|
|
Twilight Stars6 ตอนที่ 2
เต้ยออกมายืนรับลมที่ระเบียงห้องพร้อมชื่นชมบรรยากาศยามค่ำคืน ดวงไฟสีอำพันจากอาคารบ้านเรือนระยิบระยับประดับอยู่ในความมืดมิดทางเบื้องล่าง ตัดกับประกายสุกสว่างของหมู่ดาวบนท้องฟ้าสวยงามจับตา เป็นภาพที่ไม่เคยคุ้น เพราะใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพมาโดยตลอด
หญิงสาวบังเอิญค้นพบมหาวิทยาลัยแห่งนี้ทางอินเตอร์เน็ต (โดยหารู้ไม่ว่า เหตุบังเอิญไม่มีจริง) และประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นภาพสถานที่งดงามท่ามกลางธรรมชาติขุนเขา จนแอบเพ้อเจ้อไปว่า ตนคงเคยอยู่ที่นี่เมื่อชาติปางก่อน และนั่นทำให้ตัดสินใจได้ในทันที
การติดต่อเรื่องเรียนและที่พักเป็นไปอย่างสะดวกราบรื่น อีกทั้งพ่อและแม่ก็เห็นด้วยกับการตัดสินใจในครั้งนี้ ซึ่งนับเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิตเพราะตนไม่เคยอยู่ห่างครอบครัวมาก่อน ส่วนหนึ่งคงเป็นเรื่องของโชคชะตา หลังจากที่ต้องพบกับปัญหาหนักมามาก และคิดว่าสถานที่แห่งนี่คงเป็นที่พักพิงได้ดีที่สุดในเวลานี้
หลังจากดื่มด่ำกับธรรมชาติภายนอกสักพัก เต้ยก็กลับเข้าข้างใน คิดว่าคืนนี้จะนอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้จะได้รู้สึกสดชื่นและมีสมาธิกับการเรียน
หญิงสาวซุกตัวลงใต้ผ้าห่มแล้วหลับไปอย่างรวดเร็ว หากแต่ห้วงเวลาแห่งความสุขจากการนอนพักผ่อนนั้น หาได้ยาวนานอย่างที่ตั้งใจ ภาพเหตุการณ์บางอย่างปรากฏขึ้นในนิมิต ชัดเจนเกินกว่าจะเป็นความฝัน!!
ณ ที่ราบบนยอดเขาสูงชันโอบล้อมด้วยหน้าผา บรรยากาศดูขมุกขมัวไร้แสงอาทิตย์เพราะท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยเมฆหนาสีทะมึน ท่ามกลางกระแสลมแรงพัดยอดหญ้าสีเขียวขจีสูงแค่คืบไหวเอนเป็นระลอก
เต้ยมองไปรอบๆ รู้สึกราวเคยพบเห็นสถานที่แห่งนี้มาก่อน และในใจพลางหวั่นหวาดลึกๆ ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
ทันใดนั้นเอง! ภาพหญิงสาวในชุดเครื่องนุ่งห่มไทยสมัยโบราณ เป็นแพรพรรณสวยงามบ่งบอกถึงฐานะของผู้สวมใส่ว่ามิใช่หญิงสามัญ วิ่งผ่านหน้าเต้ยด้วยอาการร้อนรนคล้ายกำลังถูกไล่ล่า เต้ยมองตามร่างบางนั้นไป จนกระทั่งถึงขอบหน้าผา จึงเห็นหญิงนั้นหันหลังกลับเมื่อหมดสิ้นหนทางหนี
เต้ยตะลึงมองใบหน้าของหญิงผู้นั้น เพราะถอดแบบตนมาไม่ผิดเพี้ยน ต่างแต่เพียงเครื่องแต่งกายที่ดูแปลกตา
"เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว หญิงจันทร์!!" น้ำเสียงเยอะเย้ยเฉกเช่นผู้ชนะดังมาจากเบื้องหลัง เต้ยหันมองตามเสียงนั้นทันที
