บันทึกความคิด ประจำวันที่ 20 กรกฎาคม 2562

 
อยากได้ชีวิตเดิมๆ คืน


ถึงจะพิมพ์ในวันที่ยี่สิบเอ็ด แต่เป็นเรื่องของเมื่อวานวันที่ยี่สิบ ก็ถือว่าเป็นบันทึกของวันที่ยี่สิบนะ

เมื่อวานเราไปดูหนังกับแม่ ไปมาบุญครอง เรื่องของเรื่องก็คือ เราอยากไปมาบุญครอง อยากไปซื้อหนังสือการ์ตูน (การ์ตูน Y) แต่เราไปคนเดียวไม่ได้ เพราะเราป่วย ป่วยเป็นโรคหวาดระแวง(หมอบอกมา) แต่จริงๆ เราว่าเราไม่ป่วย แต่เอาเหอะเขาว่าป่วย เราก็ป่วยได้ แต่ขอป่วยแบบที่ไปไหนมาไหนคนเดียวเหมือนเดิมได้ไหมอะ บางทีเราก็อยากมีชีวิตส่วนตัวมั่ง

ลองคิดดูนะ ถ้าเราไปดูหนังสือการ์ตูน Y แล้วแม่ต้องตามไปด้วย มันจะดูแบบแปลกๆ อะ แล้วตรงที่เราดูมันก็เป็นวายทั้งชั้น แม่ก็คงยืนงงอยู่ในดงวาย แล้วชื่อหนังสือบางเล่ม หน้าปกบางเล่ม มันก็แบบล่อแหลม แม่จะไหวไหมอะ

เนี่ย เราอยากได้ชีวิตเราคืนมา

แต่โชคดีนะที่เมื่อวานแม่ไม่ได้เข้า จริงๆ แม่ก็เกือบจะได้เข้าละ ถ้าเราไม่ได้ฝากให้แม่ช่วยถือแก้วน้ำและนั่งอยู่ข้างนอก คือ เขาไม่ให้เอาน้ำ เอาของกินเข้าร้าน

ถ้าไม่ได้ชามะนาวแก้วนั้น แม่ก็ได้เข้าไปดูวายละ

บอกตรงๆ นะสงสารแม่ แต่ทำไงได้ลูกก็ป่วย (ป่วยจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือหมอยัดให้ป่วย คือเราก็ไม่รู้)

แทนที่ว่าเอ๊อ แม่จะได้นอนพักสบายๆ อยู่ที่บ้าน ก็ต้องมาตะลอนๆ ตามลูก

ลูกอย่างเราก็ แทนที่จะได้ไปไหนมาไหนคนเดียวไกลๆ บ้านได้ ก็ต้องมามีแม่ติดสอยห้อยตาม

จริงๆ เราไม่ติดขัดหรอกนะที่แม่จะไปไหนด้วย แต่บางทีเราก็เกรงใจแม่ และบางทีเราก็อยากครื้นเครงอะไรของเราคนเดียวบ้าง ถ้าแม่ไปด้วย แม่จะรับได้ไหม

ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม่อาจจะรับไม่ไหว เพราะลูกนี่ก็บ้าศิลปิน ชอบตามศิลปิน ถ้าเป็นในตอนนั้นนะ แม่เหนื่อยตาย


โชคดีที่ตอนนี้ลูกไม่ได้บ้าศิลปินเหมือนก่อน แต่ตอนนี้ลูกป่วยเป็นบ้าแทน ถือว่าเป็นโชคดีได้ไหมนะ อะๆ ถือว่าเป็นโชคดีก็แล้วกัน อย่างน้อยก็ทำให้เรากับแม่ใกล้ชิดกันมากขึ้นๆ แต่โชคไม่ดีก็ตรงที่ต้องเสียค่าหมอนี่แหละโคตรแพง เพราะเป็นโรงพยาบาลเอกชน เราก็คิดๆ เอาไว้ ถ้าต่อไปไม่มีตังค์ก็ไปรักษาที่ศรีธัญญา อันนี้พูดจริงไม่ได้พูดเล่น เตรียมการไว้แล้ว หรือไม่ก็โรงพยาบาลกลาง เพราะเรามีประกันสังคมอยู่

แต่เราก็ยังหวังลึกๆๆ ว่าหมอจะบอกว่าไม่ต้องมาพบหมอแล้ว คุณหายเป็นปกติดีแล้ว เพราะถ้าเราหายเป็นปกติดีแล้ว เราจะได้กลับมาใช้ชีวิตของเราเหมือนเดิม

เราอยากจะบอกนะว่า “เราไม่ได้ทรมานจนเป็นบ้า แต่เพราะเป็นบ้านี่แหละที่ทำให้เราทรมาน”

“เราไม่ได้ป่วยจนเป็นโรค แต่โรคเนี่ยทำให้เราป่วย”

“กินยาก็ไม่ได้รักษาให้เราหาย แต่ที่เราอยู่ได้เพราะเราคิดบวก”


เมื่อวานตอนขากลับก็ขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้าน ก็ได้ไปยืนจับเสาอยู่ข้างหลังน้องผู้หญิงคนหนึ่ง น้องคนนี้ก็ให้กำลังใจเพื่อนอยู่ผ่านทางไลน์ เขาพิมพ์บอกให้เพื่อนสู้ๆ ก็อยากจะบอกน้องว่าพี่ก็กำลังสู้ๆ อยู่เหมือนกัน สถานการณ์ก็คงไม่ต่างจากเพื่อนน้อง แต่พี่อะหนักกว่า เพื่อนน้องอาจจะอกหักอะไรงี้ แต่พี่อะป่วย พี่อยากได้ชีวิตของพี่คืนมาน้องเอ๊ย แต่มันก็สายไปแล้ว

แต่มันก็สายไปแล้วใช่ไหม ฉันคงไม่อาจทำให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันคงไม่อาจทำให้เธอกลับมารักฉัน ~

เพลงเจมส์ก็มา ไร้สาระไปเรื่อย เรานี่มันป่วยจริงวะ อยากร้องอะไรก็ร้อง อยากคิดอะไรก็คิด แต่อยากเป็นอะไรนี่เป็นไม่ได้

แค่อยากเป็นคนที่อยู่เพียงลำพัง ยังเป็นไม่ได้เลย

ชีวิตนี้ต้องติดกับแม่ ได้ ก็ติดกันต่อไป

ครั้งหน้าแม่ก็อาจจะได้ไปยืนงงอยู่ในดงวาย ก็ไม่เป็นไร ก็คิดว่าแม่น่าจะรับได้นะ
 




Create Date : 21 กรกฎาคม 2562
Last Update : 21 กรกฎาคม 2562 16:55:55 น.
Counter : 378 Pageviews.

0 comments

comicclubs
Location :
  

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 27 คน [?]



Group Blog
All Blog
  •  Bloggang.com