ปลายปีที่แล้ว ช่วงอากาศเย็นๆ ก็ได้เวลาขึ้นภูเขา
คราวนี้ไปอุทยานแห่งชาติแมปิง
ฟังชื่อแล้วกะว่าอยู่เชียงใหม่แน่เลย
แต่ไม่ใช่หรอกค่ะ อยู่ลำพูน

ทั้งทุ่งกิ๊ก และแก่งก้อ อยู่ในความดูแลของอุทยานนี้



ไปถึงที่นั่นแต่เช้าตรู่ ผ่านทางคดเคี้ยวและหมอกจัดเหมือนกำแพงสีขาว
เมื่อเลี้ยวขึ้นภูเขาจากอำเภอลี้
คว้ายากันเมารถกินเข้าไปตอนตีสามกว่า
ด้วยความที่อากาศเย็นจัด ก็เลยรอดตัว ไม่อ๊อก

พอลงมาถึงที่ทำการอุทยานฯ ก็เริ่มรู้ว่าตะเข็บกางเกงยีนส์อยู่ที่ไหน
ต้องวิ่งมาคว้าเสื้อกันหนาวในรถ ก่อนวิ่งเข้าบ้านไป
แต่ยังอุตส่าห์อาบน้ำ ล้างหน้าล้างตา ระหว่างรออาหารเช้า
ปลุกตัวเองด้วยกาแฟ กับข้าวตังสมุนไพรสุดอร่อยของพี่ที่ไปด้วย
รวมทั้งข้าวเหนียวเนื้อเค็มหอมนุ่ม
แล้วก็ออกมาเจอแดดอุ่นๆ

เจ้าแมวอ้วนตัวนี้เป็นพนักงานรับแขก




ถ่ายรูปรออยู่พักหนึ่ง ก็ออกไปวัดพระพุทธบาทห้วยต้ม
พระเณรเตรียมสถานที่ทำบุญ รู้สึกว่ากลางคืนจะมีพิธีจุดเทียนถวายพระพรด้วย



ชาวบ้านพากันมาทำบุญ ไหว้พระ ฟังเทศน์
ลูกเด็กเล็กแดงมากันหมด






ชอบเด็กคนนี้มาก
พอเห็นเราเดินเข้าไปใกล้ พร้อมรอยยิ้มเอาใจเด็ก ก็ยิ้มหวานตอบทันที





โทษฐานเป็นเด็กเส้น โพสต์ซะสองรูป
จริงๆถ่ายมาเยอะกว่านี้



ตอนบ่ายๆกลับมาฟังบรรยายสรุปจากรองหัวหน้าอุทยาน
ว่าแถวๆนั้นมีอะไรบ้าง
แล้วก็จับพวกเราใส่รถไปที่ ทุ่งกิ๊ก ซึ่งเป็นทุ่งโล่งตามธรรมชาติกลางป่า
ห่างจากที่ทำการไปสักครึ่งชั่วโมง
พักที่นั่นตอนกลางคืน ก่อนจะตื่นมาดูนก

อากาศเริ่มเย็นยะเยือกอย่างรวดเร็ว หลังพระอาทิตย์ตก
อาบน้ำเสร็จก็ตัวชาเลย
แถมฝักบัวห้องนั้นไหลริบหรี่
ต้องบอกคนที่รอเข้าห้องน้ำว่า รอห้องอื่นเถอะค่ะ

มีเสื้อกันหนาวกี่ตัว โปะลงไป
โชคดีที่ก่อนไป พี่คนหนึ่งส่งเมล์สภาพอากาศที่นั่นมาให้ 11-12 C
แจ็คเก็ตบางๆเอาไม่อยู่แน่ เลยต้องม้วนเสื้อกันหนาวอุ่นๆอีกตัวไปเพิ่ม

หลังกินข้าว พี่ๆ 2-3 คน นั่งปิคอัพไปกับเจ้าหน้าที่อุทยาน
ไปถ่ายรูปที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้ม
เพราะต้องให้คนขับรถตู้พัก
เราส่ายหน้าดิก ไม่ละค่ะ ปิคอัพลมโกรก แบบ 11 C เหรอ
อยู่บ้านดีกว่า

แล้วก็จุดเทียนที่บ้าน เจ้าหน้าที่เตรียมโคมลอยไว้ให้ด้วย





เช้าตื่นมา กินข้าวเช้า แล้วเจ้าหน้าที่ก็แจกกล้องส่องทางไกล
พร้อมซักซ้อมวิธีใช้
แต่เรามีกล้องของน้องอีกคนที่ไปด้วยอยู่แล้ว

ก็ค่อยๆออกเดินไปเงียบๆ
กับเจ้าหน้าที่อีกสองคน และหนังสือดูนกสามเล่ม

เราน่ะไม่ใช่นักดูนกอยู่แล้ว
และความรู้เกี่ยวกับสัตว์ก็น้อยจนน่าใจหาย
รอดู เวลาเจ้าหน้าที่ปรับโฟกัสไว้ให้ ง่ายกว่าเยอะ




ดูไปเปิดหนังสือไป
หนหนึ่งเจ้าหน้าที่เจอนกแก้ว แก้มสีชมพูหวานแหวว
เราเกือบหัวเราะออกมา ตอนที่น้องเขารำพึงรำพัน เหมือนเจอสาวแก้มสีชมพู
เสียดายที่ไม่สามารถถ่ายรูปนกแก้วตัวนั้นมาให้ดูได้


ก็เลยเดินถ่ายรูปไปด้วย ดูนกไปด้วย
เจอไก่กำลังจิกมะละกอแบบเอาเป็นเอาตาย



ด้วงน้ำมัน


ดอกไม้ริมทาง ถามเจ้าหน้าที่แล้ว ลืมชื่อ




พอสายหน่อยก็ไป น้ำตกก้อหลวง
เดินพอได้เหงื่อและเริ่มหายใจฟืดฟาด
น้ำตกใสสีเขียวอมฟ้า เหมือนทะเลอันดามัน
ละอองน้ำเย็นเฉียบ









ล่องแพไปตามแม่น้ำปิง ชมวิว




คนอื่นพักที่แพริมน้ำ แต่เราพักที่บ้านบนเนินเขา
เหมาะกับคนไม่ชอบอะไรโคลงเคลงอย่างเรามาก


ใครอยากว่ายน้ำ ก็ว่ายไป
พายเรือคยัคก็พายไป
เรานั่งเอาขาจุ่มน้ำได้เพลินๆอยู่สักพัก
ก็ต้องลุกมาปฏิบัติภารกิจกู้ notebook ของพี่คนหนึ่งให้กลับมาทำงานได้เหมือนเดิม





ที่นี่หน้าตาและบรรยากาศพอฟัดพอเหวี่ยงกับปางอุ๋งที่แม่ฮ่องสอน
มีทะเลสาบและไอหมอก ที่เรือนแพตอนเช้า สวยพอกัน
แต่คนน้อยดี เพราะที่พักจำกัด

ชอบมากตรงที่ทั้งภูเขาและเวิ้งทะเลสาบนั้น มีคนอยู่สักสามสิบกว่าคน
คือที่แพ ที่บ้าน และนักท่องเที่ยวที่กางเต๊นท์อยู่บนเนินเขาอีก 4-5 คน
เรียกว่าท้องฟ้า ภูเขา และสายน้ำ เป็นของเรา

อากาศก็อุ่นกว่าตอนอยู่ที่ทุ่งกิ๊กเยอะ
สระผมได้สบายๆ

ต้องบอกว่าเจ้าหน้าที่น่ารักมาก อัธยาศัยดีสุดๆทุกคน
ทั้งรองหัวหน้าอุทยานและน้องอีกสองคนที่พาไปดูนก
แต่เชื่อว่าเขาคงจำแก๊งนี้ไปอีกนาน
เพราะถูกน้องผู้หญิงคนหนึ่งในแก๊งแหย่แล้วแหย่อีก
จนเราพูดกันว่า กลับไป เขาต้องแปะรูปน้องคนนั้นไว้ที่อุทยานแห่งชาติทุกที่ ห้ามเข้า!

เราเกือบจบทริปนี้ได้อย่างสวยงามอยู่แล้ว
ถ้าขาลงจากเขา เราจะไม่อ๊อก ก่อนถึงทางราบแค่ห้านาที

มีกันเก้าคน อ๊อกซะสามคน เล่นเอาหมดแรง