:: กลับบ้าน :: นับจากวันั้นถึงวันนี้เราตัดสินใจจากเมืองกรุงมาอยู่ที่บ้าน มาช่วยกิจการของพ่อแม่หลังจากที่เคยวิ่งวุ่นหางานที่เกี่ยวกับวงการโฆษณาอย่างที่เราเรียนจบมา ตอนนั้นยอมรับว่าไฟแรงมาก ถึงกระนั้นงานก็หายากเหลือเกิน แล้ววันหนึ่งก็ตัดสินใจแล้วว่ากลับบ้าน ใช่วงแรกก้อึดอัดใจเพราะที่บ้านยังเห็นว่าเรายังเด็อยู่นั่นเอง แต่พออยู่ไปนานๆแล้วก้เข้าใจแล้วว่า การได้อยู่ใกล้พ่อแม่เป็นสิ่งที่ประเสริฐและมีความสุขที่สุดแล้ว ก่อนจากมาได้คุยกับเพื่อนมีเพื่อนคนหนึ่งบอกว่า "ถ้าพ่อเรามีกิจการให้ดุแลอย่างนี้ เราคงมีความสุขที่สุดแล้ว แต่ที่บ้านเราไม่มีเราเลยต้องหางานทำไปทั่ว ใครบ้างที่เกิดมาแล้วอยากจะเป็นลูกจ้างเขา" สิ่งที่เพื่อนพูดเตอนสติในตอนนั้นมีรค่าที่สุดเลย ใครๆก็อยากมีธุกิจเป็นของตัวเอง ทำไมในตอนนั้นเรางี่เง่าเสียจริง และสิ่งที่ฉันพบมาจากการทำงานเป็นลูกน้องผู้อื่นมาก่อนคือ "การมีหัวหน้าที่งี่เง่าเป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตการทำงานของมนุษย์เป็นที่สุด" ครั้งหนึ่งที่มีความหมาย ยังคงวุ่นว่ายในเมืองใหญ่ ทำงานเข้าออกเรื่อยไป เหนื่อยทั้งกายใจทุกวัน เคยหอบความฝันวันก่อนวิ่ งว่อนหางานทุกเช้าค่ำ ยิงวิ่งยิ่งไขว่คว้าเงา วิ่งตามเท่าไหร่ไม่เจอ แวะเวียนไปมาอยู่หลายที่ ถามหางานที่ฉันเคยฝัน เลือกเรยนโฆษณาอยู่นานวัน วกวนไปมาสารพัน ไม่เจอมันดั่งฝันเอาไว้เลย ผู้คนมากตาสารพัด แก่งแย่งกันหนักในหลายที่ จุดฝันนั้นเลือนลางเข้าทุกที ไม่มีแม้เงาให้วิ่งไป เนิ่นนานจวบจนวันนี้ เห็นที่ต้องเปลี่ยนเสียที่ที่ฝันใฝ่ หากยังคงวิ่งอยู่ร่ำไปไม่มีวันได้งานทำ ตัดสินใจใหม่แล้วคราวนี้ เลิกวิ่งเสียทีแล้วสิเรา เดินกลับมาลงตรงที่เก่า กลับมาบ้านเราไม่ง้องาน วิ่งกลับมาช่วยงานที่บ้าน ไม่ต้องเดินทางให้ว้าวุ่น ไม่ต้องเสียเวลาและสมดุลย์ กลับมาใช้ทุนที่บ้านเรา   Create Date : 14 ธันวาคม 2552     Last Update : 14 ธันวาคม 2552 15:47:50 น. Counter : 582 Pageviews.   0 comment Share Tweet

:; ยังหวัง :; ข้อความมากมายส่งไปถึงคุณ เหมือนสายลมอุ่นจากไอรักถักทอ ช่างไร้อะไร้พราะฉันไม่เคยร้องขอ แม้ความรักที่ก่อฉันก็ทอถักเอง ฝากความในใจที่มีมากมายส่งไปทุกวัน ดูช่างเดียวดายส่งไปอยู่อย่างนั้น ผ่านคืนผ่านวันยั่งมั่นไม่จาง ไม่มีวี่แววส่งกลับมาหา ไม่มีที่ท่าตอบมาตามสาย คนส่งนั่งรอไม่มีท้อใจ ว่าทางปลายสายคิดอย่างไรกัน เกินกว่าหนึ่งปีที่ส่งไปถึงอยู่อย่างนั้น ขอเพียงแค่ผ่านให้คุณอ่านก็พอ ยังคงแอบหวังใจแม้รู้ว่าไม่ได้ยังคงขอ คำตอบที่รอส่งผ่านต่อยังข้อความ   Create Date : 13 ธันวาคม 2552     Last Update : 13 ธันวาคม 2552 20:09:54 น. Counter : 566 Pageviews.   6 comment Share Tweet

:: รอคอย :: เหมือนพระพรหมจงใจ แกล้งฉันอยู่ได้นานมา ความรักของเราจึงไม่นำพา หรือฉันไม่กล้าสารภาพความใน จวบจนเวลาผันผ่าน ลึกล้ำฉ่ำหวานผ่านไป มองดูคู่อื่นต่างชื่นหัวใจ ทำไมถึงได้ต่างกัน ไม่อาจรู้ว่ามีใคร สถิตย์อยู่ในใจเธอนั้น ยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น หรือว่าเปลี่ยนผันให้ใคร อยากร้องบอกรักไม่กล้า แม้เพียงสบตาหวั่นไหว โอ้ใจหนอใจจึงยังคลั่งใคล้ ไม่เปลี่ยนแปรไปยังหวัง วันหนึ่งเธอคงหันมา ประสานสายตากับฉันสักครั้ง ดวงใจดวงนี้ยังหวัง ให้เธอเติมพลังหัวใจ ความหวานคงซาบซ่านพลัน สร้างคืนและวันฝันใฝ่ คราวนี้จะไม่ไปไหน มอบใจรักให้นิรันดร์   Create Date : 13 ธันวาคม 2552     Last Update : 13 ธันวาคม 2552 17:26:19 น. Counter : 1255 Pageviews.   4 comment Share Tweet

:: ยังคงเงียบงัน :: ยังคงเงียบไปเหมือนอย่างไรอย่างนั้น คงไม่คิดถึงกันเหมือนที่ฉันนั่นเป็น ทำจิตใจโหดร้ายจริงจัง ไม่เคยได้ฟังคำที่ฉันส่งไป ข้อความที่ฉันส่งคำหวานไปให้ ได้รับบ้างไหมทำไมเฉยเมย ใจร้ายจริงนักไม่รักแล้วยังเฉยนิ่ง เบื่อแล้วจริงๆคิดแล้วยิ่งช้ำใจ อยากรู้ยิ่งนักคนที่คุณรักคือใคร จะได้ไม่ติดต่อไปให้ทำลายตัวเอง   Create Date : 13 ธันวาคม 2552     Last Update : 10 มกราคม 2553 17:20:53 น. Counter : 546 Pageviews.   0 comment Share Tweet

:: ถ้า ..รู้อย่างนี้ :: เพลงรักในสายลมหนาวกังวาลแว่ว คิดถึงคุณอีกแล้วหรือไงนั่น ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเพลงหวาน เหมือนมีคุณเดินผ่านเข้ากลางใจ นานแล้วนะที่ฉันเป็นเช่นนี้ ทรมานเหลือที่จะทนได้ เมื่อไหร่ความคิดถึงจะจางไป กลับมาใช้ชีวิตดังที่ผ่านมา หากรู้ว่ารักใครเข้าไปแล้ว ชีวิตต้องเปลี่ยนแนวไปเพราะเขา คงไม่เลือกที่จะรักดีกว่าเรา มีชีวิตเหมือนดั่งเก่าสุขสบาย ไม่ต้องมีใครให้คิดถึง ไม่ต้องนั่งรำพึงยามห่างหาย ไม่ต้องอนาทรร้อนใจ จะไปไหนก็ได้สบายใจ พอมีความรักผ่านเข้ามา วันธรรมดาจึงขาดหาย มีเรื่องเข้ามารบกวนใจ ไม่วายเว้นแต่ละวัน หากรู้ว่าเป็นเช่นนี้ จะขอวันที่มีกลับไปเหมือนเก่า ใช้ชีวิตอย่างเงียบเหงา แต่ในใจไม่ต้องเศร้าเพราะร้าวราน   Create Date : 13 ธันวาคม 2552     Last Update : 15 ธันวาคม 2552 13:20:33 น. Counter : 634 Pageviews.   3 comment Share Tweet