ซานฟรานซิสโก
เที่ยวนี้เดินทางน้อยกว่าคราวที่แล้ว แค่เกือบ ๆ พันไมล์(ไปกลับ) แต่แตกต่างตรงที่มีที่ให้แวะเที่ยวเป็นจุด ๆ เป็นระยะ ๆ (โยเซมีติ - ซานฟรานซิสโก - มอนเทอร์เรย์ )
เริ่มด้วยโยเซมีติก่อนเลย ไม่ใช่ทางไปซานฟรานฯ แต่ตั้งใจให้ผ่าน และตั้งใจให้เข้าทางเข้าด้านใต้ด้วย จะได้ไปดูต้นเรดวูดยักษ์นี่หน่อย
แรก ๆ ก็ตื่นเต้นที่เห็นต้นไม้ใหญ่ ๆ พอสักพัก มองไปทางไหนก็ใหญ่ไปหมด จนดูไม่แปลกซะงั้น ต้นไม้ที่เดินผ่านได้นี่มีชื่อนะ แต่จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร
พอเบื่อต้นเรดวูดแล้ว ก็มุ่งหน้าเข้าโยเซมีติวาลเลย์ (แปลเป็นไทยว่า บ้านหนองโยเซมีติ ได้มั้ง) รีบ ๆ แวะ รีบ ๆ ถ่ายรูป และก็รีบ ๆ ขับรถต่อไปซานฟรานฯอีก เที่ยวแบบรีบ ๆ นี่หน่อยกว่าทัวร์ชะโงกซะอีก ที่ต้องรีบเพราะต้องเผื่อเวลาเดินทางให้เด็กเจ้าปัญหาสองคนที่เอามาด้วยนี่แหละ
เส้นทางในโยเซมีติวาลเลย์นี้ถนนจะออกแนววงกลม วิ่งไป แล้ววนกลับ เพราะเป็นทางตัน ระหว่างทางก็มีน้ำตก แท่งหินใหญ่(เท่าภูเขา) และวิวสวย ๆ หลายที่ น้ำตกนี่ก็ไม่เหมือนบ้านเรา พุ่งตกออกมาจากภูเขาหินซะเฉย ๆ งั้นแหละ และสูงมาก สูงจนเข้าไปถ่ายรูปใกล้ ๆ ไม่ได้ เก็บภาพไม่หมด
จากนั้นก็หักหัวรถไปตะวันตก ไปซานฟรานฯ แต่จริง ๆ แล้วต้องแวะนอนกลางทางก่อน ระหว่างทางไปโรงแรมที่จองไว้ (ห่างซานฟรานฯ หนึ่งชั่วโมง) ก็เป็นบรรยากาศแบบตะวันตกบ้านนอก เลี้ยงวัวกะม้า บนเนินเขาเล็ก
เช้าวันต่อมาก็ขับรถเข้าซานฟรานฯ ก่อนเข้าเห็นหมอกทะลักล้นเขาเต็มไปหมด จะได้เห็นสะพานแดงมั้ยเนี่ย พอถึงซานฟรานฯ น้องมุกเปิดประตูรถออกมาทำหน้าแปลก ๆ คงสงสัยแล้วต้นไม้ต้นใหญ่ ๆ หายไปไหนหมด (ก็หลับมาตลอดทางนี่)
แวะเก็บรูปมาเลื่อย ๆ ลูกสาวคนเล็กก็ไม่ตื่นซะที จนต้องแซะออกมาถ่ายรูป พ่อไม่มีปัญญาพามาอีกแล้วนะ ตื่นมาถ่ายรูปหน่อย
ตรงนี้ก็เป็นจุดขายอีกจุดหนึ่งในซานฟรานฯ ถ้าจำชื่อไม่ผิดน่าจะเป็นวิคตอเรี่ยนโรว์ ในอลาโมสแคว์ บรรยากาศประมาณทาวน์เฮ้าส์สวย ๆ แบบยุโรปหลาย ๆ หลังติดกัน และวิวเมืองซานฟรานฯ
อีกฝากหนึ่งของสะพานโกลเด้นเกท หรือสะพานแดง ตะพานนี่แหละคนสร้างหนังฮอลลีวูดชอบเขียนบทให้มันถูกทำลาย ไม่รู้เจ็บแค้นอะไร
ผิดหวังที่สุดกับถนนเส้นนี้นี่แหละ ไม่เห็นสวยเหมือนในรูปที่เคยเห็นเลย แต่อย่าไปบอกคนอื่นนะ ว่ามันไม่สวย ปล่อยให้เค้ามาดูเอง จะได้ถูกหลอกเหมือน ๆ กัน
