|
|
|
lOve-lOve ตอนที่ 26
หลังจากเก็บเกี่ยวผลผลิตและจ่ายค่าแรงงวดสุดท้ายให้คนงานในไร่เรียบร้อยแล้ว วินระวีและลิลลี่ก็เตรียมตัวกลับกรุงเทพเพื่อสะสางปัญหาที่ชายหนุ่มก่อขึ้น เขาไม่รู้ว่าพี่ชายจะรู้สึกหรือมีปฏิกิริยาอย่างไรเมื่อรู้ว่าลิลลี่เปลี่ยนไปแล้ว
"ฝากดูแลปลาทองสองตัวนี้ด้วยนะจ๊ะ" ลิลลี่บอกป้าแต้วและจันทร์แรมเมื่อทั้งสี่มาชุมนุมกันที่ศาลากลางระเบียงบ้าน ก่อนที่หนุ่มสาวจะออกเดินทางไปขึ้นเครื่องที่สนามบิน
"ไม่ต้องห่วงนะคะ แรมจะดูแลให้อย่างดีเลยค่ะ ว่าแต่คุณลี่จะไปนานไหมคะ"
"ยังไม่รู้เลยจ่ะ"
"เดินทางปลอดภัยนะคะคุณลี่ คุณวิน ป้าเป็นห่วง"
"เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับครับ แต่ไม่แน่น้า ป้ากับจันทร์แรมอาจได้ไปเที่ยวกรุงเทพเร็วๆ นี้ก็ได้" วินระวีิยิ้มแล้วส่งสายตาให้ลิลลี่
"จริงเหรอคะคุณวิน เกิดมาแรมยังไม่เคยเข้ากรุงเทพเลยค่ะ"
"งั้นก็แต่งตัวสวยๆ รอได้เลย ถ้ามีข่าวดีแล้วจะโทรมาบอก"
"ข่าวดีอะไรคะคุณวิน" ป้าแต้วถามงงๆ
"โธ่ป้า! ก็ข่าวดีที่คุณวินกับคุณลี่จะแต่งงานกันน่ะสิ" จันทร์แรมโผลงออกมาด้วยความอวดรู้
"จริงเหรอคะ!!" ป้าแต้วยิ้มจนแก้มปริมองหนุ่มสาวทั้งสอง
"ต้องถามคุณลี่ของป้าแล้วล่ะ ว่าจะยอมแต่งกับผมไหม" วินระวีโบ้ยให้อีกฝ่ายเป็นคนตอบ
"ไปกันเถอะค่ะ มัวแต่โม้เดี๋ยวก็ตกเครื่องพอดี" ลิลลี่ยิ้มแก้มเรื่อเมื่อทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ
"งั้นเดี๋ยวผมโทรหาเวก่อน" วินระวีลุกเลี่ยงออกไป ขณะที่ทั้งสามสาวยังกิ้บกิ้วกันต่อ
"ว่าไงวิน จะกลับกรุงเทพแล้วใช่ไหม" เสียงเวรุตเอ่ยทักขึ้น ราวกับรู้ใจกัน
"ใช่ กำลังจะไปขึ้นเครื่อง ผมยังไม่ได้บอกพ่อแม่เรื่องการเดินทาง ผมอยากพบพี่ก่อน"
"งั้นฉันจะไปรับที่สนามบินเอง"
"เครื่องลงประมาณบ่ายสอง"
"โอเค"
หลังจากวางสายแล้ว เวรุตจึงรีบต่อโทรศัพท์หาโรสซึ่งกำลังดูงานอยู่ที่หัวหินทันที
"ค่ะเว"
"ผมอยากพบโรสที่บ้านเย็นนี้"
"แต่โรสเพิ่งมาถึงนะคะ"
"ผมมีอะไรจะเซอร์ไพรส์ เรื่องนี้สำคัญมาก"
"เรื่องอะไรคะ บอกตอนนี้ได้ไหม"
"ไม่ได้ โรสต้องมารับรู้ด้วยตัวเอง"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่ เจอกันเย็นนี้นะที่รัก" เวรุตว่าแล้ววางสายไปเลย
"แปลกจัง" โรสรำพึงกับตัวเอง เพราะไม่เคยเห็นเวรุตตื่นเต้นอะไรขนาดนี้ คงเป็นบิ๊กเซอร์ไพรส์จริงๆ หญิงสาวยิ้มกับโทรศัพท์แล้วหันกลับไปสนใจงานต่อ
เวรุตขับรถตรงไปสนามบินด้วยอารมณ์ดี เป็นครั้งแรกที่รู้สึกดีใจที่จะได้พบหน้าน้องชาย ทั้งที่เคยคิดว่าวินระวีเป็นตัวเจ้าปัญหามาตลอด ขณะที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ชายหนุ่มเหลือบดูหน้าปัดแว้บหนึ่ง ก่อนจะยิ้มแล้วกดรับ
"ฉันเกือบถึงแล้ว" เวรุตพูดออกไปทันที โดยอีกฝ่ายไม่ทันเอ่ยทัก แต่แล้วสีหน้าเขาต้องมีอันเปลี่ยนไปอัตโนมัติ เมื่อรู้ว่าคนที่ปลายสายไม่ใช่น้องชาย
"ครับ ผมเป็นพี่ชาย" เขาตอบด้วยหัวใจเต้นระทึกขึ้น เมื่อรับฟังเสียงชายแปลกหน้า
"ที่ไหนนะครับ" ชายหนุ่มถามย้ำ
"ผมจะไปเดี๋ยวนี้" เวรุตแทบจะขว้างโทรศัพท์ลงบนเบาะด้านข้าง แล้วเร่งสปีดรถขึ้นอย่างฉับพลัน แต่แม้ความเร็วรถจะเพิ่มมากขึ้นเท่าไร ก็ยังไม่ได้ใจที่ร้อนรนอยู่ในขณะนี้
"ฮัลโหล เว โรสโทรหาคุณตั้งหลายครั้ง" เสียงจากปลายสายดังขึ้นช่วงหัวค่ำ หลังจากชายหนุ่มวิ่งวุ่นอยู่ในโรงพยาบาลสองสามชั่วโมงตั้งแต่มาถึง
"โทษทีโรส ผมลืมโทรศัพท์ไว้ในรถน่ะ" เวรุตตอบด้วยเสียงอ่อนเพลีย
"คุณอยู่ที่ไหนคะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"ผมเผอิญติดงานด่วนที่ต่างจังหวังน่ะ คงต้องอยู่อีกซักอาทิตย์"
"นี่เหรอคะบิ๊กเซอร์ไพรส์ หลอกให้โรสขับรถมาจากหัวหินแล้วคุณก็หายตัวไปซะงั้น"
"ผมขอโทษจริงๆ"
"ล้อเล่นค่ะ พักผ่อนบ้างนะคะเว เสียงคุณดูเหนื่อยจัง"
"พรุ่งนี้โรสจะกลับไปหัวหินอีกไหม"
"คงต้องไปค่ะ"
"ขับรถระวังนะ ผมเป็นห่วง"
"ค่ะ แล้วพบกันตอนคุณกลับมานะคะ โรสยังรอบิ้กเซอร์ไพรส์อยู่ค่ะ" หญิงสาวว่าล้อแล้ววางสายไป
เวรุตเฝ้าดูอาการวินระวีและลิลลี่มาสองสามวันนับจากที่ทั้งสองประสบอุบัติเหตุรถตกเขาระหว่างทางไปสนามบิน หมอบอกว่าทั้งคู่ปลอดภัยดี ไม่มีส่วนใดของร่างกายแตกหัก จึงทำให้ชายหนุ่มเบาใจไปได้เปลาะหนึ่ง คิดว่ารอให้ทั้งสองฟื้นแล้ว จึงจะพากลับไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพพร้อมกับแจ้งให้ผู้ใหญ่ทราบ
"วินเป็นไงบ้าง" เวรุตรีบลุกไปที่เตียงเมื่อเห็นน้องชายเริ่มขยับตัว
"เจ็บระบมไปหมดทั้งตัวเลย" วินระวีกรอกตามองไปรอบห้องมืดสนิท
