Bloggang.com : Kim-Ha - Twilight Stars6 ตอนที่ 52

Bloggang.com : weblog for you and your gang

Group Blog

All blogs

Twilight Stars6 ตอนที่ 52

เต้ยฟื้นขึ้นมาในห้องพัก หญิงสาวมีอาการงุนงงเล็กน้อย สายตากวาดไปทั่วห้องและพบว่าพีทยืนหันหลังอยู่ที่หน้าต่าง

"ตื่นแล้วเหรอ พีทมาทวงสัญญาของเรา" ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหา

"เต้ยจำได้ พีทไม่ต้องย้ำหรอก" เต้ยหันมองไปทางอื่น

"จำได้ก็ดี แล้วก็ควรลืมสิ่งที่ควรลืมซะด้วย" พีทใช้นิ้วล็อคเข้าที่คางเต้ยให้หันมาสบตา และรีบปล่อยทันทีเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวที่หน้าประตู

"รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ" คุณหมอเดินเข้ามาตรวจอาการ

เต้ยไม่ยอมพูดอะไร ได้แต่หลับตาข่มความเจ็บปวดไว้ภายใน

"คุณเป็นเจ้าของไข้หรือเปล่าครับ" หมอหันไปทางพีท

"ครับ" ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ

"ณ จุดนี้ผู้ป่วยอาจได้รับผลกระทบด้านความจำ คงต้องรอจนฟื้นก่อน แต่โชคดีมากนะครับ ที่เด็กในครรภ์ปลอดภัย" คุณหมอว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

เต้ยซึ่งนอนหลับตาอยู่ เอื้อมมือขึ้นกุมท้องไว้ทันที ความรู้สึกหลายอย่างประดังเข้ามา ทั้งดีใจและเศร้าในเวลาเดียวกัน เพราะถึงจะไม่มีโอกาสได้อยู่กับชายคนรักอีกต่อไป ก็ยังมีตัวแทนของเค้าที่ก่อกำเนิดขึ้นในกาย

แต่ใบหน้าของเจ้าอัสนีย์นั้นเครียดเกร่งขึ้นมาทันที

"หมอว่าไงนะ เต้ยท้องเหรอ" เจ้าอัสนีย์ระงับโทสะไว้ไม่อยู่ กระชากคอเสื้อหมอจนตัวลอย

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ" เต้ยเปล่งเสียงปรามออกมาทันที

พีทปล่อยหมอแล้วหันมามองเต้ย หมอรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที เพราะรู้สึกได้ถึงรัศมีความโหดเหี้ยมที่เปล่งออกมา

"เต้ยท้องกับไอ้นภัทรใช่ไหม" เสียงนั้นดังเหมือนเสียงตะคอก

"ใช่! เต้ยรักกันได้ยินไหม" เต้ยตะโกนกลับเท่าที่เรี่ยวแรงจะมีอยู่

"ดี! งั้นเธอจะได้รับรู้ถึงความทรมานที่จะไม่ได้อยู่กับมันอีกต่อไป" เสียงหัวเราะน่าเกลียดน่ากลัวนั้นรังควานโสติประสาทเต้ยอย่างบอกไม่ถูก

"เต้ยมีข้อตกลง ซึ่งถ้าพีทรับไม่ได้ เต้ยยอมตายและทุกอย่างจบกัน" เต้ยว่าด้วยเสียงหนักแน่น เพราะตอนนี้มิใช่เพียงตัวเองแต่มีชีวิตน้อยๆ อีกหนึ่งชีวิตที่ต้องปกป้อง

"ข้อตกลงอะไร" พีทยังคงมองเต้ยด้วยแววตาที่ลุกโชน

"เต้ยจะยอมแต่งงานกับพีท แต่พีทต้องไม่แตะต้องเต้ย ไม่งั้นเต้ยยอมตายพร้อมลูก และห้ามพีททำร้ายลูกเต้ยด้วย" สายตาเต้ยดูเด็ดเดี่ยวไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

พีทมองเต้ยด้วยความเจ็บแค้น พลางนึกในใจว่าตนไม่ต้องการแตะต้องหญิงมีราคีอย่างเต้ยนักหรอก หากจะฆ่าซะให้ตายทั้งคู่ก็ดูจะง่ายเกินไปสำหรับความแค้นที่สะสมมานาน แต่ถ้าพรากพวกมันออกจากกันให้ได้ลิ้มรสความทรมานแล้วบ่มเพาะลูกมันให้ฆ่าพ่อตัวเองนี้สิถึงจะสมแค้น

