The power of an authentic movement lies in the fact that
it originates in naming and claiming one's identity and integrity
-- rather than accusing one's "enemies" of lacking the same.
- Parker J. Palmer, The Courage to Teach
Group Blog
 
All blogs
 
เบื้องหลังนิยายตัวเอง (ขุดเจอในกรุ)

บทความเก่าแต่บรมสมกัลป์ ขุดเจอในกรุ (ซึ่งขุดออกมาจากกรุที่เก่ากว่านั้นอีกที)

####################

เผอิญค้นเจอ ข้อมูลเก่ามาก ถ้าจะอัพเดทก็อัพได้อีกเยอะเลย แต่ว่าเอามาปะทั้งอย่างนั้นดีกว่า ได้อารมณ์ดี

เออใช่ บางอันก็สปอยล์นะ

...

ตอนนี้กลับมานั่งไล่เรื่องตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาครองเมืองเป็นต้นมา ก็เลยคิดถึงพวกตัวละครเก่า ๆ ที่ไม่ได้เขียน ถึงนานแล้ว ตัวละครเก่าที่ไม่ได้เขียนนานนี่เหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้โทรไปหานาน ๆ นะ ถึงจะรู้สึกห่าง ๆ กัน แต่ก็รู้สึกคิดถึงด้วย

ภัทรกาลกัป - เพิ่งส่งชื่อใหม่ไปให้แพรว เพราะแพรวบอกว่าชื่อเก่าไม่ดึงดูดและไม่สื่ออะไรเลย คิดชื่อใหม่ไม่ออกจริง ๆ เลยใส่ไปก่อนว่า "ฯพณฯแห่งกาลเวลา" อ้าว ถ้าอย่างนั้นอีตามนุษย์นาฬิกาก็เป็นพระเอกเหรอเนี่ย แต่จะว่าไปแล้ว ชื่อเก่าก็เป็นชื่อของมนุษย์นาฬิกานี่นา แต่...ไม่รู้เหมือนกันแฮะ มันก็ไม่ใช่เฮียแกทีเดียวหรอกนะ

มันเป็นเรื่องที่มีอะไรแปลก ๆ หลายอย่าง อย่างแรกเลยทุกคนจะบอกว่าพระเอกคือพ่าห์ ( พ่าห์ เอ็งเป็นพระเอกเหรอนั่น... ) จริง ๆ ก็ชอบพ่าห์ค่อนข้างมากแหละนะ ถึงตอนนั้นจะเด็ก ๆ ทำให้พ่าห์พลอยเด็ก ๆ ไปด้วยก็เถอะ แต่ต้องสารภาพความจริงว่าตอนที่ร่างเรื่องมาครั้งแรก ตัวละครคนแรกที่โผล่มาคือเจอรัลด์ แล้วเราก็จะคิดตลอดว่าเจอรัลด์เป็นพระเอก พ่าห์ก็คงเป็นพระเอกเหมือนกันมั้ง แล้วลุคก็คงจะเป็นด้วย แต่ว่ายังไงก็คิดว่าเจอรัลด์เป็นพระเอกอยู่ดี

เจอรัลด์นี่ได้ชื่อมาจากคุณเจอรัลด์ เดอเรล คนที่เขียนเรื่อง "สวนสัตว์สนุก" เค้าเปิดสวนสัตว์กับทำสารคดีเกี่ยวกับสัตว์ จริง ๆ เขียนหนังสือเยอะมาก แต่มาเมืองไทยแค่เล่มเดียว เพื่อนบอกว่าสวนสัตว์สนุกไม่เห็นสนุกเลย เหมือนสารคดี แต่เราอ่านตั้งหลายรอบ เพราะอย่างนั้นความหมายที่ติดมากับชื่อเจอรัลด์ก็คือกะว่าจะให้เป็นคนรัก สัตว์ เวลาวาดรูปเจอรัลด์จะต้องมีหมาหรือแมวหรือตัวอะไรก็ได้อยู่ข้าง ๆ คิดว่าเป็นคนเรียบร้อย ถ้าเป็นไปได้จะต้องแต่งตัวให้สุภาพตลอดเวลา นอกจากนั้นยังเชยมาก หวีผมเรียบแสกข้างหนึ่งด้วย -_-'

เนื่องจากเป็นเรื่องแรกที่เขียนจริงจังขนาดนั้น ก็เลยไม่ค่อยได้ละเอียดละออกับอะไรต่อมิอะไรมากนัก รู้หรอกว่า คนอ่านคงนึกถึงสตาร์วอส์ จริง ๆ ตอนนั้นไม่เคยดูหนังสตาร์วอร์เลย แต่ได้อ่านเอพพิโสด 3 ที่เป็นหนังสือแปลของแม่ หมก ๆ อยู่ในบ้าน พอถึงตอนที่ลุคกะป๊ะป๋าฟันกันสนั่น เราก็น้ำตาท่วม นี่ป๊ะป๋าเอ็งนะ อย่าไปฟันเค้าสิ ฯลฯ ( มีใครเค้าดูสตาร์วอส์แล้วน้ำตาท่วมมั่งมั้ยเนี่ย -_-'' ) หลังจากนั้นก็ไปทำอะไรอีกล่ะ...อ่านเรื่องสั้นละมั้ง เป็นเรื่องสั้นไซไฟที่มีระบบเผด็จการที่ตัวหัวหน้าเผด็จการชื่อ "มนุษย์ติ๊กต๊อก" แต่ว่าคนแปลรับไม่ได้เลยแปลว่า "มนุษย์นาฬิกา" ( ที่รู้เพราะตอนท้ายเรื่องจะต้องมีชื่อเรื่องเก่า เขียนไว้เลยนะว่า 'the ticktock man' )