"เจ็บแค่นี้ก็ดีแล้ว เห็นสภาพรถแล้วฉันยังกลัวแกจะไม่รอด" เวรุตพูดด้วยความโล่งอก
"ลี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" วินระวีรีบหันมองพี่ชายในความมืดสลัว
"ยังสลบอยู่เลย"
"เปิดไฟให้หน่อยได้ไหม ผมอยากไปเยี่ยมลี่"
เพียงเท่านั้นหัวใจของเวรุตก็หล่นร่วงไป เขาอึ้งไปพักใหญ่เมื่อรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับน้องชาย ครั้นลองใช้ฝ่ามือปัดผ่านหน้าไปมา จึงทำให้แน่ใจเพราะอีกฝ่ายไม่มีท่าทีรับรู้
"นอนพักก่อนดีกว่า เดี๋ยวให้หมอมาตรวจแล้วค่อยไป"
"งั้นพี่ไปเรียกหมอมาเลย ผมอยากไปดูลี่"
วินระวีนั่งกุมมือลิลลี่ไว้ตลอด แม้จะยังรับชะตากรรมตนเองแทบไม่ได้ อนาคตที่มืดมัวเมื่อต้องสูญเสียไร่ไปกลับดูมืดมิดขึ้นไปอีก เขาจะอยู่ได้อย่างไรในสภาพพิการอย่างนี้ แล้วหญิงสาวที่เขารักจนหมดใจนี่ล่ะจะทำใจได้แค่ไหน เวรุตมองน้องชายแล้วกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ รู้สึกผิดจนไม่อยากให้อภัยตนเอง เมื่อรู้ตัวว่ามีส่วนทำให้เรื่องทุกอย่างเป็นเช่นนี้
"ลี่รู้สึกตัวแล้วเว" วินระวีร้องเรียกเมื่อรู้สึกว่ามือที่เกาะกุมอยู่มีการเคลื่อนไหว
"จริงด้วย" เวรุตว่าแล้วรีบกดเรียกพยาบาลเข้ามาดูอาการหญิงสาว
"ลี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" วินระวีลูบคลำใบหน้าและศีรษะหญิงสาวเบามือ
ลิลลี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปรอบห้อง แล้วขยับหลบสัมผัสของอีกฝ่าย
"พวกคุณเป็นใคร" หญิงสาวถามด้วยสีหน้างุนงง มองชายหนุ่มทั้งสองราวคนแปลกหน้า
"ลี่จำเราสองคนไม่ได้เหรอ" เวรุตถามอย่างร้อนรน
"จำไม่ได้" ลิลลี่ตอบด้วยความรู้สึกว่างเปล่า ราวไม่มีความทรงจำใดๆ เหลืออยู่
เพียงเท่านั้น รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าวินระวีก็เหือดหายไปทันที เมื่อรู้ว่าเคราะห์กรรมที่ประสบอยู่นี้อาจยังไม่มากพอ...
หลังจากหมอและพยาบาลเข้ามาตรวจแล้ว ผลสรุปก็เป็นอย่างที่เขานึกกลัว ลิลลี่จำอะไรไม่ได้ซักอย่าง แต่นี่อาจจะดีแล้วสำหรับเธอ วินระวีคิดด้วยหัวใจที่หดหู่และสิ้นหวังที่สุดในชีวิต
"กลับไปรักษาตัวที่กรุงเทพดีกว่า เรายังมีหวังนะ" เวรุตบอกน้องชายขณะที่อยู่ด้วยกันลำพังอีกครั้ง วินระวีนั่งนิ่งอยู่นาน กว่าจะพูดอะไรออกมา
"พี่พาลี่กลับไปเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่"
"หมายความว่าไง"
"ลี่ไม่เคยลืมพี่ตลอดเวลาที่อยู่ที่ไร่ พี่ชนะแล้ว ผมจะคืนให้พี่ทั้งที่ดินแล้วก็ลี่ด้วย"
"แกกับลี่ไม่ได้รักกันหรอกเหรอ?"
"ไม่ ผมตั้งใจจะพาลี่มาคืนพี่ แต่เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน พี่คงไม่คิดจะทิ้งลี่เพราะเธอความจำเสื่อมหรอกใช่ไหม"
"ฉัน..."
"อย่าลืมว่าเรื่องทั้งหมดเราสองคนเป็นต้นเหตุ ลี่ไม่มีส่วนรู้เห็นด้วยเลย ตอนนี้มันจบแล้ว ผมไม่คิดจะแย่งที่ผืนนั้นกับพี่อีก"
"จะยังไงก็ชั่ง แกต้องกลับไปรักษาตัวที่กรุงเทพ ถ้าหายแล้วอยากจะกลับมาอยู่นี่ก็เชิญ อีกอย่างฉันไม่คิดจะขายที่แปลงนั้นแล้ว"
"ถึงจะเก็บไว้ ผมก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้"
"ก็อย่างที่แกว่า เราไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่ ทำไมจะเก็บที่แปลงนั้นไว้ไม่ได้"
"พี่น่าจะพูดแบบนี้ตั้งแต่แรก..."
"ฉัน..ขอโทษ..." เวรุตกอดน้องชาย
"ไม่ใช่ความผิดของพี่คนเดียวหรอก"
วินระวีจำต้องทำตามที่เวรุตเสนอ แม้จะรู้ว่าตนเองต้องเจ็บปวดทรมานเพียงใด เมื่อต้องอยู่ใกล้คนรักที่เป็นเสมือนคนแปลกหน้า ดังนั้นการที่เขามองไม่เห็นอาจเป็นโชคดีแล้วก็ได้
| Create Date : 07 ธันวาคม 2554 | | |
| Last Update : 8 ธันวาคม 2554 0:34:53 น. |
| Counter : 295 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
Love-Love ตอนที่ 25
"ว่าไงคะคุณวันเพ็ญ เราก็คบหากันมานาน คุณคงไม่ใจร้ายยกลูกสาวให้ทางโน้นหมดนะคะ" คุณแสงรวีพูดทีเล่นทีจริงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หากแต่การมาเยือนถึงเรือนชานในวันนี้ ทำให้อีกฝ่ายรู้แน่ว่าคำพูดนั้นจริงจัง
"เรื่องอย่างนี้ก็ต้องแล้วแต่เด็กๆ เขาล่ะค่ะ ดิฉันคงไปบังคับลูกไม่ได้" คุณวันเพ็ญออกตัวด้วยความรู้สึกลำบากใจ เพราะสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้ ทำให้พูดได้ไม่เต็มปากนัก
"แค่คุณวันเพ็ญยอมเปิดโอกาสให้หนูโรสได้คบกับตาเทวินทร์ก็พอค่ะ ลูกชายดิฉันไปงานแต่งแล้วกลับมาบ่นเสียดายหนูลี่ใหญ่เลยค่ะ"
"แต่ยัยโรส..."
