หัวข้อจั่วไว้ดูแปลกใช่ไหมล่ะ ประถมต้น ทำไมมีอะไรมาเกี่ยวกะเรื่องเครื่องประดับเงินทอง แต่นี่คือสิ่งที่ฉันเรียนรู้ตั้งแต่เด็ก

มิใช่ว่าครอบครัวเรารวยล้นฟ้ามาจากไหน ทุกอย่างได้มาจากการเก็บ ตอนเด็กๆ เมื่อเรายังอยู่กันที่บ้านถนนนครใน ทุกเดือนแม่จะเอากล่องเครื่องประดับออกมาจากตู้เซฟ ซึ่งเรียกว่าตู้เซฟไปงั้นแหละ จริงๆแล้วกุญแจมันก็วางอยู่บนโต๊ะนั่นเอง ไอ้กล่องเหล็กดำๆ ดูไร้ค่านี้ก็ตั้งอยู่ในตู้หนึ่งของโต๊ะเขียนหนังสือ ที่แม่ตั้งหลบมุมไว้ที่หัวเตียง

ก่อนเราจะนอน แม่จะเอากล่องดำนี้ออกมา แล้วค่อยๆ หยิบสร้อยเอย แหวนเอย ออกมาวางให้เราดู เช็ดมันเล็กน้อย ให้พวกเราหยิบมาใส่เล่น แม้ว่ามันจะมีราคาแต่แม่ไม่เคยทำให้เรารู้สึกว่าเราต้องสะสม ต้องสรรหา ต้องสร้างทรัพย์สมบัติ

แต่กลับกันหมด แม่บอกว่า ของอะไรก็ไม่มีค่าเหมือนวิชาความรู้ เพราะมันอยู่กับตัว ใครจะบังคับเอาไปได้เป็นไม่มี มีแต่ให้กันได้ และแม้แต่อยากจะให้ แต่ผู้รับไม่ยอมรับโดยดี มันก็ไม่ได้เข้าไปถึงเขา และที่สำคัญที่สุด

แม้ว่าจะให้ไปแล้ว มันก็ไม่หมดไปจากเรา มีแต่จะเพิ่มพูน

สิ่งที่เพิ่มพูน คือจิตใจของเรา ที่มีความสุข จากการเกิดกุศล เพราะให้ทาน มิใช่เกิดจากการทำบุญ

เด็กน้อยอายุไม่ถึงสิบขวบ จึงได้เห็นแก้วแหวนเงินทอง มากมาย ที่แม้ทุกวันนี้จะมีเครื่องประดับใส่เอง แต่ฉันกลับไม่คิดจะซื้อทอง เพชร หรืออัญมณีราคาแพงอะไรเลย เครื่องประดับที่มี เป็นของถูกๆ เก๋ๆ ที่สอยมาตอนลดราคาเหลือ 1 - 2 ยูโร จากร้าน Six ช่วงลดกระหน่ำ เท่านั้น

ใครอย่าให้แม่รู้นะ แม่ขำฉันตายเลย

+++++++++++++++++++++++++

หากถามว่าทุกวันนี้อยากจะได้มรดกที่แม่เก็บไว้ไหม ฉันอยากจะบอกให้เต็มภาคภูมิว่า หากแม่ไม่รู้จะเก็บไว้ทำอะไร แล้วมีคนอยากซื้อต่อ ฉันจะเต็มใจให้แม่ขายให้หมด ในส่วนที่เป็นของฉัน อยากให้แม่เอาเงินไว้เลี้ยงหมาแมวจรจัด จับมันทำหมัน แล้วก็เอาเงินให้บ้านเด็กกำพร้า บ้านพักคนชรา เหมือนอย่างที่แม่ทำอยู่นี่แหละ

ไม่มีอะไรอยู่กับเราไปจนตาย แต่เงินทองที่แม่ใช้ไป เลี้ยงพวกเราให้เป็นแบบนี้ พวกหนูไม่รู้ว่ามันเยอะแค่ไหน แต่ว่ามันมีค่ามากที่สุดในโลก ไม่ใช่ของสำคัญที่อยู่ในกล่องดำพวกนั้นหรอก

แม่เป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลกเลยจ๊ะ ถึงแม่จะไม่ได้ซื้อทองเก็บไว้ให้พวกเราเป็นตันก็เหอะ จุ๊บๆ