ในเรื่องนี้มีระบบเผด็จการก็จริง แต่ไม่ได้พัฒนาต่อเป็นระบบเผด็จการเวลา เราพัฒนาเอง ที่เขียนให้เห็น
แบบ นี้จะได้รู้ว่าเขียนเรื่องแรก ไอเดียไม่ได้ตกมาจากสวรรค์ที่ไหนเลย ล้วนแล้วแต่อิทธิพลทั้งนั้น และก็คงไม่ได้มีอิทธิพลแค่สองเรื่องนี้ด้วย ( แต่ต้องขอปกป้องตัวเองด้วยว่าคิดเองก็ไม่ใช่น้อยหรอกนะ -_-'' ) ใครมาอ่านทีหลังแล้วเพิ่งเริ่มเขียนเรื่องแรก แล้วก็กลัวว่าคนอื่นจะว่าลอกนั่นลอกนี่ก็ไม่ต้องกลัวหรอก ขอแค่รู้ว่ามันมีส่วนของตัวเองอยู่ก็ไม่ต้องกลัวแล้วละ

อืมม์...เล่าอะไรต่อดี จะบอกว่าภัทรกาลกัปนี่มีเวอร์ชั่นต่าง ๆ เยอะมาก ตั้งแต่เวอร์ชั่นที่ยังไม่มีพ่าห์ ไปจนกระทั่งถึงเวอร์ชั่นภาคต่อจากนี้ ( แต่ไม่ได้เขียนอีก เพราะไม่ค่อยถูกใจ ) มีเวอร์ชั่นการ์ตูนด้วย เขียนตอนม.อะไรสักอย่าง หน้าตาน่าเกลียดมากแต่ละตัว แต่ก็ตั้งใจมากด้วยเหมือนกัน เขียนไปได้ถึง "หัวหน้า" ถูกจับก็ไม่ได้เขียนต่อ รู้สึกช่วงนั้นจะเป็นช่วงที่คิดชื่อเรื่องได้พอดีด้วย

ที่จริงไซไฟนี่ไม่ใช่รักแรกของเราหรอกนะ รักแรกคือแฟนตาซีต่างหาก แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเขียนไซไฟเป็นเรื่องแรก ที่จริงถ้าสมมุติว่าไม่ใช่ภัทรกาลกัป ก็คงเป็นเรื่องของอีตาธรรมธร เพราะช่วงนั้น ( ประมาณก่อนเอนท์ ) คิดอยู่สองเรื่องนี้ แต่ด้วยโชคชะตาอะไรสักอย่างทำให้กลายเป็นไซไฟ มันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น

เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าเรื่องแรกของตัวเองในเน็ตเป็น "อำมาตย์ธรรมธรกับกริชมลายู" ( มีแต่ชื่อตอนนี่แหละป่านนี้ยังคิดชื่อเรื่องไม่ได้เลย ) จะเป็นอย่างไร ก็อาจจะมีชีวิตไปอีกแบบ หรือบางทีอาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยก็ได้ เพราะที่จริงตัวเองไม่ได้ชำนาญประวัติศาสตร์แถวนี้สักนิดเดียว

เรื่องก็ประมาณนี้แหละนะ

...

มาโอ - เดิมมันชื่อ MA - EO ใครไม่เคยเห็นชื่อเวอร์ชั่นแรกต้องพิมพ์เก็บไว้ให้ดูสักหน่อย อย่างที่บอกว่าแฟนตาซีเป็นรักแรกของเคียว ดังนั้นประวัติศาสตร์เรื่องมาโอจึงย้อนกลับไปได้ไกลมากประมาณ ป.ห้า ช่วงนั้นเขียนเรื่องเกี่ยวกับ "สี่เขตแดน" ( ประเทศที่พวกนี้อยู่ ) แต่ไม่ใช่เรื่องของมาโอ เป็นเรื่องของอัลคิสกับรัสเซล มาโอเป็นตัวละครทำนองตัวประกอบที่มาตอน...น่าจะมาตอนภาคแรก ภาคสองไม่มี ( ถ้าจำไม่ผิด ภาคสองรัสเซลไม่ได้กลับบ้าน... ) แล้วภาคสามก็โผล่นิดหน่อย ช่วงที่รุสโซมีลูกแล้ว ที่จริงมาโอในเรื่องตอนนั้นไม่ค่อยมีบุคลิกมากนัก เพราะไม่ใช่ตัวโฟคัส ( จริง ๆ ตอนนั้นตัวละครแต่ละตัวก็ไม่ค่อยมีบุคลิกหรอก -_-' คนเขียนยังโง่มากอยู่ )

มาโอมามีชีวิตตอนที่เราเริ่มเขียนเรื่องมาโอจริง ๆ นี่แหละ เป็นตัวละครที่ชอบมากเลยนะ เพราะเขียนแล้วรู้สึกได้เลยว่าไอ้นี่มันเฮี้ยวจริง ๆ ตอนที่เขียนตอนนั้นเขียนแล้วกะว่าจะไม่คิดอะไรมาก ปล่อยปากกาพาไป และก็จะไม่เคร่งมากเรื่องข้อมูลด้วย ดังนั้นถ้าอ่านมาโอดี ๆ จะเห็นมีปมทิ้งไว้อีกเยอะพอสมควร เพราะว่าเหตุการณ์พวกนี้มาโอเข้าไปเป็นส่วนเดียวเท่านั้น อย่างเช่นเรื่องของฮาริฮาร์นก็ยังมีต่ออีก ( เท่าที่ฟังมายังไม่มีใครชอบฮารี่เลย -_-' ฮารี่น่ารักออก.. )