"ยังอยู่เมืองนอกใช่ไหมคะ?"
"เออ.. ค่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันแค่มาทาบทามไว้ก่อน ว่าแต่หนูโรสจะกลับมาเมื่อไหร่คะเนี่ย"
"คงอีกพักใหญ่น่ะค่ะ แกคงกำลังเที่ยวเพลิน"
"แหมก็เรียนหนักมาหลายปีนี่คะ ก็ต้องให้แกได้พักสมองบ้าง"
"สวัสดีค่ะ คุณวันเพ็ญ อ้าวคุณแสงรวีอยู่นี่ด้วยเหรอค่ะ" เสียงเอ่ยทักทายดังมาจากทางประตูห้องรับแขก ทั้งสองจึงหันไปมองพร้อมๆ กัน พลางคิดว่าเป็นวันอะไรกันน่ะ ถึงได้มาเจอกันโดยมิได้นัดหมายเช่นนี้
"สวัสดีค่ะคุณรัศมี เชิญนั่งก่อนค่ะ" คุณวันเพ็ญว่า
"ดิฉันมาปรึกษาคุณวันเพ็ญค่ะ ว่าอยากจะให้หนูโรสได้คบหาดูใจกับเทวินทร์ลูกชายดิฉันน่ะค่ะ" คุณแสงรวีรีบออกตัว เพื่อให้ผู้มาใหม่ได้รับรู้ความตั้งใจไปเต็มๆ
คุณรัศมีรีบหันไปสบตากับคุณวันเพ็ญ เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าหญิงสาวทั้งสองอยู่ที่ไหน หากแต่ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนทำให้เธอไม่กล้าพูดอะไรไป ส่วนคุณวันเพ็ญนั้นไม่ขัดข้องเลยซักนิด ไม่ว่าจะเป็นลูกชายของฝ่ายใด ขอเพียงลิลลี่ยอมกลับบ้านและทำทุกอย่างให้ชัดเจน
"ไม่อยากเชื่อเลยนะคะ ทำไมเราถึงได้ใจตรงกันขนาดนี้ ดิฉันก็กำลังจะมาคุยเรื่องหนูโรสกับตาวินระวีพอดีเลยค่ะ" คุณรัศมีคิดแผนกีดกันขึ้นมาได้กะทันหัน
"แต่ดิฉันมาถึงก่อนนะคะ" คุณแสงรวีรีบออกตัว
"ดิฉันเคยคุยเรื่องนี้กับคุณวันเพ็ญไว้ตั้งแต่ก่อนงานแต่งของตาเวกับหนูลี่ซะอีกค่ะ" คุณรัศมีว่า
"เอาเถอะค่ะ รอให้ยัยโรสกลับมาก่อนดีไหมคะ เด็กๆ จะได้มีโอกาสศึกษากันเอง ดิฉันเชื่อเรื่องพรหมลิขิตนะคะ ถ้าคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกัน" คุณวันเพ็ญรีบไกล่เกลี่ยก่อนจะบานปลาย
"ดิฉันเห็นด้วยค่ะ" คุณรัศมียิ้มรับ หากแต่ยังไม่รู้ว่าพรหมลิขิตจะเล่นตลกกับลูกๆ เธอหรือไม่ จึงได้แต่ภาวนาให้เรื่องราววุ่นวายคลี่คลายไปในทางที่ดี
"อย่างนั้นก็ได้ค่ะ แต่ถ้าหนูโรสกลับมา คุณต้องรีบบอกดิฉันนะคะ" คุณแสงรวีจำต้องยอมรับ แม้จะคิดว่าตนเสียเปรียบเห็นๆ
"ค่ะ ไปทานของว่างกันดีกว่านะคะ" คุณวันเพ็ญรับคำ แล้วเอ่ยชวนทั้งสองไปที่โต๊ะอาหาร เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น
"แม่ให้เวลาแกหนึ่งเดือน จัดการเคลียร์เรื่องแม่ดารานั่นให้จบ" คุณแสงรวียื่นคำขาดกับลูกชาย ขณะทั้งสองนั่งสนทนากันอยู่ในห้องรับแขกภายในบ้าน
"ทำไมผมต้องทำอย่างนั้นด้วย" เทวินทร์ถามพลางทิ้งตัวลงนอนบนโซฟายาว
"แม่ทาบทามลูกสาวคุณวันเพ็ญไว้แล้ว อีกเดือนก็คงกลับมาจากอเมริกา"
"ใครครับ ลูกสาวคุณวันเพ็ญ"
"ก็พี่สาวของหนูลิลลี่ ที่เพิ่งแต่งงานกับเวรุตเพื่อนสมัยเรียนของแกน่ะ จำได้ไหม"
"อ้อ น้องสาวก็สวยดีนะครับ แต่พี่สาวอาจจะขี้เหร่ก็ได้" เทวินทร์ว่าขำๆ
"จะขี้เหร่ได้ยังไง หนูโรสกับหนูลี่เขาเป็นฝาแฝดกัน หน้าตาก็พิมพ์เดียวกันนั่นแหละ"
"หนูโรสเหรอ...อย่างนี้นี่เอง..." เทวินทร์รำพึงราวกับนึกอะไรขึ้นมาได้
"งั้นถ้าคนที่แต่งงานกับเว ไม่ใช่หนูลี่แต่เป็นหนูโรสล่ะครับ"
"พูดอะไรบ้าๆ มันจะเป็นไปได้ยังไง"
"ผมก็แค่ถามเล่นๆ" เทวินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์
"ตกลงเรื่องแม่พัดชา แกจะทำตามที่แม่ขอไหม"
"ถ้าผมตอบว่าไม่ล่ะ"
"ฉันจะตัดแม่ตัดลูก สมบัติซักชิ้นฉันก็จะไม่ยกให้"
"แล้วถ้า... ผู้หญิงที่คุณแม่หาให้มีสามีแล้วล่ะ"
"หึ ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันจะเลิกบังคับ แล้วตามใจแกทุกอย่าง" คุณแสงรวีถอนหายใจ เริ่มหงุดหงิดความไร้สาระของลูกชาย
"งั้นก็ตกลงครับ เกมนี้เล่นกันแฟร์ๆ ห้ามคืนคำนะครับ"
"แม่จะให้เลขาร่างสัญญามาให้แกเซ็นเลยดีไหม"
"คุณแม่นี่รอบคอบดีจัง เสร็จเมื่อไหร่ส่งมาได้เลยครับ" เทวินทร์นอนยิ้มด้วยอารมณ์ดี จนคุณแสงรวีรู้สึกขัดตา ต้องเป็นฝ่ายลุกออกจากห้องรับแขกไป
"สวัสดีครับ คุณ 'โรส'" เทวินทร์เอ่ยเน้นชื่อชัดเจน ขณะยืนต่อหน้าหญิงสาวภายในห้องทำงานของเธอ
"สวัสดีค่ะ" โรสมองคนตรงหน้าด้วยท่าทีประหลาดใจ
"..เฮ้อ.. ค่อยยังชั่ว ผมนึกว่าจำชื่อคุณผิดซะแล้ว" เทวินทร์ขยับลงนั่งด้วยท่าทางสบาย
"เวมีงานข้างนอกค่ะ อาจจะกลับมาเย็นๆ"
"ก็ดีครับ เพราะผมมีธุระกับคุณ"
"ธุระกับฉัน? เรื่องอะไรคะ"
"ให้เกียรติทานมื้อเที่ยงกับผมนะครับ ผมไม่ชอบบรรยากาศเครียดๆ"
"ถ้าคุณไม่บอกว่าเป็นเรื่องอะไร ฉันเห็นจะต้องปฏิเสธค่ะ"
"เรื่องระหว่างเรา..."
"คุณล้อเล่นใช่ไหม ฉันไม่คิดว่าเรามีอะไรเกี่ยวข้องกันซักนิด" โรสยิ้มขำราวกับกำลังฟังเรื่องไร้สาระ
"ถ้าเปลี่ยนเป็นเรื่องของคุณ เวรุต กับลิลลี่ล่ะ จะน่าสนใจขึ้นไหม?" เทวินทร์ยิ้มมองด้วยสายตาจริงจัง
"ฉันไม่รู้ว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร แต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ"
"ถ้าไม่เกี่ยว ผมก็คงไม่มาที่นี่ เอาเป็นว่าผมไม่ได้ประสงค์ร้ายกับคุณ แค่ออกไปทานข้าวกันซักมื้อ คงไม่ทำให้คุณเสียเวลามากหรอกจริงไหม" ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีเปิดเผย และแววตาจริงใจ
"ก็ได้ค่ะ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าคุณจะพูดอะไร" โรสลุกยืนคว้ากระเป๋าถือ แล้วเดินนำไปที่ประตู
"ต้องอย่างนี้สิ" เทวินทร์ยิ้มกว้างแล้วลุกตามไป
"จะเริ่มพูดเรื่องของคุณได้หรือยังคะ" โรสถามหลังจากอาหารเสริฟขึ้นโต๊ะเรียบร้อยแล้ว
"ทานไป ฟังไปก็แล้วกันนะ" เทวินทร์ตักอาหารให้หญิงสาวตามมารยาท แล้วเข้าเรื่องทันที
"แม่ผมกับแม่คุณตกลงกันว่าจะให้เราทั้งคู่คบหาดูใจกัน หลังจากที่คุณกลับมาจากอเมริกาแล้ว"
"ว่าไงนะ!" โรสเกือบสำลักอาหารที่ทานเข้าไป
"ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอกน่า แม่ผมยังไม่รู้หรอกว่าคุณอยู่นี่แล้ว" เทวินทร์ยื่นทิชชูให้แล้วยิ้มขัน
"คุณก็ปฏิเสธไปสิ ไม่เห็นจะมีอะไรยุ่งยาก" โรสออกความเห็น
"ถ้าผมทำอย่างนั้น ผมต้องถูกตัดออกจากกองมรดก"
"งั้นฉันจะเป็นฝ่ายปฏิเสธเอง"
"แม่ผมก็ต้องหาผู้หญิงอื่นมาอีก นอกเสียจากว่า ผมจะพิสูจน์ให้ท่านเห็นว่าคุณกับเวเป็นสามีภรรยากันจริงๆ"
"นี่จะบ้าเหรอ คุณไม่มีสิทธิ์เอาเรื่องของฉันไปป่าวประกาศแบบนั้นนะ"
"ผมถึงต้องมาพบคุณในวันนี้ไงล่ะ คุณตั้งใจจะปิดเรื่องนี้ไปอีกนานแค่ไหน"
"เวบอกว่าจะเคลียร์เรื่องนี้ให้เร็วที่สุด"
"ก็ดี ผมมีเวลาจนกว่าคุณจะกลับมาจากอเมริกา ว่าแต่บอกได้ไหมว่าทำไมคุณถึงมาอยู่กับเว แล้วน้องสาวคุณไปไหน"
"ฉันขอไม่เล่านะคะ แต่รับปากว่าจะเคลียร์ปัญหาทั้งหมดเอง และหวังว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ก่อนเวลาอันควร"
"ผมรับปาก เพราะถ้าคุณแก้ปัญหานี้ไม่ได้ คุณก็คงต้องอยู่เมืองนอกไปเรื่อยๆ จริงไหม" เทวินทร์ว่าล้ออย่างรู้ทัน
"ก็ทำนองนั้นค่ะ" โรสยิ้มรับ
"ตอนนี้เรื่องคุณกับพัดชาก็เป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์เลยนี่ คิดจะแต่งกันเมื่อไหร่คะ"
"คงต้องรอปัญหาระหว่างคุณกับผมเรียบร้อยเสียก่อน"
"หวังว่าคุณคงไม่ต้องรอนานจนเกินไป"
"........."
"........."
ทั้งสองพูดคุยกันด้วยบรรยากาศสบายขึ้น และเริ่มชื่นชอบอัธยาศัยของอีกฝ่าย เมื่อมื้ออาหารสิ้นสุดลง เทวินทร์จึงพาหญิงสาวกลับส่งยังที่ที่เขารับเธอมา
โรสตัดสินใจไปหาคุณวันเพ็ญที่บ้านหลังจากกลับมาถึงออฟฟิสได้ไม่นาน เพราะอยากไขข้อข้องใจเรื่องที่เธอคุยกับเทวินทร์
"ลมอะไรหอบลูกแม่มาได้ล่ะวันนี้" คุณวันเพ็ญเอ่ยทัก ประหลาดใจที่จู่ๆ โรสก็โผล่มา
"สบายดีไหมคะแม่" โรสวางของฝากลงบนโต๊ะ แล้วเข้าสวมกอดคุณวันเพ็ญ
"สบายกายจ่ะ แต่ไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่" ทั้งสองสบตากันต่างก็รู้ถึงสาเหตุ
"เห็นยัยลี่บอกว่าจะกลับมาแล้วนี่คะ"
"แม่ก็หวังว่าน้องเราจะเลิกดื้อเสียที"
"เออ แม่คะ ได้ข่าวว่าแม่ไปรับปากจะให้โรสคบหากับเทวินทร์เหรอคะ"
"โรสรู้จักลูกชายคุณแสงรวีด้วยเหรอลูก"
"เขาเป็นเพื่อนเวค่ะ"
"คุณแสงรวีมาทาบทามไว้ แม่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง อีกอย่างแม่ก็ไม่อยากปิดโอกาสที่ลูกจะได้พบคนดีๆ เทวินทร์อาจจะดูเจ้าชู้ไปซักหน่อย แต่โดยรวมแล้วนิสัยใจคอเขาก็ดีนะลูก"
"โรสว่าเขาเหมาะจะเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นอย่างอื่นค่ะ"
"โรสชอบใครบ้างหรือยังล่ะลูก"
คำถามนี้ ทำเอาหญิงสาวอึ้งไม่ชั่วครู่ไม่รู้จะตอบอย่างไร
"แล้วแบบเวล่ะ ลูกคิดว่าเป็นยังไง" คุณวันเพ็ญถามนำ
"หมายความว่าไงคะแม่?" หญิงสาวใจเต้นรัว คิดว่ามารดาอาจระแคะระคายเรื่องที่เธอกับเวรุต...