"พีท!" เสียงอุทานดังออกมาแผ่วเบาคล้ายเสียงกระซิบจากริมฝีปากของผู้สังเกตการณ์ เมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของเสียงชัดเจน และนั่นทำให้รู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงยิ่งกว่าเดิม
ชายร่างใหญ่ล่ำสันในชุดโบราณ เดินรุกเข้าหาหญิงที่ยืนอยู่ตรงขอบหน้าผาไม่ลดละ ขณะที่อีกฝ่ายพยายามถอยจนไม่เหลือพื้นที่แม้เพียงกระผีกเดียว
เต้ยมองดูเรื่องราวที่เกิดขึ้น ราวกับเป็นภาพยนตร์สี่มิติ ภาพ เสียง ความรู้สึก คมชัดยิ่งกว่าหนังเรื่องใดที่เคยสัมผัสมา
"อย่าเข้ามานะ! เจ้าไม่มีทางได้ครองหัวใจเรา หรือแม้กระทั่งตัวเรา ไม่มีวัน! ใจเรามีเพียงนภัทรเท่านั้น หากแม้นต้องตายในเพลานี้ เราก็จะไม่เปลี่ยนใจ!!"
"เจ้ายังคิดว่าเจ้ามีทางเลือกงั้นรึ คนที่เจ้ารักนักหนา หามีปัญญามาช่วยเจ้าไม่ มิฉะนั้นเจ้าคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เสียแรงที่เกิดในตระกูลสูงศักดิ์ เจ้ามันไม่รักดี" เสียงเยาะเย้ยถากถางนั้นดังขึ้นต่อเนื่อง ขณะที่เท้าก็สาวใกล้เข้ามาทุกขณะ
"เรามีทางเลือกแน่! เรายอมตายอย่างมีศักดิ์ศรี ดีกว่ายอมให้คนโหดร้ายเยี่ยงเจ้าย่ำยี" หญิงสาวว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว
"สิ่งศักดิ์สิทธิ์จงเป็นพยาน หากแม้นเรามิอาอยู่ร่วมกับนภัทรผู้เป็นที่รัก เราขอปลิดชีพตนเองทุกชาติไป!!" เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มขึ้นราวกับจะตอบรับวาจาที่ได้ลั่นออกไป
หญิงจันทร์เงื้อมีดสั้นที่เหน็บเอวไว้ขึ้นสูง ดวงตาจับจ้องแน่วแน่ที่ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม ในใจนั้นว่างเปล่าปราศจากความหวาดกลัว
"หยุดนะ! เจ้าจะทำเยี่ยงนี้ไม่ได้...ไม่! ข้าไม่ยอมให้จบเช่นนี้!" เจ้าอัสนีย์ทะยานเข้าหาร่างหญิงสาว หมายจะหยุดยั้ง
หากแต่ยังมิทันสิ้นเสียง มีดก็จ้วงลงตรงกลางอกหญิงสาว เร็วเกินกว่าจะยับยั้งไว้ทัน พลันบังเกิดสายฟ้าฟาดลงมาเบื้องหลังร่างเล็กนั้นดังสนั่นหวั่นไหว ดุจสัญญาณรับรู้จากเบื้องบนต่อโศกนาฏกรรมความรักอันมั่นคงของหญิงสูงศักดิ์ที่มีต่อองครักษ์หนุ่ม
เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาดุจสายธาร ท่ามกลางเสียงร้องโหยหวนแตกตื่นของสัตว์ป่า ร่างเล็กของหญิงสาวร่วงหงายลงไปกลางผาลึกมืดทะมึนจนมิอาจมองเห็นพื้นเบื้องล่าง และนิมิตสุดท้ายก่อนที่นางจะสิ้นใจ มีเพียงภาพของชายคนรัก ขณะที่ดวงจิตเฝ้าภาวนาถึงการกลับมาพบกันอีกครั้งในภพชาติต่อไป