เนื่องจากแต่งไปเรื่อย ๆ ก็เลยตัดตอนแบบตามใจฉัน ถ้าใครเห็นฉบับแรกจะรู้ว่ามีสิบเจ็ดตอน ปรับครั้งที่สองตัดต่อใหม่เป็นสิบตอน แล้วก็เหลือแปดตอนอย่างที่เห็น เนื้อหาเหมือนกันเกือบหมด แค่แบ่งบทไม่เหมือน กันเท่านั้นเอง เขียนแล้วก็หยุดไปพักหนึ่งด้วย เพราะตอนที่แต่งครั้งแรกไม่มีใครอ่านเลย ( จริง ๆ ก็มี แต่เราโรคจิตนึกว่าไม่มี เพราะคนอ่านลงชื่อบ้างไม่ลงชื่อบ้าง พันทิพมันไม่มีจำนวนเลขคนเปิดกระทู้มาแต่ไหนแต่ไร ตอนนั้นก็โง่นึกว่าจำนวนคนอ่านเท่ากับจำนวนคนที่มาตอบกระทู้...นึกออกมั้ย ) กลัวว่าตัวเองจะแต่งห่วยมากแหง ๆ เลยหยุดไป แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่งต่อไปเรื่อย ๆ นั่นแหละ พอถึงเวลาก็ลงเหมือนเดิม

ไหน ๆ สะสมหนังสือแมวแล้วก็เลยเอามากางตำราช่วยเขียนด้วย มันก็เป็นอย่างที่เห็น มีคนอ่านคนหนึ่งบอกมาว่ามาโอไม่เหมือนแมว เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราว่ามันก็เหมือนแมวพอสมควรนะ เพราะถ้าจะให้เหมือนหมา เราคงเขียนอีกแบบหนึ่ง เอาเป็นว่าแมวที่เขาเห็นกับแมวที่เราเห็นไม่เหมือนกันก็แล้วกัน -_-''

เรื่องนี้ดีนะ ทำให้เราได้เพื่อนที่ดีมากมาด้วย...

...

นิทานจักรวาล - เรื่องนี้ที่จริงเป็นเรื่องที่พล็อตอยู่มาก่อน แต่พล็อตไม่หนาแน่น คิดว่ามีกำเนิดคล้าย ๆ กับภัทรกาลกัป คือเป็นความประทับใจจากเรื่องสั้นไซไฟเยอะมาก แต่ว่าแก้ไปแก้มาก็ไม่เหลือเค้าเลยสักเรื่อง ( หายไปไหนเนี่ย -_-'' ) ไม่เหลือจริง ๆ นะ อ้อ...คงเหลือเรื่องของการแลกเปลี่ยนตัวทูตนิดหน่อยละมั้ย แล้วก็ที่ซอนน์มีลักษณะบางอย่างคล้ายค้างคาว ( แต่ก็เกือบไม่คล้ายแล้วละ )

ที่จริงตอนเขียนเกือบไม่ได้คิดอะไรเลย หัวแบลงค์ว่างเปล่า ดังนั้นภาคแรกจึงด้นไปเรื่อย ๆ แล้วก็หยุดเขียน ไป เป็นช่วงเดียวกับที่บอร์ดเก่าพันทิพล่มแล้วเปลี่ยนมาใช้บอร์ดใหม่หน้าตา คล้าย ๆ กับบอร์ดปัจจุบัน รู้สึกว่าช่วงนั้นจะเริ่มเรียนหนักแล้วก็เครียดด้วย เลยไม่ได้ลงบอร์ดแต่เขียนภาคสองเก็บไว้ ภาคสองนี่เริ่มชินมือหมดแล้ว เขียนได้เต็มที่และดีขึ้น แต่ว่าเนื้อเรื่องก็หนักปึ้กมากขึ้นด้วย ที่จริงก็รู้หรอกนะว่าตัวเองมีความคิดต่อต้านเรื่องความไม่เท่าเทียมระหว่าง เผ่า หรือว่าการทำร้ายคนที่ไม่ใช่พวกเดียวกับตัวเยอะ แต่คงเพิ่งมีเรื่องนี้เรื่องแรกที่โผล่หางว่าไอ้นี่เป็นนักเขียนรันทดนี่ หว่าให้เห็น

พล็อตครั้งแรกสุด ตัวละครที่ตอนหลังจะพัฒนามาเป็นมาเรลด์เป็นผู้ชาย ถ้าจำไม่ผิดคิดว่าชื่อ มาร์สริซ หรืออะไรประมาณนั้น ระบบหลาย ๆ อย่างมาคิดได้ตอนที่เขียนเรื่อง ตอนที่แก้อีกครั้งก็รู้ตัวว่าอ่อนอยู่เหมือนกัน เลยเบิ้ลเรื่องระบบในโลกเพิ่มเข้าไปด้วย

ชอบเรื่องนี้นะ ( แต่ที่จริงก็ชอบทุกเรื่องแหละ ) อ่านช่วงที่มิตร์เห็นคนทำร้ายกันแล้วร้องไห้ซ้ำหลายครั้งมาก แล้วก็มีช่วงนั้นช่วงนี้อีกสองสามช่วงที่ชอบ มีแผนด้วยว่าจะเขียนเรื่องสั้นพิเศษของซอนน์ชื่อ "นักดนตรีแห่งซามาเท" แต่ว่ายังเก็บไว้อยู่ ถ้าเขียนแล้วจะยกว่าเขียนให้อ.จี เพราะอ.จีชอบซอนน์

เท่าที่สังเกตมา คนชอบเรื่องนี้หายากมาก อย่างหนึ่งคงเพราะพล็อตบางตอนไม่แน่นหนาพอ แถมยังรันทดอีกต่างหาก คนอ่านช่วงนั้นก็น้อยด้วย แต่ก็เฉย ๆ ไปแล้ว

