Bloggang.com : Kim-Ha - Twilight Stars6 ตอนที่ 1

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

Twilight Stars6 ตอนที่ 1

"เต้ยแน่ใจเหรอลูกว่าหนูอยู่คนเดียวได้"

"แม่ไม่ต้องห่วงเต้ยนะ เต้ยดูแลตัวเองได้ค่ะ"

"งั้นแม่กับพ่อต้องกลับแล้วนะลูกเดี๋ยวจะถึงกรุงเทพมืดค่ำ พ่อแม่รักหนูนะ"

"ค่ะแม่" เต้ยกอดลาพ่อและแม่ ก่อนจะเดินไปส่งท่านทั้งสองที่รถ

หญิงสาวรูปร่างเล็ก หน้าตาน่ารัก ผิวขาวใส ดูเปราะบางแต่แฝงไปด้วยแววเด็ดเดี่ยว มองตามรถที่กำลังแล่นห่างออกไปจนลับตา แล้วจึงเหลียวมองไปรอบตัว สัมผัสได้ถึงบรรยากาศเยือกเย็นทว่าดูสงบงดงามของสถานศึกษา ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ โอบล้อมด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มและขุนเขา แสงแดดอ่อนๆ โรยตัวลงปะทะความเย็นให้ความรู้สึกอบอุ่นเพียงภายนอก

เต้ยหลับตาลงสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด บอกตัวเองว่าต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ให้ได้ ครั้นพอนึกถึงสาเหตุที่ตัดสินใจย้ายที่เรียนกระทันหันในช่วงปีสอง น้ำใสๆ ก็เอ่อล้นขอบตาขึ้นมา และวินาทีนั้นเอง! สัญชาตญาณรับรู้ถึงการปรากฏตัวของใครบางคนในระยะประชิด สัมผัสได้ถึงลมหายใจรินรดต้นคอ

"ใครน่ะ!"

หญิงสาวก้าวเท้าไปข้างหน้าแล้วหันกลับ ดวงตาแวววาวหล่อลื่นด้วยน้ำตาสบประสานเข้ากับสายตาคมเข้มทอประกายสื่อความหมายประหลาดของชายแปลกหน้า ไม่แน่ใจว่ามีความห่วงหาอาทรแอบซ่อนอยู่ในนั้น เพราะใบหน้าเขานิ่งสนิท หญิงสาวรู้สึกราวถูกสะกด ไม่อาจถอนสายตาจากแววตาที่เหมือนเคยคุ้นมาเนิ่นนาน แต่ก็นึกไม่ออกว่าที่ไหนหรือเมื่อไหร่ พอตั้งสติได้ นิ้วเรียวเล็กรีบปาดน้ำตาออกแล้วเอ่ยทัก

"เออ..สวัสดีค่ะ"

เต้ยรู้สึกประหม่ากับสายตาที่จับจ้องมา เหมือนเขามีอะไรจะพูด แต่แล้วกลับเปลี่ยนใจ เดินจากไปโดยปราศจากคำทักทายใดๆ

"คนอย่างนี้ก็มีด้วย!" เต้ยรำพึงกับตัวเอง คิดไปว่าสถานที่เยือกเย็นแห่งนี้ คงทำให้คนเย็นชาไปด้วยกระมัง หญิงสาวปลอบตัวเองว่าอีกหน่อยก็คงชินไปเอง พลางถอนหายใจ แล้วเดินกลับที่พักไป

ภายในห้องพักขนาดกะทัดรัด ชั้นบนสุดของอาคาร ประกอบไปด้วยตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ติดกับประตูทางเข้า เตียงเดี่ยวอยู่กลางห้องวางหัวเตียงติดผนังส่วนความยาวขนานไปกับความกว้างของตู้เสื้อผ้า ถัดไปทางปลายเตียงเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ มีโคมไฟตั้งโต๊ะ โทรศัพท์ที่ใช้ติดต่อภายใน และตู้เย็นไซส์เล็กวางติดกับโต๊ะ อีกด้านของเตียงเป็นประตูกระจกบานใหญ่ที่เปิดออกสู่ระเบียง มองเห็นอาคารเรียนอยู่เบื้องหน้าเรียงรายกันอย่างสวยงามท่ามกลางสีสันของต้นไม้

