วันแรก...

เกิดมาจนอายุครบ 30 ปี ก็ยังไม่เคยมีแฟนกับใครเค้าเลย
แต่ก็ดูไพ่ยิปซีมาหลายยยยสำนัก
ท่านว่า ต้องเลข3นำหน้า เจอคู่แน่ๆ
เมื่อก่อนตอนดูก็ยัง 20 ต้นๆเนาะ
ก็รู้สึกว่า แมร่ง อีกนานนนนนนนนนนนนนนเลย 5555

แต่ก็ทั้งเรียน ทำงาน เรื่องทางบ้าน
ทำให้ไม่ได้สนใจเรื่องความรักเท่าไหร่
ประกอบกับเป็นหนึ่งในสาวก J Pop มากว่า 10 ปี เลยชิวๆมาก

เล่น mixi หาเพื่อนชอบ wfl ก็มีแต่ผู้ชายญี่ปุ่นมาขอแอด
จะมาไทยกันทีก็ต้องเมล์ประหนึ่งดิชั้นเป็นตม.ก็ไม่ปาน
แต่ก็ไม่เคยคุยกับใครจริงจัง เพราะอยู่ไกลลลลลกันซะขนาดดด
ไม่คลิ๊กกับใครเลย
จนกระทั่ง..

วันที่ 5 ตุลาคม 2010
มีผู้ชายคนนึง เมล์มาหาขอเป็นเพื่อนใน mixi
ไอ้เราก็ชินชามากกับข้อความประมาณนี้ มันมาแล้วก็หาย
เป็นสัจธรรม 555
ก็เลยไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ก็รับเป็นเพื่อนกันไปตามระเบียบ
ทันทีที่รับเค้าก็รีบเมล์กลับมา ขอบคุณเป็นการใหญ่ ถามไถ่กันพอประมาณ
เลยตามมาเล่น face book กันต่อ
คุยกันแค่วันเดียว เหมือนรู้จักกันมาเป็นปีๆ
คุยกันสบายๆ สนุกๆ แล้วเค้าก็ให้เบอร์ตัวเองมา ขอเบอร์เราไป
ก็ให้ไม่ได้คิดไรเพราะตอนนี้ซิมเอ๋อ โทรเข้าออกต่างประเทศไม่ได้

แต่ให้ไปไม่ถึง 2นาที เค้าก็โทรมา ก็งงๆ คือก็ยังแชทในกันอยู่ จะโทรทำมาย แต่ก็รับๆไป เพราะรับยังไงก็ไม่มีเสียง เพื่อนโทรมาก็ไม่เคยคุยกันได้
แต่พอเรา "ฮัลโหล"
"ริต้าเหรอ ผมโยชินะ"
เอ๊าาาา ทำไมอีตานี้โทรได้ 5555
ก็รับไปแบบงงๆ เค้าก็พูดเป็นภาษาไทยมาว่า "ผ๊มรักคุง , ผมช่อบคุง"
สำเนียงกระเหรี่ยงหน่อยๆ แต่ทำเอาเอ๋อไปเลย..
ก็เลยบอกไปแค่ว่า เฮ๊ย ตกใจอ่ะ 555 เค้าก็หัวเราะ แล้วก็บอกว่าไว้จะโทรมาใหม่
แล้วก็มาคุยในface book ต่อ เค้าก็ขำว่าแบบ ตกใจเหรอ ก็เลย เออสิฟะ -- --
วันนี้เองที่โยชิบอกว่า เอาล่ะ จะหาตั๋วไปหาล่ะนะ คุยแล้วรู้สึกอยากไปหามากเลย ไอ้เราก็ นะ เจอกันวันเดียว เค้าจะอะไรนักหนา อเลิร์ทจัดอ่ะ เลยถามไปว่า ไม่ใช่เป็นแบบนี้แค่วันเดียวนะ 555 เค้าก็ ไม่เลยๆ ตลอดไปๆ

วันรุ่งขึ้นหลังจากคุยกันวันแรก เค้าก็เมล์มาว่า ใจเต้นไปหมดเลย ต้องออกไปซื้อเบียร์มากิน ไอ้เราก็นึกในใจ เป็นเอามากนะนั่น 555

