั่วโมงเอง หนักคุณชายที่ต้องคอยแปลให้ พ่อแม่เขาเตรียมมักกะโรนีไว้ให้ ไอ้จะบอกว่ากินไม่ลง เพราะว่าเหนื่อยก็ไม่ได้ เลยต้องฝืนใจกินกันเล็กน้อย ก่อนจะพาไปดูห้องนอนชั้นบนสุด เปิดหน้าต่างออกไป อากาศดีมาก นอนพักเอาแรงสำหรับวันพรุ่งนี้กันต่อดีกว่า   Create Date : 10 มีนาคม 2549     Last Update : 10 มีนาคม 2549 22:08:34 น. Counter : 360 Pageviews.   0 comment Share Tweet

จากบ้านเกิดเมืองนอน 2 สิงหาคม 2547 (ประเทศไทย) ตอนนี้บ่าย 2 โมงกว่า ๆ กำลังนั่งอยู่บนเครื่องบินจากสิงค์โปร์ไปแฟรงค์เฟริต์ เมื่อคืนนอนไม่หลับทั้งคืนเลย เพราะกว่าจะคุยกับคุณชายเสร็จก็ปาเข้าไปตี 2 แล้ว หลับไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ก็ต้องลุกมานั่งคุยกับแม่และย่าจนถึงตี 4 ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไหว้พระเอาฤกษ์เอาชัย ร่ำลากับย่าก่อนจะออกมาใจหายอย่างไรบอกไม่ถูก สายตาที่ย่ามองมา มีแต่ความกังวลและเป็นห่วงทั้งนั้นเลย แต่ก็คิดอีกทางว่า เอาน่า เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว แม่ตามมาส่งที่สนามบิน ร้องไห้จนได้ ต่างฝ่ายต่างห่วงกัน ไม่รู้สึกดีใจเลยที่ได้ไปในวันนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ดีใจที่ทุกคนบอกว่าโอเค ไปได้ แต่วันนี้ความรู้สึกเศร้าจัง ไม่ตื่นเต้นเลย บอกไม่ถูก เหมือนมีห่วงอยู่ทางนี้เยอะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ต้องเดินทางไกล จากบ้านเกิดเมืองนอนของเรา ดีที่คุณป้าไปด้วยนะ คุณป้าสอนตลอด ขั้นตอนการเช็คตั๋ว ตรวจกระเป๋า ก็ดีมีคุณป้าไปด้วย เป็นเพื่อนกันจะได้ไม่เหงา และแล้วก็ออกเดินจากดอนเมืองกันตอน 07.40 น. มุ่งหน้าสู่สิงค์โปร์ ตอนอยู่บนเครื่องด้วยความที่ไม่ชำนาญน่ะนะ ก็เลยต้องยุ่งวุ่นวายกับอุปกรณ์เพื่อที่จะดูหนัง ฟังเพลงอยู่พักใหญ่ แต่นั่งแค่ 2 ชม. เองก็ต้องรอเปลี่ยนเครื่องที่สิงค์โปร์ตั้ง 3 ชม. แน่ะ ได้ส่งโปสการ์ดไปให้ยุ้ยด้วย คงจะดีใจ ดีนะที่มีสิงค์โปร์ดอลล่าร์ที่เจ้านายเก่าให้ไว้ เลยไม่ต้องมานั่งแลกเงินใหม่ให้เสียเวลา ที่นี่เขามีอินเตอร์เน็ทให้ฟรีด้วย แต่ได้ครั้งละ 15 นาทีเอง ได้ส่ง E-mail หาพวกเพื่อน ๆ จากนั้นไม่รู้จะทำอะไรดี ไปแอบถ่ายรูปคุณป้าดีกว่า กำลังนอนหลับสบายใจ พอมีเวลาเหลือ ไม่รู้จะทำอะไร ก็เริ่มนั่งคิดถึงย่า พวกที่บ้าน และก็น้องหมาอีกแล้ว สงสัยจะเป็นแบบนี้ไปอีกนาน นั่นแน่ คุณป้าตื่นแล้ว พอตื่นก็หิวทันทีเลยนะ ไปหาบะหมี่กินกันดีกว่า เชื่อไหม บะหมี่เกี้ยวน้ำ 1 ชาม ไม่มีหมูเลยนะ กับแป๊ปซี่ 1 กระป๋อง 200 กว่าบาท โหดสุด ๆ คิดถึงบะหมี่เกี้ยว 20 บาทหน้าออฟฟิตจัง โอเคเริ่มเดินทางกันต่อ แต่ในขณะที่เดินไปขึ้นเครื่องอยู่นั้น เกือบจะถึงประตูอยู่แล้ว เจ้าหน้าที่ประกาศเปลี่ยนประตูขึ้นเครื่อง ทำให้พวกเราต้องเดินย้อนกลับไปใหม่ ไม่ใช่ใกล้ ๆ นะ คนละทิศกันเลย เล่นเอาเหนื่อย เครื่องลำนี้เล็กกว่าเมื่อเช้า ดูเก่ากว่า คนไม่เต็มเครื่อง เลยเล็งหาที่นั่งใหม่กัน เผื่อว่าจะได้ตีตั๋วนอนยาวกันไปเลย คุณป้าจะได้นอนเหยียดยาวได้เต็มที่ พอเครื่องขึ้นแล้วที่นี้ไม่มีใครคุยกับใครแล้ว ต่างคนต่างทำอะไรที่อยากทำ คุณป้าก็เห็นนั่งดูหนังอยู่พักหนึ่ง หันกลับไปอีกทีหลับตาไปซะแล้ว นี่แค่ผ่านไปแค่ 2 นาทีเองนะนี่ ส่วนเราก็มานั่งเขียนไดอารี่อยู่นี่ไง ไม่ได้ซะแล้ว ต้องหยุดเขียนซะแล้ว เพราะว่าเขาเสริฟ์อาหารกันแล้ว ขอไปหม่ำก่อนดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันคุณป้า เพราะว่าหม่ำล่วงหน้าไปก่อนแล้ว กะว่าอิ่มแล้วจะได้นอนยาวไปเลย แล้วค่อยมาเจอกันใหม่ที่เยอรมันแล้วกัน   Create Date : 10 มีนาคม 2549     Last Update : 10 มีนาคม 2549 22:07:30 น. Counter : 376 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• vivianyoong
• DesperateMommy
• Kleine junge Hexe !
• Amber n the Gang
• Picike
• asita
• gadeja
• Febie
• Jingjo72
• Webmaster - BlogGang

• ลองดู (พจนานุกรม)
• บ้านพี่หมูแดง
• เวปของเก๋
• Facebook
• BlogGang.com