"ข้าขอสาบานต่อภูตผีปีศาจทั้งมวล ข้าจะตามขัดขวางเจ้าทุกชาติไป!" เจ้าอัสนีย์วิ่งมาหยุดที่ขอบหน้าผา ตะโกนดังลั่นราวอัสนีบาต กระหึ่มไปทั้งขุนเขา แววตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นและอาฆาต เพราะไม่สามารถเอาชนะหญิงจันทร์ได้ และไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้แก้แค้นที่นางหมิ่นศักดิ์ศรีเขาเสียยับเยิน
"กรี๊ดดดดดด!!" เต้ยมองเหตุการณ์นั้นด้วยความรู้สึกอกสั่นขวัญแขวน ขาอ่อนแรง ทรุดลงนั่งกับพื้นหญ้า เอามือปิดหน้าด้วยไม่สามารถมองดูภาพนั้นได้อีกต่อไป
"คิดเสียว่าเป็นฝันร้าย มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ข้าพระองค์สัญญา" เสียงปลอบโยนนั้นลอยอยู่ใกล้ตัว ครั้นพอหญิงสาวเงยหน้าขึ้น อ้อมแขนแข็งแรงขยับเข้าโอบกระชับรอบไหล่และกดศีรษะเล็กลงแนบอกอย่างอ่อนโยน
"นภัทร..." เต้ยไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เอ่ยชื่อนี้ออกมา ทั้งที่เห็นใบหน้าเจ้าของอ้อมแขนเพียงเลือนลาง
"หม่อมฉันจะปกป้องพระองค์ตลอดไป..."
คำสัญญาดังก้องในหัว ก่อนที่หญิงสาวจะตื่นจากความฝันประหลาด ยังรู้สึกหวาดกลัวกับภาพเหตุการณ์เหล่านั้นไม่หาย หากแต่ความอ่อนโยนที่ได้สัมผัสจากอ้อมแขนของใครคนนั้น ก็ทำให้รู้สึกอุ่นใจขึ้นไม่น้อย
เต้ยทบทวนถึงเรื่องราวในนิมิต และสรุปเอาเองว่าอาจเป็นเพราะตนมีเหตุวิวาทกับพีท ชายหนุ่มที่เข้ามาติดพันเมื่อครั้งเรียนอยู่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แม้เขาจะมิได้ดูโหดเหี้ยมเท่าชายในความฝัน แต่หญิงสาวกลับรู้สึกกลัวและไม่ถูกชะตาด้วยเอาเสียเลย
และเพราะชายคนนี้ ที่ผลักดันให้เต้ยต้องมาหลบซ่อนตัวเองไกลถึงที่นี่ หลังจากที่เขาพยายามจะข่มขืนเธอ เรื่องราวที่หญิงสาวคิดว่าคงเครียดจนต้องเก็บเอาไปฝัน เต้ยรีบปัดความคิดนั้นออกไป เพราะไม่อยากจะคิดถึงประสบการณ์แย่ๆ อย่างนั้นอีกต่อไป
"นภัทร.." เต้ยเอ่ยชื่อนี้ออกมา ทั้งที่บอกตัวเองให้หยุดคิด
"ยัยบ๊อง..เพิ่งเจอกันแท้ๆ เก็บไปฝันได้ไงนะ" หญิงสาวรำพึงกับตัวเองพลิกตัวกอดหมอนข้าง
พยายามข่มตาให้หลับอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ...
| Create Date : 16 กรกฎาคม 2553 |
| Last Update : 11 กันยายน 2554 8:58:00 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 470 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: เต้ยหมอน IP: 192.168.1.55, 222.123.138.250 วันที่: 29 กรกฎาคม 2553 เวลา:16:29:19 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Twilight Stars6 (นิยาย)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
missmynovel@gmail.com
