|
|
ตัวละครตัวที่ 1.
จากส่วนหนึ่งของบันทึกของอาเคนส์
*************************************
ผมเรียนรู้ว่าการฆ่าคนเป็นเรื่องสนุกตอน 8 ขวบ....
มันแปลกที่จู่ๆผมนึกถึงเรื่องพวกนี้ขึ้นมา...
ผมจำภาพอะไรในตอนนั้นไม่ได้มากนัก....แต่ผมจำกลิ่นหอมหวลของความตายของผู้คนกว่าเจ็ดแสนคนในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี....
ตอนนั้น...พ่อพาผมหลบหนีออกจากรัฐมิฮัท ลี้ภัยไปยังตอนเหนือของแคว้นยักษ์....ผมรู้สึกแค้นใจที่ต้องถูกประนามว่ามีพ่อที่หนีทหาร พ่อทำให้ผมอับอาย ผมอยากให้พ่อตายไปซะ...เอาเหอะ ตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะฆ่าพ่อซึ่งเป็นชายร่างกำยำได้ ผมจึงต้องเก็บความแค้นนี้ไว้อย่างเงียบงัน
ผู้อพยพ นับหมื่นจากหลายรัฐมารวมกัน มีตั้งแต่เด็กเล็ก จนไปถึงคนชราที่พร้อมจะตายได้ทุกเมื่อ
ถึงแม้จะมีคนตายไปมากมายในระหว่างการเดินทาง แต่กระแสผู้อพยพที่มุ่งสู่แคว้นยักษ์นับวันยิ่งมากมาย
นั่นเพราะทุกคนหลงเชื่อข่าวลือที่ว่า แคว้นยักษ์พร้อมจะต้อนรับผู้อพยพจากรัฐทางตอนเหนือทุกรัฐ ไม่ยกเว้นแม้แต่รัฐมิฮัทซึ่งในอดีตเคยแข็งข้อกับแคว้นยักษ์
ในที่สุด...ในวันที่ผู้อพยพเพิ่มจากหลักหมื่นเป็นหลักแสน ทั้งหมดก็เข้าสู่เขตแดนของแคว้นยักษ์
และนั่นเป็นจุดเริ่มต้น (และน่าจะเป็นจุดจบ) ของการสังหารหมู่อันน่าพรั่นพรึง
เมื่อผู้อพยพทั้งหมดเดินทางเข้าสู่เทือกเขาลากูลัส กองกำลังทหารม้าติดอาวุธของแคว้นยักษ์ก็โอบล้อมทั้งหมดไว้แล้ว
แม้ผู้อพยพจะมีจำนวนมหาศาล ในจำนวนนั้นก็มีชายฉกรรจ์อยู่ไม่น้อย...แต่ทั้งหมด มาเพื่อหวังพึ่งพิง จึงไม่ได้เตรียมตัวมาสำหรับการรบ
เมื่อตะวันตกดิน และขึ้นอีกรอบ ตกอีกครั้ง และขึ้นอีกรอบ.....
เหล่าผู้อพยพที่เดินทางมาด้วยความหวัง ก็ถูกเข่นฆ่าแทบหมดสิ้น
ตอนนั้นผมยังเด็ก....ผมนึกเสียใจที่ไม่อาจจดจำภาพที่สวยงามของการตายได้มากนัก
จำได้ว่าตอนนั้น ผมชักดาบออกมาจากข้างเอวพ่อ...ซึ่งตายไปแล้ว....ตอนนั้นหัวของพ่อหายไปไหนผมก็ไม่รู้
ผมเดินโซซัดโซเซพร้อมกับจ้วงแทงศพของผู้อพยพอย่างบ้าคลั่ง....พวกนี้มันเป็นแค่สวะบัดซบก็เท่านั้น...พวกที่ไม่รู้จักจงรักภักดีกับรัฐของตน....
ทหารม้าคนหนึ่งควบม้ามาทางผม...ขณะที่เขากำลังจะจ้วงแทงผมซึ่งเป็นเพียงเด็กชายอายุแปดขวบ ก็ได้มีเสียงดังกังวาลตวาดห้ามไว้....
