ไดอารี่บทที่ 2 ทางเลือก
ไดอารี่บททที่ 1 ความฝัน
ไดอารี่บทที 1ความฝันฉันเกิดมาในชีวิตที่เรียบง่ายมีพ่อแม่ปู่ย่าเรียงรายเลี้ยงไว้อย่างไข่ในหินหลายคนคงจะอิจฉาแต่การมีชีวิตอย่างนี้มันน่าเบื่อเสียจริงฉันอยากมีประสบการณ์ชีวิตนำมาเขียนเป็นกวีที่มีความหมายอยากเป็นนักกวีที่ยื่งใหญ่แต่ตอนนี้ขาดแต่แรงบันดาลใจเพราะความฝันของฉันนั้นมันเปี่ยมล้นอยากจดปลายปากกาด้วยถ้อยคำหวานถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตที่ผ่านแต่ตอนนี้ชีวิตไม่มีอะไรเลยตอนนี้ฉันยังเด็กมากนักกำลังตามหาความฝันที่ไม่รู้จักว่ามันคือฉันจริงจริงหรืออยากรู้นักอะไรคือจิตวิญาณของบทกวีตุ่นน้อย
วรรณกรรมเยาวชน ต้นส้มแสนรัก
ต้นส้มแสนรักผู้เขียน โจเซ่ วาสคอนเซลอส เรื่องย่อ ต้นส้มแสนรักเป็นเรื่องราวของเด็กชาย คนหนึ่งนามว่าเซเซ่ ผู้มีจินตนาการเปี่ยมไปด้วยความฝันที่สวยงาม เป็นเด็กฉลาด เกิดในครอบครัวที่ยากจน มีพี่น้องหลายคน ด้วยความที่เขาดื้อและซน ชอบก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน จึงทำให้เขาโดนทำโทษแรงๆ อยู่บ่อยครั้ง ทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าไม่มีใครรักเขา เพราะเขาเป็นส่วนเกินของครอบครัว เขาจึงต้องสร้างโลกส่วนตัวของเขาขึ้นมาคือโลกแห่งความฝัน ที่ทำให้เขามีความสุขอยู่ตามประสาเขา เพราะเขาไม่ใช่คนที่มีเพี่อนมาก ทุกคนต่างคิดว่าเขาคือเด็กแสบที่สร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนบ้าน ซึ่งทุกคนต่างก็เอือมระอา ต่อมาครอบครัวของเซเซ่ได้ย้ายบ้านใหม่ จึงได้พบกับต้นส้มต้นหนึ่งซึ่งพูดได้ทำให้เขาได้เพื่อนใหม่ที่รู้ใจที่ สามารถพูดคุยและเป็นเพื่อนเล่นกับเขาได้ยามที่ถูกกักบริเวณไม่ให้ออกไปข้าง นอก ทุกเรื่องได้ทำให้เขามีความสุขมาก โลกแห่งจินตนาการเปี่ยมไปด้วยความสดใสแห่งชีวิตของวัยเด็ก แต่อีกไม่นานเมื่อเขาต้องรับรู้ว่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเขาต้องจากเขาไปตลอด กาล โลกที่สดใสของเขาพลันมืดสลัวลง เขารู้สึกเจ็บปวดและเสียใจมากกับการจากลาในครั้งนี้ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือเล่มโปรดเลยค่ะ เพราะหนังสือเล่มนี้จริงๆทำให้เรารักการอ่านและมีความฝันว่าอยากเป็นนักแปลหนังสือ อ่าหนังสือเล่มนี้แล้วร้องไห้ออกมาแบบไมาอายคนรอบข้างเลย เหมือนผู้เขียน นำความไร้เดียงสาของเด็กคนหนึ่งมาฆ่าผู้อ่านจริงๆจากปกหลัง ผมเฝ้าจูบดอกไม้เล็กสีขาวที่นิ้วมือ ผมจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกต่อไปแล้ว แม้ว่ามิงกินโยจะพยายามกล่าวอำลาด้วยดอกไม้เล็กๆ เขาจากโลกความฝันของผมไปสู่โลกแห่งความจริงและเจ็บปวด...
