|
|
ภัยลูกหาย
ภัยลูกหาย
เขียนโดย แก้วมณี
ข่าวลูกชายวัย 5 ขวบของเพื่อนน้องสาวหายไปจากครอบครัวเพราะโจรหญิงคนหนึ่งอุ้มพาหายไปจากห้างสรรพสินค้าแค่ห่างสายตานิดเดียวทำให้รู้สึกสะเทือนใจที่ได้ยินอย่างมาก แม้จะเป็นความพลั้งพลาดของพ่อแม่หรือความซนของเด็กก็ตาม ล้วนนำพาความเสียใจ ความหวั่นใจ ให้พ่อแม่ และรวมไปถึงความหวาดกลัวและเดียวดายของเด็กคนนั้นเมื่อต้องอยู่กับหญิงแปลกหน้าที่มิใช่พ่อแม่ จึงอยากเขียนเตือนภัยให้พ่อแม่ระมัดระวังลูกชายหรือลูกหญิงให้มากแม้จะอยู่ในบ้านหรือพาไปเที่ยวข้างนอกก็ตาม บัดนี้ ค่าตัวเด็กทารกถึงเด็กโตมีมูลค่าตั้งแต่หลักพันถึงหลักหมื่นซึ่งดึงดูดโจรให้ลักพาเด็กถี่ขึ้นเมื่อไปอยู่ในมือของนายหน้าค้าเด็กก็จะมีค่าตัวสูงเป็นหลักแสนบาท ความประมาทของพ่อแม่เป็นปัจจัยหลักที่โจรรอคอยจะลักพาเด็กไปจากการคุ้มครองของครอบครัว ส่วนใหญ่แล้วคดีลักพาเด็กนั้นค่อนข้างตามกลับคืนครอบครัวยากมาก แม้จะมีหมายจับโจรคนนี้แล้วก็ตาม มันจักกลายเป็นแผลเป็นในใจของพ่อแม่ตลอดชีวิต ส่วนเด็กคนนั้นมีชะตากรรมที่ไม่แน่นอนเพราะจะถูกขายไปให้ครอบครัวอื่นที่ต้องการลูกหรือทาสหรือของคนต่างชาติ ความทรงจำของเด็กที่มีต่อครอบครัวเดิมหากยังอยู่ มันย่อมกระตุ้นให้เด็กต่อต้านโจรหรือครอบครัวใหม่ อันส่งผลให้เด็กต้องถูกทรมานหรือต้องตายก็ได้
เด็กทารกถึงเด็กโตเป็นวัยที่อ่อนแอและไม่สามารถปกป้องตัวเอง แม้แต่แยกแยะพ่อแม่กับคนแปลกหน้ายังค่อนข้างยาก จึงไม่แปลกที่โจรจะฉวยเด็กหนีจากพ่อแม่ไปต่อหน้าต่อตาโดยเด็กไม่ร้องไห้หรือไม่โวยวาย พลเมืองดีจึงแยกไม่ออกว่าคนอุ้มเด็กเป็นพ่อแม่แท้ๆหรือโจรกันแน่ ทำให้งานขโมยเด็กเป็นงานง่ายและเงินดีสำหรับมิจฉาชีพ การป้องกันเด็กหายจึงเป็นสิ่งที่ควรกระทำที่สุด สถิติเด็กไทยหายนั้นมีเฉลี่ยวันละ 1 คน ด้วยฝีมือคนในครอบครัวเดียวกันหรือโจร ผู้เป็นพ่อแม่จึงควรตระหนักแก่ใจว่ามิได้มีหน้าที่ดูแลสุขภาพเด็กเท่านั้น แต่รวมถึงความปลอดภัยของเด็กอีกด้วย
การเรียนรู้จากความผิดพลาดของพ่อแม่คนอื่นช่วยสร้างบทเรียนใหม่ๆแก่พ่อแม่รุ่นต่อมามิให้ทำพลาดซ้ำอีก ดังเช่น กรณีเด็กหายในรั้วบ้านของพ่อแม่ เมื่อเด็กหญิงวัย 3 ขวบ นั่งเล่นกองทรายบนถนนในรั้วบ้าน แต่เปิดประตูรั้วไว้ด้วยความเคยชินของสมาชิกในบ้านที่จะขับรถเข้าบ้านได้โดยไม่ต้องลงจากรถไปเปิดด้วยตัวเอง แต่มันกลายเป็นเส้นทางสำคัญให้โจรมาลักลูกของพวกเขาไปอย่างง่ายดาย เมื่อรถตู้แล่นมาจอดแล้วชายคนหนึ่งวิ่งเข้าไปอุ้มเด็กหญิงเข้ารถแล้วขับออกไปต่อหน้าผู้เป็นย่าที่นั่งมองหลานอยู่ไม่ห่างนัก