"ก็วันนั้นคุณรัศมีเขามาที่บ้านเราเหมือนกัน บอกว่าจะมาพูดเรื่องของลูกกับน้องชายเว พี่น้องหน้าตาเหมือนกัน นิสัยใจคอคงไม่ต่างกันมาก" คุณวันเพ็ญอธิบาย
"แล้วแม่ตอบไปว่าไงคะ"
"แม่ก็แบ่งรับทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ เรื่องอย่างนี้ก็ต้องให้หนูตัดสินใจเอง รอแค่ยัยลี่กับมาเคลียร์ปัญหายุ่งๆ ซะ โรสก็จะได้เป็นอิสระเสียทีนะลูก"
"ค่ะ..." โรสรับคำ แล้วหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าถือขึ้นรับ เพราะมีเสียงเรียกเข้ามาพอดี
คุณวันเพ็ญลุกไปจัดการให้เด็กนำขนมที่ลูกสาวซื้อมาไปจัดใส่จาน แล้วจึงกลับมาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง
"ใครโทรมาล่ะลูก"
"เวค่ะ บอกว่าจะมารับเย็นนี้ เขาจะมาเยี่ยมพ่อกับแม่ด้วยค่ะ เพราะไม่ได้มานานแล้ว"
"เป็นคนดีจริงๆ เลยพ่อคุณ ไม่รู้ยัยลี่คิดอะไรอยู่นะ ทิ้งคนดีๆ แบบนี้ไปได้ยังไง" คุณวันเพ็ญเปรยขึ้น
"เดี๋ยวลี่กลับมาก็รู้เองแหละค่ะแม่ ทานขนมกันดีกว่า"
โรสคิดว่าจะไม่พูดเรื่องของเธอกับเวรุตจนกว่าปัญหาระหว่างเขาและลิลลี่จะชัดเจนลงไป มิฉะนั้นคนที่ต้องเจ็บปวดและเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากที่สุดคงเป็นพ่อแม่ของเธอ
"เห็นเลขาผมบอกว่าโรสออกไปทานข้าวกับเทวินทร์" เวรุตเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองอยู่กันเพียงลำพังในรถ ระหว่างทางมุ่งหน้ากลับบ้าน
"ค่ะ พอดีเขามาแล้วไม่พบคุณ"
"โรสแอบนินทาผมกับหมอนั่นหรือเปล่า"
"เยอะเลยล่ะ เขาเป็นคนคุยสนุกเหมือนกันนะคะ"
"งั้นคราวหน้า ผมไม่อนุญาติให้ไปกันสองต่อสอง โดยไม่มีผมไปด้วย"
"เสียใจค่ะ ตอนนี้โรสยังโสดอยู่นะคะ ผู้ใหญ่ตกลงกันเรียบร้อยแล้วค่ะว่าถ้าโรสกลับจากเมืองนอกเมื่อไหร่ จะให้เดทกับหนุ่มสองคน"
"ถ้าโรสกลับมาจากเมืองนอก แล้วควงสามีกลับมาด้วย เจ้าสองหนุ่มนั่นคงร้องไห้โฮเลยทีเดียว"
"ว่าแต่หนุ่มโชคร้ายสองคนนั้นเป็นใคร"
"คนหนึ่งรู้สึกจะชื่อเทวินทร์ ส่วนอีกคนก็วินระวี"
"เฮ้อ..ค่อยยังชั่ว"
"ทำไมคะ"
"เจ้าสองคนนั้น ไม่มีวันแย่งโรสไปจากผมได้น่ะสิ"
"มั่นใจเหลือเกินนะคะ"
"ไม่เชื่อก็คอยดู เรื่องเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด กับศึกสายเลือดน่ะตัดทิ้งไปได้เลย"
"ไหนว่าไม่ชอบดูละครไงคะ"
"ตอนเด็กๆ พี่เลี้ยงบังคับน่ะ"
"สองคนนั้นเป็นไงคะ คุณน่าจะรู้ดีที่สุด"
"รวมๆ แล้วเทวินทร์น่าจะได้ไปซักแปดสิบคะแนน ส่วนวินระวีให้แปดสิบห้าเพราะหน้าตาหล่อกว่า"
"หึๆ แล้วคุณให้คะแนนตัวเองเท่าไหร่"
"อืม..โรสคิดว่าผมน่าจะได้ซักเท่าไหร่"
"ยังตอบไม่ได้ค่ะ แต่เตรียมข้อสอบไว้แล้ว"
"ถ้าสอบผ่านแล้ว บอกคะแนนผมด้วยละกัน แต่บอกไว้ก่อนว่าสมัยเรียนผมไม่เคยได้ต่ำกว่าเก้าสิบห้า"
"จริงอ่ะ โรสจะคอยดู"
"......."
"......."