ผลิบานคาบสมุทรมลายู(ไม่มีหญิงสาวในบทกวี)
เธออาจถามฉันว่า บุหงาของฉันหายไปไหนมาตุภูมิของฉันอยู่แห่งหนใดฉันมีความภักดีต่อราชอาณาจักรแห่งนี้หรือไม่ฉันมีชีวิตเยี่งไรในประเทศที่ถูกวิสามัญฆาตกรรมฉันจะยืนเคียงข้างฝ่ายใดในสถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปนี่คือเรื่องราวที่ฉันได้พบเห็นฉันมาจากคาบสมุทรมลายูดินแดนแห่งความรัก สันติภาพและแรงบันดสลใจตาของฉันเป็นช่างไม้ ส่วนยายเย็ยปักถักร้อยฉันเติบโตในหมู่บ้านเล็กรอมตีนเขาบูโดในท่ามกลางนิทานพื้นบ้านและเรื่องเล่าจากอัลกุรอานทุกวันฉันพูด ร้องไห้ และหัวเราะด้วยภาษาแม่ของฉันบทสนทนายามเช้าที่ร้านน้ำชาราวสำนักข่าวอิสระประจำท้องถิ่นถ่ยทอดเรื่องราวจากที่ห่างไกลในสรรพสำเนียงของเราฉันมาจากคาบสมุทรมลายูดินแดนแห่งความรัก สันติภาพและแรงบันดาลใจเสียงปืนในภาษาของฉันและเธอแตกต่างกันเมื่อเสียงปืนแตกโป้งโป้งหนังสือพิมพ์ลงข่าวปังปังนกดุเหว่า บรรพบุรุษของฉันบุหรงตูโวคำว่า เลือด น้ำตา ผู้ปกครอง และการกดขี่เมื่อเปล่งออกมาจากปากของฉันด้วยภาษาของเธอความหมายและการตีความจึงกัดกร่อนความจริงฉันไม่ได้ร่วมสร้างถ้อยคำเหล่านี้กระนั้นฉันยังคงฝันที่จะถักทอความในใจและจิตนาการของฉันด้วยภาษาของเธอแม้ที่สุดภาษาของเธอเป็นได้เพียงภาษาที่สองของฉันก็ตามฉันมาจากคาบสมุทรมลายูดินแดนแห่งความรัก สันติภาพและแรงบันดาลใจบางทีเธออาจสงสัยในตัวฉันแต่ศาสนาของฉันสอนให้มองโลกในแง่ดีให้เชื่อฟังผู้ปกครองอันเปี่ยมธรรมให้ต่อสู้กับความอยุติธรรมและให้กล่าวความจริงเบื้องหน้าผู้ปกครองที่อธรรมไม่ต้องกลัวว่าฉันจะก่อกบฏ แบ่งแยกดินแดนไม่ต้องกลัวว่าฉันจะขัดขืนยื้อแย่งอำนาจรัฐเพียงเธอยื่นมือที่ปราศจากเขม่าดินปืนฉันจะหอบดอกไม้จรุงกลิ่นหอมมอบให้แต่หากมือนั้นเปื้อนเลือดที่แห้งกรังของผู้คนไซร้ฉันจะโบกธวัชแห่งเมล็ดข้าวร่วมต่อต้านกับผืนแผ่นดินแม้ที่สุดความปราชัยจะเป็นทางเลือกสุดท้าย จากหนังสือไม่มีหญิงสาวในบทกวี โดย ซะการีย์ยา อมตยา กวีซีไรต์ ปี 2553
ถ้อยคำหนึ่งใน ไม่มีหญิงสาวในบทกวี
หญิงสาวในบทกวีเขาเนรมิตเธอขึ้นมาจากจินตนาการอันอันแปลกประหลาดจากความฝันของชนอินเดียอันที่จริงเขาปราถนาที่จะพิมพ์บทกวีในหญิงสาวแต่นิ้วมือกลับกดพิมพ์หญิงสาวในบทกวีสองประโยคที่ต่างกัน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