เวลาคิดถึงมิตร์นี่ จะคิดถึงคนที่ข้ามเส้นอะไรบางอย่างแล้ว และก็กลายเป็นอะไรที่คล้าย ๆ คนในตำนานไปจริง ๆ เคยมีคนเข้าใจว่าชื่อ มิตร์กับซอนน์มาจาก myth and song ด้วย เราไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกนะ แต่ก็ชอบที่เค้าแปลให้เหมือนกัน เราชอบมาเรลด์ด้วย อันที่จริงผู้หญิงในเรื่องของเราก็คงแข็ง ๆ ไปหมด แต่มาเรลด์นี่แข็งกระโด๊กแถมโหดมาก เวลาเขียนให้ความรู้สึกดีนะ อธิบายไม่ค่อยถูก แต่ชอบคนแบบนี้แฮะ เราไม่ชอบแบบผู้หญิงโหดเซ็กซี่แบบคิลบิล ก็เลยไม่รู้เหมือนกับว่าผู้หญิงแบบไหนที่ชอบ แต่ที่แน่ ๆ เราไม่ชอบแบบไอ้นี่ก็ไม่ทำ ไอ้นั่นก็ไม่ได้ ไอ้โน่นก็โหดร้าย จริง ๆ ในสามคนนี้ถ้าเอาไปปล่อยที่ไหนสักแห่ง เราคิดว่าคนที่จะรอด ( ถ้าไม่โดนทำร้ายตรงหน้าอกก่อน ) ต้องเป็นมาเรลด์แน่ ๆ มิตร์กับซอนน์นี่อาจจะต้องให้เธอเลี้ยง^^''

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เล่าแล้วก็ใส่นิทาน ใ่ส่ประวัติศาสตร์ลงไป ช่วงนั้นประกวดนิทานได้รางวัล เป็นครั้งแรก ที่เห็นเรื่องของตัวเองกลายเป็นเสี้ยวหนึ่งในหนังสือ ก็เลยกลายเป็นบ้านิทานไปเลย แต่คิดว่าเป็นการ "หาเจอ" อันหนึ่งเหมือนกัน คือรู้ว่าเราเล่าเรื่องแบบยัดนิทานใส่ไปเรื่อย ๆ ได้พอใช้ได้ เป็นวิธีการที่พอใช้แล้วก็ชอบมาก ๆ ด้วย ดังนั้นก็จะได้เห็นอีกในเรื่องหลัง ๆ แหละนะ

เราชอบชื่อเรื่องเรื่องนี้ แต่มีหลายคนบอกว่าฟังแล้วไม่ไซไฟ เราคิดไปคิดมาเราคงทำทุกอย่างให้เป็นแฟนตาซีหรือตำนานจนได้สินะ -_-'' แต่เราก็ถนัดสไตล์นี้ไปแล้ว

นอกจากเรื่องสั้น "นักดนตรีแห่งซามาเท" แล้ว ก็ยังคิดว่าจะแต่งนิทานจักรภาคของกีรณอยู่ แต่ว่ายังว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย อาจจะไม่ได้แต่งเลยก็ได้ เพราะยังเง็ง ๆ อยู่ เรื่องอื่น ๆ ก็เยอะด้วยสิ...

...

เซรีญา - กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

มีวิญญาณมาเข้าร่างเคียว

จากนั้นเคียวก็ผลิตเรื่องออกมาห้าหกสิบตอน

...คือ มันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่ถ้าพูดตามตรงคือเรื่องนี้ไม่ได้วางแผนอะไรเท่าไหร่ แล้วก็แทบไม่มีร่องรอยอยู่ก่อนเหมือนเรื่องอื่น ๆ ด้วย ร่องรอยเท่าที่ขุดค้นเจอ ( ยังกะโบราณคดี -_-' ) คือเรื่องของเทรมิสตอนเด็ก ๆ ที่เขียนตอนตัวเองเด็ก ๆ เหมือนกัน เรื่องของเซยาร์ต ทัสมุตที่เขียนไว้ได้สักไม่ถึงสิบหน้า ( ตอนนั้นฟินน์เพิ่งเกิด น่ารักมากเลยเหมือนลูกแมว ใครได้อ่านมีหวังเปรียบเทียบกับฟินน์ในเรื่องไม่ได้แหง ๆ ... ) แล้วก็หลักฐานที่สามคือรูปที่วาด ๆ ไว้ เป็นเจ้าหญิงคนนึงขี่ม้าข้ามทะเลทรายไปเพื่อช่วยพี่ชาย ( สังเกตได้ว่าไม่ใช่ "ท่านอา" เหมือนในเรื่อง )

ที่จริงเราก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเขียนถึงเจ้าหญิง คือถ้าคนอื่นเขียนถึงเจ้าหญิงนี่อาจจะเป็นเรื่องธรรมดา แต่ตัวเราเองเกิดมาไม่เคยคิดเลยว่าจะเขียน คิดว่าตอนนั้นคงอยากฝึกเขียนตัวละครหญิงอย่างนึง แต่นอกจากนี้แล้วก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกตัวละครตัวนี้เป็นตัว เอก

เราชอบเซรีนะ ไม่รู้ว่าคนอ่านรู้สึกยังไงเวลาอ่าน แต่เรารู้สึกได้ตลอดเวลาว่าเซรีนี่ไม่ค่อยยิ้มหรอก เป็นคนซีเรียส คือว่าก็เอาแต่ใจนิดหน่อยและไม่ค่อยรู้เรื่องโลกภายนอกเหมือนเจ้าหญิงทั่วไป นั่นแหละ แต่เป็นคนซีเรียสจริง ๆ เซรีฟันดาบใช้ได้ด้วย แต่เพราะมาอยู่กับไอ้พวกผิดมนุษย์ทั้งหลาย ก็เลยไม่ได้ฟันให้ดูเลย เราคิดว่าเซรีตอนนั้นอาจจะเด็ก ๆ แต่ถ้าโตขึ้นแล้วคงเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เป็นคนที่พร้อมจะเรียนรู้ได้ และมีพื้นฐานจิตใจดี เรื่องนี้เวลาวาดรูปเซรี แทบไม่เคยยิ้มเลย ปล่อยให้เทรมิสนั่งแถกเขี้ยวยิ้มไปคนเดียว

เทรมิสนี่...ที่จริงในเรื่องที่เขียนครั้งแรกก็ไม่ได้เป็นคนช่างเล่นแบบนี้หรอก แต่ว่าเขียนไปแล้วถูกใจ ก็เลยออก มาเป็นเทรมิสที่ชอบแกล้งคนอย่างที่เห็น มาคิดอีกที เทรมิสหนีออกจากบ้านตอนอายุสิบขวบ เพราะทะเลาะกับลุงอย่างรุนแรง ( ลุงจะให้ฝึกงานอาชีพที่ไม่อยากทำ ) แล้วก็เอาตัวรอดมาได้จนถึงทะเลทราย แสดงว่าเป็นเด็กที่เก่งเหมือนกัน ( แต่คิดว่าก็คงจะเก่ง เพราะโตมาไม่มีพ่อแม่ ลุงก็เป็นพระ คงไม่ค่อยมีเวลาดูแลมาก ) ถ้าเทียบกับคาซีเรื่องผู้เสกทรายแล้ว เทรมิสตอนสิบขวบเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก แต่จะว่าไปเทรมิสก็เป็นเด็กบ้านนอก ส่วนคาซีเป็นลูกขุนนางแหละนะ

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เอานิทานเคลติกใส่เข้าไป หลังจากนี้จะเห็นอิทธิพลนิทานเคลติกในงานของเราอีกเรื่อย ๆ นิทานที่ใส่ก็คือเรื่องของลิวฟลีส ( ในนิทานชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว ) กับพวกโคแรนนิอิด แต่โคแรนที่เขียนนี่ก็สร้างเองเยอะเหมือนกัน เขียนไปเขียนมาแล้วแอบอยากไปอยู่บนเรือโคแรน ถึงจะไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน แต่ก็มีอะไรน่าสนใจเยอะมากจริง ๆ

พอพูดถึงเคลติกแล้ว ก็นึกได้ว่าชื่อของลอร์คานเนี่ย ไม่ใช่ชื่ออาหรับนะ เราไม่แน่ใจว่ายังไง แต่มันเป็นชื่อเล่นของเซนต์ลอว์เรนซ์ ( แห่งไอร์แลนด์นะ ไม่ใช่อาระเบีย ) เซนต์ลอว์เรนซ์นี่ขี่ม้าทั่วไอนน์เพื่อให้พวกลอร์ดในพื้นที่ต่าง ๆ รวมตัวกัน ต่อต้านการรุกรานของอังกฤษ เป็นคนรักชาติ แต่น่าเสียดายที่ไม่สำเร็จ เวลาเราเขียนถึงลอร์ค ก็เลยเก็บลักษณะของเซนต์ลอว์เรนซ์มาด้วยนิดหน่อย

พูดถึงลอร์คแล้ว รู้ตัวเลยว่าช่วงแรกเขียนลอร์คไม่ค่อยดี นิสัยไม่ดีเลยไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เพราะจริง ๆ เท่าที่คิดมาตลอดตั้งแต่เริ่มต้น ลอร์คนี่เป็นฮีโร่แบบเก่า จะเป็นแบบอัศวินปกป้องเลดี้อยู่แล้ว เราชอบ เวลาเขียนลอร์คมาก คล้าย ๆ เวลาเขียนมาเรลด์ จะพูดอะไรก็พูด จะทำอะไรก็ทำ แต่เป็นคนพูดจริงทำจริง เป็นคนที่เป็นห่วงคนอื่น นิสัยเป็นพี่ใหญ่มาก ถ้าใครอยู่ด้วยก็ขอปกป้องไว้ก่อน ตัวเองไว้ทีหลัง

ตอนหลัง ๆ เขียนเข้าเนื้อขึ้น ลอร์คก็เป็นอย่างที่คิด ตอนมาแก้อีกทีเลยแก้ตรงข้างหน้าด้วย ลอร์คนิสัยดีขึ้น เยอะเหมือนกัน ( แต่ก็ยังเที่ยวโฮกใส่คนอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ -_-' ) พี่อาโออิเคยเรียกว่าลอร์คว่า "ลอร์คล่ำ" ด้วย^^'' ฮามากเลย เออ ล่ำจริง ๆ แหละนะ

เราคิดว่าตัวเองคงคิดอะไรหลายอย่างตอนแต่ง ที่จริงถึงเรื่องมันจะลงแพทเทิร์นแฟนตาซีปรกติแบบนี้ แต่มีอะไรหลายอย่างที่จู่ ๆ เราก็อยากจะเปลี่ยนไปจากแฟนตาซีเดิม อย่างเช่นปรกติ "ท่านอา" จะต้องเป็นตัวร้าย ( เพราะท่านอาเป็นน้องท่านพ่อ และเราขวางอยู่ตรงกลางระหว่างท่านอากะบัลลังก์พอดี๊พอดี ) เราไม่ชอบนะ ทำไมท่านอาต้องเลวด้วยอะ แบบว่าบัลลังก์มันน่าอยากได้มากขนาดนี้เลยเหรอ ( แต่พอแก่ตัวขึ้นมาแล้วก็เห็นอะไรชัดเจนขึ้น และเหตุผลมากขึ้น ตอนนั้นเด็ก พอจะเขียนก็เขียนไปเลย ไม่ได้คิดอะไร... ) แล้วอะไรอีก ...เอ้อ เจ้าหญิงเวลาจะออกเดินทางต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วยเหรอ ไม่เอา ชั้นจะให้มันโจ่งแจ้งอย่างนี้แหละ

แล้วอะไรอีกล่ะ...ของวิเศษที่ไปรวบรวมต้องได้แก่พระเอกนางเอก หรือไม่ก็สลายหายไป ไม่เอาไม่ชอบ คนเราต้องมีของวิเศษถึงแก้ปัญหาได้เรอะ แล้วก็บทของพวกผู้หญิงละมั้ง...

