ช่างเป็นนกที่ไร้สีสัน จืดชืดอย่างเดียวยังไม่พอ แถมยังดูกระดำกระด่าง ตัวใหญ่โตเทอะทะ ไร้เสน่ห์ ดูน่ารังเกียจ

หากเป็นเมื่อสักร้อยกว่าปีที่แล้ว คำบรรยายนี้คงหนีไม่พ้นเป็นของอีแร้ง แต่ทุกวันนี้มีใครได้เห็นอีแร้งอีกบ้างเล่า สูญพันธุ์ไปจากเมืองไทยนานแล้ว

สมัยยี่สิบปีที่แล้ว เมื่อตอนเป็นน้องใหม่อยู่ที่ลาดกระบัง รุ่นพี่พาไปดูนกปากห่างที่หลังนิคมอุตสาหกรรม ท่ามกลางแสงเย็น พวกมันพากันบินมารวมกลุ่มอยู่บนต้นไม้ต้นเดียวกันเป็นฝูงใหญ่ ลำตัวใหญ่โต กับปากที่ดูเหมือนมาจากยุคโบราณพอถูกขับด้วยแสงเย็นก่อนอาทิตย์อัสดง ทำให้ภาพตรงหน้าดูมีมนต์ขลัง ยังจำภาพนั้นได้ชัดแม้จะผ่านมานานมากแล้ว

ทุกวันนี้นกปากห่างนั้นจะหาดูที่ไหนก็ได้ มีเยอะแยะยั้วเยี้ยไปหมด เดิมทีมันเคยเป็นนกอพยพ มาปีละครั้ง แต่พอมาบ่อยๆ เห็นว่าเมืองไทยน้ำท่าอาหารอุดมสมบูรณ์แถมยังสามารถทำรังวางไข่เลี้ยงดูลูกได้ก็ไม่มีความจำเป็นต้องอพยพกลับอีก จำนวนประชากรนกปากห่างจึงเยอะขึ้นทุกปีๆ เคยได้ยินชาวนาบ่นให้ฟังว่า นกปากห่างพวกนี้ไปเกาะต้นไม้ต้นไหนนอน ต้นไม้นั้นก็ตาย

แม้จะไม่มีสีสันสดใสเท่านกป่า ไม่น่าสนใจเท่านกกาบบัว แต่ใครที่หัดวาดรูปใหม่ๆ หากได้นกปากห่างเป็นนางแบบละก็จะสามารถวาดแล้ว วาดอีกได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องรีบเร่ง เพราะนางแบบนั้นยินดียืนเป็นแบบให้วาดได้นานเท่านานเลยล่ะ

วาดนกไม่ยากอย่างที่คิด มาวาดนกกัน