คดีนี้ก็ยังปิดไม่ได้เพราะหาเด็กไม่พบจนเวลาล่วงผ่านมากว่า 5 ปีแล้ว ลองคิดว่าเด็กหญิงคนนั้นจะถูกขายไปอยู่กับครอบครัวใด มีความสุขหรือทุกข์เพียงใดเมื่อเทียบกับการอยู่กับพ่อแม่แท้ๆซึ่งมีฐานะการเงินที่ดีและให้ความสุขกับเลือดเนื้อแท้ๆของเขา ขณะที่ครอบครัวใหม่กระทำผิดกฎหมายด้วยการซื้อเด็กจากโจรสนองความต้องการส่วนตัวไม่ว่าในฐานะลูกหรือทาสก็ตาม ชีวิตของลูกคือ ความไม่แน่นอน ความกลัวและความโดดเดี่ยว การหายตัวไปของเด็กเกิดขึ้นเพราะความมักง่ายของผู้ใหญ่ ถ้าไม่เปิดรั้วบ้านไว้ ย่อมไม่มีโจรคนใดเสียเวลาปีนบ้านเพื่อเข้าไปอุ้มเด็กตามหลักวิญญูชน การเสียลูกไปครั้งนี้ยังเป็นตราบาปที่ติดตรึงหัวใจของพ่อแม่ไปตลอดชีวิตตราบใดที่ยังหาเด็กไม่พบ
กรณีลูกหายเพราะช็อปปิ้งเพลินในห้างสรรพสินค้าเป็นอีกกรณีหนึ่งที่มาจากความประมาทเลินเล่อและหลงเพลินกับสินค้า ลูกชายวัยห้าขวบเดินไปกับพ่อแม่ในห้างสรรพสินค้า เมื่อพ่อแม่คุยและเลือกสินค้าอยู่ ลูกซึ่งเดินได้คล่องพอควรจึงป้วนเปี้ยนอยู่ไม่ห่างพ่อแม่นัก พ่อแม่จึงสนใจสินค้ามากกว่าจูงมือลูกไว้ โจรหญิงเข้าไปหาเด็กแล้วอุ้มลูกของพวกเขาเดินหายไปในฝูงชนแค่ลัดสายตาเดียวที่พวกเขาสนใจสินค้าเท่านั้น มันใช้เวลาไม่กี่วินาทีที่ลูกหายไป พวกเขาตกใจอย่างมากเมื่อหันมาไม่เห็นลูกชายที่ควรยืนหรือนั่งเล่นใกล้ๆ เมื่อไปเปิดกล้องวงจรปิดของห้างฯก็เห็นผู้หญิงใบหน้าชัดอุ้มลูกชายไปโดยเด็กไม่ได้ร้องโวยวายใดๆและอยู่ห่างจากพ่อแม่ไม่กี่คืบ แต่ความที่เด็กไม่ได้อยู่ในสายตาของพ่อแม่และไม่ได้จับมือของพ่อแม่ไว้ จึงเป็นจุดที่โจรเข้าไปหาเด็กอย่างนุ่มนวลแล้วอุ้มหนีจากไป มันเป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่พ่อแม่ชะล่าใจคิดว่า ลูกโตช่วยตัวเองได้และไม่จำเป็นต้องจูงมือหรืออยู่ในสายตาตลอดเวลาเหมือนตอนเป็นทารก อันที่จริงแล้วเด็กยังไม่อาจแยกแยะคนดีคนชั่วหรือพ่อแม่กับคนแปลกหน้าได้ ทำให้โจรเอาเด็กไปได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือใดๆจากเด็กอันมาจากความไร้เดียงสาของเด็ก ส่วนพ่อแม่ก็ประมาทที่เชื่อว่าลูกอยู่ใกล้และโจรไม่กล้าพอจะมาใกล้พวกเขา แต่พ่อแม่ไม่อยู่ใกล้เด็กพอที่โจรจะไม่กล้าแตะต้องเด็ก พวกเขาจึงสูญเสียลูกไปตั้งแต่เดือนมีนาคม พ.ศ.2552 จนถึงบัดนี้ที่เขียนบทความก็ยังไม่ได้ข่าวของลูกชายวัย 5 ขวบเลย เมื่อสืบข้อมูลของโจรหญิงคนนี้ก็พบว่า เธอมีหมายจับเรื่องลักพาเด็กอยู่ก่อนหลายคดีแล้วเท่ากับมีเหยื่อเด็กหรือหลายครอบครัวที่ทุกข์ทรมานเช่นเดียวกัน ตำรวจก็ยังตามจับโจรหญิงคนนี้ไม่ได้ ยิ่งผ่านไปนานวันนานเดือนก็ยืนยันการสูญเสียเด็กถาวรยิ่งขึ้นดังที่เกิดขึ้นกับหลายครอบครัวมาแล้ว
