ไม่ว่าจะทำอะไร ให้มีบรรยากาศ(ของสภาพจิต)รองรับเสมอ
จะทำให้มีช่องว่างระหว่าง “ความรู้สึก” กับ “อารมณ์ หรือเรื่องราวที่มากระทบ” จิตจะสงบ สบาย เย็น
จะเห็นอาการพระไตรลักษณ์ของอารมณ์หรือความคิด ไม่ไหลตามกระแส ทำให้ไม่เศร้าหมอง ไม่มีโลภะ ไม่มีโทสะ ไม่มีโมหะ
จะรู้สึกว่าอารมณ์เกิดในความว่าง รับรู้ด้วยจิตที่ว่าง ไม่มีเรา ไม่มีเขา ไม่มีอุปาทาน
-พระอาจารย์ประเสริฐ ฐานังกโร, สำนักวิปัสสนาพัฒนาทางจิต, ๔ กรกฎาคม ๒๕๕๕-
Whatever we do, we should always have an ambience as our buffer.
This will create a gap between our “senses” and “the natural conditions or the matters that impact us.” Our mind will be serene, comfortable, placid.
We will experience the characteristics of the Trilaksana of the natural conditions or the thoughts. So, we will not be swept along by their currents. Gloominess, greed, anger, delusion, will not emerge.
We will sense that the natural conditions emerge within an emptiness. We experience them with an unburdened mind—there is no us; no them; no attachments.
ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [