ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความบังเอิญหรือโชคชะตา (กรรม) ก็ไม่อาจจะรู้ได้ วันที่ 26/01/2560 ฉันตั้งใจจะเขียนบล๊อก แต่กลับมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เสียงสะอื้นจากน้องสาวที่ปลายสาย สะท้อนความทุกข์และความเจ็บปวดภายในใจ มันทำให้ฉันคาดเดาได้ว่า คงมีเรื่องอะไรที่ร้ายแรงขึ้นแล้ว เสียงจากจิตใต้สำนึกตะโกนเรียกชื่อ "แม่" เกิดอะไรบางอย่างขึ้นกับแม่แน่แล้ว

ฉันเดินทางจากกรุงเทพไปโรงพยาบาลที่จังหวัดสกลนครด้วยความรู้สึกที่เป็นทุกข์ มันช่างแตกต่างกับความรู้สึกที่กลับบ้านตอนปีใหม่ยิ่งนัก พี่น้องและญาติๆ อยู่ที่นั่นจากสีหน้าหวาดหวั่นของทุกคนสามารถบอกฉันได้โดยไม่ต้องเอ่ยอะไร

ฉันเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยหนักภาพที่ฉันเห็น...แม่อยู่ตรงนั้นบนเตียง...แม่เหมือนนอนหลับอยู่ น้องสาวของฉันเปิดธรรมะให้แม่ฟังเบาๆ แม่ไม่ขยับร่างกาย ไม่ลืมตา มีท่อช่วยหายใจและสายน้ำเกลือต่อระโยงระยางต่อกับร่างกายของแม่ การที่ฉันเห็นภาพแม่อยู่ในสภาพแบบนั้นทำให้น้ำตาฉันไหลโดยไม่รู้ตัว ฉันก้มกราบเท้าแม่และเดินไปกระซิบที่ข้างหูว่า "ลูกมาหาแม่แล้ว" ฉันจับมือแม่แต่มือของเเม่เย็นเฉียบ ฉันกุมมือเเม่ไว้เพื่อให้ความอบอุ่นแก่แม่เหมือนกับที่แม่เคยทำให้ฉันเมื่อครั้งตอนเด็ก

ณ.ช่วงเวลาตอนนั้น "ฉันเชื่อว่าปาฏิหาริย์จะต้องเกิดขึ้น" ฉันอยากให้แม่ลืมตาขึ้นและบอกฉันว่าเเม่ไม่เป็นไร แต่ความจริงก็คือความจริง เหมือนกับคำพูดของแม่ที่สอนฉันว่า

"ชีวิตนี้แสนที่จะสั้นนัก"

ถึงแม่จะกลัวความพลัดพรากและความตายมากมายเพียงใด แต่มันจะต้องเกิดขึ้นลูกรักดังนั้นเราต้องเตรียมใจและเข้าใจถึงความจริงข้อนี้ 

ข้อมูลความจริงทางการแพทย์ช่างโหดร้ายหมอแจ้งว่า "เส้นเลือดใหญ่ในสมองของแม่แตก" อาการของแม่รุนแรงเกินกว่าที่จะผ่าตัดได้ แม่ไม่สามารถหายใจได้เอง ถ้าหากถอดเครื่องช่วยหายใจ อาการของแม่จะทรุดลงและจากฉันไปอีกในไม่ช้า 

ทุกคำพูดแห่งความจริง...นั้นมันทำให้ฉันปวดร้าว ฉันบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ รับรู้แต่เพียงว่า "เเม่กำลังจะตาย" คำพูดนั้นเหมือนมีดคมๆ กรีดใจฉันออกเป็นชิ้นๆ และเสียดแทงเข้าไปในสมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

"กองไฟในชีวิต" ที่เคยโหมกระพือ"มอดดับลง" เหมือนมีใครเอาน้ำเย็นมาราด  ความอบอุ่นในใจของฉันมันจางหายไปหมด ความรู้สึกหนาวในใจ มันหนาวเหน็บมากกว่าอากาศข้างนอกยิ่งนัก

ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นธรรมดาของชีวิต ทั้งๆ ที่แม่ก็เคยบอกไว้ว่า "สัจธรรมในชีวิต" แม่เคยประสบมาแล้ว 3 อย่างเหลือเพียงอย่างหนึ่งที่แม่ไม่เคย "คือความตาย" ที่แม่ยังไม่เคยพบ...ลูกรู้ใช่มั๊ย? สักวันมันต้องเกิดขึ้น 

"เมื่อมีชีวิต ย่อมมี...วันที่ไม่มีชีวิต" 

"เมื่อมีวันเกิด ก็ต้อง...มีวันที่ตาย"

"มันเป็นความจริงที่ลูกจะปฏิเสธ ไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้"

ระหว่างที่ฉันนั่งรอเวลาให้วันที่ 26 ผ่านไป สมองของฉันย้อนภาพเเละเรื่องราวต่างๆ ของแม่ออกมา...ความทรงจำล่าสุดคือตอนปีใหม่...ฉันยังได้กราบเท้าแม่ เเม่อวยพรขอให้ฉันมีความสุขและประสบความสำเร็จ...ภาพวันนั้นยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน ครอบครัวของเราอยู่กันพร้อมหน้า แม่มีความสุขมาก 

นาฬิกาบอกเวลา ใกล้แปดโมงเช้าของ วันที่ 27 มกราคม 2560 ผลการตรวจของแม่อยู่ในระดับต่ำสุด คือไม่รู้สึกและไม่ตอบสนองต่อการทดสอบใดๆ พยาบาลแจ้งว่า คุณหมอกำลังจะเข้ามาตรวจแม่ เมื่อคุณหมอตรวจเสร็จฉันถามคุณหมอว่าหากฉันจะขออนุญาตพาแม่กลับบ้านจะได้หรือไม่? คุณหมอตอบว่าได้ตามความประสงค์ของญาติ...

สาเหตุที่ฉันตัดสินใจอย่างนี้ก็เพราะเเม่เคยบอกไว้ว่าถ้า "ถึงที่สุดแล้ว ขอให้ลูกพาแม่กลับบ้าน"

"แม่รู้ว่ามันยาก...แต่ลูกต้องส่งแม่ให้สุดทางลูกรัก" 

คำพูดนี้ดังขึ้นในสมอง "ถึงที่สุดแล้ว" เวลาที่แม่ให้ฉันทำใจหมดลงแล้ว "ฉันหมดเวลาแล้ว"

เมื่อทำเรื่องขออนุญาตเรียบร้อย ฉันให้น้องไปซื้อพวงมาลัยดอกไม้ เพื่อมากราบเเม่ และแล้วเมื่อถึงเวลา 10.00 น. ของวันที่ 27  พวกเรา 3 คนพี่น้องช่วยกันพาแม่เดินทางออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับบ้าน 

"บ้าน" เป็นสถานที่ ที่แม่รักและผูกพันที่สุด การเดินทางครั้งนี้ของแม่กำลังจะสิ้นสุดลงแล้วและเมื่อเวลา  11.39 น. แม่ก็จากเราไปอย่างสงบท่ามกลางผู้คนที่รักแม่และแม่รัก ณ.บ้านของเรา 

แม่เคยบอกว่า "ในชีวิตแม่นี้เดินทางมาก็มาก เดินทางใกล้-ไกลก็เยอะ ลูกอย่าห่วงแม่เลย...แม่สบายดี" แม่จ๋าแต่การเดินทางของแม่ครั้งนี้ ลูกไม่มีทางรู้เลยว่าเเม่จะสบายดีจริงหรือไม่หรือเป็นอย่างไร เเต่ด้วยอานิสงส์ของการทำบุญของแม่ ลูกเชื่อว่าคงส่งแม่ไปสู่สุคติภูมิและมีความสุขอย่างที่เเม่บอกลูกไว้ 

คำสอนของแม่ ความดีของแม่ ความรักของแม่จะยังอยู่เป็นเชื้อไฟในชีวิตลูกต่อไปดังที่แม่เคยบอกไว้"หากกองไฟในชีวิตลูกดับจงหาเชื้อไฟแล้วจงก่อขึ้นมาใหม่" ในชีวิตเราจะมีเรื่องและปัญหาทำให้กองไฟดับได้หลายครั้ง แต่ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่มันดับ แต่มันอยู่ที่ว่าเราจะทำให้มันลุกโชนขึ้นมาได้อย่างไร แม่จะเปรียบเทียบให้ลูกเห็นง่ายๆ เมื่อลูกเริ่มหัดเดินตอนเป็นเด็ก 

" หากลูกล้ม แล้วยังลุกขึ้นยืนไม่ได้ ให้ลูกนั่ง 

หากลูกนั่งแล้วยังลุกเดินไม่ได้ให้ลูกคลาน 

หากเมื่อลูกคลานจนเบื่อแล้วลูกจงเดิน 

และเมื่อลูกพร้อมแล้ว...ลูกจงวิ่ง"

แด่แม่ของฉัน...ผู้หญิงที่ให้ชีวิตฉัน ผู้ที่ตั้งชื่อให้ฉัน ผู้ที่สอนฉันให้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกและผิด ผู้ที่สอนเรื่องยากๆ ให้เป็นเรื่องที่เข้าใจง่าย ผู้หญิงที่สอนให้ฉันยิ้มได้ในวันที่ร้องไห้และอีกหลายสิ่งมากมายในชีวิตของฉันทั้ง อดีต ปัจจุบันและอนาคต 

ปล. แม่บอกว่าจงคิดถึงแม่ตอนที่มีชีวิตลูกรักลูกจะได้ไม่เศร้าอย่าคิดถึงตอนแม่ตาย แต่ถ้าหากคิดถึงแม่มากให้มองที่กระจกแล้วลูกจะพบว่าแม่อยู่ในตัวลูกเพราะหน้าตาเราเหมือนกัน แม่จะอยู่ในสมอง ในชีวิตและในใจลูกตลอดไป ตราบที่ลูกยังหายใจและมีชีวิต (แม่จ๋าลูกสัญญาว่าลูกจะทำต่อไปตามคำที่แม่สั่งสอน ขอให้แม่ไปสู่สุคติ รักแม่ตลอดไป)   

Create Date : 08 กุมภาพันธ์ 2560
Last Update : 24 มกราคม 2561 16:38:21 น.		4 comments
Counter : 1101 Pageviews.
Share Tweet