เต้ยซุกตัวลงบนที่นอนด้วยความอ่อนเพลีย หลับไปจนถึงพลบค่ำ และห้วงเวลานั้นเอง ประตูระเบียงเปิดและปิดตัวลงอย่างรวดเร็วไร้ร่องรอยและเสียงใดๆ เว้นแต่กระแสลมบางเบาวูบเข้ามาปะทะใบหน้านวลใสที่ยังหลับสนิท ผ้าห่มค่อยๆ เลื่อนขึ้นปกคลุมร่างจากนิ้วมือยาวสีเข้มของใครบางคน แล้วหญิงสาวก็เริ่มได้สติเมื่อริมฝีปากอ่อนโยนแนบประทับลงบนหน้าผาก

เต้ยรีบผุดนั่ง มองผ้าห่ม แล้วเอามือแตะที่หน้าผาก ภายในห้องเริ่มมืดสลัว หญิงสาวรีบลุกไปเปิดไฟ แต่ก็ไม่พบว่ามีใครอื่น 'เราคงฝันไป' หญิงสาวบอกกับตัวเอง เดินไปรูดม่านปิดทับประตูระเบียง แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเคาะที่ประตูห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ใครอะ" เต้ยมองไปที่ประตูด้วยใจเต้นระทึก

"เราอยู่ห้องข้างๆ นะ เปิดประตูให้หน่อยซิ" เสียงใสๆ ดังขึ้น เต้ยถอนหายใจแล้วเดินไปเปิด

"สวัสดีจ่ะ เราชื่อมายด์ อยู่ห้องข้างๆ แวะมาทักทายน่ะ" มายด์ยิ้มส่งไมตรีให้ ทั้งคู่รู้สึกถูกชะตากันขึ้นมาทันที

"เราชื่อเต้ย เพิ่งย้ายมาจากกรุงเทพ" เต้ยหลีกทางให้มายด์เข้ามาในห้อง

"เต้ยเรียนปีไหนอะ มายด์อยู่ปี 2 คณะพยาบาล"

"เต้ยก็อยู่ปี 2 คณะนิเทศ"

เต้ยเดินมานั่งข้างมายด์ที่ขอบเตียง กำลังคิดว่าจะถามออกไปดีไหม เพราะตั้งแต่มาถึงที่นี่ ก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ อธิบายไม่ถูก

"มายด์อยู่ที่นี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งเลยหรือเปล่า"

"ใช่ พ่อแม่มายด์อยากให้มาเรียนที่นี่มาก ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน"

"แล้วมีใครเคยพักอยู่ในห้องนี้มาก่อนไหม"

"ไม่มีหรอกเต้ย ห้องนี้ล็อคไว้ตลอดก่อนเต้ยจะมา"

"จริงดิ ทำไมต้องล็อคด้วยล่ะ" เต้ยทำหน้าหวาดๆ เหลือบมองไปรอบห้อง

"มายด์ก็ไม่รู้เหมือนกัน มีอะไรหรือเปล่า" มายด์เห็นเต้ยท่าทางแปลกๆ

"อืม..ไม่มีอะไรหรอก เต้ยถามไปงั้นแหละ"

"พรุ่งนี้เต้ยมีเรียนเช้าไหม"

"มีจ่ะ"

"งั้นไปด้วยกันนะ"

"ขอบใจนะมายด์ เต้ยยังไม่ค่อยคุ้นกับที่นี่เลยอะ"

มายด์นั่งคุยด้วยอีกกว่าครึ่งชั่วโมงจึงขอตัวกลับห้องพัก เต้ยรู้สึกดีขึ้น เพราะอย่างน้อยๆ ที่นี่ก็ไม่ได้มีแต่คนประหลาดๆ

หญิงสาวไม่แน่ใจว่าตัวเองจะหลับได้ง่ายๆ ในคืนนี้เพราะนอนไปหลายชั่วโมงแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จจึงมานั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะ จนเผลอฟุบหลับไปโดยไม่รู้ตัว

ในความมืดและเงียบสงบแห่งรัตติกาลนั้น มือเรียวยาวสีเข้มเอื้อมมาปัดปอยผม เผยให้เห็นเสี้ยวหน้างดงาม ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงข้างร่างบอบบาง พินิจดวงหน้านวลผ่องในระยะใกล้ พลันดวงตาคมโตเปล่งประกายแห่งความสุข ขณะทอดมองหญิงสาวที่ตนรอคอยมาแสนนาน มือพลางลูบไล้เส้นผมอย่างถนุถนอม

"ในที่สุดเราก็ได้พบกัน หม่อมฉันคิดถึงพระองค์เหลือเกิน" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบา

"หือ..." เต้ยปรือตาขึ้นในขณะที่ยังสะลึมสะลือ ภาพลางๆ ของใครคนหนึ่งยิ้มละไมอยู่ห่างเพียงฟุตเดียว หญิงสาวจำเขาได้ในเสี้ยววินาทีเมื่อสติเริ่มกลับคืนมา

"เฮ้ย..." เต้ยผงะ รีบขยี้ตาตัวเอง เพื่อมองให้ชัดเจนอีกครั้ง หากแต่ภาพที่ปรากฏคือความว่างเปล่า พอเหลียวมองไปรอบห้อง ก็ไม่พบแม้แต่เงาของใครคนนั้น

"จะเป็นไปได้ยังไง" เต้ยรำพึงกับตัวเอง พลางนึกสงสัยว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงตามมาหลอกหลอนกันนัก

"หรือจะเป็น..." เต้ยรีบกระโดดขึ้นเตียง เอาผ้าห่มมาคลุม เหลือไว้เพียงลูกตากรอกมองไปรอบๆ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มซึ่งยังพรางตัวอยู่ในห้อง เมื่อล่วงรู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย

"เต้ย โอเคป่ะ ทำไมดูเพลียจัง เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ" มายด์ออกปากเมื่อเห็นใบหน้าอิดโรยของเพื่อนในวันรุ่งขึ้น

"คงแปลกที่มั้ง เต้ยเลยนอนไม่ค่อยหลับ" เต้ยไม่อยากเล่าถึงสาเหตุ เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

"งั้นไปกันเถอะ หาอะไรทานที่แคนทีน คงทำให้รู้สึกดีขึ้น"

ทั้งคู่เดินมาถึงห้องอาหารตกแต่งด้วยกระจกโดยรอบ ดูสะอาดสะอ้านตา อาหารและเครื่องดื่มจัดวางเรียงรายน่ารับประทาน โต๊ะที่นั่งกระจายเต็มพื้นที่อย่างเป็นระเบียบ ไม่ทำให้รู้สึกแออัด

"เฮ้ย มายด์ ทางนี้" มีหนุ่มสาวสองคู่นั่งอยู่ก่อนแล้ว โบกไม้โบกมือเรียก

"อ้าว เกต เกรซ เก่ง ไอซ์ อยู่กันพร้อมหน้าเลย...นี่เต้ยเพิ่งย้ายมาอยู่ข้างห้องเราเมื่อวานนี้"

เต้ย ยิ้มทักทายเพื่อนๆ ของมายด์ แล้วทั้งสองก็ผละไปซื้ออาหารมานั่งรับประทานร่วมกัน จนกระทั่งประตูแคนทีนเปิดกว้างออก พร้อมกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มสี่คน ทำให้บรรยากาศภายในเงียบไปชั่วขณะ

เต้ยรู้สึกผิดสังเกต จึงหันไปมองคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในบริเวณ ทุกคนแต่งตัวดูดีในชุดแจคเก็ทสีดำคลุมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสีดำ และรองเท้าหนัง หน้าตาแต่ละคนหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา แล้วสายตาก็ไปสะดุดลงที่ใบหน้าของคนผิวเข้มที่สุดในกลุ่ม