พีทรู้สึกพึงพอใจกับแผนการร้ายในใจที่เพิ่งผุดขึ้นมาอย่างมาก สีหน้าเค้าเปลี่ยนไปทันที

"ตกลง แต่เต้ยต้องลืมทุกคนที่นี่ หลังจากแต่งงานกันแล้วเราจะไปใช้ชีวิตที่อื่นด้วยกัน" ว่าพลางเข้ามาโอบไหล่หญิงสาว

"แล้วเราจะจัดงานแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะที่รัก" คำพูดที่ดูหวานแต่ทำให้เต้ยรู้สึกขยักแขยงได้อย่างไม่น่าเชื่อ

"จะไม่มีงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น เราจะจดทะเบียนกันเงียบๆ แล้วทุกอย่างจบ" เต้ยว่าเสียงเรียบ

"ตามใจ! พีทก็ไม่อยากเอิกเกริกนักหรอก เดี๋ยวคนจะรู้ว่าเต้ยท้องก่อนแต่ง" ว่าแล้วเสียงหัวเราะน่าเกลียดก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"พีทไปได้แล้ว เต้ยอยากพักผ่อน" หญิงสาวออกปากไล่ทันที

"หึ รีบหายละกัน" พีทว่าแล้วหายตัวไปทันที

เต้ยซบหน้าลงกับหมอนแล้วสะอื้น อยากบอกให้กันรู้เหลือเกิน และอยากให้เค้าอยู่เคียงข้าง แต่คงเป็นได้แค่ความฝัน ส่วนฝันร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นก็ไม่รู้ว่าเต้ยต้องทนกับมันไปอีกนานแค่ไหน หากไม่มีลูกชีวิตนี้คงไม่มีความหวังอะไรหลงเหลืออีกแล้ว

กันและเพื่อนๆ มาเยี่ยมเต้ยในตอนสาย ดูเต้ยมีอาการเลื่อนลอยและไม่มีทีท่าว่าจะจำใครได้แม้แต่คนเดียว

"ให้เวลาเต้ยหน่อยนะกัน คงฟื้นความจำได้ไม่ยาก" โตโน่ว่า

"นั่นดิ พาไปที่ที่เคยไปบ่อยๆ ก็จำได้เองแหละ" ริทกล่าวเสริม

"แล้วนี่มีใครบอกพ่อแม่เต้ยหรือยัง" มายด์ถามขึ้นมา

"เซนแจ้งไปแล้วล่ะ เย็นนี้คงมาถึง" เซนบอกกับทุกคน

"พวกเราออกไปกันก่อนดีกว่า ปล่อยให้กันได้อยู่กับเต้ยตามลำพังบ้าง อยู่กันเยอะๆ เต้ยคงอึดอัด" ว่าแล้วทุกคนก็ทะยอยกันออกไป

"เต้ย..เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า" กันกุมมือเต้ยไว้

หญิงสาวมองด้วยอาการเลื่อนลอย พลางงัดวิชาการแสดงออกมาใช้ตบตากันว่าจำเค้าไม่ได้ แต่ไม่ยอมพูดอะไรซักคำ เพราะกลัวว่าจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

"จำกันได้ไหม...จำได้ไหมว่าเรารักกันขนาดไหน ถ้าเต้ยหายแล้วเราจะไปเที่ยวที่ทะเลสาบกันอีกนะ ไปนอนเล่นที่ทุ่งหญ้าสีชมพู ดูดาวด้วยกันบนเขา แล้วก็ไปเล่นน้ำตกกัน" กันมองสบตาหญิงสาว แล้วเต้ยก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่อีกต่อไป รีบยกมือขึ้นกุมศีรษะแล้วซบหน้าลงกับหมอน

"จำไม่ได้...ปวดหัว...ปวดหัวไปหมดแล้ว" เต้ยแกล้งแสดงอาการเพื่อไม่ให้กันพูดต่อ ก่อนที่จะไม่สามารถเก็บความลับได้อีกต่อไป

"ไม่เป็นไรนะเต้ย ยังไม่ต้องฝืนตอนนี้ก็ได้" กันว่าแล้วดึงตัวเต้ยขึ้นมากอด ด้วยความสะเทือนใจที่เห็นหญิงสาวอยู่ในสภาพนี้

