:: หมู่บ้านของเรา :; เป็นหมู่บ้านอยู่บนเนินเขา มีพวกเราพักอาศัยไม่เจริญด้วยอยู่ไกล ดินแข็งแกร่งเกินไปปลูกอะไรไม่งดงาม หลายคนต่างร่วมใจยื่นมือไม้ช่วยด้วยใจงาม สร้างคนสร้างหลักฐาน เป็นหมู่บานจากวันวานถึงปัจจุบัน มีฟ้าเป็นฉากกั้นมีลำธารให้น้ำไหล มองเรื่อยไหลเอื่อยไปดั่งน้ำใจของผู้คน เป็นเพียงหมู่บ้านๆเล็กตระหง่านเมฆเบื้องหลังฝน มีบ้างที่ผู้คนออกย่ำบนที่หนทาง ท่ามกลางดินลูกรังฝุ่นเกรอะกรังทั้งสองข้าง พุ่มหญ้าและป่าร้างปิดอำพรางไร้ทางเดิน ไม่นานต่างเริ่มชินปรับปรุงดินด้วยริเริ่ม ดินดำเริ่มดำเนินตามทางเดินที่สร้างมา นับว่าแสนภูมิใจที่สร้างได้ยิ่งล้ำค่า เป็นคุณแผ่นดินมานับเวลาค่าเนิ่นนาน จากต้นจนปัจจุบันยังอยู่กันด้วยน้ำใจ ปรับปรุงกันเรื่อยไปเริ่มสิ่งใหม่ไปด้วยกัน หลายที่พัฒนาหลายเวลาที่เปลี่ยนผัน มีเพิ่มเริ่มโครงการยังยืนยันมั่นด้วยใจ ได้ข่าวมาอีกไม่นานจะมาสร้างโครงการใหญ่ จะมีมหาวิทยาลัอยู่ไม่ไกลหมู่บ้านเรา ไม่ว่าจะสร้างอะไรขออย่าได้ลืมแหล่งเก่า อย่าลืมความเป็นเราที่คนเก่าร่วมสร้างมา   Create Date : 14 ธันวาคม 2552     Last Update : 7 มกราคม 2553 20:25:51 น. Counter : 395 Pageviews.   2 comment Share Tweet

:: พ่อแม่ไปเที่ยวกลับมาแล้ว :: ท่ามกลางความดึกสงัดกำลังหลับสบายจู่ๆก้มีเสียงโทรศัพท์ดังขั้นประมาณตี 2 กว่า อาปาโทรมาบอกกว่าใกล้จะถึงบ้าแล้ว กลับจากเชียงราย โห..มาซะดึกขนาดนี้กำลังหลับอย่างเพลิดเพลินในอารฒณื โอเค..ตื่นมาอย่างหัวเสีย ขับรถกระบะไปรับพ่อแม่ที่วัดใจกลางหมู่บ้าน เห็นมีรถบางคันไปรอรับกันแล้ว ยังดีที่ข้าวของไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ทางเพื่อนของเขาดูจะเยอะกว่า ซื้อมากระทั่งทับทิม คนมีอายุก้อย่างนี้แหละ ความจริงก้เป็นทัวร์หมู่คณะของทางวัฒนธรรมอยู่แล้ว ขอตำหนิเรื่องเวลาที่นัดกันโหดเกินไป แล้วคนมีอายุทั้งนั้นไม่ค่อยคำนึงถึงเรื่องนี้กันนก หรือว่าแต่ละคนเต็มใจไปกันอยู่แล้ว พอมาถึงบ้านยังไม่ได้พูดคุยอะไรมากนัก เพราะอาการง่วงนอนยังมีอยู่เยอะ พอตอนเช้าถึงได้คุยกัน เห็นบอกว่าก็สนุกดี ตามอัตตภาพ ความจริงแล้วอายุราวๆนี้ควรเที่ยวกันแล้วหล่ะ เพื่อเป็นการชาร์ตแตเตอรี่ให้ชีวิตที่เยี่ยมยอดได้วิธีหนึ่งทีเดียว เพราะหลังจากใช้ชีวิตลำบากตรากตรำทำงานกันมาเกือบค่อนชีวิตแล้ว หากทั้งพ่อและแม่อยากไปไหนพวกเราก็สนับสนุนเต็มที่ โชคดีที่ชอบไปเที่ยวกันทั้งคู่ ชีวิตคู่น่ารักดีสมกับคำที่ว่า เราจะแก่ไปด้วยกัน ชอบจังเลย อิ..อิ   Create Date : 14 ธันวาคม 2552     Last Update : 14 ธันวาคม 2552 10:23:07 น. Counter : 363 Pageviews.   2 comment Share Tweet

:: อยู่โยงเฝ้าบ้าน/Home alone :: อยู่โยงเฝ้าบ้านเพาะอาปากับแม่ไปแอ่วเชียงรายกัน ไปแบบไม่น่าสนใจเท่าไหร่ไปกับกลุ่มวัมนธรรม ดูทั้งคู่ก้ไม่ค่อยจะลุ้นกันด้วย เห็นโปรแกรมก้ไม่รู้สึกว่าจะสนุกเท่าที่เค้าไปกัน ดุกลุ่มคนที่ไปแล้วมักเป็นข้าราชการ อาปามักจะมีความเห็นไม่ค่อยจะตรงกับคนกลุมนี้เท่าไหร่นัก เพราะส่วนใหญ่จะกินเหล้ากัน ไม่เน้นเที่ยว ก่อนที่แม่กับอาปาจะไปผึ้งกลับบ้านมาอยู่เป็นเพื่อนกัน ไม่ค่อยจะได้เนื่องได้นาว พอดีแพทไม่ว่างเลยก็อยู่กันไป เอะอะโวยวายตามประสามงานที่บ้านไค่อยยุ่งแล้ว จะมีก็ใช้ให้ไปช่วยโอนเงินค่าข้าวโพดวันศุกร์ ไปไม่ทันเคลียร์ริ่งอีกต่างหากไม่รู้ว่าอาปาจะว่าอย่างไรบ้าง ก็ทำเท่าที่ทำได้นั่นแหละ ที่กำลังนั่งบันทึกอยู่นี่ทีวีถ่ายทอดงานที่พระที่นั่งอนันตสมาคมมาให้ดู มีงานเฉลิมพระเกียรติวันพ่อ พอดีมีเฉลียงมาด้วย เจ้าฝนเต้าน่ารักมาก เต้าไปอยู่ที่หน้าเวทีนึกถึงเราเลยโทรมาบอกให้ดูทีวี ไม่เห็นพี่เกี๊ยงนานเลย ดูเข้าชราวัยกันมีตีนกาบ่งบอก ถึงการใช้ชีวิตที่ยาวนานขึ้นแกยังเท่ห์เหมือนเดิมนะ ดูงามตามอายุแหละ ตอนน้มีแอ๊ด คาราบาวมาร้องกับวง Mr.Team แต่แสงสีเสียงสุดยอดไปเลย ถ้าบ้านเมืองสงบกว่านี้คงจะดี วันนี้ผ่านไปไม่ค่อยมีอะไรตื่นเต้นเท่าไหร่ อยู่บ้านเฝ้าหน้าบ้าน เงียบๆสมกับฤดูกาล เวลายุ่งก็แสนวุ่นวาย ไม่เคยสมดุลย์เลยเชียวยุงเริ่มกัดเยอะขึ้นแล้ว คงได้เวลานอนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เริ่มวันใหม่แล้ว หวังว่าจะมีสิ่งที่ดีขึ้นทุกวันเท่านั้นเอง KorP@I   Create Date : 12 ธันวาคม 2552     Last Update : 1 สิงหาคม 2553 21:44:24 น. Counter : 359 Pageviews.   Share Tweet