จากนั้นก็คุยกันทุกวัน เมล์หากันตลอด เค้าก็บอกรักตลอดๆ ไอ้เราก็ยังเผื่อๆใจ แต่รู้สึกได้เลยว่าคุยกับเค้าแล้วสบายใจมาก มีไรก็บอกกัน ก็เริ่มชอบเค้าทีล่ะหน่อยๆ

เค้าจะชอบบอกว่า "ริต้า~~ ชอบน๊า~~~ "
เจอหน้าก็จะบอกรักลากเสียงแบบนี้ 5555 โมจะใช้ชื่อว่าริต้ากับคนญี่ปุ่น เรียกง่ายดี มาจากชื่อจริงคือภริตา
จนล่าสุด โดนหลอกให้บอกว่าชอบเค้าบ้าง

จนเค้าเมล์มาล่าสุดว่า ได้ตั๋วแล้วนะ ช่วงวันที่ 26-28 ตุลา ว่างเจอกันมั๊ย ถ้าไม่ว่างเค้าจะได้หาตั่วใหม่ ถ้ามาไม่เจอก็ยังไม่มา
ก็เลยเอาวะ ก็ว่างช่วงนั้นพอดี เลยตกลงโอเคกันไป คุยไปแพลนไปเรื่อยๆ
เค้าบอกว่าอยากมาเที่ยวบ้านเรา อยากรู้ว่าเราอยู่ยังไง โตยังไง แล้วก็อยากไปทุกที่ ที่มีเราอยู่ด้วย

ก่อนเค้ามาไม่นาน เค้าก็บอกอีกว่ารักนะ ก็เลยถามกลับไปว่า เชื่อได้จริงๆใช่มั๊ย โยชิก็แหกปากกลับมาในเเชทว่า
"ทำไมไม่เชื่อออออออออ นี่เตรียมของเก็บกระเป๋าไปหาเสร็จแล้วนะ"
ก็รู้วววว ก็ถามเฉยๆ ก็เลยบอกไปว่า งั้นก็จะเชื่อและรอนะ

ตอนนั้นก็ยังตุ๊มๆต่อมๆ ไม่เคยคบใคร ทำตัวไม่ค่อยถูก แล้วก็ไม่รู้ว่า เจอกันแล้วจะเวิร์คมั๊ย กลัวเค้ามาแล้วผิดหวัง

ไอ้เราก็กลัวเค้าไม่โอเคเหมือนตอนคุย กังวลไปต่างๆ
ตอนแรกเค้าบอกจะกลับ 28ตุลา แต่บ้านเราดันมีงานเจดีย์วันแรก 28ตุลา แล้วเค้ากลับเช้าตรู่เลย ก็เลยบอกไปว่า

อยากให้โยชิมาเที่ยวงานที่บ้านจัง งานใหญ่เลยน๊า ปิดถนนทั้งปากน้ำเลย โม้ไปนั่น 555 เค้าก็ ไปๆๆ อยากไป

ตอนนั้นก็คิดว่า ได้ไงง่ะ ก็จองตั๋วเครื่องบินแล้ว ก็เลยคิดว่าเค้าคงแค่อยากๆ ก็ไม่เปงรายเนาะ

สรุปเค้าเดินทางวันที่ 23ตุลา ถึง24ตุลาตอนเช้า พักโรงแรมที่นานา นัดกันว่า26จะไปหาที่ล็อบบี้ เพราะ 24-25เค้าจะไปมหาลัยที่โคกับทางมหาลับเค้าที่อาโอโมริ ก็โอเคๆกัน

24เช้าตรู่เค้าก็โทรมา แต่..โมปิดเครื่อง 555
เนื่องจาก 23น่ะ อิชั้นดันนอนไม่หลับ เคลิ้มตอนตี 4เข้าไปแล้ว เลยกะว่า เค้ามาถึงต้องโทรแน่ แล้วโทรมาเราก็กำลังหลับ แล้วคงเอ๋อสุดๆ เลยปิดเครื่องนอน เอ๊า ซักงั้นอ่ะดิชั้น 555 แต่ก็ตื่นมา 7โมงครึ่งแหล่ะ แล้วเค้าก็มิสคอลมาจริงๆ คงเหวอเนอะ โทรมาอีนี่ดันปิดเครื่อง 555

แล้วโยชิก็โทรมาอีกตอน 8โมงกว่าๆ โมก็รับเรียบร้อย ดีใจที่เค้ามาถึงโดยสวัสดิภาพ ก็ถามเค้าว่าเหนื่อยมั๊ย เค้าก็เหนื่อยนิดหน่อย แต่อยากเจอริต้ามากกว่า แถมแผนที่จะไปมหาลัยล่ม เพราะคุณอาจารย์ที่จะมารับบ้านน้าท่วม ..กรรม โยชิเลยมาแง๊วๆว่าอยากเจอแล้ว ไม่ทำงานไม่ได้เหรอ แต่เพราะโมก็ล็อคงานไว้แล้วเหมือนกัน ยังไงก็ต้องเจอกัน26

จนวันที่ 26มาถึง แต่งเต็มยศเลยทีเดียวดิชั้นก็ 555 ซื้อของเตรียมไว้ให้แล้ว แต่ยังไม่ได้เอาไป กะว่า จะไปส่งขึ้นเครื่องแล้วค่อยให้
ถึงเวลานัด 12.00 โมก็ลากเพื่อนไปเพื่อความอุ่นใจด้วย เพราะที่บ้านก็ห่วง คุยกันไม่เท่าไหร่ จะไปเจอกัน 2ต่อ2 มันอันตราย

แล้วเริ่ดมาก ไปถึงไม่เจอ พนักงานบอกว่า ไม่มีคนชื่อนี้มาพัก
เวรล่ะ 555 แต่พอเค้าเช็คให้อีกที ก็เจอ แต่ว่ายังไม่มาเช็คอิน จะมาวันนี้
ก็เลยโทรไปหาดู แต่ติดต่อไม่ได้ ก็เริ่มเหวอๆแระ เลยเขียนโน๊ตไว้ที่ประชาสัมพันธ์
แต่นั่งตั้งหลักไม่นาน โยชิก็เดินเข้ามา พร้อมแบกกระเป๋าใบโตไว้ที่หลัง
หล่อกว่าในรูป นี่คือความรู้สึกแรก 5555 มองหน้ากันเหวอๆเขินๆ
จากนั้นเค้าก็เช็คอิน โมแนะนำเพื่อนให้รู้จัก เค้าก็โอเคมากเลย ไม่ได้ทำหน้ารังเกียจอะไร ก็เลยเที่ยวกัน 3คนสนุกสนาน สนิทกันเร็วมาก

ตอนเดินออกจากโรงแรมมา คุณโยชิก็เดินซะกลางถนน แท็กซี่จะเฉี่ยวเอา -- -- โมก็เลยดึงข้อมือเค้าให้มาเดินบนฟุตบาท เค้าก็กุมมือโมไว้ทันทีเลย ขอบใจมาก มือนุ่มกว่าตูอีก 555 แต่พอถึงฟุตบาท โมก็ดึงมืออก..ซะงั้น
แหมม เขินเป็นเนาะ เค้าเลยเหวอเลยมั้ง 555

ก็พาเค้าไปกิน MK บอกว่าสุกี้ไทยนะ เคยกินมั๊ย เค้าก็ไม่เคยๆๆ ลั้ลลากันไป
เค้าบอกว่านี่เป็นมื้อแรกที่ได้กินแบบมื้อใหญ่ๆ
ก่อนหน้านี้ กินตามรถเข็น คนข้างหน้ากินไร ก็บอกแม่ค้า ชี้ๆ same same 5555

อิ่มแล้วก็ไป siam ocean world เค้าเรียนสัตวแพทย์อยู่ เลยคิดว่าน่าจะชอบ
เดินไปดูไป เค้าก็จะแอบจับมือ พอเพื่อนโมหันมา เค้าก็จะปล่อย 555
อาจจะไม่อยากให้เพื่อนเรารู้สึกว่าเป็นส่วนเกินอ่ะ มากัน 3คน จูงกันอยู่ได้ไรแบบนี้
สนุกดีนะๆ ปลาเยอะดี ปลาแปลกๆ สนุกสนานกันมากๆ