จากนั้นก็ขึ้นรถลางเข้าไปไชน่าทาวน์ ดูแล้วน้องมีว ตื่นเต้นที่สุด เราพักที่ซานฟรานฯ อีกหนึ่งคืน พรุ่งนี้ต่ออีกครึ่งวัน ค่อยไปมอนเทอร์เรย์ต่อ
ขับรถเลาะทะเล ดูเมืองสวย ๆ อย่างมอนเทอร์เรย์ และก์ค้างที่นี่อีกหนึ่งคืน เก็บภาพเยอะ พรุ่งนี้ เที่ยง ๆ ค่อยกับแอลเอ
1000 ไมล์ไปแกรนด์แคนย่อน
ขึ้นเหนือไปประมาณหนึ่งชั่วโมงเพื่อไปดูทุ่งดอกป๊อปปี้ ออกนอกเส้นทางไปบ้าง(แค่ร้อยไมล์) แต่ก็ถือได้ว่ามาแนว ๆ เดียวกัน ไหน ๆ ก็เช่ารถมาแล้ว เอาให้คุ้ม
Antelope Valley บางส่วนถูกสงวนไว้ให้ดอกป๊อปปี้ขึ้น เพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยว เนินเขาเล็ก ๆ หลายลูกมีดอกป๊อปปี้ขึ้นเต็มไปหมด ความจริงดอกไม้อื่นก็มี แต่ป๊อปปี้เยอะสุด ระหว่างทางก่อนถึง มีดอกไม้สีเหลือง ๆ ดอกเล็ก ๆ ขึ้นเต็มที่ราบ มองดูแล้วคล้ายพรม สวยงามสำหรับคนชอบธรรมชาติ
ทางเดินเล็ก ๆ ที่ข้าง ๆ จะเขียนไว้ว่า อย่าออกนอกเส้นทาง งูหางกระดิ่งมีเยอะ น่าจะเป็นการขู่ไม่ให้ออกไปเดินเหยียบดอกไม้มากกว่า แต่ใครจะลองกับหางกระดิ่งละเสียดายลมแรงมาก (แรงจนเดินแทบยืนไม่อยู่) น้องมุกกะน้องมีว เลยได้แค่ถ่ายรูปหลังรถ กลัวจะเป็นไข้ก่อนถึงแกรนด์แคนย่อนซะก่อน
จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่ตะวันออก ป้ายหน้า ลาสเวกัส (แต่จริง ๆ แล้วแวะตลอดทาง เพราะสองสาวเค้าสลับกันฉี่และอึ ไม่เว้นแม้แต่กลางทะเลทราย
ที่ลาสเวกัสไม่ใช่ว่าจะมีแต่ไฟนีออน และการพนันเท่านั้น ทางตะวันตกออกไปสักครึ่งชั่วโมงจะมีหินแดง (Red Rock) บรรยากาศทะเลทรายแบบแคลิฟอร์เนีย มีภูเขาหินสีออกแดงโพล่ตรงกลาง สวยแปลกไปอีกแบบ
พอตกกลางคืน ก็ออกไปเก็บรูป ถ้ามีเวลาเดินตามถนนลาสเวกัส กลางคืนจะสวยได้ไฟนีออน และการแสดงหน้าโรงแรม เพื่อเรียกคนเข้าไปในโรงแรม บางโรงแรมถึงขั้นให้จอดรถฟรี แต่ไม่เหมาะแน่ ๆ ถ้ามีเด็กไปด้วยแบบเรา ก็เลยถ่ายรูปแค่นิดหน่อย แล้วก็กลับไปนอน พรุ่งนี้ยังต้องไปอีกไกล แกรนด์แคนย่อน (ฝรั่งออกเสียง แกรนด์แคนเนี่ยน ฝรั่งนี่ชอบอ่านผิดอยู่เรื่อย)
ระหว่างทางไปแกรนด์แคนย่อน จำเป็นต้องผ่านฮูเวอร์แดม จะหลบก็ไม่ได้มีทางไปทางเดียว ก็เลยแวะเก็บรูปซะหน่อย
ระหว่างทางไปแกรน์แคนย่อน ต้องวิ่งผ่านภูเขาและทะเลทราย ลูกแล้วลูกเล่า เวิ้งแล้วเวิ้งอีก ก็ยังไม่ถึงซะที น้องมุกก็ทั้งฉี่ทั้งอึ ทริปที่มีเด็กอย่างนี้ ขาดไม่ได้เลยก็กระโถนสำหรับฉี่และอึนี่แหละ ช่วยได้เยอะเลย เนื่องจากเราออกเดินทางแต่เช้า เลยไม่มีรถตามหลังเลย
