บทที่ 4

             แพรวพราวถึงกับตะลึงงันในอีกด้านของชายหนุ่ม เขาดูน่ากลัวมากในยามโกรธเช่นนี้และเมื่อสิ้นประโยคที่เขาเอ่ยลั่นออกมา แรงกดทับที่ริมฝีปากอย่างรุนแรงไม่ปรานีก็ทำเอาแพรวพราวดิ้นหนีจากการรุกรานที่เต็มไปด้วยความรุนแรง ป่าเถื่อนของเขา แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไร้ผลเสียเหลือเกินเมื่อเธอถูกเขาตรึงไว้แน่นอยู่เช่นนี้

             แรงกดทับอย่างรุนแรงที่ริมฝีปากบางทำให้คนทั้งคู่รับรู้ถึงรสเลือดฝาดๆที่ชายหนุ่มเป็นคนก่อขึ้น นาธานจัดการกระชากเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาออกจากร่างบางก่อนจะเขวี้ยงเศษผ้าที่ขาดไม่เป็นชิ้นดีนั้นไปคนละทิศคนละทางตามด้วยเสียงหวีดร้องของแพรวพราว

             แพรวพราวรู้สึกเสียขวัญเป็นอย่างมากเมื่อต้องมาพบเจอกับสถานการณ์เลวร้ายที่สุดในชีวิตแบบนี้ เธอจะเอาตัวรอดไปจากเขาได้อย่างไรกัน ในเมื่อพละกำลังของเขามีมากมายกว่าเธอถึงเพียงนี้

             ชายหนุ่มยังคงเฝ้าจูบปากอิ่มไม่หยุดเหมือนต้องมนต์สะกดจนห้ามตัวเองไม่ได้ที่จะละออกจากริมฝีปากบางแต่อิ่มเอิบ จากจูบที่รุนแรงป่าเถื่อนดุดันตามอารมณ์ของเขาก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นเมื่อความปรารถนาเข้าครอบงำร่างกาย แพรวพราวสั่นระริกเมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกก่อนที่จะกลับเข้ามาใหม่เหมือนหยุดให้เธอพักหายใจ นาธานปลดมือของเขาที่ล็อคข้อมือของเธอออกเมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างไม่ดิ้นขัดขืนแล้ว หญิงสาวได้ทีก็ผลักเขาออกไปอย่างแรงแล้วแถมด้วยการตบหน้าของเขาจนเกิดเสียงดังสนั่น นาธานหน้าหันไปตามแรงตบที่หนักหน่วงของหญิงสาว เขากัดกรามแน่น หันไปมองดูผู้หญิงอวดดีไร้ค่าที่บังอาจตบเขาถึงสองครั้งสองคราว

              “คนทุเรศ สกปรก”

             แพรวพราวบริภาษใส่เขาอย่างไม่นึกกลัวว่าตัวเธอเองจะเสียเปรียบ เธอเพียงต้องการจะต่อว่าเขาให้เจ็บแสบเท่านั้น

             “ตบผมอีกแล้วนะแพรวพราว อยากลองดีกับผมมากนักใช่มั้ยหะ!”

             แคว๊ก !!

             “กรี๊ด!”

             ชายหนุ่มลงมือกระชากบราสีชมพูอ่อนสวยออกจากร่างบางทันทีตามด้วยเสียงกรีดร้องอย่างตกใจของหญิงสาว อารมณ์ของเขาเวลานี้ต่อให้ใครมาฉุดเขาไว้ก็เอาไม่อยู่เสียแล้ว ไฟโทสะกำลังเข้าครอบคลุมจิตใจและร่างกายของเขาให้ทำการกระทำสิ่งเลวร้ายใส่หญิงสาวตรงหน้าที่บังอาจตบหน้าของเขาถึงสองครั้งใบหน้าคมเข้มก้มลงซุกไซร้ดูดเม้มยอดประทุมทั้งสองข้างอย่างรุนแรงจนแพรวพราวร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด เธอไม่ได้รู้สึกหวามไหวไปกับการกระทำราวสัตว์ร้ายที่หิวกระหายของเขาเลยซักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกกลัวจนหัวหดเสียมากกว่า แต่ไม่รู้ทำไมสิ่งที่เรียกได้ว่าการขมขื่นจากผู้ชายแปลกหน้าคนนี้มันไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเขาเลยซักนิดเดียว

             “อะ...ออกไปนะ...คน...สารเลว”

             แพรวพราวเอ่ยเสียงสั่นพลางดันใบหน้าของชายหนุ่มให้ออกห่างจากปทุมคู่งามของเธอก่อนคลางเสียงสั่นเมื่อชายหนุ่มจงใจดูดเม้มเม็ดบัวงามแรงๆพร้อมเรียวลิ้นสากที่ละเลงเลียให้อย่างซ่านใจ แรงปรารถนาที่ก่อตัวทำให้แพรวพราวที่ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนถึงกับหมดแรงต่อต้านเขาไปในที่สุด ชายหนุ่มยิ้มหยันทันทีที่หญิงสาวร้องครางออกมาอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เมื่อเขาเพิ่มแรงดูดเม้มละเลงลิ้นลงบนดอกบัวคู่งาม พร้อมสอดมือเข้ากอบกุมอกอวบอีกข้างแล้วบีบเค้นอย่างต้องการไม่ให้มันน้อยหน้ากัน

              “อ๊ะ..อ๊า...ยะ...อย่า”

             “มารยาเยอะจริงๆนะคุณ”

             นาธานพูดพร้อมส่งสายตาเหยียดหยามไปให้ทำให้แพรวพราวที่เผลอตัวไปกับเขาถึงกับได้สติ...อับอาย...สิ่งแรกที่พุดขึ้นมาในหัว...นี่เธอเผลอตัวไปได้อย่างไรกัน ทั้งๆที่มันเป็นการข่มขื่นจากชายที่ไม่รู้จักแท้ๆ...หญิงสาวคิดพลางด่าตัวเองในใจที่ปล่อยให้เขาลวนลามและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเธอ ร่างบางเกร็งและสะดุ้งทันทีเมื่อมือหนาของชายหนุ่มสัมผัสเข้ากับความบริสุทธิ์กลางร่างก่อนจะบีบเค้นเบาๆเรียกเสียงครางแผ่วๆจากริมฝีปากงามที่พยายามกัดปากตัวเองไว้สุดชีวิต

             “ปฏิเสธสิแพรวพราวว่าคุณ...ไม่ชอบในสิ่งที่ผมทำให้”   

             “ฉะ...ฉัน”

             “ปฏิเสธสิ”

             นาธานพูดพลางก้มลงดูดเม้มยอดประทุมงามที่ชูช่อล่อตาล่อใจเขาอีกครั้ง มือข้างหนึ่งก็ทำหน้าที่บีบเค้นกลางร่างสาว อีกข้างหนึ่งก็สอดเข้าใต้อบอวบแล้วบีบเค้นอย่างไม่ต้องการให้เสียเวลา หญิงสาวร้องครางเสียงสั่นเมื่อนาธานเริ่มรุกเธอหนักขึ้น ในหัวของแพรวพราวขาวโพลน สติเริ่มเลือนราง รู้เพียงแต่สัมผัสที่ไม่เคยพบจากผู้ชายแปลกหน้าที่ชื่อนาธาน น้ำตาไหลพลากออกมาอย่างไม่รู้ตัว และดูเหมือนว่ามันจะทำให้ชายหนุ่มหยุดการกระทำป่าเถื่อนลงได้

             “ร้องไห้ทำไม”

             “ปะ...ปล่อย...ฉัน”

             หญิงสาวพูดเสียงสั่นทั้งพยายามดิ้นรนให้ออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ เมื่อคนตัวใหญ่นอกจากจะไม่ยอมปล่อยตามที่เธอบอกเขาแล้วซ้ำร้ายเขายังคอยคลอเคลียแถวๆต้นคอของเธอเสียอีก...ผู้ชายบ้ากาม...แพรวพราวต่อว่าเขาในใจ

             “ไม่ปล่อยหรอก ในเมื่อคุณตบหน้าผมก่อนทำไม”

             ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนลงทั้งรู้สึกสับสนไม่น้อยเลยกับน้ำตาของหญิงสาว

             “กะ..ก็คุณ”

             “ทำไม ผมทำไม ไหนลองบอกมาสิ ถ้าคำแก้ตัวของคุณฟังขึ้น ผมจะถือซะว่าไม่เคยถูกคุณตบหน้าแล้วกัน...แต่ถ้ามันฟังไม่ขึ้นเลยซักนิด ผมเอาคุณตายแน่แพรวพราว”

             ชายหนุ่มพูด ใจจริงแล้วเขาไม่ได้อยากทำร้ายเธอเลยซักนิดเขาเพียงแค่ต้องการสั่งสอนคนปากกล้าที่นอนสั่นอยู่ใต้ร่างเขาเท่านั้น

             “กะ...ก็คุณ...คุณทำแบบนั้น มันหยาบคาย ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่คุณเข้าใจ”

             หญิงสาวพูดทั้งหันหน้าหนีจมูกของชายหนุ่มที่คอยแตะแก้มและต้นคอของเธอ น้ำตาใสๆยังคงไหลอย่างต่อเนื่อง

             “เหตุผลของคุณฟังไม่ขึ้นแพรวพราว ผู้หญิงสวยๆอย่างคุณ เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะทำงานทั่วไปได้อย่างปกติน่ะ ผมว่ามันก็ต้องมีบ้างนั้นแหละที่คุณกับเจ้านายของคุณมีเซ็กส์กันในห้องทำงาน...ผมพูดถูกมั้ยแพรวพราว”

ชายหนุ่มพูดพลางมองหญิงสาวอย่างเย้ยหยัน ทำเอาแพรวพราวหน้าชา ชายหนุ่มไม่สนใจอาการของหญิงสาวอีกเมื่อเขายังเจ็บใจไม่หายที่หญิงสาวบังอาจตบหน้าเขา แต่แล้วก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นเสียงเคาะประตูสองสามทีพร้อมเสียงเข้มที่ดังเข้ามาก็ทำเอานาธานชะงักไปกับเสียงนั้น ก่อนจะลุกพรวดทันทีอย่างขัดใจ

                “นาธาน ยูเลิกทำแบบนี้ซักที ไอขี้เกียจฟังเสียงร้องหงิงๆของพวกยูเต็มแก่แล้วนะ”

                “ก็อย่าฟังสิโรบิ้น ไอกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแท้ๆ”

                เสียงชายหนุ่มดังลอดออกมาเมื่อประตูห้องถูกเปิดกว้างโดยนาธานที่ทำหน้ายุ่งมองโรบินสันอย่างไม่สบอารมณ์

                “นาธาน ยูลืมหน้าที่ของยูไปแล้วหรือไง”

                “ไอไม่ได้ลืม แต่ไอแค่อยากจะสั่งสอนผู้หญิงคนนั้นที่บังอาจ...”

                นาธานหยุดพูดทันทีเมื่อนึกได้ว่าหากเขาบอกเพื่อนหนุ่มไปว่าถูกผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ตบหน้าเอาตั้งสองครั้ง มีหวังเพื่อนเขาได้หัวเราะเยาะเขาเป็นแน่

                “บังอาจ? บังอาจอะไร”

                “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”

                โรบินสันมองหน้าเพื่อนหนุ่มอย่างฉงนแต่ก็ไม่ได้คิดหรือติดใจอะไร ตอนแรกเขาแค่จะขึ้นมาบอกนาธานว่าเขากำลังจะไปหาเธอคนนั้นแต่ดันมาได้ยินเสียงร้องหงุงหงิงของผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับเมื่อคืนที่เพื่อนเขาห้อยติดกลับบ้านมาด้วย คิดอยู่นานสองนานว่าจะเข้าไปบอกดีหรือไม่บอกดี เมื่อเลือกไม่ได้ชายหนุ่มจึงเผลอเคาะประตูไปเสียเฉยๆกับความคิดที่แล่นเข้ามาในหัวทันทีว่า เพื่อนหนุ่มของเขาคงจะหน้ายุ่งแน่นอนเมื่อถูกเขาขัดจังหวะ และมันก็เป็นอย่างที่เขาคาดเดาไว้ไม่มีผิดเลยจริงๆ

                “ไอจะไปหาเธอ ยูจะไปด้วยมั้ย”

                “ไม่ล่ะ ยูไปเถอะ เพราะไอต้องไปชำระความกับแม่สาวข้างในห้องต่อ”

                โรบินสันพยักหน้าทีนึงเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะจ้องหน้านาธานอย่างจริงจัง

                “ความจริง ยูน่าจะไปหาเธอเสียด้วยซ้ำนะนาธาน เพราะยูเป็น...”

                “โรบิ้น ยูก็รู้ดีว่าเธอคงไม่ยอมเชื่อเราง่ายๆหรอก วินเซนต์ก็บอกแล้วหนิว่าออร์เดียเป็นคนยังไง เพราะงั้นถึงไอจะไปหรือไม่ไปก็มีค่าเท่ากัน”

                นาธานพูดขึ้นพลางนึกไปถึงคำบอกเล่าของวินเซนต์

                “ออร์เดียเป็นคนทิฐิแรง เขาไม่มีทางเจ็บแค่ฝ่ายเดียวแน่ ระวังออร์เดียให้ดีนาธาน โรบิ้น ฉันฝากพวกเธอด้วย”

                “ไอเข้าใจแล้วนาธาน ไอจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อมาดาม เธอจะต้องกลับไปกับเรา เชื่อไอสิ”

                พูดจบโรบินสันก็เดินจากไป ทิ้งให้นาธานยืนนิ่งอยู่แบบนั้นกับสติที่เลื่อนลอย ความทรงจำแสนเจ็บปวดในอดีตยังคงไหลย้อนเข้ามาทิ่มแทงใจให้รู้สึกปวดแปลบเหมือนเคย แววตาของเขาแดงก่ำเหมือนทุกๆครั้งที่นึกน้ำตาก็พาลจะไหล ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องของเขาก่อนจะเดินเข้าไปยังอีกห้องหนึ่ง เพื่อที่ว่าจะได้ไม่มีใครได้เห็นน้ำตาของเขา...

Create Date : 22 ธันวาคม 2552
Last Update : 22 ธันวาคม 2552 19:01:47 น.		9 comments
Counter : 540 Pageviews.
Share Tweet