เต้ยจำเขาได้ทันที กึ่งตกใจ กึ่งดีใจที่เขาไม่ใช่ผีอย่างที่คิดไว้ สายตาหนุ่มสาวประสานกันสองสามวินาที ขณะที่กลุ่มคนทั้งสี่เดินผ่านไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้อง

สักพักบรรยากาศก็กลับเป็นปกติ นักเรียนคนอื่นๆ ราวจะคุ้นเคยกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เต้ยรู้สึกแปลกๆ หันไปมองหน้าเพื่อนๆ ก็เห็นคุยกันต่อไม่มีใครสนใจชายหนุ่มโต๊ะนั้นอีก

"กัน ฉันว่าแกอยู่ให้ห่างเต้ยดีกว่านะ" พี่ใหญ่ในกลุ่มเหลือบมองไปทางหญิงสาวที่พูดถึง แล้วหันมาสบตาน้องชายผิวสีเข้ม ด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง

"พี่โตโน่ กันก็แค่อยากใกล้ชิดเต้ยบ้าง" ชายหนุ่มตอบนิ่งๆ

"แกรู้ใช่ไหม ว่าอะไรจะตามมาหลังจากนี้" พี่ใหญ่พยายามย้ำเตือนให้สติ

"นั่นดิกัน แกต้องระวังให้มากกว่านี้นะ" ริท ชายร่างเล็กสุดในกลุ่มกล่าวเสริม

"กันมันรู้น่าว่าต้องทำยังไง ใช่ไหมกัน" เซนว่า เพราะเข้าใจความรู้สึกของคนที่ถูกตำหนิ ได้เป็นอย่างดี

"พี่ก็หวังว่าพวกแกจะรู้จริงๆ" โตโน่มองหน้าเซนและกัน

"ทุกคนไม่ต้องห่วง กันจะระวังให้มากกว่านี้" กันรับปากไปทั้งที่ไม่มั่นใจเลยซักนิดว่าจะห้ามตัวเองเข้าใกล้เต้ยได้อย่างไร ในเมื่อเขารอคอยวันนี้มานานนับศตวรรษ

เต้ยหันหลังไปมองโต๊ะของคนทั้งสี่ด้วยความสนใจอีกครั้ง สังเกตว่ากำลังสนทนากันอย่างเคร่งเครียด แม้ไม่ได้ยินเสียง แต่ก็สามารถจับอาการได้ และเป็นจังหวะเดียวกับที่กันมองมา ทั้งคู่ประสานสายตาอีกครั้ง เต้ยรีบหันกลับ และเห็นเพื่อนๆ กำลังมองตนอยู่

"โต๊ะนั้นนะ เขาเป็นอภิสิทธิ์ชนจ่ะ เขาไม่ค่อยสุงสิงกลับใครหรอก คงเพราะคิดว่าตัวเองเป็นหลานเจ้าของมหาลัยมั้ง" มายด์พูดเบาๆ ราวกับเกรงว่าจะได้ยินไปถึงโต๊ะโน้น

"เค้าเป็นพี่น้องกันหมดเลยเหรอ" เต้ยสงสัยเพราะใบหน้าแต่ละคน ไม่ละม้ายคล้ายกันเท่าไหร่

"แค่ลูกพี่ลูกน้องจ่ะ แต่ความหยิ่งยโส ถือตัว ถอดแบบกันมาเป๊ะ" เกรซ กล่าวเสริม

"เก่งไม่ค่อยชอบพวกนั้นอะ โธ่นึกว่าหล่อนักหรือไง" เก่งว่าแดกดัน

"อ้าว ก็หล่อจริงๆ นี่พี่เก่ง" ไอซ์ว่าซื่อๆ

"ไอ้ไอซ์ แก่เป็นเพื่อนใครกันแน่" เก่งหันไปดุเพื่อนรุ่นน้อง

"เอาเถอะ อย่าเถียงกันเลยนะ ไปเรียนกันได้แล้ว" เกตรีบตัดบท เนื่องจากจวนได้เวลาเรียนแล้ว

ทุกคนแยกย้ายไปเรียนตามตึกคณะของตัวเอง หลังจากที่เต้ยผละจากเพื่อนๆ ก็พยายามเดินหาห้องเรียน และกว่าจะมาถึงก็ได้เวลาเรียนพอดี เต้ยกวาดตามองไปรอบห้องเพื่อหาที่นั่ง ซึ่งเป็นโต๊ะยาวติดกันและเก้าอี้หมุนได้เป็นคู่ล็อกติดกับพื้น คนอื่นๆ จับจองที่นั่งกันหมดแล้ว เหลืออยู่ที่เดียวซึ่งอยู่หลังสุด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าต้องนั่งคู่กับใคร

"ที่นั่งนี่ว่างใช่ไหม" เต้ยมองสบตาคนที่นั่งอยู่ก่อน

"นั่งสิ" กันตอบด้วยอาการเย็นชาคล้ายคำสั่ง แต่ภายในใจนั้นรู้สึกตรงข้าม

เต้ยคิดว่าชายคนนี้คงนิสัยแย่มาแต่กำเนิด ทนนั่งไปก่อนแล้วคราวหน้าค่อยหาที่นั่งใหม่

หลังจากที่อาจารย์อธิบายเนื้อหาคร่าวๆ ที่จะต้องเรียนในวิชานี้ไปจนถึงท้ายคาบแล้วก็พูดขึ้นว่า

"เอาละนักศึกษา วิชานี้ต้องทำงานกันเป็นคู่ไปจนจบเทอม เพราะฉะนั้นพวกคุณต้องหาบัดดี้ และจะต้องช่วยเหลือกันไปจนจบครอส ถ้าหาคู่ได้แล้วส่งรายชื่อให้ผมด้วย"

เต้ยรู้สึกอึดอัด หันไปทางซ้ายทีขวาทีเห็นเพื่อนๆ จับคู่กับคนที่นั่งด้วยกัน หญิงสาวหันมองคนนั่งข้างๆ ปรากฏว่าเขานั่งพิงพนักเฉย

"มีปัญหาอะไรเหรอ" กันมองสบตาเต้ยนิ่ง

"แค่จะถามว่า.. ถ้ายังไม่มีคู่..." เต้ยอ่ำอึ้ง ไม่อยากออกปากก่อน

"ยังโสดอยู่อ่ะ" กันตอบหน้าตาเฉย

"นี่! จะบ้าหรือไง!! ใครอยากรู้??" เต้ยเริ่มเคืองปนเขินกับคำตอบของอีกฝ่าย

"ไม่อยากรู้ แต่อยากถามงั้นสิ" กันแกล้งยียวน ในใจลึกๆ นึกถามตัวเองว่าไม่ได้เห็นกิริยาแสนงอนเช่นนี้มานานเท่าใดแล้วหนอ หากแต่ภาพทุกภาพของหญิงตรงหน้า ยังคงแจ่มชัดในความทรงจำของเขาตลอดเวลา

"เอาล่ะ ใครได้ชื่อแล้ว ส่งขึ้นมาเลยนะครับ" เสียงอาจารย์เพชรดังย้ำขึ้นก่อนจะหมดชั่วโมงเรียน

เต้ยยังคงนั่งหน้างอ เพราะหาคู่ไม่ได้ และชายหนุ่มที่นั่งข้างๆ ก็กวนสิ้นดี

"เราชื่อกัน ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะ" กันเป็นฝ่ายยอมก่อนในที่สุด

"เราชื่อเต้ย" หญิงสาวตอบเสียงตวัดเล็กน้อยแบบไม่มีทางเลือก

"นี่กระดาษ เขียนชื่อซะจะได้เอาไปให้อาจารย์" เต้ยยื่นกระดาษให้กันเขียนก่อน

เต้ยรับกระดาษมาดูชื่อกัน พลางคิด 'ชื่อนภัทรเหรอ เพราะดีนี่' แล้วเขียนชื่อตัวเองบ้าง

"ชื่อจรินทร์พรก็น่ารักดีนะ" ชายหนุ่มแกล้งชะโงกหน้ามาดูชื่อจนศีรษะแทบชนกัน

เต้ยขยับออกมองหน้า แล้วรีบลุกเอากระดาษไปส่งให้อาจารย์ที่หน้าชั้น

พอเดินกลับมาก็ไม่เห็นกันเสียแล้ว นักเรียนคนอื่นๆ ต่างถยอยออกจากห้องเรียนไป เพราะหมดเวลาพอดี

"คนอะไร ไปก็ไม่บอกกันสักคำ" เต้ยบ่นพลางเก็บของก่อนไปเรียนวิชาอื่น

Create Date : 16 กรกฎาคม 2553

Last Update : 23 ตุลาคม 2554 19:35:08 น.

