แวะซื้อก๋วยจั๊บร้านประจำ เพราะอาทิตย์นี้เกิดอยากกินไม่ได้แวะไปซื้อนานแล้ว จนอาทิตย์ก่อนแวะซื้อตอนค่ำ แม่ค้ายังจำได้ ยิ้มทักทายทั้งที่ปกติเธอยิ้มยาก แต่คงจำเราได้ เพราะเราเคยบอกว่าก๋วยจั๊บร้านเธออร่อยเย็นนี้แวะอีก มีคนขายหนุ่มน้อยตัวสูงใหญ่ในชุดนักเรียนม.ปลาย หน้าตาดีทีเดียว หล่อขาว คิ้วเข้ม มีเค้าแม่ค้าเจ้าของร้านเขาหยิบตักข้าวของให้เราคล่องแคล่วคนขายผู้หญิง พอเห็นเราก็หันมายิ้ม ถามอย่างใส่ใจว่า กี่ถุงคะพอเธอเดินมาใกล้เพื่อช่วยหนุ่มน้อยหยิบของใส่ถุงเราก็ถามว่า ลูกชายหรือคะเธอยิ้ม ตอบรับว่าค่ะ แล้วก็บอกเล่าเสียงเบาลงว่า "มีเขาตั้งแต่อายุ 16 ตอนนั้นอายุยังน้อย ยังเด็กอยู่ แต่ที่บ้านให้เอาไว้ ก็เลยไม่ได้เอาออกตอนนี้โตแล้ว เหมือนเป็นเพื่อนกัน อยู่เป็นเพือนกัน"เราชะงัก มองหน้าหนุ่มน้อยอายุสัก 16 คนนั้น แล้วก็สะท้อนใจไม่อยากบอกว่า... เอาออกคงเสียใจไปจนตาย ถ้ารู้ว่าเขาจะโตมาน่ารักขนาดนี้รับผิดชอบ ช่วยเหลือแม่ขนาดนี้บางครั้งชีวิตก็เลือกไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำสิ่งที่ถูกต้องได้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
ไม่มีใครไม่เคยทำอะไรผิดพลาด
สมัยก่อนโรงเรียนผมมีนโยบายไล่เด็กที่ท้องออกทันที
ผมคิดว่านั่นเป็นการผลักความรับผิดชอบให้กับตัวเด็กและสังคม
ทั้งๆที่โรงเรียนน่าจะช่วยเหลืออะไรได้มากกว่านี้
ความรู้ในเรื่องการป้องกันตัวเองของเราอ่อนด้อยมาก
ครูก็ไม่กล้าสอนเพระากลัวชี็โพรงให้กระรอก
หารู้ไม่ว่ากระรอกนี้ขุดโพรงกันเพลินเลยครับ