BlogGang.com : : locker - Getting lost in translation

Group Blog

ไดอารี่สีฟ้า

All Blogs

Getting lost in translation

Getting lost in translation

(เขียนเมื่อตอนรับน้องครับ ตอนเพิ่งเข้ามหาลัย)

ความเหงามันมาหาเราอย่างไม่รู้ตัวเสมอ
ไม่มีเวลาให้เตรียมใจ
ไม่มีเวลาให้รับมือใดๆ..

เวลาก่อนเปิดเทอมของมหาลัยที่เราแสนจะตื่นเต้น การรับน้อง Freshy หน้าใหม่ทั้งหลาย กิจกรรมสันทนาการ บายศรีผูกข้อมือ คำสั่งสอนจากรุ่นพี่ และอะไรก็ตามที่มีและควรมี

สิ่งเหล่านั้นผ่านมา และผ่านไป ..อย่างรวดเร็ว

ผมกลับมานั่งดูหนังที่อยากดูที่บ้าน แน่นอนว่าอาจจะเป็นอะไรที่แปลกถ้าจะบอกว่าเด็ก(ซึ่ง)อายุ(กำลังจะ) 17 ปีครบขวบ มานั่งดูหนังอย่าง Lost in Translation ที่แสดงโดยดาราสูงอายุ หนังจังหวะช้าและไร้ความหวือหวาแบบที่พบเห็น อย่างไรอารมณ์ของผมก็นิ่งและไม่ได้ขยับเร็วไปกว่าความหวือหวาอันน้อยนิดของหนังเรื่องนี้ บิล เมอเรย์ยังคงแสดงได้ดีเสมอ และเป็นหนึ่งในดาราโปรดที่ผมนึกถึงไม่ว่าในบทบาทใด อารมณ์ของผมมันขยับช้าทีละน้อยตามจังหวะหนังที่ดำเนิน "บ๊อบกำลังหลงทาง บ๊อบไม่ได้พูดภาษาญี่ปุ่น ..แต่บ๊อบโชคดีที่มิตรภาพไม่ต้องการคำแปล" ผมคิดว่าผมก็กำลังหลงทางเช่นกัน ในขณะที่ทุกอย่างรอบตัวผมกำลังเดินหน้าตามกลไกอย่างมีพลวัต ตัวผมเองกลับหยุดนิ่ง และเริ่มแปลกใจในสิ่งต่างๆที่ถาโถมเข้ามา บางอย่างจริง บางอย่างสมจริง บางอย่างตั้งใจให้จริง และบางอย่างก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ว่าผลของมันที่กำลังเกิดนั้นดีหรือร้าย ผมก็ยังคงหลงทางอยู่ในแกนกลางของกลไกเช่นเดิม

ผมสับสน

อะไรที่จริง อะไรที่ผมต้องการให้จริง อะไรที่ควรจะเรียกร้อง อะไรที่ผมควรทำ อะไรที่ผมขาดไป อะไรที่ผมไม่อยากได้ อะไรที่ถูกต้อง อะไรที่เสแสร้ง อะไรที่เชื่อ อะไรที่เด็กวัยหัวเลี้ยวหัวต่อควรยึดและดำเนินต่อไป

อะไรที่ถาโถมเข้ามาในใจ

คงยากหากจะบอกว่าเราสุขใจเมื่อไร้เพื่อน เฉกเช่นการพยายามอธิบายอารมณ์ความรู้สึกด้วยฮอร์โมนที่กำลังร้อนแรงของวัยรุ่น ความเหงา ความโดดเดี่ยว ไม่ได้เกิดขึ้นเมื่อเราไม่มีเพื่อนเสมอไป บางครั้งมันก็ไม่มีเหตุผลที่จะเหงาหรือเศร้า เพียงเพราะความรู้สึกที่สัมผัสมันเป็นจริง เหตุผลก็ไม่ได้อธิบายสิ่งใดๆ

นี่อาจจะเป็นนิยายสั้นๆที่อ่านแล้วหลับได้ในเวลาไม่นาน หากว่ามันไม่ได้เกิดขึ้นจริง ผมเองกำลังจะเติบโต นี่อาจจะเป็นขั้นตอนของการเติบโตที่สำคัญ และผมไม่ควรพลาดมัน ผมกำลังจะกลายเป็นสมาชิกแห่งโลกกว้าง ที่เพิ่งได้ทดลองสัมผัสมาไม่นาน ผมคงต้องเตรียมตัวที่จะใช้ชีวิตอย่างรอบคอบ ทั้งในเรื่องการเรียนในมหาวิทยาลัย ทั้งในเรื่องการคบเพื่อนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนต่างเพศหรือต่างอายุ สิ่งเดียวที่ผมมักจะพลาดและเตรียมใจที่จะรับมันไม่ทัน คือ ความเหงาที่ถาโถมเข้ามาหาผมเสมอไม่เลือกเวลา

อย่างน้อย หลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไป ความเหงาของผมก็คงจะเป็นแรงผลักดันอะไรหลายๆอย่างในชีวิตข้างหน้า อย่างเช่นไดอารี่นี้

ขอบคุณทุกคนที่เปิดเข้ามาร่วมแบ่งปันความรู้สึกเหงาๆกับเด็กตัวเล็กๆอีกหนึ่งคนบนโลกกว้างใบนี้ครับ

ฝากเนื้อฝากตัวเป็นสมาชิกของโลกกว้างครับ...

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2548 23:02:41 น.

1 comments

Counter : 242 Pageviews.