อ่านสยิวแสนเสยียวเสียวสยอง
ในสมองอยากสมัครรักสมาน
แต่ประหม่าไม่ประมาทคาดประมาณ
กลัวประจญคนประจานการประจัญ

ปีกสีสวยร่วงหล่นบนผืนหญ้า
ผีเสื้อลาจากไปไร้คำกล่าว
ทิ้งบางสิ่งบางอย่างบางเรื่องราว
สีอะคร้าวค่อยจางอย่างช้าช้า

นับไม่ถ้วนปรารถนาประดามนุษย์
ไม่สิ้นสุดความฝันทุกวันใฝ่
อยากได้โน่นเป็นนี่มีกำไร
อยากเรื่อยไปทุกคนจนวันตาย

เดียวดายในค่ำคืนดึกดื่นฝัน
ใต้แสงจันทร์ซีดจางกลางคืนเปลี่ยว
ทุกคืนเหงาหดหู่อยู่คนเดียว
ไร้คนเหลียวแลหาว้าเหว่ใจ

หลากความฝันวันคืนดาษดื่นดก
กองเรื้อรกในสมองตรองฉงน
ฝันอยากรวยเรื่อยไปไม่อยากจน
ตื่นวกวนจนเหมือนเก่าน่าเศร้าใจ

แบ่งสีแบ่งโซนตะโกนด่า
ขว้างปาไข่เล่นเห็นขบขัน
ปลุกม็อบปลอบแม้วแล้วเลี้ยงกัน
ได้เงินมันมาใช้ได้ด่าฟรี

เข้ามาอ่านกลอนเพราะๆค่ะ

สวัสดีครับ คุณมัยดีน่าห์

>>>>>>>กำเนิดกวี<<<<<<<

โคลงสี่สุภาพ
.....บรรพกาลนานเนิ่นพ้น..............เพรงสมัย
มนุษย์อยู่หมู่เหล่าใน....................โลกกว้าง
พจนาต่างปราศรัย.......................ประสิทธิ์สื่อ สารนา
ก่อนประดิษฐ์อักษรอ้าง.................อัตถ์รู้สู่กัน

.....ถนอมขวัญยามลูกน้อย............สนิทนอน แน่วเทอญ
แม่ขับศัพทสุนทร.........................เสนาะถ้อย
ฟ้าดินถิ่นนทีวอน..........................หวังกล่อม แก้วนา
แนบอกทารกน้อย.........................นิ่มเนื้อนวลสงวน

.....ล่วงการภารกิจสร้าง................สฤษดิ์ใด
เพื่อชีพชุมชนใน..........................บัดนั้น
ร่วมแรงร่วมเจรียงไข.....................ขับร่วม ฤดีเอย
จังหวะประสานกระชั้น....................เช่นเอื้อนเอกกมล

.....ยลนุชสุดสวาทซึ้ง..................สรวงชะลอ ลงฤๅ
รักเพียบฤๅเพียงพอ.......................แผ่นฟ้า
ลำนำเสนาะสนิทพะนอ..................เพียงมนัส พี่เทอญ
โอษฐ์เอ่ยเผยรัก-อ้า......................อุทิศสิ้นดินสวรรค์

.....ยามตะวันพลันเผือดฟ้า............พยับฝน
วายุสยองคำรณ...........................ฤทธิ์สะเทื้อน
หวาดหวั่นพรั่นทุกข์ทน...................ทวนเทวษ ถวิลฤๅ
หวังเดชเวทมนตร์เอื้อน...................เอ่ยก้องกาพย์กวี

.....สดุดีวีรบุรุษเรื้อง.....................โรจน์ระบือ
กู้ชาติเอกราชลือ...........................โลกแกล้ว
จากยุคสู่ยุคคือ..............................คำขับ ขานเอย
มหากาพย์ซาบซึ้งแผ้ว.....................ผ่องฟ้าธราดล

.....จนประดิษฐ์คิดสืบสร้าง...............อักษร
กวีพจน์รสสุนทร.............................สถิตไซร้
ลำนำท่องจำขจร............................จรัสจิต
จารึกผนึกแนบไว้............................ตราบสิ้นโลกสลาย

ภุชงคประยาตฉันท์ ๑๒
.....ประเทืองชีพประทีบชื่น................สนานรื่นสนิทราย
มิเคยคลาดมิเคลื่อนคลาย.................เสถียรจิตสถิตใจ

.....จะแสนเศร้า, จะสบสุข..............รึทาสทุกข์, ฤทัยไท
มหากาพย์มหิทธิ์ไกร........................ก็แจ่มจิตกระจ่างจินต์

.....วจีร้อยวิจิตรเรียง......................วิเวกเพียงวะแว่วพิณ
ผสานสุดพิสิฐศิลป์..........................สดับซึ้งสิดังสรวง

.....อดีตล้วนอุดมแล......................ผสมแปรผสานปวง
ประเทืองสรรพประทับทรวง...............สลับยุคสลอนยล

.....ประดิษฐ์สรรประดาสม...............นิยมชม ณ ยามชน
สวัสดิ์หาแสวงหน...........................กวีวากย์ก็ว่าวอน

.....เจริญพจน์จิรางค์แผ้ว................คะนึงแก้วคุณากร
พจีชีพจรจร-.................................ดลแจ่มลุดวงใจ

.....จะแผกพันธุ์จะผิดภา-................ษะเทศาสะท้อนใส
กวีเทิดกวินไท้...............................นราชื่นนิรันดร์ชนม์

กาพย์ฉบัง ๑๖
.....อีเลียดเกียรติก้องสากล..............โอดิสซีย์ดล
มหากาพย์ซาบซึ้งส่งศรี

.....รามเกียรติ์เกริกฟ้าธาตรี..............สดับด้วยยินดี
มหาภารตยุทธ์เยี่ยมยง

.....หวนหาอาลัยใหลหลง...............ยุคสมัยไหนคง
ดำรงศักดิ์เด่นเทียบใด

.....ขวัญชาติขวัญเมืองเรืองฤทัย........แจ่มจิตขวัญใจ
ขับไขมวลประชาสากล

.....จงอยู่คู่ฟ้าธราดล.....................จงอยู่คู่กมล
เถิดกวี, ศรียุคสืบสยาม

.....กวีเพื่ออนาคตงดงาม..................สะท้อนสุขทุกข์ทราม
ยุคสมัยในวิถีชีวิต

.....ดวงประทีปส่องทางมืดมิด............อาวุธรุทรฤทธิ์
มุ่งเขม้นเข่นฆ่าอาธรรม์

กลอนแปด
.....เชิญรังสรรค์วรรณศิลป์รินน้ำทิพย์
ไพเราะลิบแลละลานในธารฝัน
แก้วกิ่งฟ้าผกาดาวพราวอำพัน
ราวพู่กันเนรมิตยอดจิตรกร

.....ทอดสายตาหล้าโลกโศกสุขใด
จารึกไว้ผ่องผุดอนุสรณ์
แผกภาษาเผ่าพันธุ์อันกำจร
แก้วกวีศรีนครก้องธาตรี

.....เชิญรังสรรค์ฝันมนุษย์สุดใหญ่ยิ่ง
กลายเป็นจริงเยี่ยมผยองเถิดน้องพี่
มนุษย์ฝืนขืนฟ้าท้าธาตรี
เทิดในศรีศักดิ์มนุษย์อุตดมใจ

.....สะพานรุ้งรุ่งจรัสลิ่วลัดฟ้า
ด้วยเภตรากวีพจน์ปรากฏใกล้
มวลมาลามาร้อยเป็นมาลัย
ขึ้นขึงใบลอยละล่องท่องจักรวาล

.....สูงขึ้นไปในสวรรค์อันสูงสุด
ต่ำลงสู่ก้นสมุทรอันไพศาล
กวีขับศัพท์ซ้องก้องกังวาน
ซึ้งบรรสานสื่อฟ้ามาสู่ดิน
.
.
เดลิเมล์วันจันทร์
๒๕๑๑
.
.
คัดลอกจากหนังสือรวมกวีนิพนธ์ จงเป็นอาทิตย์เมื่ออุทัย
ร้อยกรองโดย "ทวีปวร" ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ปี ๒๕๓๘