|
ตัวละครตัวที่ 2.
วิลเดอร์วาลตวัดดาบแล้ว.... ศัตรูถูกปลิดปลงไปทีละคน
สวะ...สวะชัดๆ
พวกมันแสร้งปลอมตัวเป็นพ่อค้ามาขายอาวุธให้กับกองทัพ เนื่องด้วยกองทัพภูมานต้องการอาวุธที่ดีที่สุด เพื่อใช้ในการศึก วิลเดอร์วาลในฐานะขุนพลชายแดนจึงลงมาตรวจสอบสภาพอาวุธด้วยตัวเอง
จากนั้นพวกมันต่างสลัดคราบพ่อค้า กลายเป็นนักฆ่าอันเหี้ยมโหด
ดังนั้นวิลเดอร์วาลจึงบันดาลโทสะอย่างยิ่ง...เขาไม่ชอบถูกหลอกลวง...
และเขายิ่งบันดาลโทสะมากขึ้นไปอีก...บัดซบ แผนการลอบสังหารนี้สมบูรณ์แบบชัดๆ พวกมันมีการติดต่อประสานงานกับคนของทางการที่นครหลวงเพื่อได้มาซึ่ง "สิทธิในการถืออาวุธข้ามเขต" ซึ่งทำให้พวกมันเอาอาวุธมาขายที่เมืองชายแดนอย่างฟาลันเธียได้อย่างอิสระ แถมยังมีหนังสือรับรองการเป็นพ่อค้าซึ่งเป็นเอกสารของแท้จากนครหลวงด้วย
แผนการนี้สมบูรณ์แบบ และน่าจะฆ่าเขาได้ เขาไม่เคยสงสัยเอกสารที่ออกจากทางการมาก่อน จึงได้ลงมาตรวจสอบสภาพอาวุธที่จุดตรวจสอบเพียงลำพัง เนื่องจากปกติแล้วพวกพ่อค้ามักจะมีสินบนเพื่อให้กองทัพรับซื้ออาวุธของตัวเอง ดังนั้นเพื่อไม่ให้มีใครรู้เห็น วิลเดอร์วาลจึงไม่ให้ใครเข้ามายังจุดตรวจสอบ
พวกมันเล็งเห็นถึงความละโมบของเขา...ดังนั้นนี่จึงเป็นแผนการฆ่าที่แทบจะสมบูรณ์แบบ
แต่...บัดซบ...ฝีมือของนักฆ่าพวกนี้มันอ่อนด้อยเกินไป
นี่เป็นเรื่องที่ทำให้วิลเดอร์วาลบันดาลโทสะอย่างรุนแรง...เขาสมควรจะถูกหลอกมาเพื่อให้ได้ประมือกับยอดนักฆ่าที่มีฝีมือที่น่าเร้าใจมากกว่านี้
แต่นี่อะไร...เขาเพียงตวัดดาบ 2-3ครั้ง พวกมันก็ล้มตายเกือบหมดสิ้น
นี่จะให้เขาไม่มีโทสะได้อย่างไร
เขาสบถคำ "บัดซบ" ออกมาเกิน 20 ครั้ง ก่อนจะกระทืบกระโหลกศีรษะนักฆ่าคนนึงจนมันสมองสาดกระจาย
ทันใดนั่นลังเก็บอาวุธที่พวกนักฆ่าขนใส่รถมา เกิดเสียงเปรี๊ยะๆ ก่อนที่วิลเดอร์วาลจะทันได้ตื่นตระหนก เสียงระเบิดก็ดังขึ้นราวกัมปนาท วิลเดอร์วาลรีบถลันหลบออกมาจากตัวรถที่ระเบิดอย่างรวดเร็ว
ความเจ็บปวดเกิดขึ้นทั่วร่างกาย....แม้จะรวดเร็วเพียงใด แต่เขาก็ถูกสะเก็ดระเบิดทำร้ายจนบอบช้ำ
"บัดซบ บัดซบ บัดซบ" วิลเดอร์วาลสบถออกมานับครั้งไม่ถ้วนพร้อมกระอักเลือดออกมาคำโต
คนผู้หนึ่งเดินมาอย่างเงียบงัน ความจริงยอดฝีมือระดับวิลเดอร์วาลควรจะได้ยินเสียงฝีเท้านี้ แต่เขาหูอื้อจากเสียงระเบิด ทำให้ประสาทหูทำงานด้อยลงไป
ก่อนจะสบถคำว่าบัดซบติดต่อกันมาอีกชุด วิลเดอร์วาลก็พบว่ามีดาบเล่มหนึ่งแทงจากกลางหลัง ทะลุออกทางอกของตน
...นี่จึงเป็นมือสังหารที่แท้จริง
วิลเดอร์วาลใช้เรี่ยงแรงที่หลงเหลือพุ่งกายถอยหลังอย่างรุนแรงและรวดเร็ว ทำให้นักฆ่าที่อยู่ด้านหลังถูกแรงดันไปด้านหลังพร้อมกัน
วิลเดอร์วาลไม่เกรงกลัวความเจ็บปวด เขาพุ่งหลังกระแทกกำแพงอย่างรุนแรง
...ดาบที่ทะลุอกทะลุออกมาอีกจนสุดด้าม...ไม่ใช่สิ ตอนนี้แม้แต่ด้ามดาบก็ยังทะลุเข้าไปที่กลางหลังเขาแล้ว... แต่นี่ยังไม่สามารถคร่าชีวิตยอดขุนพลผู้นี้ได้
นักฆ่าผู้นั้นถูกกระแทกกับกำแพงจน กระดูกหักเป็นหมื่นๆชิ้นกลายเป็นก้อนเนื้อแหลกเหลว จบชีวิตไป
วิลเดอร์วาล จับปลายดาบที่โผล่ออกมาทางหน้าอก และออกแรงกระชากมันออกมาทั้งด้าม
...เลือดไหลออกจากปากแผลออกมาจำนวนมาก....
