เมื่อวันที่ 1 ตุลาคม ที่ผ่านมาเป็นวันที่ดีใจมากที่สุดอีก 1 วัน เพราะตรวจแล้วรู้ว่ากำลังจะมีตัวเล็กๆ อีก 1 คน

หลังจากนั้นก็หาหมอฝากครรภ์ตามปกติ แต่ไม่นานก็เริ่มมีอาการเลือดออกเป็นสีน้ำตาลนิดหน่อย ก็เข้าใจเอาเองว่า อาจจะเป็นเลือดล้างหน้าเด็ก แต่ทั้งวันนั้นก็ยังออกอีกเรื่อยๆ แต่เป็นลักษณะเดิม

ไม่สบายใจจึงไปหาหมอ อัลตร้าซาวน์ดู ปรากฎว่าก็ยังมีถุงการตั้งครรภ์อยู่ แต่เนื่องจากเด็กยังเล็กมาก จึงยังไม่เห็นตัวเด็ก ซึ่งก็แน่นอนว่าไม่ได้ยินเสียงหัวใจด้วย

หมอวินิจฉัยว่า เป็นภาวะแท้งคุกคาม ให้นอนพักเยอะๆ อย่าทำงานหนัก เราก็เชื่อหมอ แต่หลังจากนั้น 2 วันก็มีเลือดออกมาลักษณะเหมือนเดิม แต่ว่ามีปริมาณมากกว่าเดิมนิดหน่อย จึงไปหาหมออีกครั้ง

หมอก็วินิจฉัยแบบเดิม เนื่องจากระยะเวลาห่างกันไม่กี่วัน จึงไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงของเด็กเลย คราวนี้ได้ยากันแท้งมาทาน เราเลือกแบบยาทาน เพราะน้ำเริ่มท่วมที่บ้าน การเดินทางค่อนข้างลำบาก ไม่สามารถจะเดินทางไปฉีดยาได้ทุกสัปดาห์

และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิด ก็เกิดขึ้น :
วันที่ 31 ตุลาคมที่ผ่านมา ต้องลี้ภัยน้ำท่วมเป็นครั้งที่ 2 เพราะครั้งแรกลี้ภัยจากบ้านตัวเองไปอยู่บ้านสามี แต่ไม่กี่วันบ้านสามีก็กลายเป็นเขตที่ต้องอพยพเช่นกัน เพราะน้ำกำลังจะมาถึงแล้ว

สุดท้ายก็ต้องมาพักกันที่โรงแรมย่านเพลินจิตรกันทั้งบ้าน หลังจากเช็คอินไม่นาน อาการผิดปกติก็มาเยือนอีกครั้ง ครั้งนี้มีเลือดออกมากกว่าเดิม และสีสดกว่าเดิม จึงตัดสินใจไปหาหมอที่กรุงเทพคริสเตียน

คุณหมอสั่งอัลตร้าซาวน์ทันที รอผลประมาณ 15 นาที แต่อยากบอกว่านานเหมือนกับ 15 ชั่วโมงยังไงอย่างนั้น พอผลออกมาคุณหมอก็อธิบายให้ฟังว่า ลักษณะไข่ในถุงการตั้งครรภ์มันฝ่อๆ ไม่เปล่งปลั่ง และไม่มีไข่แดง ไม่เห็นตัวเด็ก หรือพูดง่ายๆ ก็คือเด็กไม่เจริญเติบโต สรุปก็คือ เราท้องลม จำเป็นต้องยุติการตั้งครรภ์

ความรู้สึกมันเหมือนโดนรถไฟชนแรงๆ ซักร้อยรอบพันรอบ มันทั้งชา ทั้งเจ็บ อย่างบอกไม่ถูก ได้ยินหมอถามว่า คุณแม่จะขูดมดลูกไหม หรือจะใช้ยาเหน็บ จำได้ว่าเราไม่ได้ตอบอะไรซักคำ ร้องไห้อย่างเดียว

สุดท้ายก็เป็นสามีที่ถามถึงความแตกต่าง และเป็นคนตัดสินใจให้เหน็บยา

ตอนขึ้นขาหยั่ง มันเป็นความรู้สึกที่วังเวงแบบบอกไม่ถูก แล้วเราจะบอกน้องแซนด์ยังไง ว่าน้องจะไม่อยู่กับเราแล้ว..........

หลังจากเหน็บยา รู้สึกว่าปวดท้องมาก แต่มันไม่เท่ากับความรู้สึกปวดหัวใจว่าลูกในท้องกำลังจะไม่อยู่กับเราแล้ว ปวดหัวใจที่ต้องบอกน้องแซนด์ว่าน้องจะจากเค้าไปแล้ว

เมื่อมาถึงห้อง เราก็โผเข้าหาแม่ กอดแม่ ร้องไห้อย่างกับเด็กเล็กๆ ซึ่งน้องแซนด์คงจะเดาเหตุการณ์ออก คำถามแรกที่ถามคือ "หม่าม๊าน้องไปไหน" พร้อมกับน้ำใสๆ ที่เอ่อมาที่ดวงตาของเค้า

เท่านั้นแหละ สติจึงกลับมา สติเตือนตัวเองว่า เรายังมีลูกอีกคนที่ต้องดูแลความรู้สึกเค้าด้วย จึงหยุดร้องไห้ แล้วบอกเค้าว่า "น้องลืมของ น้องต้องกลับไปเอาของ เดี๋ยวน้องก็จะมาเข้าคิวใหม่ เพื่อลงมาหาเรานะลูก"

ซึ่งใจเราก็คิดอย่างนั้น ว่าเจ้าตัวเล็กคงจะลืมของ ต้องกลับไปเอาของก่อน แล้วค่อยต่อคิวมาหาเราใหม่

ครอบครัวเรายังรอหนู่อยู่นะคะลูก รอให้หนูกลับมาเป็นลูกของหม่าม๊า และมาเป็นสมาชิกที่น่ารักของเรานะคะ

We always miss you "Beautyful SeaZa"