:: เฝ้าบ้าน :: พ่อแม่ไปเที่ยวไกลปล่อยลูกไว้ให้เฝ้าบาน ล่วงกว่าสามวันจไม่ให้เบื่อกันหรืออย่างไร เฝ้าบ้านจนเบื่อไม่รู้เวลาเหลืออีกเท่าไหร่ ตั้งหน้าตั้งตาไปที่ไหนๆเค้าไปกัน เบื่อตั้งแต่วันแรก กลางวันแสกๆยังอยากร้องไห้ อยู่คนเดียวช่างเดียวดาย ก็ใครๆเขาเที่ยวกัน อยู่บ้านมานานมากถึงวันนี้อยากออกจากบ้าน ท่าองเที่ยวสารพันจากกลางวันจรดกลางคืน ทั้งที่รู้ก้ยังบ่น ต้องอดทนและขมขื่นต้องรออีกสองคืน หลับหลายตื่นกว่าพ่อแม่จะกลับคืนบินสู่รั่ง จะไปไหนไม่ได้ไปจะใกล้ไกลไม่สุขสันต์ เฝ้าบ้านมานานวัน เมื่อไหร่จะออกจากรั้งนี้สักที   Create Date : 12 ธันวาคม 2552     Last Update : 12 ธันวาคม 2552 13:20:33 น. Counter : 337 Pageviews.   0 comment Share Tweet

:: พ่อของฉัน /My Daddy :: ไม่ค่อยได้เขียนถึงพ่อตัวเองหรอกนะเพราะรู้ว่าพ่อเป็นพ่อที่เจ้าระเบียบและดุมากเมื่อตอนที่เรายังเป็นเด็ก จำได้ว่าตอนเป็นเด็กจะมีรถรับส่งไปโรงเรียนที่ต้องมารับหน้าบ้านแต่เช้าทุกเช้า ณ.ตอนนั้นความเป็นเด็กคงไม่มีใครอยากตื่นแต่เช้า เด็กที่ไหนกันอยากแหกขี้ตาตื่นเพื่อต้องจากบ้านไปโรงเรียนแต่เช้า เราก็เป็นเช่นนั้นแล น่าเบื่อที่สุดคงไม่พ้นเรื่องไปโรงเรียน ใครๆก็ห่วงเล่นห่วงนอนหลับกันทั้งนั้นแต่นี้ต้องตื่นกันตั้งแต่ไก่โห่เลยเชียว เพราะที่บ้านห่างจากโรงเรียนประมาณ 20 กิโลเมตร บ้านเราอยู่ที่ตำบลเล็กๆเนินเขา ไกลจากตัวเมือง ด้วยเหตุนี้ต้องตื่นแต่เช้าเตรียมตัว กินข้าวที่แสนจะเย็นชืดก่อนไปโรงเรียนทุกวัน ยิ่งถ้าเป็นหน้าหนาวด้วยแล้วยิ่งขี้เกียจเป็นทวีคูณ ใครบ้างนะที่อยากจะลุกจากที่นอนแต่เช้าทั้งที่อากาศกำลังน่าหลับเป็นที่สุด เพื่อจะไปเรียนหนังสือ ความเป้นเด้กไม่เคยคิดอะไรมากไปกว่าความสะดวกสบายของชีวิต แต่ที่บ้านเรามีพ่อผู้เป็นดั่งเทพเจ้าในวัยเด็กเพราะสั่งได้ทุกอย่าง ถ้าใครช้าทำให้เสียเวลาไม่ทันรถต้องโดนหวดเป็นแน่ สายตาที่จ้องมายังพวกเราทำให้ลำตัวลีบแบนได้ง่ยดาย เสียงดุที่กำราบ อาจทำให้สองขาวิ่งปรู้ดปราดได้เร็วไว เราและน้องอีกสองคนต้องกุลีกุจอรีบแหกขี้ตาตื่นกันแต่เช้า เตรียมตัวกินข้าวและออกมานั่งรอรถให้ทันเวลาไม่เช่นนั้นชะตาชีวิตอาจลดลงได้เหลือน้อยนิด ถ้าใครกินข้าวไม่ทันก็ต้องอด ถ้าละเมิดกกต้องโดนดุ จะมีก็แม่นี่แหละแอบเอาข้าวไปให้กินบนรถก่อนรถออกอยู่บ่อยๆ ถ้าพ่อรู้แม่ก็โดนอยู่เหมือนกัน จนเพื่อนบ้านแถบนี้ต่างก็รู้กันหมด ชีวิตวัยเด็กมันช่างมีความสุขอย่างหาไม่ได้อีกแล้ว กิน นอน เล่น เล่นขายของ อยู่นั่นแล้ว ใช้ซองบุหรี่เป็นสตางค์ จำได้ว่ากรองทิพย์น่ะแบงค์ร้อยนั่นเชียว สมัยนั้นยังไม่มีแบงค์พัน โหย..ถนุถนอมมากเลย เอาผักต่างๆมาปรุงอาหารขาย ใครๆก็อยากจะเป็นแม่ค้า ที่เด็ดสุดคงเป็นตระบองเพชรที่เอายางเหนียวๆยืดๆของมันมาทำเป็นขนมเต้าส่วน ดูแล้วยึดๆน่ะเหมือน เสียดายไม่มีรูปมาอวดโฉมกันน่าเสียดาย จำได้ว่าเล่นจนเย็นย่ำค่ำแล้วยังไม่กลับบ้านจนกว่าแม่จะมาตาม พอถึงเวลาต้องไปอาบน้ำกัน พอถึงบ้านต้องขนลุกเกลียวเพราะเจอสายตาดุๆของพ่อที่ไม่ต้องออกเสียงว่าถึงเวลาอาบน้ำอุณหภูมิในร่างกายเปลี่ยนพลันเมื่อเห็นสายตานั่นเชียว สามคนพี่น้องรีบเรียงคิวกันไปอาบน้ำโดยรู้งาน ถ้าเป็นวันธรรมดากลับมาถึงบ้าน อาบน้ำกินข้าว เตรียมตัวเรียนพิเศษตอนเย็นได้เลย ห้ามเอาการบ้านมาทำตอนเรียนด้วยไม่อย่างนั้นเคยตัว แม่น้องสาวตัวดีของเราก็แสนซนปนซ่าส์ แสบตั้งแต่เด้กๆ เฮี้ยวที่สุด ครั้งหนึ่งที่เป็นเรื่องขึ้นมาเพราะเจ้าน้องสาวจอมเกเรขี้เกียจเรียน เอาขี้ผงที่อยู่ในเครื่องเหลาดินสอแบบตั้งโต๊ะ ที่ต้องนั่งหมุนๆแล้วจะเหลาดินสอออกมาคมสวยได้รุปนั่นแหละ น้องสาวตัวดีเอาเศษดินสอที่เหลาแล้วไปแอบเทใส่หลังครูที่มาสอนพวกเราในตอนนั้น ในขณะที่ครูเผลอครูกำลังสอนเราเพลินๆ แม่น้องสาวเอาเวลาทองตอนนี้ เก็บเครื่องเหลาดินสอที่มีใส้อยู่เต็มไปเทใส่หลังเสื้อครูในยามที่ครูเผลอ ครูก็ตกใจแต่ไม่ว่าอะไร เพราะความใจดีของครู จำได้เว่าป็นเก้าอี้ไม้ ที่พับเก็บได้ ที่บ้านเคยขายทองมาก่อน แล้วพ่อใช้สายยางที่ใช้ไล่ลมเป่าทองอันเล็กๆ สายยางนั้นเอง พ่อเอามาเป็นไม้เรียวหวดไปที่เก้าอี้ที่แม่น้องสาวนั่งเรียนหนังสือเต็มแรง จนน้องเราร้องโฮลั่นบ้านเลย หวดแบบไม่ให้รู้ตัวด้วย เวลาโมโหพ่อจะหน้าแดงหูแดงไปหมด ส่วนครูก็เสื้อเปื้อนจนต้องกลับไปเปลี่ยนใหม่ที่บ้าน ยังดีที่บ้านใกล้กันเดินเพียงไม่กี่ก้าว ห้องที่เป้นบ้านครูถัดจากที่บ้านไปสามสี่ห้อง ทุกวันนี้คุณครูกลับมาอยู่ที่บ้านเกิดอีกครั้ง หลังจากที่ต้องไปสอนตามที่ต่างๆที่สอบบรรจุได้ในสมัยนั้น ท่านยังสอนหนังสือเช่นเดิม เพิ่งจะขอย้ายมาอยู่กับแม่ที่ชราภาพลงไปมากแล้วหลังจากที่พ่อครูที่เพิ่งตายไปทำให้ครูต้องมาดูแลแม่ที่สูงวันที่บ้านเกิดอีกครั้ง เรายังทักทายกับครูอยู่เสมอ ครูยังเป็นครูที่ใจดีเหมือนเคย หลังจากนั้นครูยังสอนพวกเรามาตลอด แต่เรามารู้จากน้องสาวตัวดีว่า ความจริงแล้วพ่อตีไม่ถุกเนื้อเจ้าน้องตัวดีเลย แต่ด้วยความเฮี้ยวของน้องเลยแกล้งร้องไห้เสียลั่น เพื่อให้พ่อได้คิดว่าตัวเองเจ็บ เพื่อพ่อได้กำราบตนได้ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ยังพูดมาถึงปัจจุบันเป็นเรื่องความร้ายกาจของลูกศิษย์จอมซนของครูที่ร้ายทีสุดที่เคยสอนมาทีเดียว เจ้าน้องสาวมาเฉลยตอนหลังว่าที่ร้องโห..ลั่นบ้านนั้นความจริงพ่อตีพลาดไปโดนเก้าอี้เลยเสียงดัง ส่วนตัวเค้าไม่เจ็บเท่าไหร่นักแค่ต้องร้องด้งๆพ่อจะได้หยุดตีคิดว่าโดนเป้าเข้าอย่างจัง โห..พ่อไม่รุ้นะเนี่ย..ไม่อย่างนั้นมีซ้ำเบบไม่ยั้งป็นแน่ แต่พวกเราก้ยังเคารพครูคนนี้อยู่เสมอ จำได้ว่าตอนเด้กไม่เคยเข้าใจว่าทำไมพ่อต้องดุพวกเราขนาดนั้น ไม่เคยตามใจเลยสักครั้ง หากมีอะไรไม่เคยเข้าข้างกันเลย ดดนครูตีไม่เคยให้ท้าย ไม่เคยว่าลูกตัวเองดีเลย พอโตถึงได้รู้ว่าขึ้น พวกเราโดน การที่เราโดนฝึกมาอย่างนั้ ทำให้มีวัคซีนที่พ่อฝึกมาตั้งแต่เด็กๆ พอโตขึ้นวัคซีนเหล่านั้น ทำให้พวกเรามีความต้านทานต่อการใช้ชีวิตมากขึ้น สิ่งที่ถุกฝึกมาเริ่มมีประโยชนืมากขึ้นในยามที่ต้องไปใช้ชีวิตนอกบ้าน ในสถานที่ต่างๆ ที่ไม่มีพ่อแม่อยุ่เคียงข้าง สิ่งที่เกืดขึ้นในอดีตมักจะทำให้ชีวิตเราแกร่งขึ้นเสมอ พวกเราสามรถไปใช้ชีวิตนอกบ้านได้ และเข้ากับคนอื่นได้ มีความใจเย็น อดทน และรอคอยในสิ่งที่ต้องใช้เวลา ไม่หุนหันพลันแล่น เป็นคนที่รอคอยสิ่งต่างๆได้ ถ้าต้องอยู่ในสังคมร่วมกับผู้อื่น ถึงวันนี้อยากขอบคุณทำความโหดที่ที่ผ่านมา เพราะในตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าสิ่งที่ถุกฝึกฝนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ทำให้เรามีชีวิตที่ช่วยเหลือตัวเองได้มากขึ้น KorP@i   Create Date : 05 ธันวาคม 2552     Last Update : 1 มีนาคม 2554 21:53:56 น. Counter : 422 Pageviews.   2 comment Share Tweet