เมื่อวานฝนตกกระหน่ำช่วงบ่ายเลิกงานตั้งใจว่าจะแวะไปร้านน้องอยู่แล้ว เพราะตั้งแต่เปิดมายังไม่ได้แวะไปเยี่ยมแล้วก็เลยเถลไถลรอรถหายติด น้องบอกว่าร้านมีโปรโมชัน วันนี้มีเภสัชสองคน รอจนฝนซา รถเคลื่อนตัวได้ กินข้าวอิ่มแล้ว กินขนมปังสังขยาอุ่นพิเศษสองรอบ เราก็กลับบ้านน้องเดินออกมาเรียกแท็กซี่ให้ เรารู้ว่าเธอจำทะเบียนไว้โดยไม่ต้องบอกกันพอก้าวขึ้นรถ คนขับหน้าตาดุ จนเราเริ่มนึกว่าขึ้นถูกคันไหมเนี่ย บอกจุดหมายและเส้นทาง แล้วเราก็นั่งเงียบๆเส้นทางที่ยาวไกลผ่านไป คนขับมีแอบหาว และขยี้ตาเราว่าเขาคงง่วง เพราะอากาศเย็นสบายช่วงฝนพรำหลายครั้ง หลายหน ที่เขาหาว จนเราเริ่มหวั่นใจอย่าเพิ่งหลับนะ...ยังไม่อยากเจออุบัติเหตุ...เราตัดสินใจเปิดกระเป๋าหยิบลูกอมมิ้นต์ส่งให้ "ง่วงหรือเปล่าคะ ลูกอมไหม"แวบแรก เขาคงงง ถามว่า อะไรนะครับ อ้าว! หน้าโหด แต่เสียงหล่อแฮะ...พอเราถามซ้ำ คราวนี้หน้าโหดๆนั่นก็เปลี่ยนเป็นอมยิ้มแวบหนึ่ง ก่อนตอบว่า "ไม่เป็นไร ขอบคุณครับ"สีหน้าและแววตาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัดเราไม่ขะยั้นขะยอ แกะลูกอมใส่ปากกินเอง แล้วก็อมยิ้มเหมือนกันรู้ตัวว่า เราน่ากลัวกว่าพี่แท็กซี่หน้าโหดคนนี้ ตอนที่เขาไม่กล้ารับลูกอมจากเรานี่แหละ ก่อนที่จะส่งลูกอมให้ ก็กะอยู่เหมือนกันว่า เขาคงกลัวยายคนสวยนี่ลวงไปปลดทรัพย์แหงๆ แต่ก็ เอาน่ะ... ไม่รับก็ไม่เป็นไรในที่สุดก็ได้ข้อสรุปว่า หน้าตาสวยๆยิ่งไม่น่าไว้ใจ
(ไม่รู้จะแซวอะไรก็อาศัยพาดพุงน้องหมิงหมิงประจำ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
แต่พอได้เจอน้ำใจดีๆของคุณHoneyLemonSoda
สีหน้าเลยเปลี่ยนไปเลย