16 comments

Counter : 631 Pageviews.

กร๊ากกกกก.....ขอที่ 1 ก่อนเลยนะคะ

แล้วแวบขึ้นไปอ่านก่อน...เด๋วจะลงมาเม้ามอยด้วยคร๊า

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:15:12:15 น.

ฮือๆๆๆ

ทำไมพี่คิมถึงได้ทำร้ายจิตใจเมียแต่งได้ขนาดนี้ค่ะ

เอายายเต้ยมาเป็นนางเอกเยาะเย้ยกัน ให้เจ็บไปถึงเครื่งในเลยล่ะค่ะ...(สะอื้นตัวโยน...ปาดน้ำตาไหลอาบสองแก้มนวลเป็นยองใยอย่างช้าๆ แต่ว่านุ่นนวลดั่งกุลสตรีไทย)

ไปกินยาทัมใจก่อนอ่านต่อให้จบทั้ง 9 ตอนต่อดีกว่า...ไม่งั้นจะตามคาคอมก่อนได้เข้าห้องหอกะน้องกัน...กร๊ากกก

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:20:20:00 น.

แหมมม คุณคิมถึงว่าทำไมหายไปนานนนนนนนนนน
มาแบเปิดเรือนอยู่นี่เอง แวะเข้ามาทักทายก่อน แล้วค่อนกระดึ๊บไปอ่านนะจ๊ะ ขอบคุณคุณเปรมด้วยนะสำหรับทางสว่างในการมาหาคุณคิม
เป็นกำลังใจให้ทั้งคุณคิมและคุณเปรมเลยนะจ๊ะ ดีใจกับความฝันที่กำลังเป็นรูปร่างนะ สู้สู้สู้

โดย: mitjee IP: 1.46.164.245 วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:01:05 น.

พี่คิม ดีใจด้วยนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ้ะ ^^

โดย: ชมเช้า IP: 182.232.43.163 วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:21:57:00 น.

เข้ามาทักทายนะคะ เดี๋ยวต้องตามอ่านย้อนไปก่อนนะคะ

โดย: narjeet

วันที่: 26 กรกฎาคม 2553 เวลา:22:58:45 น.

ขอบคุณมากนะจ๊ะ น้องเปรมมี่ คุณ mitjee น้องชม คุณ narjeet ที่ช่วยอ่าน อิอิ

และขอบคุณสำหรับกำลังใจดีๆ ของทุกคนด้วยนะจ๊ะ ^^

โดย: Kim-Ha

วันที่: 27 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:24:41 น.

เป็นขาซุ่มแห่งเรือนชมเช้า

แต่แวะเข้ามาแสดงตัว ให้กำลังใจคุณ Kim-Ha ค่ะ

ขอบอกว่าชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบมากเลยค่ะ

โดย: nothing to lose IP: 202.91.23.5 วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:12:25:51 น.

ขอบคุณค่ะ คุณ nothing to lose จะพยายามให้เต็มที่ค่ะ อิอิ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:13:35:08 น.

คุณคิมเก่งจังเลย magun เพิ่งได้เข้ามาอ่านนี่แหละค่ะ สนุกมากค่ะ แต่เพิ่งเริ่มอ่าน ต้องขอบคุณ เปรมมี่ที่แนะนำนิยายของคุณคิม กำลังอ่านอยู่นะคะ เป็นอีกหนึ่งกำลังใจค่ะ

โดย: magun IP: 222.123.81.135 วันที่: 28 กรกฎาคม 2553 เวลา:14:03:35 น.