เสียงนั้นมาจากชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่ ผมเห็นหน้าเขาไม่ชัดเจนนัก เพราะมันเต็มไปด้วยคราบเลือดของเหล่าผู้อพยพ...
เขาปล่อยผมยาวสยายสีเทา เปลือยร่างท่อนบน อันกำยำและแข็งแรง สะพายดาบเล่มมหึมา ดูราวกับเทพนักรบลงมาจุติ
"เก็บเจ้าหนูนี่ไว้....มันมีประโยชน์" เสียงของเขาดังกังวาล...
เขาเดินใกล้เข้ามา มองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความฉงน...พร้อมกับยิ้มให้...ผมยิ้มตอบเขา
ความไม่สมเหตุสมผลประการหนึ่งเกิดขึ้น
เหมือนกับผมกับเขาถูกชะตากันอย่างบอกไม่ถูก
เขาเอาผมไปเลี้ยงไว้...ในฐานะนักรบคนหนึ่ง
นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 20 ปีที่แล้วของผม...
ก่อนที่จะมาถึงศึกสุดท้าย ณ ฟาลันเธียในวันนี้...วันที่ไม่ผม หรือไม่ก็วิลเดอร์วาลต้องสิ้นชื่อ....
พระเจ้า...
หากท่านมีจริง...ได้โปรดอวยพรให้โลหิตท่วมฟาลันเธียทุกหนแห่งด้วยเถิด
***********************************
****หมายเหตุผู้เรียบเรียง**********
การสังหารผู้อพยพในครั้งนั้นถูกบันทึกว่าเป็นแผนการอำมหิตของแคว้นยักษ์...
ตอนนั้นแคว้นยักษ์ กำลังทำสงครามขั้นแตกหักกับอาณาจักรภูมานซึ่งอยู่ทางตอนล่าง...
ผู้นำแคว้นยักษ์ราชันย์เกลทิส กังวลเกี่ยวกับการตลบหลังของรัฐเหนือทั้ง5 จึงได้วางแผนสร้างสถานการณ์ต่างๆให้เกิดสงครามระหว่างรัฐกับรัฐ
จากนั้นราชันย์เกลทิสส่งคนไปปล่อยข่าวลือว่าแคว้นยักษ์ยินดีต้อนรับผู้อพยพจากภัยสงคราม นอกจากนั้นยังปล่อยข่าวว่าสงครามกับภูมานใกล้จบลงโดยชัยชนะเป็นของแคว้นยักษ์
ข่าวลือเหล่านี้ทำให้ผู้คนจำนวนมากอพยพลงสู่แคว้นยักษ์ ในจำนวนนี้รวมถึงพวกทหารหนีทัพด้วย ซึ่งความจริงทรัพยากรทางทหารของรัฐเหนือคือ เหล่าทหารเกณฑ์เป็นส่วนใหญ่ ทหารเหล่านี้ไม่ได้รับการอบรมวินัยทางทหารอย่างพอเพียง และเบื่อหน่ายสงคราม ส่วนมากจึงตัดสินใจนำครอบครัวอพยพลงสู่แคว้นยักษ์ ทำให้รัฐเหนือทั้ง5 เหลือจำนวนทหารประจำการเพียงน้อยนิด
การสังหารผู้อพยพทั้งหมดจึงเป็นแผนการเพื่อทำลายทรัพยากรทหารของทางรัฐเหนือนั่นเอง หลังจากแผนการนี้สำเร็จลุล่วง ต่อให้รัฐเหนือรวมกำลังทั้ง5รัฐ ก็มีกำลังทหารประจำการเพียงน้อยนิด...ไม่เป็นภัยคุกคามต่อแคว้นยักษ์อีกต่อไป....
| Create Date : 08 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 9 มิถุนายน 2550 19:21:38 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 216 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
โหดไปป่าวเนี่ย .....อิอิ