| Create Date : 30 พฤศจิกายน 2554 | | |
| Last Update : 5 ธันวาคม 2554 21:29:36 น. |
| Counter : 731 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
lOve-lOve ตอนที่ 24
และแล้วเวรุตก็ได้รู้ความลับของโรส เมื่อแอบตามไปถึงสถาบันสอนทำอาหารแนวหน้าของประเทศ ชายหนุ่มแอบยิ้มขำ เมื่อนึกถึงอาหารรสชาติแย่ๆ ที่ต้องฝืนทานอยู่ทุกเย็นในช่วงสามสี่วันที่ผ่านมา รวมทั้งมื้อที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วย
"เป็นไงคะ" โรสกลั้นใจรอคำตอบกับอาหารที่ชายหนุ่มเพิ่งตักเข้าปาก
"ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่ทนกินอาหารพวกนี้ โดยเฉพาะที่มาของมัน ถือว่าเป็นการลงทุนที่ล้มเหลวป่นปี้ในเชิงธุรกิจ เมื่อเทียบกับเวลาและต้นทุนที่ใช้ไป"
"คุณจะเลิกทานก็ได้นะคะ โรสไม่ได้บังคับ"
"ฟังให้จบก่อนสิที่รัก แล้วค่อยโกรธ" เวรุตยิ้มสบตาแล้วเอื้อมมากุมมือหญิงสาว
"โรสจะให้เวลาคุณอีกสองนาที" หญิงสาวนั่งขบริมฝีปากเก็บอารมณ์
"ผมจะบอกว่า ต้นทุนที่ใช้ไปน่ะมันคิดเป็นตัวเลขได้ แต่ความรักที่โรสแอบใส่ลงไปในอาหารน่ะ ผมไม่รู้จะประเมินยังไง กินแล้วรู้สึกอิ่มใจมากกว่าอิ่มท้องเสียอีก"
"งั้นทานให้หมดนะคะ หัวใจคุณจะได้พองเป็นบอลลูน" โรสยิ้มแก้มปริ อย่างน้อยเขาก็ยังเห็นความตั้งใจของเธอ แม้จะยอมรับตรงๆ ว่ามันไม่อร่อย
"ผมเป็นพวกเสียดายของดี ไม่กล้ากินหมดซะด้วยสิ" ชายหนุ่มว่าล้อ
"เชอะ! พูดไปพูดมาสรุปก็คือไม่อร่อยใช่ไหมคะ" หญิงสาวแกล้งงอน
"โรสไม่ต้องมีดีทุกอย่าง ผมก็รักจะแย่อยู่แล้ว"
"ทีเมื่อก่อนไม่เห็นพูดอย่างนี้นี่คะ คุณเองนั่นแหละบอกให้โรสไปเรียนทำอาหาร"
"ผมเคยพูดอย่างนั้นด้วยเหรอ"
"ใช่ คุณบอกว่าถ้าพยายามแล้ว ก็ต้องทำได้"
"ผมคงต้องเปลี่ยนความคิดแล้วล่ะ" เวรุตว่าแล้วหัวเราะ
"คุณพูดเองนะคะ ต่อไปห้ามติโรสเรื่องทำอาหารอีก ไม่งั้นจะทำให้ทานไม่ลงเลยคอยดู"
"เฮ้อ..ขนาดทำสุดฝีมือแล้วก็ยัง..." ชายหนุ่มแกล้งถอนหายใจ จึงโดนหยิกแขนเข้าให้
"พรุ่งนี้วันเสาร์ ไปหัวหินกันไหมคะเว จะได้ไปดูบ้านที่คุณจะให้รีโนเวทด้วย"
"พร้อมจะเริ่มงานแล้วเหรอครับคุณผู้หญิง"
"ก็ว่างแล้วนี่คะ"
"ดีเหมือนกัน จะได้ถือโอกาสไปพักผ่อนด้วย"
"ชวนพ่อแม่เราไปด้วยดีไหมคะ"
"ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็อย่าดีกว่า มีใครเขาพาพ่อแม่ไปฮันนีมูนด้วยกันล่ะ"
"มีลูกชายดีอย่างนี้นี่เอง โรสขอมีลูกสาวดีกว่า"
"เพิ่งสองวัน ท้องแล้วเหรอเนี่ย"
"บ้า!"
เวรุตนั่งมองโทรศัพท์บนโต๊ะภายในห้องทำงานชั้นล่าง นึกชั่งใจอยู่นานกว่าจะคว้าหยิบมันขึ้นมาแล้วกดหาน้องชาย เมื่อเรื่องทุกอย่างกลับกลายเป็นเช่นนี้แล้ว คงต้องจัดการเคลียร์ปัญหาหัวใจกันให้เสร็จสิ้นก่อนจะบอกกล่าวเล่าเรื่องให้ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายได้รับทราบ ตัวเขาเองค่อนข้างแน่ใจว่าวินระวีจะต้องยินดีในสิ่งที่เขาจะพูด เพราะไม่เพียงเขาจะเปิดโอกาสเรื่องลิลลี่ แต่จะยกที่ดินแปลงนั้นให้เป็นของขวัญด้วย หากทั้งสองลงเอยกันได้
เสียงโทรศัพท์ดังสวนขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะต่อสายหาอีกฝ่าย ราวกับรู้ใจกัน หากเป็นเช่นนั้นนี่คงเป็นครั้งแรก เวรุตยิ้มขันก่อนกดรับ
"ว่าไงวิน เกิดคิดถึงพี่ชายแกขึ้นมาล่ะสิ" เวรุตว่าแซว
"โทรศัพท์ผมไม่ทันดัง พี่ก็รับสายแล้ว คงคิดถึงผมมากล่ะสิท่า" วินระวีแซวกลับทันที
"เข้าเรื่องเลยดีกว่า ถ้าฉันต่อปากกับแก อีกเดี๋ยวก็ถึงเช้ากันพอดี"
"ผมมีเรื่องจะตกลงกับพี่ เดือนหน้าผมจะพาลี่กลับกรุงเทพ"
"ลี่สบายดีใช่ไหม"
"อืม แต่ตอนนี้เริ่มคิดถึงคนทางโน้นมากแล้ว ผมก็เลยจะพากลับไป"
"แกคงไม่ได้หมายความว่า แกยอมแพ้..."
"ผมยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เอาเป็นว่าเดือนหน้าผมจะไปพบพี่ ทุกอย่างจะได้จบเสียที"
"ดีเหมือนกัน" เวรุตคิดว่าหากทุกฝ่ายได้มาอยู่รวมกัน เขาจะได้ถือโอกาสนี้บอกความจริงกับโรสด้วย จึงตัดสินใจยังไม่พูดอะไรไปในตอนนี้
"ใครโทรมาคะเว" โรสอาบน้ำเสร็จจึงตามลงมาที่ห้องทำงานและเห็นชายหนุ่มเพิ่งวางสายไป
"วินน่ะ" เวรุตวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วยื่นมือให้หญิงสาว
"โรสยังไม่เคยเห็นน้องชายคุณเลย ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ" โรสส่งมือให้แล้วขยับขึ้นไปนั่งบนตักชายหนุ่ม
"อยากเห็นก็ไม่ยากอะไรนี่" เวรุตว่าแล้วยิ้มกว้าง
"ยังไงคะ" หญิงสาวมองเลิกคิ้วถาม
"ก็มองหน้าผมสิที่รัก ผมกับวินก็พิมพ์เดียวกันเหมือนโรสกับลี่นั่นแหละ"
"คุณบอกเองนี่คะว่าถึงจะหน้าเหมือนกัน แต่ก็เป็นคนละคนกัน" โรสดึงจมูกชายหนุ่มส่ายไปมา
"อยู่ที่เพชรบูรณ์"
"น่าเที่ยวเหมือนกันนะ คุณไม่หาโอกาสไปเยี่ยมน้องชายบ้างล่ะคะ"
"ไม่ต้องหรอก เดือนหน้าวินจะมาที่นี่แล้ว"
"อืม.. โรสจะทำอาหารอะไรเลี้ยงต้อนรับดีน้า.."
"อย่าเลยนะ หมอนั่นได้กินแต่อาหารขั้นเทพทุกวัน ขืนมาเจอฝีมือโรสคงรับไม่ได้" เวรุตว่าล้อ
"อย่าดูถูกนะคะ โรสเห็นคุณทานไปตั้งเยอะ" หญิงสาวมองค้อน
"นั่นสิ อาหารก็กินไปแล้ว เหลือแต่คนทำนี่แหละ" ชายหนุ่มว่าแล้วก็อุ้มคนบนตักลุกขึ้นยืน ออกเดินไปที่ประตู
"ไม่ทำงานแล้วเหรอคะ"
"ขึ้นไปเก็บเสื้อผ้ากันดีกว่า พรุ่งนี้จะไปหัวหินแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เก็บตอนเช้าก็ทันค่ะ"
"โรสพูดเองนะ"
"......"
"......"
เทวินทร์และพัดชาหลบมาพักผ่อนด้วยกันที่ชายทะเลหัวหิน ทั้งสองนอนชมจันทร์และแสงดาวบนเปลที่ผูกติดกับต้นไม้ริมชายหาดส่วนตัวของรีสอร์ทชื่อดัง
"พรุ่งนี้พีชมีถ่ายละครตอนเช้านะคะ" หญิงสาวบอกกล่าวทั้งที่ไม่อยากทิ้งช่วงเวลาดีๆ เช่นนี้ไปเร็วนัก
"ยังหัวค่ำอยู่เลย พรุ่งนี้ออกแต่เช้ามืดก็คงทัน" เทวินทร์ว่าพลางกระชับอ้อมแขนเข้า
"พีชห่วงว่าคุณจะขับรถไม่ไหวต่างหาก" พัดชาลูบไล้ปลายนิ้วไปบนอกแข็งแรง
"พีชเบื่องานที่ทำอยู่นี่หรือยัง"
"ทำไงได้ล่ะคะ พีชต้องหาเลี้ยงตัวเองนะคะ ไม่ได้มีพ่อแม่รวยอย่างคุณ"
"ถ้าผมไม่ได้ร่ำรวยอะไร พีชจะยังรักผมไหม" เทวินทร์ก้มมองคนในอ้อมแขนเพื่อรอคำตอบ
"ถึงจะรู้ว่าคุณรวย แต่พีชก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากคุณนี่คะ ชีวิตพีชตอนนี้พรั่งพร้อมหมดแล้ว ขาดก็แต่..."
"อะไร?"
"ความจริงใจ"
"ผมไม่รู้ว่าพีชจะคิดยังไง" เทวินทร์ว่าพลางล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบแหวนเพชรเม็ดโตเปล่งประกายงามจับตาออกมา
"ผมอาจจะเจ้าชู้ แต่ผมไม่เคยให้อะไรใครพร่ำเพรื่อ" เขาบรรจงสวมแหวนวงนั้นลงบนนิ้วเรียวยาว
"แต่งงานกับผมนะพีช" เขากุมมือบางขึ้นจูบกลางฝ่ามือ
"แล้วคุณแม่คุณ...จะว่ายังไงคะ?"
"ผมคิดว่าจัดการได้ ไม่ต้องห่วงนะ"
"คุณจะกล้าขัดใจท่านเหรอคะ"
"อย่างมากก็แค่ถูกตัดออกจากกองมรดก ถึงตอนนั้นพีชจะรับเลี้ยงผมไหมล่ะ?"
"ถ้าคุณเลิกดื่ม เลิกเที่ยว เลิกเจ้าชู้ อยู่กับเย้าเฝ้ากับเรือนก็พอไหวค่ะ
"พีชไหว ผมคงไม่ไหวด้วยล่ะ ให้อยู่อย่างนั้น ผมไปบวชดีกว่า"
"นี่ ยังไม่ทันไรเลย"
"ไหนพีชบอกว่าต้องการความจริงใจ นี่ผมจริงใจที่สุดแล้วนะ" เทวินทร์ว่าพลางหัวเราะ แต่อีกฝ่ายกลับหน้าบึ้ง
"ไม่เอาน่า ก็แค่เรื่องสมมุติ มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก พีชก็รู้ว่าผมเป็นลูกคนเดียว ยังไงคุณแม่คงไม่ยอมตัดหางปล่อยวัดง่ายๆ หรอกน่า"
เทวินทร์ตั้งท่าจะขยับขึ้น หากแต่กลับทำให้เปลเสียศูนย์ พัดชาร้องกรี๊ดตกใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพลิกตัวลงบนพื้น ตามมาด้วยร่างบางร่วงลงบนอก
"เล่นอะไรของคุณน่ะ" พัดชาทุบเข้าให้ที่อกกว้างทั้งโกรธทั้งตกใจ
"มันเป็นอุบัติเหตุแบบเจตนาต่างหาก" เทวินทร์พลิกตัวขยับขึ้น ไม่ให้หญิงสาวมีโอกาสทำร้ายเขาได้อีก
"ปล่อยนะ ตัวเลอะทรายหมดแล้ว"
"ทรายนี่นุ่มเย็นดีนะ" ชายหนุ่มว่าพลางกดข้อมือหญิงสาวไว้ข้างศีรษะให้สัมผัสกับเม็ดทรายขาวละเอียด
"แต่งงานกับผมนะ" เทวินทร์เลื่อนใบหน้าลงซุกไซ้ที่ข้างแก้มแล้วกระซิบถามย้ำ
"ค่ะ"
ชายหนุ่มยันร่างขึ้นยิ้มสบตา แล้วโน้มลงจูบที่ริมฝีปากอีกครั้ง ท่ามกลางแสงจันทร์ ดวงดาว และคลื่นทะเล ที่ต่างร่วมกันเป็นพยานในข้อตกลงของทั้งสองฝ่าย
"เทวินทร์" เสียงเอ่ยทักดังขึ้นที่ห้องรับแขกขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินผิวปากกลับเข้าบ้านอย่างมีความสุข หลังจากที่แวะไปส่งพัดชาที่กองละคร
"คุณแม่ ไม่ได้พบกันซะนานเลยนะครับ" เทวินทร์ว่าล้อแล้วตรงเข้าหอมแก้มคุณแสงรวี
"ใช่สิ ฉันโทรไปแกก็ไม่รับสาย แกอาจจะคิดว่าแม่ของแกไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ได้" หญิงหม้ายสูงวัยหากแต่ยังสวยสะพรั่งมองค้อนลูกชายจนหน้าคว่ำ
"ผมติดธุระยุ่งอยู่นี่ครับ ใครจะกล้าคิดอย่างนั้นล่ะครับ" ชายหนุ่มว่าอ้อน
"แล้วนี่หายไปไหนมาตั้งสองสามวัน ความจริงฉันก็ไม่น่าจะถามหรอกนะ"
"ผมก็ไปพักผ่อนบ้างสิครับ"
"ไปกับใคร?"