ถึงแล้ว แกรนด์แคนเนี่ยน ตลอดทาง ช่วงที่รู้สึกว่าไกลสุดก็จากถนนหลักสาย 40 เข้ามานี่แหละ แค่ 60 ไมล์ แต่รู้สึกว่านานมาก บทจะถึง ก็ถึงแบบไม่เตือนกันเลย พ้นจากป่าสน ก็เป็นแกรนด์แคนย่อนเลยลึกและใหญ่ จนมีความรู้สึกว่ายืนถ่ายรูปกับฉากใหญ่ ๆ ใหญ่แต่สัมผัสไม่ได้ (ถ้าไม่ลองโดดลงไป)เป็นที่ราบสูง ที่สูงจากระดับน้ำทะเลมาก จนหน้าหนาวหิมะตก (ตอนที่ไปนี่ ต้นเมษายน ก็ยังมีหิมะให้เห็นอยู่ แต่ไม่หนาว)
เราเที่ยวได้ไม่กี่จุดชมวิว ก็ต้องเดินทางกลับ เพราะเด็ก ๆ หลับ และก็ต้องเดินทางอีกไกลเพื่อกลับแอลเอ
ขับรถมาได้หลายชั่วโมงก็ใกล้ค่ำต้องพักค้างคืนที่ Kingman ไม่กล้าขับผ่าทะเลทรายตอนกลางคืน ยิ่งมีเด็กเรื่องมากมาด้วยตั้งสองคนKingman ก็ดูจะเป็นเมืองเกือบใหญ่ก่อนเข้าแคลิฟอร์เนีย ดู ๆ แล้วมีคนแวะพักค้างคืนเยอะ รวมทั้งพวกสิบล้อด้วย ที่สำคัญเมืองนี้มีประวัติศาสตร์ยาวนานกับรูท 66 ด้วย ถนนเก่า ๆ บางช่วงถูกอนุรักษ์ไว้
ระหว่างทางกลับแอลเอ ก็ต้องขับผ่านทะเลทราย Mojave (อ่านว่าโมฮาวี) ก็เลยแวะถ่ายรูปซะหน่อย ไม่กล้าเข้าไปลึก กลัวน้องมุกไปเหยียบงูหางกระดิ่งเค้าตายหมด
การเดินทางที่ยาว ๆ ไกล ๆ อย่างนี้ และยิ่งมีเด็กไปด้วย ทั้งเหนื่อย ทั้งสนุก เป็นอีกหนึ่งความทรงจำสำหรับชีวิตในอเมริกา
Walk of fame
. มาแอลเอ ตั้งสองปีเข้าไปแล้ว ถ้าไม่พาเที่ยวถนนฮอลลีวูดบ้าง ก็ดูยังไงอยู่ ลองไปดูกันว่ามีอะไรบ้าง
เริ่มต้นด้วยนี่เลย รูปดาวที่ติดอยู่บนทางเท้า ประมาณว่าใช้แทน Star จริง ๆ แล้วไม่ได้มีแค่ชื่อดาราหนังอย่างเดียวน่ะ มีคนอื่น ๆ ที่เกี่ยวกับหนัง ละคร เพลง ทีวีฯเอาเป็นว่าอยากรู้รายละเอียดก็คลิกอ่านตามลิ้งค์ Walk of Fame ละกัน
บนทางเท้าหลายช่วงถนน ก็จะมีรูปดาว และชื่อคำดัง ๆ อย่างนี้ไปเรื่อย จนถึงจุดสำคัญ ที่คิดว่าใครถ้ามาแอลเอ แล้ว ก็ต้องแวะมาที่นี่แน่นอน รอยเท้าดารา ไง
ระหว่างทางก็จะมีดารา(ปลอม)ในหนังดัง ๆ ออกมาเดินให้ถ่ายรูปเต็มไปหมด โดยเฉพาะวันหยุด ดาราเยอะจริง ๆ อ้อ ถ่ายรูปแล้วอย่าลืมทิปน๊ะ
จุดหมายปลายทางก็ตรงนี้แหละ Grauman's Chinese Theatre แต่คนส่วนใหญ่ไม่ได้มาดูหนังกันหรอก มาดู รอยเท้าดารา หน้าโรงหนังตะหาก
ROSES PARADE
** ROSES PARADE ** ชาว Pasadena California เริ่มต้นปีใหม่ด้วยขบวน ROSES PARADE เขาว่าส่วนใหญ่ ขบวนจะใช้ดอกไม้ประดับ เน้นไปทางธรรมชาติ
** ROSES PARADE **
LAS VEGAS
** ครอบครัวไทยดำไปเที่ยวลาสเวกัสกับครอบครัวหัวหน้ามา
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
