Bloggang.com : บราวนี่รสเสน่หา - ความบ้าระหว่างทาง

Bloggang.com : weblog for you and your gang

บราวนี่รสเสน่หา

Location :

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

รักสงบ แต่ถึงรบไม่ขลาด

Group Blog

All Blogs

Friends' blogs

[Add บราวนี่รสเสน่หา's blog to your web]

Links

BlogGang.com

ความบ้าระหว่างทาง

สงสัยใกล้จะมาเมนส์

จู่ๆ เกิดอารมณ์อ่อนไหวขึ้นมากลางคัน

ทั้งที่นิยายมีกำหนดจบสิ้นเดือนนี้ (อีกสองวันถ้วน)

ไหนจะจ็อบที่รับปากเพื่อนเอาไว้อีก (ไม่รับโทรศัพท์เพราะไม่ได้ยินนะเพื่อน ไม่ได้ตั้งใจหลบหน้า แฮ่ๆ)

แต่วิญญาณอันอ่อนไหวก็ไม่เคยปรานีใคร เข้าสิงได้แบบไม่รู้จักกาลเทศะ(ใครจะเรียกว่าอาร์ตตัวมงตัวแม่ก็เรียกไป แต่จะเรียกมันว่า ไอ้อารมณ์ที่ไม่รู้จักกาลเทศะนี่แหละ!!!)

อุตส่าห์ปิดโทรศัพท์ ไม่ออนเอ็ม (อันนี้ไม่ออนนานแระ) ไม่เข้าห้องแชท ไม่ต่อเน็ต ไม่อาบน้ำแล้วแท้ๆ (อันหลังนี่มันใช่เหรอยะหล่อน

)

สุดท้ายก็ต้องลุกมาต่อเน็ตเพื่อเขียนระบาย ไม่งั้นเขียนนิยายต่อไม่ได้แน่ๆ อ่ะ (อย่างเว่อร์เลย ดำเอ๊ย)

เรื่องของเรื่องก็...ไม่มีอะไรมากหรอก แต่ไหนแต่ไรมาจุดอ่อนของบราวนี่อยู่ที่ผู้ชายตาเศร้าๆ (ไม่ใช่หัวใจนะ ฮิ้ว!!!) เห็นทีไรหัวใจจะสลายทีนั้น

มันสงสารแล้วก็น่าค้นหาในคราวเดียว แต่ออกไปทางสงสารล่ะมากกว่า ทั้งที่บางทีเขาไม่ได้มีเรื่องอะไรหรอก ออกจะมีความสุข บางทีสุขมากกว่าเราอี๊ก แต่เผอิญดวงตาเขามาแบบนั้น...

เพี้ยนหนักที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็คือ การเดินเข้าไปขอกอดผู้ชายคนหนึ่ง ด้วยความรู้สึกอยากปลอบประโลมเค้า (เอ่อ คนรู้จักนะคะ ไม่รู้จักประเดี๋ยวเค้าก็ถรีบโครม!) เพื่อนที่ทำงานที่แรกเป็นพยานได้ ทุกคนหัวเราะในความเพี้ยนของบราวนี่ แต่บราวนี่เท่านั้นที่รู้ว่า ในหัวใจบรรจุไปด้วยคำว่าอะไร (โอ้ว ไม่เชื่ออย่าลบหลู่)

ทีนี้...เมื่อเย็นนี้ ก็บังเอิญได้เจอชายหนุ่มคนหนึ่งบนรถตู้ เรานั่งตรงแถวแรกสุด ที่พอเปิดประตูก็จะเจอเลย...จังหวะนั้น ประตูเปิดออก เราก็หันไปมอง เขาก็มองมาพอดี

โอ๊ะ
โอ๊ะ
โอ๊ะ

ตาเค้าคมนะ แต่ก็เศร้าด้วย

เค้าเดินเลยไปนั่งข้างหลัง ยายป้าอย่างเราก็นั่งเอ๋อ กะพริบตาก็เห็นแต่ตาคู่นั้น...(จ๊ากกกก มนต์รักรถตู้)

ช้อตเด็ดอยู่ตรงตอนลง ปรากฏว่า ลงป้ายเดียวกัน...

เค้าก็ยื่นเงินให้คนขับ แต่มือนั้นจะต้องผ่านบราวนี่ไป อะแฮ่มๆ เสร็จโจร บราวนี่ก็เลยทำหน้าที่รับเงินนั้นส่งต่อให้คนขับที่ดูเหมือนสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เฝ้าแต่ท่องอาขยานซ้ำๆ แต่สงสัยครูสอนมาคำเดียว ได้ยินแต่ เห้ เห้ (ด่ารถตู้คันอื่น)

บราวนี่ก็บอกไปว่า ของพี่ผู้ชาย...เค้าขึ้นมาจากป้ายนั้นๆๆ

อิคนขับหันมายิ้มฟันหลอบอกว่า พี่ทอนเกินไปเหรอ เกินไปใช่มั้ย

ประโยคมันใกล้กันตรงไหนยะ!!!!

ก็เลยพูดเสียงดังคับรถ ว่า ของพี่เค้าที่ขึ้นมาจากป้ายโออิชิค่า!!!

แล้วบราวนี่กับเค้าก็เลยหันไปหัวเราะให้กันนิดหน่อยด้วยความขำอีตาคนขับ หุหุหุ

แต่ก็นั่นละ ขนาดหัวเราะ ตาก็ยังเศร้าอยู่เลย

พอลงจากรถ ความที่เค้าลงก่อน ก็เลยได้เดินตามหลังเพื่อสังเกตเขา ปรากฏว่าเขาเป็นคนที่เดินเข่าเข้าหากันอ่ะ เชื่อมั้ยว่า เราบ้าไปสงสารเค้าเพิ่มอีกอ่ะ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องอ่ะ คือมันประกอบๆ กันเข้ามั้ง เค้าก็ตัวเล็กๆ หน่อยด้วยอ่ะ งือ...อยากกอดเค้าอ่ะ

แล้วจนมาถึงนาทีนี้ นี่ยังอารมณ์ค้างอยากกอด เอ๊ย อยากปลอบประโลมเค้าอยู่เลย ตาคู่นั้นยังเห็นทุกครั้งที่กะพริบตา สงสาร สงสาร

เฮ้อ ได้ระบายแระ ค่อยยังชั่ว ไปทำงานต่อก่อนละ พระเอกนางเอกจะจูบกันตั้งแต่สองทุ่มแล้ว ป่านนี้ยังไม่ได้ยื่นหน้าเข้าหากันเลย เหงือกแห้งกันไปทุกฝ่าย