ตอนช่วงน้ำท่วม เราแปลงสภาพเป็นคนเร่ร่อน เปลี่ยนที่นอน 6 ครั้งในรอบสองเดือน
รวมโรงพยาบาลด้วย...

แต่เรื่องราวบนรถไฟฟ้าเกิดขึ้นในช่วงปลายของน้ำท่วม ตอนที่กรุงเทพฯชั้นในโล่งใจว่าไม่ท่วมแน่แล้ว
เรากลับมาอยู่กรุงเทพฯ และพักอยู่คอนโดมิเนียมตามแนวรถไฟฟ้าเนื่องจากสะดวกในการไปประชุมที่คอนโดของบอส
ที่ทำงานไม่ต้องพูดถึง... ยังจมน้ำอยู่

ระหว่างที่นั่งรถไฟฟ้าทุกวัน ก็รู้สึกว่า คนสมัยนี้มีอาณาเขตรอบตัวอยู่ที่บีบี หรือไอโฟน
ขึ้นมาบนรถได้ เขาหรือเธอจะไม่สนใจว่าใครจะยืนได้ไหม เบียดเข้าประตูได้ไหม
แต่จะพิงหลังหรือคล้องแขนกับเสา กดบีบี ปาดไอโฟน ยิ้มกับวัตถุในมือ

ความใส่ใจคนอื่นและมารยาทพื้นฐานหายไป...


เย็นวันหนึ่งจากสถานีจตุจักร ผู้หญิงคนหนึ่งลุกให้เด็กชายและเด็กหญิงวัยราว 5-7 ขวบนั่ง
เราเห็นแล้วก็รู้สึกดี...
เด็กสองคนคุยกันเป็นภาษาเกาหลีตลอดทาง
จนมาถึงสถานีแถวสุขุมวิท...
พ่อของเด็กสองคนก็หันมาบอกผู้หญืงเป็นภาษาไทยว่า ขอบคุณครับ
แล้วจูงลูกขึ้นจากที่นั่ง


ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงแทนที่ ในขณะที่ครอบครัวพ่อลูกกำลังจะลง
จังหวะที่ระดับสายตาเธอตรงกับเด็กหญิงเด็กชายคู่นั้น
เด็กหญิงหันมายิ้มอายๆ และบอกเธอว่า ขอบคุณค่ะ ก่อนก้าวออกประตูไป


เราอดอมยิ้มไม่ได้
อย่างน้อย... รถไฟฟ้าก็มีน้ำใจ และความน่ารัก
ที่คุณมองหาก็จะเจอ