วิลเดอร์วาลค่อยๆเดินโซซัดโซเซออกจากห้องจุดตรวจสอบ พร้อมทั้งสบถ "บัดซบ" เบาๆ ต่อเนื่องกันไม่หยุด
************************************
ที่เชิงเขาทางตอนเหนือของฟาลันเธีย ชายผู้กระหายเลือดอีกคนนามอาเคนส์ ก็กำลังฆ่าคนอยู่อย่างสนุกสนานและบ้าคลั่ง.....
Create Date : 13 พฤษภาคม 2550 | | |
Last Update : 9 มิถุนายน 2550 19:22:09 น. |
Counter : 227 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
ตัวละครตัวที่ 1.
จากส่วนหนึ่งของบันทึกของอาเคนส์
*************************************
ผมเรียนรู้ว่าการฆ่าคนเป็นเรื่องสนุกตอน 8 ขวบ....
มันแปลกที่จู่ๆผมนึกถึงเรื่องพวกนี้ขึ้นมา...
ผมจำภาพอะไรในตอนนั้นไม่ได้มากนัก....แต่ผมจำกลิ่นหอมหวลของความตายของผู้คนกว่าเจ็ดแสนคนในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี....
ตอนนั้น...พ่อพาผมหลบหนีออกจากรัฐมิฮัท ลี้ภัยไปยังตอนเหนือของแคว้นยักษ์....ผมรู้สึกแค้นใจที่ต้องถูกประนามว่ามีพ่อที่หนีทหาร พ่อทำให้ผมอับอาย ผมอยากให้พ่อตายไปซะ...เอาเหอะ ตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะฆ่าพ่อซึ่งเป็นชายร่างกำยำได้ ผมจึงต้องเก็บความแค้นนี้ไว้อย่างเงียบงัน
ผู้อพยพ นับหมื่นจากหลายรัฐมารวมกัน มีตั้งแต่เด็กเล็ก จนไปถึงคนชราที่พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ
ถึงแม้จะมีคนตายไปมากมายในระหว่างการเดินทาง แต่กระแสผู้อพยพที่มุ่งสู่แคว้นยักษ์นับวันยิ่งมากมาย
นั่นเพราะทุกคนหลงเชื่อข่าวลือที่ว่า แคว้นยักษ์พร้อมจะต้อนรับผู้อพยพจากรัฐทางตอนเหนือทุกรัฐ ไม่ยกเว้นแม้แต่รัฐมิฮัทซึ่งในอดีตเคยแข็งข้อกับแคว้นยักษ์
ในที่สุด...ในวันที่ผู้อพยพเพิ่มจากหลักหมื่นเป็นหลักแสน ทั้งหมดก็เข้าสู่เขตแดนของแคว้นยักษ์
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้น (และน่าจะเป็นจุดจบ) ของการสังหารหมู่อันน่าพรั่นพรึง
เมื่อผู้อพยพทั้งหมดเดินทางเข้าสู่เทือกเขาลากูลัส กองกำลังทหารม้าติดอาวุธของแคว้นยักษ์ก็โอบล้อมทั้งหมดไว้แล้ว
แม้ผู้อพยพจะมีจำนวนมหาศาล ในจำนวนนั้นก็มีชายฉกรรจ์อยู่ไม่น้อย...แต่ทั้งหมด มาเพื่อหวังพึ่งพิง จึงไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับการรบ
เมื่อตะวันตกดิน และขึ้นอีกรอบ ตกอีกครั้ง และขึ้นอีกรอบ.....