การหวังพึ่งพาให้ตำรวจตามล่าหาเด็กหายไปจากพ่อแม่นั้นต้องยอมรับว่ายาก เพราะคดีเด็กหายจำนวนมากยังไม่คลี่คลาย แม้มีภาพวงจรปิดที่เห็นใบหน้าโจรหญิงชัดดังคดีที่เล่าให้ฟังตอนต้นนั้น ก็ยังไม่มีเบาะแสจับเธอมาได้เลยอันอาจมาจากประสิทธิภาพของตำรวจไทยหรือการแจ้งเบาะแสจากพลเมืองดีมีน้อยหรือการกระจายข่าวเหยื่อให้สายตาคนทั้งประเทศช่วยสอดส่องมองหาร่วมด้วยมีน้อยมากหรือปัจจัยอื่นๆ เราต้องไม่ลืมว่า แผ่นดินไทยกว้างใหญ่ ตำรวจมีงานยุ่งมากและอาจมองว่าคดีเด็กหายเป็นเรื่องเล็กกว่าคดีจับยาเสพติด จึงทำให้การตามล่าหาคนร้ายลักเด็กไม่คืบหน้า สิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่งในสังคมไทย คือ สื่อมวลชนให้ความสนใจน้อยกับคดีลักพาลูกของคนอื่นโดยให้น้ำหนักเพียงว่า เป็นเรื่องในครอบครัว ทำให้การเผยแพร่ข้อมูลโจรลักพาเด็กมีน้อยมาก การตามจับโจรหรือการให้ข้อมูลเพิ่มเติมของโจรมีน้อยยิ่ง ลองนึกว่า ถ้ามีภาพโจรหญิงคนนี้แพร่หลายในข่าวทีวีหรือทุกช่วงรายการทีวี ตำรวจต้องได้ข้อมูลของเธอแล้วจับเธอง่ายขึ้นเพื่อป้องกันมิให้ก่อเหตุร้ายซ้ำอีก เด็กชายวัยห้าขวบคนนั้นก็ไม่ถูกลักพาตัวไปเนื่องจากทีวีไทยแพร่ภาพไปทั่วแผ่นดินไทยแล้วในเวลานี้ อีกทั้งการแพร่ข้อมูลทางอินเตอร์เนตจะช่วยเก็บข้อมูลเพิ่มขึ้นได้ แต่สื่อมวลชนไทยไม่เคยช่วยเหลือสังคมในด้านนี้เลย อันแตกต่างจากสื่อในต่างประเทศเมื่อเกิดกรณีลักพาเด็กและมีการขอความช่วยเหลือจากครอบครัวเด็กหรือตำรวจ จะมีการเผยแพร่ข้อมูลผ่านทุกเครือข่ายของทีวีจำนวนมากทำให้ตำรวจได้รับข้อมูลมากมายและนำไปสู่การจับโจรหรือช่วยเหลือเด็กได้ทันเวลา
ถ้าพ่อแม่ไม่ตระหนักถึงภัยการลักพาเด็กไปขายหรือเพื่อเหตุอื่นใดที่ผิดกฎหมาย อีกทั้งท่านไม่มีวันรู้ว่ากำลังอยู่ในสายตาของโจรหรือไม่ วิธีเดียวที่จะปกป้องลูกได้ คือ การไม่ปล่อยลูกให้อยู่ตามลำพังหรือห่างสายตาอย่างเด็ดขาด โดยเฉพาะเมื่ออยู่ในที่ชุมชน มิฉะนั้น โศกนาฏกรรมจะไม่มีวันจางไปจากครอบครัวของท่านเลยเพราะตราบาปที่ท่านมีส่วนก่อขึ้นแม้ไม่เจตนา แต่ก็รู้ดีว่าชะตากรรมดีหรือร้ายของลูกในวันนี้หรืออนาคต ท่านมีส่วนก่อขึ้นด้วย ความสุขในครอบครัวจะไม่หวนกลับมาอีกครั้งแน่นอนตราบใดที่ยังไม่พบลูก หลายครอบครัวต้องสูญเสียลูกไปถาวรเพราะหาไม่พบ แม้จะดิ้นรนค้นหาเพียงใดก็ตาม