"ไม่เป็นไรนะ.." กันปลอบและลูบแผ่นหลังเบามือ เต้ยได้แต่ซบหน้าลงกับอกชายหนุ่มแล้วร้องไห้ ด้วยความอัดอั้น

"พักผ่อนนะ เย็นนี้กันจะมาหาเต้ยอีก" กันว่าแล้วขยับให้เต้ยลงนอนก่อนจะลูบศีรษะ และกุมมือหญิงสาวไว้ เต้ยรีบหลับตาเพราะกลัวทุกอย่างจะเผยออกมาทางนั้น จนเห็นหญิงสาวหลับไป กันถึงได้จากไป

กันกลับไปนั่งที่มุมหนึ่งของห้องที่เต้ยเคยนั่ง แล้วหยิบกระดาษโน้ตเล่มเล็กขึ้นมาวาดการ์ตูนเป็นเรื่องราวของเต้ยเค้าและพีท อย่างนึกสนุก และคิดว่าจะเอาไปให้เต้ยดูเล่นๆ เย็นนี้ เผื่อเต้ยจะชอบและจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง

กันกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้งด้วยความหวังและใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในมือถือดอกไม้และสมุดโน้ตจะไปให้เต้ย แต่กลับมีคนเดินชนแล้วกระดาษโน้ตในมือก็ปลิวไปทั่วทั้งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ กันเห็นพยาบาลเข็นรถเต้ยออกมาพอดี จึงรีบก้มเก็บกระดาษเหล่านั้น แต่เหมือนโชคชะตาเล่นตลกอีกครั้ง พีทยื่นกระดาษส่วนหนึ่งที่เก็บได้ให้เต้ยตัดหน้ากัน ด้วยแววตาข่มขู่ หากเพียงกันจะมองเห็นแววตานั้น เต้ยจึงแกล้งพูดกับพีทออกมาว่า

"นี่เราใช่ไหม" เต้ยมองภาพบนกระดาษแล้วแกล้งยิ้มให้พีทเหมือนจำเค้าได้

กันชะงักไปทันทีกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เต้ยจำพีทได้แต่กลับจำเค้าไม่ได้ พีทยิ้มสะใจก่อนจะเข้าเข็นรถเต้ยแล้วเดินผ่านกันไป เต้ยหันมองสบตากันสายตาบอกความรู้สึกของหญิงสาวเผยขึ้นเพียงแวบเดียว หากกันจะทันสังเกต ก่อนที่รถเข็นจะผ่านไป พร้อมรอยยิ้มเยาะที่มุมปากของเจ้าอัสนีย์

กันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกพ่ายแพ้ ถึงตอนนี้คงเป็นเวลาที่เต้ยจะได้เริ่มนับหนึ่งใหม่ และตัดสินใจให้ดีว่าจะเลือกใคร แต่ตัวเค้าเองจะยอมรับการตัดสินใจนั้นได้หรือไม่ กันก็ยังไม่แน่ใจ

กันกลับมาเยี่ยมเต้ยอีกครั้งในเช้าวันรุ่งขึ้น ปรากฏว่าห้องที่เต้ยพักอยู่ว่างเปล่าจนผิดสังเกต

"คนไข้ที่พักอยู่ในห้อง 333 ย้ายไปไหนแล้วครับ" กันออกมาถามพยาบาลที่เคาเตอร์

"ญาติขอรับตัวออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ" พยาบาลตอบ

"ไปไหน พอจะทราบไหมครับ" กันเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาทันที

"ไม่ทราบค่ะ รู้สึกจะไม่ได้แจ้งไว้" พยาบาลเช็คไม่พบข้อมูล

"ขอบคุณครับ" กันว่าแล้วรีบออกตามหาทันที

กันออกค้นหาในทุกๆ ที่ที่คิดว่าเต้ยน่าจะไปแต่ก็ไม่พบ ความกระวนกระวายใจเริ่มเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งได้รับกระแสจิตรุนแรงส่งมา กันรีบตามไปทันที

"เรียบร้อยแล้วนะครับ ตอนนี้คุณทั้งคู่ก็เป็นสามีภรรยากันถูกต้องตามกฏหมาย" นายทะเบียนสมรสกล่าวกับคนทั้งสองที่นั่งอยู่ตรงหน้าหลังจากทั้งคู่เซ็นต์ชื่อลงไปในใบสำคัญนั้น

"มาแล้วเหรอ แกมายินดีกับฉันและเต้ยทันเวลาพอดี" พีทหันไปมองหน้ากัน ซึ่งเข้ามาทันเห็นพิธีสำคัญนั้นราวกับนัดกันไว้

ใบหน้าพีทเต็มไปด้วยชัยชนะเหยียดยิ้มเยาะเย้ยอย่างเปิดเผย ส่วนอีกฝ่ายก็มิได้ปกปิดอาการเจ็บปวดไว้แม้แต่น้อย โลกทั้งใบเหมือนจะถล่มถลายลงมาตรงหน้าชายหนุ่มในตอนนี้ สายตาที่จับจ้องไปยังหญิงสาวนั้นบอกความรู้สึกรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา เต้ยรีบหันหลังกลับเพราะไม่สามารถทนเห็นสายตาแบบนั้นของกันได้จริงๆ และตัวเต้ยเองก็ไม่ได้เจ็บปวดน้อยไปกว่าเค้าเลยซักนิด

"ต่อไปหวังว่าแกคงไม่มายุ่งวุ่นวายกับเต้ยอีก" พีทลุกขึ้นจ้องมองกันด้วยแววตาเกลียดชัง

ปราศจากคำพูดใดใด กันทะยานออกไปอย่างบ้าคลั่ง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไม่อาจจะไหลย้อนเข้าข้างในได้อีกแล้ว ทุกสิ่งอย่างเกิดขึ้นเร็วจนตัวเค้าเองก็ตั้งรับไม่ทัน เวลาชั่วไม่กี่วันที่พีทปรากฏตัวขึ้น ได้พรากทุกสิ่งไปจากเค้า แสงสว่างแห่งอนาคตอันยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุดของเขาดับวูบลงทันที ต่อไปชีวิตคงมีแต่ความเหน็บหนาวและมืดมิด ถ้าเลือกได้เค้าไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปอีกแม้แต่นาทีเดียว เพราะเค้าอยู่กับการรอคอยมานานเกินพอแล้วจริงๆ

6 เดือนต่อมา....

นับตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีใครได้ข่าวเต้ยอีกเลย ดูเหมือนหญิงสาวจะหายไปจากชีวิตของทุกๆ คน และเช่นกัน..ชีวิตของกันก็เปลี่ยนไปนับจากวันนั้น เค้าขึ้นไปบนเขาทุกคืน เพื่อมองหาดาวศุกร์และจ้องมองอยู่อย่างนั้นคืนแล้วคืนเล่า ภาพหญิงสาวยังคงฝังแน่นในส่วนลึกของจิตใจกับสถานที่ไม่กี่แห่งที่รวมรวบความทรงจำแสนหวานไว้มากมาย เป็นข้อมูลที่คงไม่สามารถลบออกไปได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ และนั่นคือสิ่งเดียวที่หล่อเลี้ยงจิตใจเค้าอยู่ในขณะนี้

ส่วนหญิงสาวที่อยู่อีกฝั่งฟ้าก็มิได้มีความรู้สึกที่แตกต่างกันเลย หากเพียงกายมิได้อยู่ใกล้กันเท่านั้นเอง เต้ยแหงนมองหาดาวอังคารสีส้มที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้าแทบทุกคืน มือลูบไล้ครรภ์ที่โตขึ้นทุกวัน พลางนึกบอกลูกในใจว่านั่นไงพ่อของหนูอยู่โน่นไง หญิงสาวต้องยิ้มทั้งน้ำตา รอคอยว่าเมื่อใดจะได้เห็นหน้าลูกซึ่งเป็นตัวแทนความรักของเขาและเธอ

เปรมมี่และอ๋อมได้ข่าวจากเพื่อนๆ ถึงความเศร้าสลดหดหู่ของกัน จึงอยากจะชวนกันมาพักผ่อนอยู่ด้วยที่ชายทะเลแห่งหนึ่งบนเกาะพีๆ ที่ทั้งสองเปิดร้านกาแฟ เล็กๆ บรรยากาศสบายๆ และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขมานับครึ่งปี จนเปรมมี่ครรภ์แก่ใกล้คลอด กันตกลงรับคำชวนเพราะคิดว่าถ้าได้สัมผัสบรรยากาศใหม่ๆ บ้างก็คงจะดี

"ที่นี่บรรยากาศดีนะเปรมมี่" กันมองออกไปนอกชายทะเลสีเขียวบริสุทธิ์บนหาดทรายขาวละเอียด

"กันชอบก็อยู่นานๆ นะ" เปรมมี่ว่าพลางวางถ้วยกาแฟที่ชงเสร็จไว้ตรงหน้ากัน ชายหนุ่มยิ้มให้แทนคำขอบคุณ

"ลูกเปรมมี่ผู้หญิงหรือผู้ชาย" กันนึกขึ้นมาได้เพราะเห็นใกล้คลอดเต็มทีแล้ว

"ผู้หญิงจ่ะ" เปรมมี่ว่าหน้าตาสดใส

"งั้นคงต้องรีบมีลูกชายอีกคนแล้วล่ะ" กันว่ายิ้มๆ

"ก็คงงั้น" เปรมมี่ยิ้มเขิน

"คุยอะไรกันที่รัก" อ๋อมวิ่งมาจากชายหาด ด้วยท่อนบนเปลือยเปล่าแล้วเข้ากอดเปรมมี่จากด้านหลัง แล้วหอมแก้มทันที ภาพนั้นสะกิดใจชายหนุ่มอีกคนเข้าอย่างจัง จนต้องแอบเมินหน้าหนี

"เปรมมี่ชวนกันอยู่กับเรานานๆ น่ะ" หญิงสาวบอก

"นั่นสิ อยู่กับเราที่นี่นะกัน" อ๋อมเงยหน้าขึ้นบอกเพื่อนอย่างจริงใจ

"อืม คิดว่าจะอยู่รอดูหน้าหลานเหมือนกัน" กันว่าพลางนึกยินดีกับคนทั้งคู่

"ไปว่ายน้ำแข่งกันไหม" อ๋อมออกปากชวน

"ไปสิ" กันว่าแล้วถอดเสื้อออก แล้ววิ่งไปที่ชายหาดแข่งกับอ๋อมก่อนที่ทั้งคู่จะกระโจนหายไปในสายน้ำ

กันเริ่มไปๆ มาๆ และคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตอยู่บนเกาะกับอ๋อมและเปรมมี่จึงไปมาหาสู่ทั้งคู่บ่อยครั้งซึ่งทำให้รู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่เคยลืมเต้ยได้เลยซักวัน ทุกคืนไม่ว่าอยู่ที่ใด เขายังคงเฝ้ามองดาวศุกร์ซึ่งเป็นตัวแทนของหญิงสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ในใจตลอดมา และคงจะอยู่ตลอดไป

และแล้วการรอคอยของใครบางคนก็สิ้นสุดลง เมื่อทารกทั้งชายหญิงถือกำเนิดขึ้นพร้อมกันในคนละทวีป เต้ยให้กำเนิดลูกชายซึ่งหน้าตาผิวพรรณละม้ายคล้ายพ่อ เป็นวันที่หญิงสาวมีความสุขที่สุดในรอบหลายเดือนแห่งความทรมาน ที่เหมือนต้องอยู่โดดเดี่ยวและจมกับความคิดถึงชายคนรัก

ส่วนเปรมมี่ให้กำเนิดลูกสาวผิวพรรณขาวผ่องราวปุยเมฆ ตาโตคมสวยเหมือนพ่อและแม่ไม่มีผิดเพี้ยน อ๋อมและเปรมมี่ต่างยินดีสุดๆ รวมทั้งกันซึ่งอดรู้สึกตื่นเต้นดีใจไปกับเพื่อนทั้งสองด้วยไม่ได้ ถึงแม้จะรู้ว่าตนเองคงไม่มีโอกาสนี้แล้ว

"หน้าเหมือนพ่อมันไม่มีผิด ดี! มันจะได้ตอบแทนบุญคุณฉันให้สาแก่ใจ" พีทว่าด้วยเสียงดุดันขณะอุ้มเด็กไว้ในมือ เสียงทารกร้องระงมราวกับสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของผู้อุ้ม

"เอาลูกเต้ยคืนมานะ" เต้ยมองด้วยสายตาร้อนรนกลัวว่าพีทจะทำร้ายลูกตน

"ไม่ต้องกลัว.. ถ้าฉันคิดจะทำอะไรมัน คงไม่ปล่อยให้มันออกมาดูโลกได้หรอก" พีทพูดเป็นนัย ซึ่งเต้ยก็ไม่เข้าใจว่าเค้าจะทำอะไร

"ตั้งชื่อให้มันหรือยัง" พีทว่าพลางวางเด็กลงบนเบาะ

"เต้ยคิดไว้แล้ว พีทไม่ต้องลำบากหรอก" เต้ยรีบคว้าอุ้มลูกไว้แนบอก

"ตามใจ ฉันก็ไม่สนใจนักหรอกว่ามันจะชื่ออะไร" พีทว่าแล้วเดินจากไปทันที เต้ยถึงกับต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ยัยหนูของพ่อ โตขึ้นต้องสวยเหมือนแม่แน่เลย" อ๋อมพูดกับเด็กทารกในอ้อมแขน ดูเค้าจะเห่อลูกสาวสุดๆ

"ให้ลูกชื่ออะไรดีล่ะอ๋อม" เปรมมี่ถามขึ้นเพราะยังไม่ได้คิดชื่อไว้

"นั่นสิ ช่วยคิดหน่อยสิกัน" อ๋อมหันไปทางกัน เพราะกันมีส่วนร่วมยินดีกับทั้งคู่มาตลอดจนถึงวันนี้

"อืม.. ชื่อเอมี่ดีไหม อ๋อมกับเปรมมี่รวมกันเป็นเอมี่" กันว่าแล้วยิ้มกว้าง

"เพราะดีนะ งั้นชื่อจริงให้ชื่อเอมิกา จะได้มีอักษรชื่อกันในนั้นด้วย" เปรมมี่ว่า

"เอมี่ เอมิกา นะมาตร์..." อ๋อมทวนชื่อทั้งหมดแล้วยิ้ม

"คือ..เปรมมี่คุยกับอ๋อมแล้ว เราอยากขอร้องให้กันเป็นพ่อทูนหัวให้เอมี่น่ะ" เปรมมี่หันไปบอกกัน

"ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะกันคงไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อใครแล้ว" กันว่าออกไปด้วยแววตาเศร้าเล็กน้อย

"อย่าพูดอย่างนั้นสิกัน ใครจะรู้กันอาจรักใครได้อีกก็ได้ ดูอย่างเปรมมี่สิ" เปรมมีพูดปลอบเพราะเห็นท่าทีนั้น

"คงไม่มีวันนั้นหรอกเปรมมี่" กันรู้ใจตัวเองดีที่สุด ว่าคงไม่มีใครแทรกเข้ามาในดวงวิญญาณที่มันได้หลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันแล้วได้อีก

"ไหนมาให้พ่อกันอุ้มบ้างสิ" กันเปลี่ยนเรื่องพลางรับเอมี่จากมืออ๋อมมาอุ้ม และรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูก

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว... เด็กๆ ทั้งสองเข้าสู่วัยเดินเตาะแตะ

"ตันตัน มาหาแม่เร็ว..." เต้ยตบมือเรียกลูกให้เดินเข้ามาหา เด็กชายวัยหัดเดินอารมณ์ดี หัวเราะเอิ๊กอ๊ากเดินสะเปะสะปะเข้ามาหามารดา แล้วโผเข้ากอดทันที

"เก่งมากลูกแม่" เต้ยกอดลูกชายไว้ยิ้มสบตาแล้วหอมแก้มยุ้ยๆ ใสๆ สีชมพูระเรื่อด้วยความเย็นของอากาศ ก่อนจะจูงมือเด็กน้อย ฝึกเดินไปเรื่อยๆ ภายในสวนสาธารณะริมทะเลสาบ เผลอแป๊บเดียว หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงของออสเตรเลียมาเป็นเวลาเกือบสองปีแล้ว ความเงียบสงบและบรรยากาศที่นี่ทำให้เต้ยคิดถึงที่ที่จากมาและในใจลึกๆ รอคอยโอกาสที่จะได้กลับไปที่นั่นอีกซักครั้ง

"ได้เวลาแล้ว ไปเรียนกับแม่นะวันนี้" เต้ยมองดูนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะอุ้มลูกใส่รถเข็นคันกระทัดรัด ยื่นขวดนมให้ แล้วพาลูกลัดเลาะออกจากสวนสาธารณะซึ่งอยู่ตรงข้ามมหาวิทยาลัย

เด็กน้อยหลับไปก่อนที่แม่จะพามาถึงห้องเรียน และนี่เป็นกิจวัตรที่เต้ยทำเป็นประจำ เพราะไม่ต้องการอยู่บ้าน และไม่ต้องการทิ้งลูกไว้ตามลำพัง หญิงสาวตั้งใจว่าอีกเพียงสองปี เมื่อเรียนจบจะพาตันตันกลับเมืองไทยให้ได้ แต่ยังไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ให้พีทรู้

เต้ยรดน้ำดอกหญ้าสีชมพูเล็กๆ ที่กำลังเบ่งบานในกระถางอย่างถนุถนอม และนี่เป็นอีกสิ่งนึงที่ทำให้ใจชุ่มชื่นขึ้นเมื่อได้นั่งมองดอกหญ้าเล็กๆ ที่กำลังเบ่งบานเหล่านั้น ทำให้หวนระลึกถึงทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่มีแต่สีชมพูละลานตา และจบลงที่ภาพคนสองคนเต้นรำอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน จุมพิตกันท่ามกลางสายฝน หรือแม้กระทั่งนั่งหลับใหลไปด้วยกันท่ามกลางความเงียบสงบร่มรื่น รอยยิ้มปรากฏขึ้นจากภวังค์ของภาพที่ฝั่งใจเหล่านั้น

"เพล้ง!!!" กระถางดอกหญ้านั้น แตกกระจายและแหลกไปต่อหน้าต่อตาเต้ย ทำให้หญิงสาวหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที

"นี่! พีททำอย่างงี้ทำไม" เต้ยรีบก้มลงเก็บต้นหญ้าเล็กๆ ที่ร่วงลงไปที่พื้น แต่ก็ดูจะละเอียดจนไม่สามารถจะปลูกใหม่ได้

"ฉันจะทำยิ่งกว่านี้อีก รักกันมากนักใช่ไหม" เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

"นี่จะทำอะไร" เต้ยรีบวิ่งไปกอดตันตัน ซึ่งนั่งอยู่ที่พื้นห้องไม่ไกลจากจุดที่รดน้ำต้นไม้เมื่อครู่ เด็กชายร้องไห้ด้วยความกลัวจากรังษีอำมหิตที่แผ่ออกมา

"หึ คนที่ต้องตายในวันนี้ยังไม่ใช่ไอ้เด็กนี้หรอก" ตาของเจ้าอัสนีย์แดงขึ้นจนคล้ายเปลวเพลิง ก่อนจะทะยานหายไปในอากาศ เต้ยกลัวจนสั่นไปทั้งตัวและหัวใจ ไม่รู้ว่าที่พีทพูดเมื่อกี้หมายถึงอะไร

"พร้อมจะเดินทางหรือยังครับสาวสวย" กันปรากฏตัวขึ้นเพราะนัดว่าวันนี้จะพาเอมี่ไปเที่ยวที่มหาวิทยาลัย เด็กหญิงแสดงอาการดีใจทุกครั้งที่เห็นหน้าเค้า เพราะรู้ว่ากันชอบพาออกไปเที่ยวข้างนอก

"เตรียมหมดทุกอย่างแล้วจ่ะ" เปรมมี่บอกพลางยื่นกระเป๋าสัมภาระของเอมี่ให้ ซึ่งประกอบไปด้วยผ้าอ้อม แป้ง ชุดสำรอง ขวดนมเปล่า และนมกล่อง

"ไม่ต้องห่วงนะ กันจะดูแลเอมี่เอง คงไปซักสองสามชั่วโมงก็กลับ"

"ฝากด้วยนะกัน" อ๋อมตบไหล่กันเบาๆ ไม่ได้รู้สึกห่วงอะไรเพราะรู้ว่ากันจะสามารถดูแลเอมี่ได้อยู่แล้ว

"ไปล่ะนะ" กันอุ้มเอมี่และสัมภาระหายไปในพริบตา

"กันเหมือนพ่อลูกอ่อนเลยเน๊อะ" เปรมมี่ว่าขำๆ

"เอมี่ก็ไม่อยู่แล้ว เราจะทำอะไรกันดีล่ะ" อ๋อมว่าพลางโอบเอวภรรยาสาวไว้

"ทำอะไร..." เปรมมี่เลิกคิ้วเป็นคำถาม

"หาน้องชายให้เอมี่ซักคนดีกว่า" อ๋อมว่าแล้วโน้มลงหอมแก้มเปรมมี่

"บ้า!..."