ไม่รู้เหมือนว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ แต่มาดูเรื่องนี้อีกที คนที่แก้ปัญหาและตกลงกันได้เป็นผู้หญิงนะ เราคิดว่าตัวเองคงชอบผู้หญิงที่ดูเป็นหัวหน้า แต่ว่าเขียนผู้หญิงที่เซ็กซี่ไม่เก่ง ดังนั้นถ้าให้ผู้หญิงเป็นหัวหน้า เราก็จะจับมันถึกให้หมด อย่างเมราลนี่ถึงจะสวยหยาดเยิ้มปานนั้น แต่ถ้าดูนิสัยจริง ๆ ก็ลงล็อคที่ไอ้เคียวชอบเขียนนั่นแหละ ...แข็งมากเลย

ที่จริงมันก็ไม่ใช่แฟนตาซีเรื่องแรกในชีวิต แต่เวลาที่เขียนนี่ไปเลยนะ ไปได้เรื่อย ๆ ถึงผลที่ออกมามันจะไม่ได้เพอร์เฟค แต่ก็คิดว่าเป็นเรื่องที่เขียนด้วยความชอบในการเขียนจริง ๆ เพียว ๆ เลย มีความสุขมากตอนเขียน ทั้ง ๆ ที่เป็นช่วงปีที่เรียนได้แย่ที่สุดด้วยซ้ำ

คิดว่าคงไม่เขียนเรื่องนี้ภาคสอง แต่อาจจะมีภาคพิเศษ ก็ต้องคิดดูก่อน...

....

Stone Warrior Story - สารภาพตรง ๆ ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ขาดการเตรียมการมาก คือคิดได้สองอาทิตย์เธอก็เขียนเลย และคิดว่าจะเขียนไม่ยาว ทีนี้ผีที่ไหนมาดลใจก็ไม่รู้ ดันไปเขียนเป็นโลกแฟนตาซีในช่วงที่ตัวเองก็คุมไม่เป็นอีก เรื่องมันก็เลยมีแผลใหญ่ ๆ เยอะหลายที่เหมือนกัน

แฟนตาซีนี่ไม่ได้หมายความว่าจะมีโลกเดียวนะ ไม่ได้หมายความว่ามีมังกร มีอัศวิน เจ้าหญิงก็จบ เพราะว่าในคำว่าแฟนตาซี เราสร้างโลกได้ไม่จำกัด ที่จริงโลกที่เราชินคือโลกที่พ้นความจริงออกไปมากหน่อย เพราะว่ามีพื้นที่ขยับได้มาก อย่างถ้าจะเขียนเรื่องของไอนน์ เราก็จับมันผูกกับตำนาน แล้วก็โยงออกไปทางตำนานมากกว่าจะเล่นบนพื้นที่ไอนน์จริง ๆ

แต่ว่าเรื่องนี้เราลงไปเล่นในพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย อย่างให้ซาลเป็นพ่อค้า แล้วยังเสือกเซ็ตฉากให้อยู่ในช่วงต่อระหว่างยุคกลางกับยุคฟื้นฟู...คือมันก็ ไม่เชิงอย่างนั้นหรอก แต่เป็นช่วงที่ลักษณะใกล้เคียง นอกจากนั้นเนื่องจากมีเวลาเตรียมการน้อย รายละเอียดก็เลยตกไปเยอะมาก ทำให้มีอะไรหลายอย่างที่หายไป

แต่ว่าตามจริง ถึงเรื่องมันจะไม่ค่อยดี แต่เราก็ชอบอะไรหลายอย่างของมัน เราชอบซาลนะ ชอบมาก ๆ ด้วย คิดว่าเป็นตัวละครที่ถ้ามีเวลาพัฒนามากกว่านี้ก็ดี เท่าที่เห็นนี่ยังมีที่แบนอยู่เยอะมาก นอกจากนั้นเราก็ชอบพวกเฮย์เดน นิวา เราน่าจะมีเวลาพัฒนามารีนมากกว่านี้ แต่เราไม่ชอบเขียนเรื่องเก่าซ้ำ เพราะอย่างนั้นถ้าเกิดอยากขึ้นมาเมื่อไหร่จะคิดแก้ก็แล้วกัน ( ขี้เกียจนี่หว่า )

เราชอบคอนเซ็ปต์ระหว่างมังกรกับคน คือเราคิดมานานแล้วว่ามังกรมันจะเป็นแบบนั้น ถ้าดูอีกเรื่องที่เราแต่งไว้ตอนเด็ก ชื่อเรื่อง "มังกร" ( กำลังพัฒนาเพื่อสลัดจากภาพเดิม ๆ ที่มีอิทธิพลของคนอื่นสูงเกินไปอยู่ ...คือเวอร์ชั่นเด็กน่ะ ฉากแทบเหมือนลอกกันเด๊ะ ๆ เลยละ แต่ก็มีจุดอื่นที่ชอบเหมือนกัน จะคงไว้ ) มังกรในเรื่องนั้นก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน คือเราให้มังกรนี่เท่ากับมนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่พัฒนาทางสติปัญญาเหมือนกัน แต่มีอะไรที่แตกต่าง มังกรเรานิสัยดีนะ

เรื่องนี้คิดไว้ว่าคงจะแต่งภาคสอง ฉากคงเปลี่ยนเวลาแล้ว แต่เนื้อเรื่องน่าจะแน่นหนาดีกว่าภาคแรก ไว้จะวางไปเรื่อย ๆ ก็แล้วกัน


Create Date : 18 กรกฎาคม 2551
Last Update : 18 กรกฎาคม 2551 7:59:56 น. 11 comments
Counter : 594 Pageviews.
Share

 
เอ่อ นิทานจักรวาลนี่คุ้นๆ แต่นึกไม่ออก มันอยู่ที่ไหนก๊ะ

พูดถึงท่านอาที่แสนดีกับบัลลังกฺ์ เรานึกถึงเรื่องนี้แฮะ ไม่รู้จขบ.อ่านหรือยัง The Farseer Trilogy เต็มไปด้วยลุงๆ อาๆ ที่น่าโฮกสุดฤทธิ์ เรื่องชุดนี้ก็อยากแปล แต่มันยาวยืดมหากาพย์มาก ไม่รู้จะเอาไปลงทีไ่หนดี น่าเสียดายที่หลังจากนั้นคนเขียนก็ไม่เคยขึ้นได้ถึงระดับนี้อีกเลย


โดย: the grinning cheshire cat วันที่: 18 กรกฎาคม 2551 เวลา:14:35:11 น.  

 
มันถูกเปลี่ยนชื่อเป็น The Story Teller ตอนพิมพ์ขอรับ

อา...ลุง ๆ อา ๆ น่าโฮก (วิ่งไปซื้อมาทันที)


โดย: เคียว IP: 128.86.158.253 วันที่: 18 กรกฎาคม 2551 เวลา:16:31:51 น.  

 
อยากรู้เรื่องที่มาที่ไปของ "ไมรอน" จำได้ว่า คือ "Latern Night" รึเปล่า ?

รู้จักงานเขียนของพี่จากเรื่อง "เซรีญา" แต่ "ไมรอน" เป็นเรื่องที่ทำให้ติดใจผลงาน และตามอ่านมาเรื่อยๆ

กระทั่งมาจุดไต้ตำตอว่าเป็นพี่ของปั๊บนี่ละ 555+


โดย: Boyne Byron วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:2:40:37 น.  

 
ปล

ลืมบอก ชอบนิทานจักรวาล นะ ทั้งๆ ที่เป็นคนเฉยๆ กับไซไฟอ่ะ อ่านภาคหนึ่งยังเฉยๆ แต่พอไล่มาสองและสาม ความคิดในเรื่องมันชัดเจนขึ้น จนชอบมิตร์มากๆ

หะแรกเข้าใจว่า มิตร์ นั้น พี่ตั้งใจจะให้มันเป็นตัวแทนของคำว่า "มิตร" ในการเสียดสีการเหยียดเผ่าซะอีก

ชอบแผนของโลก โอ้โห...แม่...ง...คิดได้ไงเนี่ย เรื่องโคลนมนุษย์แล้วทำให้ตัวเองเป็นเจ้าจักรวาลคนเดียว นิสัย "คน" จริงจริ๊ง

///////////////////////////////////////


ชอบ "อัลเซลมา" ด้วย จำได้ว่าสะท้อนใจมากตอนอ่านถึงตอนที่นางเอกมันค่อยๆ สลายไปอ่ะ (ขนลุก !!¬)


///////////////////////////////////////////


กำลังจะหยิบ ฯพณฯ แห่งกาลเวลา มาอ่าน
ไม่ได้ซื้อ แต่ที่หอกลางมี ฮ่าๆ ไม่ว่ากันนะ


โดย: Boyne Byron วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:2:45:10 น.  

 
ใช่แล้ว ชื่อเก่าของไมรอนคือ lantern night

ตอนนี้ยังไม่มีเวลา ไว้มีจะเขียนถึงเรื่องที่เหลือแล้วกันนะ

ไม่ว่ากันจ้า อ่านหนังสือเราก็ดีใจแล้วละ T^T


โดย: เคียว IP: 128.86.158.253 วันที่: 19 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:57:40 น.  

 
อ่านแล้วเกิดอาการหวนถึงอดีตสมัยพันทิปหน้าดำ

ภัทรกาลกัลป์ : การอ่านนิยายบนเน็ตครั้งแรก ตื่นตะลึงมากว่ามีของแบบนี้ด้วย (เพิ่งหัดใช้เน็ตด้วยมั้ง)

มาโอ : อ่านหนังสือบนเน็ตไม่ถนัด ถึงกับพรินต์ออกไปอ่าน

นิทานจักรวาล : ชอบชื่อนี้มากกว่าชื่อที่พิมพ์นะ สวยดี เป็นเรื่องที่เราชอบมากๆเรื่องนึงเลย ตอนอ่านรู้สึกจะเป็นช่วงเรียนแล็บผ่ากบพอดี (จะมีภาคของกีรณจริงเหรอ รอ รอ)

เซรีญา : เป็นเรื่องที่ลงตัวมากในสายตาคนอ่าน ทั้งพล็อต จังหวะการเล่า และที่มาที่ไปของตัวละคร เป็นเรื่องแรกที่ตัวละคร "แบก" อะไรกันทุกตัวล่ะมั้ง...ฮา ชอบที่มีตัวเอกเป็นผู้หญิงด้วย แฟนตาซีคนไทยเขียนมักมีแต่ผู้ชายน่ะ (แต่ก็ชอบเทรมิสนะ ติดฮาแต่พึ่งพาได้)


ว่าแต่...ทำไมเค้าถึงไม่เคยอ่าน Stone Warrior Story ล่ะ ไม่ยอม ไม่ยอม ไม่ยอม (งอแงอย่างรุนแรง)



โดย: ทินา วันที่: 27 กรกฎาคม 2551 เวลา:1:47:41 น.  

 
อ่านที่คนเขียนพูดถึงมิตร์กับนิทานจักรวาลแล้ว.... อ๊างงงงง *อิโมน้องหัวหอมเขินอายบิดไปมา*

ชอบนิทานจักราลฮับ เป็นเรื่องแรกที่ซื้อเพิ่มเพื่อส่งฟรีๆให้คนรู้จัก (ปกติแค่แนะนำให้ไปหาซื้อเอาเอง อิอิ)
อยากได้ตอนต่อของมิตร์กับมาเรลด์ แต่ซอนน์หรือกีรณก็อยากอ่านงั๊บ

pleaseeeeeee~


โดย: wanderer IP: 125.24.1.63 วันที่: 28 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:40:11 น.  