คำถามที่ว่า โจรลักเด็กไปเพื่ออะไร คำตอบง่ายๆ คือ เงินค่าตัวเด็ก เนื่องจากสังคมไทยบางส่วนสร้างแหล่งหาเงินจากเด็กเพราะบางครอบครัวไม่สามารถมีลูกได้เองและมักง่ายเพราะเบื่อหน่ายการขอเด็กกับทางราชการ จึงเกิดความคิดซื้อเด็กราคาถูกในตลาดมืด โจรลักพาเด็กตามที่ลูกค้าต้องการแล้วนำไปขายด้วยค่าตัวตั้งแต่ระดับทารกประมาณหลักพันถึงเด็กโตประมาณหลายหมื่นบาท หากต้องผ่านนายหน้าค้าเด็ก ค่าตัวเด็กจะสูงขึ้นไปอีก เด็กบางคนได้ไปอยู่ในครอบครัวที่มีฐานะดี บ้างก็อยู่ในครอบครัวยากจน แต่อยากมีแรงงานเด็กไว้ใช้งาน บ้างก็โชคร้ายเมื่อแม่เล้าในซ่องโสเภณีต้องการเด็กหญิงไปเลี้ยงเพื่อให้โตขึ้นทำงานใช้หนี้ การซื้อเด็กนั้นมิใช่คนไทยกระทำต่อกันเท่านั้น คนซื้อยังมีชาวต่างชาติอีกด้วย มันเรียกได้ว่าชะตากรรมของเด็กนั้นยากคาดเดาว่าจะพบเจอเรื่องดีหรือเลวในชีวิตของพวกเขาซึ่งบางคนเกิดมาในครอบครัวที่ดีมีฐานะการเงินดี แต่ถูกลักพาตัวไปตกระกำลำบากอย่างที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นกับเขา การลักพาเด็กหรือลูกของครอบครัวใดก็ตามความรู้สึกที่คนไม่เคยรับรู้ แต่ต้องเกิดขึ้นอย่างแน่นอนกับตัวเด็กคือ ความกลัวและความโดดเดี่ยวเมื่อไม่เห็นพ่อแม่เป็นเวลานาน มันเป็นแรงกดดันที่กระตุ้นให้เด็กอาจร้องไห้หนักเมื่ออยู่กับโจร สิ่งที่เขาจะได้รับแน่นอนคือ การตีทำร้ายเพื่อให้หยุดร้องไห้และกลัวหรือเชื่อฟังพวกเขา ต่อมาเด็กเรียนรู้ว่าจะเลี่ยงความเจ็บด้วยการนิ่ง จึงช่วยให้โจรทำงานง่ายขึ้น ชีวิตเด็กจะตกในอันตรายยิ่งขึ้นเมื่อมีความกลัว แม้เด็กจะคิดถึงพ่อแม่ แต่บอกชื่อพ่อแม่หรือชื่อนามสกุลของตัวเองยังไม่ได้ ไม่รู้จะไปหาพ่อแม่ได้ที่ไหน สิ่งที่เด็กทำได้ คือ ต้องทำตามคำสั่งของโจรแลกกับการไม่ต้องถูกทำร้ายให้บาดเจ็บตามสัญชาตญาณของมนุษย์ การนิ่งเฉยหรือการไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากผู้ใดของเด็กยิ่งทำลายโอกาสค้นหาของพ่อแม่ขึ้น ดังนั้น หลายครอบครัวจึงไม่เคยพบลูกอีกนับแต่วันที่เด็กถูกลักพาตัวไปและอาจไม่มีวันได้พบกันตลอดกาลก็ได้
กรณีที่น่าสะเทือนใจและเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์เมื่อหลายปีก่อน คือ คดีลักพาลูกวัย6-7 ขวบของหญิงคนหนึ่ง แม่พยายามตามหาทุกวันทุกคืนเป็นเวลาหลายเดือนด้วยความทุกข์ระทมใจ ต่อมาวันหนึ่งเธอเดินกลับจากกินข้าวเที่ยงเพื่อไปทำงานอีก เสียงเรียกแม่ดังขึ้นเมื่อเธอหันกลับไปมองเจ้าของเสียงเรียกนั้นจึงพบเด็กแขนขาดนั่งขอทานอยู่บนสะพานลอยที่เธอกำลังเดินข้ามไป ใบหน้าของเด็กมอมแมมและแววตาเศร้ายิ่ง เธอร้องไห้โฮและเข้าไปกอดเด็กชายคนนั้นด้วยความรักและคิดถึง เมื่อเด็กพิการคนนั้นคือ ลูกที่หลายไปหลายเดือนของเธอซึ่งตอนนี้ไม่เหมือนเก่าอีกแล้ว ตำรวจซักถามเด็กและตามล่าหาโจรที่ลักพาเขาไป แต่ได้ข้อมูลน้อยทำให้พวกมันลอยนวลต่อไปจนบัดนี้ เรื่องที่เด็กเล่าให้ฟังสร้างความสะเทือนใจยิ่งนัก เมื่อเด็กถูกโจรลักพาไปขายให้กลุ่มขอทาน จากนั้นก็ถูกนำไปให้หมอเถื่อนตัดแขนสองข้างทิ้งเพื่อให้เป็นเด็กพิการแล้วขอทานหาเงินไปให้พวกเขา เด็กที่มาจากครอบครัวคนชั้นกลางในกทม.และมีความสุขจากพ่อแม่อย่างดีต้องกลายสภาพเป็นเด็กพิการที่ตั้งใจให้ไปขอทานหาเงินเลี้ยงมิจฉาชีพเพียงแค่ความประมาทชั่วพริบตาหนึ่งของพ่อแม่ มันนำพาความทุกข์ใจแก่ครอบครัวสุดบรรยายได้ แม้เด็กจะกลับสู่ครอบครัวแท้จริงได้ แต่ความสูญเสียของเขาฝังตรึงในใจและอยู่กับสภาพร่างกายใหม่ที่บกพร่องด้วยฝีมือคนชั่วร้ายกลุ่มหนึ่งที่ยังลอยนวลไปทำร้ายเด็กอื่นได้อีก
เวลานี้ขบวนการลักเด็กมีตลาดขายกว้างขวางขึ้นกว่าในอดีต คือ ตลาดครอบครัวที่ต้องการลูก ตลาดขอทาน ตลาดขายอวัยวะ ตลาดเรือประมง (กรณีลักพาวัยรุ่นไปขึ้นเรือประมงมีเพิ่มขึ้น) ตลาดห้องทดลองทางวิทยาศาสตร์หรือผลิตยา ตลาดโสเภณี อายุเด็กก็ขยายเพิ่มขึ้นจากทารกไปถึงวัยรุ่นกันแล้ว เด็กจึงเป็นกลุ่มที่น่าห่วงใยเพิ่มขึ้นเพราะปกป้องตัวเองได้น้อย ขาดประสบการณ์ชีวิต พ่อแม่และครอบครัวต้องเพิ่มความรู้ ความเข้าใจ สอนวิธีป้องกันตัวเองให้เด็กรับรู้เพิ่มขึ้น และต้องให้ความเอาใจใส่ลูกใกล้ชิดขึ้นไม่ว่าจะอยู่บ้านหรือที่ชุมชนเพราะมิจฉาชีพเริ่มรุกเข้าใกล้บ้านคนสุจริตเพิ่มขึ้นแล้ว ถ้าไม่ปกป้องบ้านหรือครอบครัวไว้ ผู้เสียใจที่สุดย่อมเป็นท่านและครอบครัวเท่านั้น ตำรวจเป็นผู้มาถึงปลายเหตุและการแก้ไขค่อนข้างยากและอาจเกินกว่าจะเยียวยาก็ได้ ขอให้รักและเอาใจใส่ลูกให้มากขึ้น อย่าประมาทแม้เสี้ยววินาทีเพราะสายตาโจรจ้องมองลูกของท่านอยู่ มิฉะนั้น จะต้องอยู่กับความเสียใจและทุกข์ใจไปตลอดชีวิตของท่านและลูก วิธีป้องกันแสนง่ายและไม่ต้องเสียเงิน คือ เอาใจใส่ลูก จับมือของลูก และ สายตามองลูกเท่านั้น ท่านจะพ้นภัยลักพาเด็กได้
**********************************
| Create Date : 30 กรกฎาคม 2554 |
| Last Update : 30 กรกฎาคม 2554 15:23:31 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1223 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [