รู้สึกเหมือนมาล่วงล้ำห้องส่วนตัว...แต่ว่าก็ผ่านมาแล้วนะคะ...

คิดว่าพอเข้าใจนะคะ เพราะผ่านยุคที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักแฟนตาซี หรือว่าตำนานเหมือนกัน แต่ตัวเองไม่มีจินตนาการมากถึงขนาดจะเขียนอะไรขึ้นมาได้

อาจจะดูเหมือนมองโลกในแง่ดีเกินไปสักหน่อย แต่เราเชื่อว่า "ของจริง" ย่อมเป็น "ของจริง" ไม่ว่าจะมีกระแสหรือไม่มีกระแสก็ตาม และหากของจริงนั้นรอดกระแสมาได้มันก็จะทานทนแน่นอน

อ่านบันทึกคุณแล้ว ไม่ได้ต้องการจะยอหรือให้กำลังใจ แต่คิดว่าคุณน่าจะเป็นของจริง และอยากให้คุณรอดกระแสค่ะ

อาจจะใจร้ายไปสักหน่อย แต่เราหวังว่าสำหรับงานบางชิ้น (หมายถึงตัวงานนะคะ ไม่ใช่ตัวนักเขียน เช่น ประเภทที่ใช้อายุเยาว์ของนักเขียนเป็นจุดขาย ฯลฯ) ไม่ต้องรอดกระแสมาก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยเท่าไรเวลาหาอะไรอ่าน

อยากเขียนหนังสือเหมือนกัน แต่ก็ต้องยอมแพ้ ใจไม่รักมากขนาดนั้น ชอบเฉยๆ

จะพูดว่ายังไงดี พี่ไม่ใช่คอแฟนตาซีเท่าไรนัก ไม่ใช่ประเภทวิ่งไปเสาะหานิยายแฟนตาซีมาอ่านเรื่อยๆ แต่พี่ติดงานของปันอย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนที่พี่จะมาเรียน สิ่งที่พี่เอาติดตัวมาที่นี่ นอกจากไฟล์ต้นฉบับนิยายตัวเอง คือไฟล์ต้นฉบับของปัน

พี่ไม่ได้หยิบหนังสือไทยใส่กระเป๋ามาสักเล่ม พี่เอาติดมาแต่ต้นฉบับของปัน

พี่ชอบงานของปันขนาดนั้นแหละ

ตอนนี้งานของปันอาจจะอยู่ในกระแส แต่มันเป็นมากกว่ากระแส และพี่เชื่อว่ามันจะผ่านกระแสนั้นไปได้

แต่ความเชื่อมันก็เป็นแค่ความเชื่อ พี่เองก็ไม่ใช่คนที่จะสามารถไปพูดถึงกลไกตลาด พี่เองก็เป็นคนนึงที่ยังไม่มั่นใจกับคลื่นตรงหน้า และยังไม่รู้ว่าตัวเองจะไปได้ถึงไหน ก็เหมือนที่บ่นไปวันก่อน

เรามาพูดถึงอะไรที่พี่คิดว่าเป็นความจริงกัน ความจริงของคนที่ "รัก" การเขียนหนังสือ

สมัยเด็กเราเขียนหนังสือเพราะเราฝัน พี่ก็ไม่ได้เขียนหนังสือด้วยความคิดว่าจะได้ตีพิมพ์ แต่อยู่มาๆ เขียนหนังสือจนกระทั่งมี "หนังสือ" ออกมา จนวันที่เราไม่ใช่เด็ก ความฝันกับความจริงมันก็วิ่งเข้ามาปนกัน เราเห็นอะไรหลายๆ อย่าง เห็นตลาด เห็นกระแส เห็นในสิ่งที่เราไม่อยากเห็น

หลายครั้งหลายหนที่พี่เจออะไรจนท้อและคิดอยากวางปากกา และพักหลังพี่ก็พูดเรื่องนั้นบ่อย เวลาที่คำว่า "ตลาด" มันบีบเข้ามา คลื่นใต้น้ำมันบีบเข้ามา ว่าสักวันหนึ่งปัจจัยอะไรสักอย่างจะรุกมาถึงตัว มาทำให้เราไม่สามารถทำในสิ่งที่เรารักได้

สักวันที่เราไม่สามารถอยู่ได้ด้วยการเขียนหนังสือ สักวันที่เราจะต้องหายหน้าไปจากวงการ เหมือนที่หลายๆ คนหายหน้าไป คนที่อยู่ไม่ได้เพราะไม่สามารถ "ขาย" ได้ คนที่ต้องหันไปหาอย่างอื่นเพื่อเลี้ยงชีพ

คงเพราะเรารักการเขียนหนังสือมาก เราจึงกลัวเราจะเป็นไปแบบนั้น เรากลัวว่าเราจะต้องห่างหายไป เลิกเขียน วางปากกา

แต่ทุกครั้ง เมื่ออารมณ์นั้นผ่านไปแล้ว มาถามตัวเอง เราวางปากกาได้จริงหรือเปล่า

เป็นไปไม่ได้หรอก

พี่ว่าปันก็คงเหมือนกัน

จะมีหนังสือของเราออกมาขายไหม เราจะทำอะไรอยู่ที่ไหน เราก็จะยังเขียนหนังสือ

กระแสจะเป็นยังไง กลไกตลาดจะเป็นยังไง มันก็ฆ่าเราไม่ได้ และเราก็จะยังเขียนหนังสือ

จะทำงานหนัก เหนื่อยจนแทบตายขนาดไหน เราก็จะยังเขียนหนังสือ

มันอาจจะไม่ออกมาเยอะแยะสม่ำเสมอเท่ากับที่ได้เขียนเป็นอาชีพ มันอาจจะไม่มีคนกรี๊ดกร๊าดตามอ่านมากมาย แต่เราก็จะยังเขียนหนังสือ

เรามาถึงจุดนี้กัน เราก็อยากอยู่ให้รอดในวงการ

แต่ถ้าวันไหนกระแสมันหายไป และเราอยู่ไม่รอดจริงๆ...

เราก็จะยังเขียนหนังสือ

และจะยังมีคนอ่านหนังสือที่เราเขียน แม้มันจะไม่ออกมาเป็น "หนังสือ"

อย่างน้อยตัวหนังสือของปันก็อยู่ในใจพี่เสมอ

(เพราะฉะนั้นจงปั่นมันออกมาเร็วๆ เอามา เอามา เอาม้า.....)

ถ้าบอกว่ากระแสนิยมผลงานนักเขียนทางเน็ต พี่ว่ามันมาเพราะเรามี channel ในการสื่อสารมากขึ้นน่ะ

พยายามเข้าน้า พี่จาคอยติดตามผลงาน :3

เรื่องของปันอยู่ในกระแสด้วยเหรอ ^^" ไม่ยักรู้ รุ้งว่าไม่ได้อยู่ในกระแสซักกะหน่อย เพียงแค่มันเป็นการเปิดให้คนยอมรับแนวประมาณนี้ ให้คนสนใจมากขึ้น

ส่วนมันจะอยู่หรือจะไป ก็ขึ้นอยู่กับตัวงาน เหมือนกับมีคนมาแจกผลิตภัณฑ์ เราก็ใช้ ถ้ามันดี เราก็ซื้อ ถ้าไม่ดี เราก็ไม่ซื้อ

มั่นใจหน่อยจิ ^^

ปล ตอนนี้อยู่ที่ทำงาน คาดว่าจะโต้รุ่ง พรุ่งนี้ห้ามโทรมากวนใดๆทั้งสิ้น

มาให้กำลังใจครับ

ขอบอกก่อนนะครับว่า เคยอ่านงานของคุณเคียวแค่ 3 เรื่องเท่านั้นคือ นิทานจักรวาล ภัทรกาลกัป แล้วก็ ตะเกียง ขอบอกว่าชอบมาก ชอบมากกว่าแฮร์รี่อีก ถ้าคุณเคียวเป็นห่วงว่าที่งานของตัวเองได้รับความนิยม เป็นเพราะว่ากระแสแฟนตาซีกำลังมาแรง ผมว่าไม่จริงไม่ต้องเป็นห่วง คือตัวผมเองไม่ได้ชอบที่เรื่องของคุณเคียวเป็นแฟนตาซี และก็ไม่รู้สึกเลยว่ากำลังอ่านนิยายแฟนตาซีอยู่ อันนี้ไม่ได้หมายความว่าคุณเคียวเขียนได้ไม่ดีนะครับ แต่หมายความว่า อารมณ์ความรู้สึก และการโต้ตอบกันของตัวละครมันเด่นชัดและน่าสนใจกว่ามาก คล้ายๆ กับเวลาดูละคร ฝีมือของนักแสดงสำคัญกว่าฉาก ตอนอ่านตะเกียงผมสนใจอยากจะรู้ว่า ไมรอนจะคิดจะทำอย่างไรกับการที่โดนเปรียบเทียบมาตั้งแต่เกิดว่าด้อยกว่าว่าเป็นส่วนเกิน มากกว่าตำนานพ่อมดเมอร์ลิน ตอนอ่านนิทานจักรวาล ผมก็สนใจว่า มิตร์ ซอนน์ มาเรลด์ จะแก้ปัญหาจะออกจากบ่วงที่ติดอยู่อย่างไร

เขียนมาซะยาวเลย ไม่รู้ว่ามีสาระเป็นประโยชน์กับคุณเคียวบ้างรึเปล่า แต่ก็ให้คุณเคียวมีความสนุกสนานกับการแต่งนิยายนะครับ

เห็นด้วยกะรุ้ง (เก็บค่าลิขสิทธิ์ละเปล่า :P )

อีกอย่าง กระแสเป็นของธรรมดาโลกนะปัน มันผ่านมาแล้วก็ผ่านไป หรือจะอยู่ไปเรื่อยๆจนกลายเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ก็เป็นเรื่องของมัน เพราะไม่ว่ายังไงเราก็ยังต้องนั่งมองกระแสมันวิ่งเพ่นพ่านไปมาอยู่ดี เราเองก็สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงไปตามกระแส หรือยืนหยัดสวนกระแส ตามแต่ที่เราเห็นสมควร ในความคิดพี่ เราอย่าไปตัดสินตัวเองด้วยกระแสก็พอแล้ว :)

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

ทองแท้ย่อมทนไฟ

นานพูดไรคมซะอีกแน่ะ

ชอบและบ้าเรื่องของเจ๊ปันที่เขียนทุกเรื่อง เพราะว่ามันสนุก และคิดว่ามันดี

เรื่องที่สนุกและดี คงเปรียบกับทองแท้ได้

เมื่อทองแท้ทนไฟ ได้ เรื่องเจ๊ปันย่อมอยู่เหนือกระแสและกาลเวลาน่อ

อย่าให้กระแสมาเป็นแรงถาโถม นึกเสียว่ามันเป็นกระแสน้ำอุ่นที่พัดวนอยู่รอบตัวเรา เท่านี้มันก็จะเหลือที่ว่างให้เราอยู่ได้ เราคือเรา อย่ากระโจนเข้าไปในน้ำวนนั่นเป็นพอ อีกอย่าง ปันน่ะ เขียนนิยายแนวปันไม่ใช่เหรอ แนวซึ่งแม้แต่พวกเราด้วยกันเองยังบอกเลยว่า ไม่รู้จะสรุปว่าเป็นแนวแบบไหนนอกจากแนวปันเท่านั้นจริงๆ

สวัสดีค่ะ

ขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่แวะมา

บางทีแค่ขอบคุณคงไม่พอ แต่เราพูดไม่เก่ง ( ตัวจริงก็พูดไม่เก่ง - -' ) สิ่งที่อยากบอกคืออยากให้รู้ว่าการเป็นห่วงของทุกคน มันทำให้อะไรหลายอย่างดีขึ้น อย่างน้อยก็สำหรับเรา

โลกคงไม่ได้เปลี่ยนไปในวันเดียวหรอก และกระแสก็คงไม่ได้หายไป ทางที่ต้องเดินมันก็ไม่ได้สั้นลง แต่กำลังใจมันทำให้มีแรงค่ะ มันทำให้รู้สึกว่าบางเรื่องก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ไม่ได้เป็นอะไรไปถึงขนาดนั้น

มีชีวิตอยู่ในสังคมนี่มันยากนะ บางทีเราก็อยู่ใต้อะไรหลาย ๆ อย่าง บางทีเราก็อยากฝึนมัน แต่ก็ไม่ได้แปลว่าจะฝืนหรือเปลี่ยน หรือแก้ได้เสมอไป บางทีเวลามีอะไรเกิดขึ้น มันก็ทำให้สิ่งที่เราเชื่อสั่นคลอนไปไม่น้อย

บางทีมันก็อดทำให้คิดไม่ได้ว่า ถ้าฉัน...เรื่องก็คงเปลี่ยนไปอีกแบบนึงแล้ว

แต่บางทีก็คิดว่า ถ้าฉันไม่เป็นอย่างนี้ ฉันก็อาจจะไม่ได้เจออะไรดี ๆ อีกหลายอย่างเหมือนกัน

เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร

จนถึงวันนี้ บางทีเราก็ตอบไม่ได้ว่าหนังสือดีที่ควรค่าเป็นอย่างไร บางทีมันคงขึ้นอยู่กับคนอ่าน

และเราก็ทำนายไม่ได้จริง ๆ ว่าต่อไปและต่อไปมันจะเป็นอย่างไร

แต่กำลังใจเป็นของมีค่าค่ะ เป็นของมีค่าจริง ๆ ไม่ว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบไหนหรืออย่างไรก็ตาม

เพราะอย่างนั้นก็อยากขอบคุณอีกครั้ง ขอบคุณจริง ๆ

( จะว่าไป ก็ต้องบอกไว้ตรงนี้หน่อยว่าเราไม่ได้พูดถึงเรื่องสื่ออินเตอร์เน็ต ไม่ว่าในตัวบทความข้างบนหรือคำตอบข้างล่าง ส่วนเราจะพูดถึงอะไรนั้น เราว่ามันเป็น mix feeling ของอะไรหลาย ๆ อย่างค่ะ )

ไว้เราคุยกันส่วนตัว ปัน...

มาให้กำลังใจครับ
ยังไงก็จะเป็นกำลังใจให้เสมอ

พอดีเดินผ่านมาหาโฆษณาหนังสือใหม่ของอาจารย์
เลยแวะจิบน้ำชาไปอ่านบันทึกของอาจาร์ยไปพราง
.
..
...
....
......งึม...งึม...

ใครว่าคลื่นกระทบฝั่งแล้วหายไปมันจริงหรือ?
ไม่ใช่แค่มันแตกตัวกันกลายเป็นหยดน้ำเล็กๆ
แล้วค่อยๆรวมตัวกันใหม่หรือ?

ขึ้นอยู่กับว่าจาร์ยจะเลือกเป็นหยดน้ำที่พร้อมจะระเหยไปกับไอแดดหรือจะเป็นน้ำที่กลับมารวมเป็นทะเลใหม่

กระแสโลกยังงัยก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา จะสนมันไปทำไมเพราะทุกสิ่งที่จาร์ยสร้างสรรขึ้นมาก็มาจากความชอบ ความมุ่งมั่นที่จะไปตามความฝันของจาร์ยนี่นา

ที่สำคัญจาร์ยสร้างผลงานขึ้นมาจากความอยากที่จะเขียนไม่ใช่เขียนตามกระแสซะหน่อย

อยากบอกว่ามีอีกหลายคนที่อิจฉาจาร์ยด้วยซ้ำที่ได้ทำตามความฝันของตนเองได้สำเร็จ

ชีวิตคนเราจะสมบูรณ์นี่มันต้องผ่านบททดสอบหลายๆอย่าง ดีบ้างร้ายบ้างสลับกันไปไม่งั้นมันไม่เรียกว่าชีวิตหรอก โจทย์ที่พวกเราต้องเจอก็ต่างกัน

บ่อยครั้งที่เราต้องพบอุปสรรคที่เล่นเอาเราสะอึกได้เหมือนกัน จากจุดนี้แหละทำให้เราได้หยุดพัก ได้ทบทวน หรืออาจหนีไปพักอยู่ในโลกของคำว่า"ถ้า..."ก็ทำได้

เมื่อเวลาผ่านไปเชื่อเถอะว่าเรื่องทุกเรื่องจะผ่านไปได้ โจทย์ทุกข้อ สมการทุกตัวมีคำตอบเสมอ

ยังงัยน้องนัทก็เป็นแฟนพันธ์แท้ของอาจาร์ยเสมอ
เพราะฉะนั้น...
..
....
......
........รีบๆๆๆปั่นต้นฉบับมาซะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ป.ล.ตรงส่วนที่จาร์ยบอกว่า
-สมัยที่การเขียนหนังสือไม่เป็นที่นิยม
-สมัยที่เพื่อนทุกคนเห็นเราเขียนหนังสือก็ว่าแปลก
-เอาเรื่องที่เราเขียนไปอ่านก็ว่าไม่เข้าใจ เวียนกันรอบห้อง หัวเราะเยาะ
-แถมอีกนิดได้ปะว่ามีเพื่อนบ้างคนเอามาเขียนการ์ตูนล้อเลียน บิดเบือนเนื้อหาจากนิยายไซไฟเป็นนิยายไซไคซะงั้น..หึ..หึ

แมวเคียวไม่มีวันจมไปกับกระแสที่ถาโถมมาหรอก
ฉันก็คนนึงที่เขียนนิยายเพราะมันคือวิญญาณ ไม่ใช่ตามกระแส