35 แล้วนะ
35 แล้วนะ เติบโตขึ้นอีกปี (พูดง่ายๆ ก็แก่ขึ้นอีกปี)
เมื่อวานนี้ก็ไปต่ออายุบัตรประชาชน แล้วก็ไปทานอาหารกับแม่ ต่อด้วยไปทำธุระกับพ่อและแม่ เรียกว่ายาวทั้งวัน กลับมาบ้านก็เพลียเลย แต่ก็ได้เรียนรู้อะไรต่างๆ มากขึ้น ในแต่ละวันเราจะได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น รู้สึกว่าตัวเองก็เติบโตขึ้นเรื่อยๆ แม้จะไม่ค่อยอยากโต
ในแต่ละปีจะมีการเปลี่ยนแปลง หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลง ฝึกฝนให้เราโตขึ้น บางเรื่องเราก็รู้สึกดี บางเรื่องเราก็รู้สึกว่าหนัก แต่หนักอย่างไร เราก็ต้องเรียนรู้ เรียนรู้ไปเรื่อยๆ
บางอย่างเราก็ไม่คิดว่าเราจะทำได้ แต่เมื่อได้เรียนรู้ และอยู่กับมันไปเรื่อยๆ เราก็ทำได้เอง
การดูแลยายก็ให้บทเรียน และสอนอะไรเราหลายอย่าง วันก่อนน้าเราไม่อยู่ เราอยู่กับยายสองคน ตอนประมาณหกโมงกว่าๆ เราก็เข้าไปอาบน้ำ ยายเราก็นั่งดูทีวีอยู่ข้างนอก ซึ่งปกติก็จะไม่มีอะไร แต่เผอิญว่าวันนั้นมีคนมากดกริ่ง ตอนนั้นก็มืดแล้ว หน้าหนาวมืดไว
เราก็ไม่รู้ว่ายายออกไปข้างนอก ที่สำคัญคือไม่ได้ยินเสียงกริ่งด้วย เพราะเราตักน้ำอาบ ในห้องน้ำก็จะมีแต่เสียงโครมๆ น้ำราดตัวเราอย่างเดียว จนกระทั่งเราอาบน้ำเสร็จ เปิดประตูห้องน้ำออกไป เราก็เจอยายนั่งอยู่กับพื้นในห้องครัว สภาพโรยแรง นั่งกางขา ยายบอกยายล้ม
ยายออกไปรับของ แล้วกลับเข้ามาในบ้านก็ล้ม ตอนนั้นเราก็รีบแต่งตัว และมาพยุงยายลุกขึ้น แต่เราก็เอายายลุกขึ้นไม่ไหว ยายตัวใหญ่ คนที่จะเอายายลุกขึ้นได้คือน้า เพราะตัวใหญ่เหมือนกัน อย่างเวลาไปเข้าห้องน้ำโรงพยาบาล ถ้าไม่ได้เข้าห้องน้ำสำหรับคนชรา เราก็จะไม่สามารถเอายายลุกขึ้นได้ เพราะไม่มีที่เกาะ บางทีต้องโทรเรียกน้า (เวลายายเข้าห้องน้ำข้างนอก เราจะต้องเข้ากับยายด้วย เพราะเวลายายนั่งโถข้างนอก ยายจะลุกไม่ขึ้น ต้องมีคนช้อนตัวให้ลุก) แต่บ้านเรา จะมีที่ให้ยายยึด ยายสามารถยึดและดันตัวเองขึ้นมาได้
วันนั้นเมื่อเราไม่สามารถพยุงยายลุกขึ้นได้ เราก็ไปขอความช่วยเหลือจากญาติซึ่งอยู่บ้านอีกหลังข้างหลังบ้านเราให้เขามาช่วย เมื่อช่วยกันก็สามารถพยุงยายลุกขึ้นได้ แล้วญาติเราก็ได้ช่วยทายา ประคบน้ำแข็งให้ยาย วันนั้นก็ได้เรียนรู้หลายอย่าง
อย่างหนึ่งก็คือ เมื่อน้าไม่อยู่ เราก็ต้องอยู่ข้างๆ ยาย อย่าหายตัวไปอาบน้ำ เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะมีใครมากดกริ่งกลางค่ำกลางคืนหรือเปล่า
อย่างที่สอง ก็ได้เรียนรู้เรื่องการดูแล หากยายล้มแล้วเกิดรอยช้ำ
เรียกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ก็เป็นบทเรียนของเราและยาย แต่ก็ดูเหมือนว่ายายก็ยังไม่เข็ด เพราะเมื่อน้าถามว่า ถ้ามีคนมากดกริ่งอีก จะออกไปรับของอีกไหม ยายก็บอก รับ
น้าเราก็บอกว่า อย่าไปห่วงของกินมาก ให้ห่วงตัวเราเอง นี่ก็ยังถือว่าโชคดีที่ยายยังแข็งแรง ล้มแล้วยังไม่เป็นอะไรมาก เพราะบางคนล้มแล้วอาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีก อาจจะเดินไม่ได้ก็ได้ คราวนี้ยิ่งหนักเลย
เรียกว่าอยู่กับยายก็เรียนรู้ได้เรื่อยๆ ที่สำคัญจะอยู่ได้ก็มองให้ขำๆ ยายเขาก็เป็นอย่างนี้แหละ มีอะไรเกิดขึ้นก็ประคับประคองกันไป ไม่เป็นไรยังไงก็ดูแลกันให้ถึงที่สุด
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [
