ก่อนอื่นเลยนะครับ ขอคิดบัญชีกันก่อน

คือมีคนมาแอบบคอมเม้นต์หลังไมค์

(หน้าไมค์ก็ได้น้อง อยากให้มีคนเม้นต์เหมือนกัน เห็นบล็อกโหรงๆ)

คอมเม้นต์ว่า... "ชอบหยุดกลางคัน ชะงักทุกทีเลย อารมณ์ค้าง เขียนให้ยาวๆกว่านี้ไม่ได้เหรอ"

ผมก็บอกกลับไปว่า "อ้าว มีคนบอกว่าถ้าเขียนบล็อกๆนึง ยาวเกิน คนเห็นแว็บแรก จะถอดใจไม่อยากอ่าน แล้วจะข้ามไปเลย"

"ก็ใช่ไง เห็นสั้นๆถึงได้อ่าน พออ่านจนจบก็อารมณ์ค้างอะ ขอต่อไม่ได้เหรอ"

"อ่าววววว"

ยาวเกิน ก็บอกว่าปวด(ตา) สั้นเกินก็บ่นว่าอารมณ์ค้าง

ตกลงจะเอาแบบไหนครับคุณหนู ยืดหด ยืดหด ก็ไม่ได้

ผมเป็นเด็กใหม่พันทิพย์ ยังไม่มีประสบการณ์ด้วย

อยากได้ความยาวบล็อกในแต่ละวันขนาดไหนก็บอกนะครับ

เดี๋ยวป๋าจัดให้

เริ่มเลยละกันนะ ฝอยมาซะนาน

ต่อจากตอนที่ 3 (ใครหลงเข้ามา ช่วยย้อนไปอ่าน ของตอนก่อน ก่อนนะครับ ลองอ่านดูแค่สองสามย่อหน้าแรกก็ได้ครับ ถ้าไม่ชอบก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเริ่มตอนนี้ คงจะอ่านไม่รู้เรื่อง เป็นห่วงสุขภาพ)

พอมิกตื่นมาตอนเช้า โดนต่อว่าด่าทอใหญ่ว่า "ปิดทำไม"

ผมก็อ้างไปว่า เปิดพัดลมไม่ดีต่อสุขภาพ

ตื่นมาคอแห้ง ฉี่เหลือง ต้องขับถ่ายของเสีย เนื่องจากร่างกายต้องปรับสมดุลเยอะ

เพราะอุณหภูมิต่ำจากร่างกายปกติมาก และก็ขาดน้ำด้วย...เห็นมั้ย

มันบอก...เว่อร์ มันก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้นตอนตื่นนอน ถึงไม่เปิดพัดลม

(แต่ก็ยอมรับนะ ว่าอันนี้แอบเวอร์จริงๆนั่นแหละ)


ตอนนั้นนี่แบบอยู่กันทรมานมาก

คือตีกันทั้งวัน แค่นั้นแหละสิ่งที่ได้พูดกัน

เลยไม่สบอารมณ์ พาลไม่พูดกันทั้งสองคน

ทีนี้กลับกลายว่า ความตึงเครียดไม่ได้มีอยู่แค่ในห้องแล้ว

เพราะว่าคู่ของเราไม่เหมือนชาวบ้านเค้า

แล้วจะมีวงซุบซิบกันว่า แต่ละคู่รูมเมตที่ไม่กินเส้นกัน มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไร


มิกก็ใช่ย่อย ปากเป็นเอกเลขเป็นโทคนนี้

เอาไปซุบซิบ สารพัด ตั้งแต่เรื่องรก อะไรต่างๆ

แล้วคำฮิตติดปากมิกก็คือคำว่า “สถุน”

แบบคำก็สถุน สองคำก็สถุน

บางเรื่องอาจจะมีมูลอยู่บ้าง แต่ตอกไข่ระบายสีซะจนจำโครงจริงไม่ได้ เช่น เรื่องรก

บางเรื่องก็แต่งขึ้นมาเองซะดื้อๆ

แต่มีเรื่องนึงรับไม่ได้อย่างแรง

It’s not what I could bear. It's unbearable!

ตอนนั้นแบบไม่ไหวจริงๆ

มีคนมาถาม มาว่า มาแซว เรื่องโน้นเรื่องนี้สารพัด

แต่ตอนนั้นไม่รู้วิญญาณคนดีอะไรมาเข้าสิง

คือ รู้สึกไม่อยากจะไปเที่ยวนินทา โพทะนาวีรกรรมของมิกให้ชาวบ้านฟัง

ก็มีแต่เพื่อนสนิทๆเท่านั้นที่รู้ เพราะผมแอบแหกกฎ แอบเดินย่องๆ ไปบ่นกับเพื่อนข้างห้อง ประจำหลังเที่ยงคืน

(นี่ถ้าตอนนั้นทางโปรแกรมเค้ารู้ว่าเราแหกกฎนะ ชะตาขาดแน่)

ตอนนั้นอึดอัดมาก ไม่อยากพูดด้วยกับมิก อะไรใดๆทั้งนั้น ถามคำตอบคำอยู่อย่างนี้

หนึ่งเดือนผ่านไป ... แล้วจุดเปลี่ยนก็เกิดขึ้น

แค่นี้ก่อนละกันเนอะ เดี๋ยวจะปวด(ตา)ซะก่อน แต่ถ้าอารมณ์ค้างก็บอกกันได้นะ จะได้เอาให้ยาวกว่านี้ ตอนต่อไป

Create Date : 16 สิงหาคม 2551
Last Update : 16 สิงหาคม 2551 2:54:06 น.		9 comments
Counter : 595 Pageviews.
Share Tweet