"พีช"
"นี่แกยังไม่เลิกคบกับแม่นั่นอีกเหรอ"
"โธ่ คุณแม่ครับ พีชเสียหายตรงไหน ทำไมต้องอยากให้เราเลิกคบกันด้วย"
"แม่ไม่ว่านะ ถ้าแกจะคว้าแม่ดารา นักร้อง คนไหนมาควงเล่นๆ แต่ถ้าคิดจะจริงจัง แกไม่คิดเหรอว่าควรจะหาคนที่คู่ควรกว่านั้น"
"แล้วนางฟ้าที่ไหนล่ะครับ ที่แม่คิดว่าจะคู่ควรกับเทวดาอย่างผม" เทวินทร์ว่าขำๆ
"ฉันปล่อยแกสำราญมานานแล้ว ถึงคราวที่ฉันต้องเอาจริงเสียที ฉันหาให้แกได้แน่ รับรองว่าเหมาะสมกว่าที่แกหาเองเป็นร้อยเป็นพันเท่า"
"ขนาดนั้นเชียว ตามสบายนะครับ คุณแม่หามา ผมก็มีหน้าที่ทดสอบว่าเข้ากันได้ไหม"
"นี่แกอย่าแม้แต่จะคิดนะ ถ้าเสียมาถึงฉันล่ะก็ แม่จะตัดออกจากกองมรดกถวายวัดให้หมดเลยคอยดู"
"แหม ผมหมายถึงนิสัยใจคอน่ะ คุณแม่ก็ชอบมองลูกในแง่ร้าย" เทวินทร์ว่าพลางหัวเราะร่วน
"อ้อ ฉันได้ยินว่าแกเข้าไปเอาแหวนที่ร้าน วงนั้นราคามันไม่ใช่น้อยๆ นะ ถ้าขืนแกทำอย่างนี้กับผู้หญิงของแกทุกคน แม่ต้องหมดตัวเพราะแกแน่ๆ"
"วงนั้นผมซื้อมานะครับ ไม่ได้ไปหยิบมาเฉยๆ"
"แล้วเงินที่แกควักจ่ายน่ะมันมาจากไหน"
"เงินผมก็ต้องเป็นของผมสิ ส่วนเงินคุณแม่น่ะยังไงก็ต้องเป็นของผมอยู่ดี ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะครับ" เทวินทร์ว่าแล้วรีบวิ่งหนีไปทันที
"ไอ้ลูกคนนี้นี่" คุณแสงรวีรู้สึกขัดใจ และคิดว่าคราวนี้เธอคงต้องใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดกับเทวินทร์เสียที
โรสและเวรุตเข้าไปดูบ้านริมทะเลทั้งห้าหลังเพื่อเก็บรายละเอียดในการออกแบบปรับปรุงให้สวยงามสำหรับลูกค้าใหม่ที่จะเข้ามาจับจองเป็นเจ้าของ และกว่าจะเสร็จงานก็จวนจะพลบค่ำพอดี
"ถึงนี่จะไม่ใช่โปรเจ็คใหญ่ แต่คงเป็นโอกาสที่โรสจะได้อวดฝีมือ ถ้าทำได้ดีผมจะมีรางวัลให้" เวรุตว่าขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ในร้านอาหารท่ามกลางลมทะเลและท้องฟ้าสีน้ำเงินสดใส เริ่มมีดวงดาวปรากฏให้เห็นประปลาย
"บอกของรางวัลล่อใจก่อนได้ไหมคะ" โรสยิ้มกว้างด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ผมยังคิดไม่ออก โรสมีอะไรอยู่ในใจบ้างหรือยัง"
"โรสคิดออกตั้งแต่มาถึงที่นี่แล้วค่ะ"
"จริงอ่ะ?"
"ก็ที่ไปดูมาวันนี้ไงคะ โรสอยากเก็บไว้เองซักหลังค่ะ"
"ผมกลัวว่า..."
"คุณไม่เห็นด้วยใช่ไหมคะ" โรสเริ่มทำหน้างอ
"ผมกลัวว่าเราต้องเก็บไว้เองทั้งห้าหลังต่างหาก" เวรุตว่าล้อแล้วหัวเราะ
"อย่ามาดูถูกกันนะคะ เป็นอันตกลงใช่ไหม"
"ก็ดีเหมือนกัน ว่างๆ จะได้พาพ่อแม่มาพักผ่อนด้วย เผื่อโรสจะอยากมีลูกชายกับเขาบ้าง"
"บ้า" โรสยิ้มเขิน แล้วคว้าเมนูขึ้นมาดู
"ทานอะไรดีคะเว?"
"อะไรก็ได้ แต่ผมไม่ทานอาหารทะเล"
"ทำไมล่ะคะ"
"โรสคงไม่อยากเห็นผมปากเจ่อหรอกใช่ไหม"
"อยากสิคะ ภาพหายากนะนั่น" โรสยิ้มขำ
"ล้อเล่นค่ะ เพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าคุณแพ้อาหารทะเล งั้นทานอย่างอื่นกันดีกว่า"
"ถ้าโรสชอบก็สั่งได้นะ ผมกินอย่างอื่นได้"
"ได้ค่ะ"
เวรุตส่งสัญญาณให้พนักงานเข้ามารับออเดอร์ และเปิดโอกาสให้หญิงสาวสั่งอาหารก่อน
"ขอปลาช่อนอบเกลือ สะเดาหวาน ซี่โครงหมูทอด ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ ผัดคะน้าน้ำมันหอยค่ะ"
"จะสั่งอะไรเพิ่มไหมคะเว" โรสหันมายิ้มถาม
"ไข่เจียวหมูสับ ข้าวสองจาน แล้วก็เบียร์สดเยือกนึงครับ"
"คุณสั่งอาหารหายากจังเลยค่ะ"
"ผมนึกว่าโรสชอบทานอาหารทะเลซะอีก"
"ชอบค่ะ แต่ไม่ชอบทานคนเดียว"
หลังมื้ออาหาร ทั้งสองเดินเกาะเกี่ยวกุมมือกันเรียบชายหาดกลับมาถึงที่พัก
"นั่งรับลมกันก่อนนะ" เวรุตเดินตรงไปที่เปลผูกติดกับต้นไม้ แล้วยื่นมือให้หญิงสาวลงนั่งอิงแอบ
โรสขยับมือขึ้นแนบกลางอกกว้าง รู้สึกเป็นสุขดื่มด่ำไปกับบรรยากาศรอบตัว ทั้งที่ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่เธอก็ไว้ใจเวรุตว่าเขาจะจัดการทุกอย่างได้ตามสัญญา
"ทำไมโรสไม่สวมแหวนที่ผมให้" เวรุตกุมนิ้วเรียวยาวขึ้นมอง
"นั่นแหวนของลี่ต่างหาก โรสกลัวทำหาย ก็เลยถอดเก็บไว้ค่ะ"
"งั้นเลือกเอาใหม่ซักวงนะ โรสชอบเพชรเม็ดไหนที่สุด" เวรุตชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้ามืดสนิทเต็มไปด้วยดวงดาวส่องประกายสุกสว่าง
"เม็ดนั้นค่ะ" โรสชี้ไปที่ดาวดวงที่เปล่งแสงระยิบระยับตรงขอบฟ้า
"เข้าใจเลือกนะ เม็ดนั้นน่ะแพงที่สุดบนท้องฟ้าเลยรู้ไหม" เวรุตทำท่าสวมแหวนแล้วขยับนิ้วหญิงสาวไปเรื่อยๆ จนแหวนดวงดาวนั้นเลื่อนไปอยู่ตรงโคนนิ้วนางพอดี
"สวยจังเลยค่ะ" โรสมองตามแล้วยิ้มกว้าง
"แหวนวงนี้จะเป็นของโรสตลอดไป" เวรุตขยับนิ้วเรียวเข้าจูบแผ่วเบา
"ขอบคุณค่ะเว" โรสยิ้มสบตา และได้รับจุมพิตอ่อนโยนจากชายหนุ่มแทนคำตอบ...
| Create Date : 13 พฤศจิกายน 2554 | | |
| Last Update : 28 พฤศจิกายน 2554 15:09:59 น. |
| Counter : 485 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
Twilight Stars6 (นิยาย)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
missmynovel@gmail.com