จากนั้นก็นั่งแท็กซี่ไปกินเนื้อย่างโคขุนคุณทองแถวทาวน์อินทาวน์
เฮ๊ยอร่อยๆๆ ใช้ได้เลยนะ กระทะย่างเล็กไปนิด โยชิก็ใครให้กินไรกินหมด
น้ำจิ้มเผ็ด ลาบ ส้มตำก็จกหมด 555 เลี้ยงง่ายดี

ระหว่างทางที่นั่งไป เลยเพิ่งรู้ว่า เค้าไปเลื่อนตั๋วเครื่องบิน กลับวันที่ 29แทน
เพราะริต้าบอกว่ามีเทศกาลวันที่ 28ใช่มั๊ย เค้าอยากไป ตอนนั้นก็ ช็อค เฮ๊ย จริงดิ แต่ก็ปลื้มสุดๆเหมือนกัน

หลายๆคนที่เจอมา คือมีแพลนในหัวของเค้า แล้วก็เมล์มาหาเรา และน่าจะหาสาวไทยคนอื่นๆในมิกซี่ด้วย ใครแพลนตรงกัน ก็คงออกไปเจอกัน แต่โมไม่ค่อยไรกับใคร เลยไม่เคยออกไปเจอใครเลย

แต่โยชิ แพลนของเค้าคือเราจริงๆ

ขากลับก็ตีแท็กซี่กลับมาที่อ่อนนุชเลย ส่งเค้าขึ้นรถไฟฟ้ากลับนานา
ระหว่างทางรถติดก็เมาท์กันตลอดๆ 3คน เค้าก็กุมมือเราไว้ตลอดทางเลย
แล้วก็นัดเค้าไปเที่ยวทะเลวันรุ่งขึ้น เค้าดีใจมากเลยที่โมจะหยุดให้เค้าอีกวัน
ตอนแรกว่าจะล้มแผนไปทะเล แต่พี่สาวใจดีของเราอาสาขับรถไปให้เลย
ก็นัดกันว่า 9โมงจะขับรถมารับที่แมค-อ่อนนุชนะ

วันแรกที่เจอกัน โมก็แฮบปี้สุดๆเลย
เค้าน่ารักเหมือนที่คุยกันทางตัวหนังสือ
กลับมาที่บ้านก็มีแต่คนใส่ใจถาม โมก็เลยเล่าทุกเม็ดเลย เป็นคนไม่ปิดบังไรอยู่แล้ว
30แล้วด้วย เรียนจบแล้ว ทำมาหากินเลี้ยงพ่อแม่พี่น้องมาจะ 10 ปีแล้ว
ไม่เคยคบใคร ครองเวอร์จิ้นผ่านวัยอันตรายมาได้จนถึงตอนนี้ เป็นคนไม่เที่ยวใดๆทั้งปวง ทำงานแปลอยู่บ้านตลอด
ทุกคนก็โอเคว่ามันถึงเวลาแล้ว รับผิดชอบตัวเองได้ จะคบหาใครซักคนก็สมควรแก่เวลาแล้ว
ลักษณะที่เค้าจับมือ เราก็รู้สึกได้ว่าไม่ใช่แต๊ะอั๋ง
ถือว่าเป็นวันแรกที่ผ่านไปด้วยดีมากๆ ได้ข้าวหน้าเนื้อมาเป็นของฝาก 2กล่อง 555
อุ่นแล้วเทออกมาเหมือนเพดดีกรีชะมัด -- -- แต่อร่อยๆ 555

กลับบ้านด้วยใจเต้นตูมตาม แต่พรุ่งนี้ก็จะได้เจอกันอีกๆ
พรุ่งนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง...

Create Date : 19 พฤศจิกายน 2553 Last Update : 19 พฤศจิกายน 2553 19:26:33 น. Counter : 153 Pageviews.		6 comments
Share Tweet