เหล่าผู้อพยพที่เดินทางมาด้วยความหวัง ก็ถูกเข่นฆ่าแทบหมดสิ้น
ตอนนั้นผมยังเด็ก....ผมนึกเสียใจที่ไม่อาจจดจำภาพที่สวยงามของการตายได้มากนัก
จำได้ว่าตอนนั้น ผมชักดาบออกมาจากข้างเอวพ่อ...ซึ่งตายไปแล้ว....ตอนนั้นหัวของพ่อหายไปไหนผมก็ไม่รู้
ผมเดินโซซัดโซเซพร้อมกับจ้วงแทงศพของผู้อพยพอย่างบ้าคลั่ง....พวกนี้มันเป็นแค่สวะบัดซบก็เท่านั้น...พวกที่ไม่รู้จักจงรักภักดีกับรัฐของตน....
ทหารม้าคนหนึ่งควบม้ามาทางผม...ขณะที่เขากำลังจะจ้วงแทงผมซึ่งเป็นเพียงเด็กชายอายุแปดขวบ ก็ได้มีเสียงดังกังวาลตวาดห้ามไว้....
เสียงนั้นมาจากชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ ผมเห็นหน้าเขาไม่ชัดเจนนัก เพราะมันเต็มไปด้วยคราบเลือดของเหล่าผู้อพยพ... เขาปล่อยผมยาวสยายสีเทา เปลือยร่างท่อนบน อันกำยำและแข็งแรง สะพายดาบเล่มมหึมา ดูราวกับเทพนักรบลงมาจุติ
"เก็บเจ้าหนูนี่ไว้....มันมีประโยชน์" เสียงของเขาดังกังวาล...
เขาเดินใกล้เข้ามา มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงน...พร้อมกับยิ้มให้...ผมยิ้มตอบเขา
ความไม่สมเหตุสมผลประการหนึ่งเกิดขึ้น
เหมือนกับผมกับเขาถูกชะตากันอย่างบอกไม่ถูก
เขาเอาผมไปเลี้ยงไว้...ในฐานะนักรบคนหนึ่ง
นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 20 ปีที่แล้วของผม...
ก่อนที่จะมาถึงศึกสุดท้าย ณ ฟาลันเธียในวันนี้...วันที่ไม่ผม หรือไม่ก็วิลเดอร์วาลต้องสิ้นชื่อ....
พระเจ้า... หากท่านมีจริง...ได้โปรดอวยพรให้โลหิตท่วมฟาลันเธียทุกหนแห่งด้วยเถิด
***********************************
****หมายเหตุผู้เรียบเรียง**********
การสังหารผู้อพยพในครั้งนั้นถูกบันทึกว่าเป็นแผนการอำมหิตของแคว้นยักษ์...
ตอนนั้นแคว้นยักษ์ กำลังทำสงครามขั้นแตกหักกับอาณาจักรภูมานซึ่งอยู่ทางตอนล่าง... ผู้นำแคว้นยักษ์ราชันย์เกลทิส กังวลเกี่ยวกับการตลบหลังของรัฐเหนือทั้ง5 จึงได้วางแผนสร้างสถานการณ์ต่างๆให้เกิดสงครามระหว่างรัฐกับรัฐ
จากนั้นราชันย์เกลทิสส่งคนไปปล่อยข่าวลือว่าแคว้นยักษ์ยินดีต้อนรับผู้อพยพจากภัยสงคราม นอกจากนั้นยังปล่อยข่าวว่าสงครามกับภูมานใกล้จบลงโดยชัยชนะเป็นของแคว้นยักษ์
ข่าวลือเหล่านี้ทำให้ผู้คนจำนวนมากอพยพลงสู่แคว้นยักษ์ ในจำนวนนี้รวมถึงพวกทหารหนีทัพด้วย ซึ่งความจริงทรัพยากรทางทหารของรัฐเหนือคือ เหล่าทหารเกณฑ์เป็นส่วนใหญ่ ทหารเหล่านี้ไม่ได้รับการอบรมวินัยทางทหารอย่างพอเพียง และเบื่อหน่ายสงคราม ส่วนมากจึงตัดสินใจนำครอบครัวอพยพลงสู่แคว้นยักษ์ ทำให้รัฐเหนือทั้ง5 เหลือจำนวนทหารประจำการเพียงน้อยนิด
การสังหารผู้อพยพทั้งหมดจึงเป็นแผนการเพื่อทำลายทรัพยากรทหารของทางรัฐเหนือนั่นเอง หลังจากแผนการนี้สำเร็จลุล่วง ต่อให้รัฐเหนือรวมกำลังทั้ง5รัฐ ก็มีกำลังทหารประจำการเพียงน้อยนิด...ไม่เป็นภัยคุกคามต่อแคว้นยักษ์อีกต่อไป....
Create Date : 08 พฤษภาคม 2550 | | |
Last Update : 9 มิถุนายน 2550 19:21:38 น. |
Counter : 216 Pageviews. |
| |
|
|
|
|
| |
|
|