 
ชอบ เซรีญา รวมไปถึงอัลเซลมา อ่านแล้วอินจับจิต (อิอิ)

ชอบ มาโอ แมวฉลาด+กวน (ๆ - ประสาท)

ยังไม่ได้อ่าน แต่เคยได้ยิน ภัทรกาลกัลป์ นิทานจักรวาย

เอ่อ ... แต่ว่า ๆ ๆ
แต่ว่า.... (ทำหน้าเหวอ) ไม่รู้จัก "stone warrior stroy" ทำไมล่ะ???

สุดท้าย (กรี๊ส) อยากได้ ๆ "ผู้เสกทราย"
จบข่าวค่ะ (ตะลึงไปแล้วหลังจากเห็นในเวบแจ่มใส - ก้าก)





โดย: ฑาม (ThaMN ) วันที่: 2 กันยายน 2552 เวลา:16:38:49 น.  

 
ขออภัยที่พิมพ์ผิดเยอะไปหน่อยค่า
เนื่องจากเห็นปก "ผู้เสกทราย" แล้วสติบ่ดี (ฮา)

แก้ไขว่า
*นิทานจักรวาย - นิทานจักรวาล
*stroy - story

ก๊าก ...



โดย: ThaMN วันที่: 2 กันยายน 2552 เวลา:16:45:31 น.  

 
ชอบชื่อ นิทานจักรวาลมากกว่าค่ะ และก็ชอบเรื่องนี้มากกว่าไมรอน อืมมม เรารู้สึกว่าไมรอนเขียนดีกว่ามาก และให้อะไรกับเรามาก เพื่อนเราที่ยื่นหนังสือให้อ่านบอกว่าเรื่องนี้มีอะไรคล้ายๆเรา

แต่ นิทานจักรวาล ..ยังไงดีล่ะ? พล็อตไม่แน่น ..ใช่ แต่ก็ชอบทีพล็อตนั่นแแหละ .. พล็อตกับธีม

เราไม่กล้าวิจารณ์งานคุณปัน แต่อ่านแล้วเหมือนตัวอักษรบางส่วนมันหายไป ..หรือเปล่าคะ?
แต่เราก็ยังชอบอ่ะ ไม่ได้ชอบเพราะเป็นไซไฟ ถึงแม้เราจะชอบอ่านไซไฟ

เราว่าเรื่องนี้มันไม่รันทดนะ เพราะมันมีการแก้ปัญหา มีความพยายามที่จะเข้าใจ ที่จะยอมรับ ที่จะแก้ไข ที่จะใช้ชีวิตต่อไปแม้จะต้องเปลี่ยนวิธีการหรือล้มเหลว/เจ็บช้ำแล้วๆเล่าๆ (อันหลังสุดนี่คงเหมือนไมรอนนะ อาจจะคล้ายกับชีวิตเราล่ะมั๊ง)

สรุปว่าเราอ่านสองเรื่องนี้แล้วมีความหวังกับชีวิตมากขึ้นค่ะ ช่วยเราได้มากจริงๆ ขอบคุณที่เขียนขึ้นมานะคะ ^^


โดย: dararye IP: 124.157.239.43 วันที่: 9 ธันวาคม 2553 เวลา:2:16:50 น.  

 
ดีใจที่เป็นกำลังใจให้ได้บ้างนะคะ สู้ ๆ เน้อ :)

ที่จริงถ้าบอกได้ว่าคิดว่าตรงไหนหายไป ก็อาจจะช่วยได้เยอะเลยนะคะ เพราะว่าตอนนี้กำลังแก้ไขเจ้ามิตร์เพื่อจะส่งอีกสำนักพิมพ์หนึ่งพิจารณา เนื่องจากสำนักพิมพ์เก่าไม่ต่อสัญญาแล้ว ถ้าหากว่าทราบตรงที่บกพร่องก็อาจจะแก้ไขให้ดีขึ้นได้ เพื่อความสมบูรณ์ยิ่งขึ้นค่ะ

แต่บางอันอาจจะมีที่แก้ไม่ได้เหมือนกัน ต้องแล้วแต่ว่าของเก่านั้นร้อยกันไว้แน่นขนาดไหน อย่างไมรอนนี่ร้อยกันไว้แน่นมาก เลยไม่แน่ใจว่าถ้าดึงออกแล้วจะเละหมดหรือเปล่า เป็นอย่างไรก็เลยต้องเป็นอย่างนั้นค่ะ


โดย: ลวิตร์ วันที่: 11 ธันวาคม 2553 เวลา:22:05:42 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

ลวิตร์
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 17 คน [?]

ลวิตร์ = พัณณิดา ภูมิวัฒน์ = เคียว

รูปในบล็อค
เป็นมัสกอตงาน Expo ของญี่ปุ่น
เมื่อปี 2005
น่ารักดีเนอะ

>>>My Twitter<<<



คุณเคียวชอบเรียกตัวเองว่า คุณเคียว
แต่ที่จริง
คุณเคียวมีชื่อเยอะแยะมากมาย

คุณเคียวมีชื่อเล่น มีชื่อจริง
มีนามปากกา
มีสมญาที่ได้มาตามวาระ
และโอกาส

แต่ถึงอย่างนั้น
ไส้ในก็ยังเป็นคนเดียวกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินข้าวแฝ่ (กาแฟ ) เหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบกินอาหารญี่ปุ่นเหมือนกัน
ไส้ในก็ยังชอบสัตว์ (ส่วนใหญ่)
ไส้ในก็ยังชอบอ่านหนังสือ ชอบวาดรูป
ชอบฝันเฟื่องบ้าพลัง
และชอบเรื่องแฟนตาซีกับไซไฟ
(โดยเฉพาะที่มียิงแสง )

ไส้ในก็ยังรู้สึกถึงสิ่งต่าง ๆ
และใช้ถ้อยคำเดียวกันมาอธิบายโลกภายนอก

ไส้ในก็ยังคิดเสมอว่า
ไม่ว่าเรียกฉัน
ด้วยชื่ออะไร

ก็ขอให้เป็นเพื่อนกันด้วย


Friends' blogs
[Add ลวิตร์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.