Create Date : 06 ตุลาคม 2553

Last Update : 7 ตุลาคม 2553 13:29:37 น.

32 comments

Counter : 301 Pageviews.

ขอเศร้าดราม่าไปอีกตอนสองตอนนะจ๊ะ ก่อนจะเริ่มสนุกเร้าใจได้อีก

(หรือจะสนุกอยู่คนเดียว คริคริ)

เฮ้อ.....

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:9:47:12 น.

ขอบคุณค่ะ

ผูกเรื่องเก่งจัง, สนุกมากๆๆๆๆ...อ่านเพลินจนรู้สึกว่า
..อ้าว..!! หมดตอนแล้วรึเนี๊ยะ 555+
กลับมาเขียนต่อนะค่ะ รอลุ้นตัวโก่งเลย...สนุกจริงๆ ค่ะ

ปล.คุณคิมคิดจะรวมเล่มรึปาวค่ะ!!

เป้นกำลังใจ&รอติดตาม(อย่างกระชั้นชิด)

โดย: Blue wide or narrow Way IP: 180.180.145.58 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:11:25:36 น.

ตอนนี้แอบเขียนไว้ตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ ขึ้นมาตอบเม้นท์น้องซินกะเปรมมี่แล้วเลยนอนไม่หลับ พอดีฟีลมาค่ะ ^^

กำลังจะต่อค่ะ คิดว่าคืนนี้คงจบตอนนี้ได้ กำลังหาโลเคชั่นให้อ๋อมกับเปรมมี่ทำมาหากินอยู่ค่ะ 55555

เรื่องรวมเล่มยังไม่คิดตอนนี้ค่ะ อยากให้มีแววว่าจะจบจริงก่อน เพราะตั้งเป้าไว้ที่ 100 ตอน รวมทั้งต้องกลับไปแก้ไปเกลาตั้งแต่ต้นอีก คงอีกนานเลยล่ะค่ะ แล้วถ้าขั้นตอนยุ่งยากก็อาจจะเปลี่ยนใจได้อีก ต้องลองศึกษาไปก่อนค่ะว่าจะทำยังไง อาจจะออกมาเป็นงานโฮมเมด แฮนเมด เหมือนที่เปรมมี่ว่าก็ได้ค่ะ

เฮ้อ....(แอบอินเทรนด์อีกล่ะ) ^^

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:12:29:42 น.

ว๊ากกกกกกก....

ทำเนียนดำน้ำ บุ๋งๆๆ ไปกะ ระยะทำใจเชียวน๊าพี่หญิง

แต่ก็สนุกดีค่ะ...เพราะลงดีเทล ในส่วนความคิดของแต่ละคนไป ใน MV มันก็แค่ดำเนินไปตามเพลงแค่นั้นเนอะ

ชิส์

ยัยเต้ยนี่เป็นดาราออสการ์เลยนะนั่น เล่นได้เอ๋อ จริงๆ เลยอ่ะ 555

ดีแล้ว....ไปอยู่กะพีทหรือตัวโกง ที่เมืองฝรั่งโน่นเลยไป กร๊ากกกก
อะไรจะเชื่อมเข้า ระยะทำใจภาคพิศดารของเปรมมี่ได้ดีเยี่ยงนี้อ่ะ...กิกิ

น้องเพิ่งเสร็จงาน...ก็เลยแวบเข้ามาอ่านของพี่หญิงก่อน ว่าแล้ว
ก็รีบอู้งาน ไปจิ้นหวานๆ ละมุนสายตา เหมือนเดิมดีกว่า...ไปล่ะ กระดึ๊บๆๆ

อ้อ!!! พี่หญิงบอกคุณนกด้วยว่า....หนังสือแฮดเมดที่น้องเสนอไอเดียไปน่ะ
คือให้คนอ่านปริ้นออกมา แล้วเย็บเข้าเล่ม เหมือนชีสเอกสาร เอาเอง...คริ คริ
ไม่ต้องลงทุนมากมาย...ดีป่าววววว

แกจะยังงกกับคนอ่าน VIP ได้ไงนังนกยูง!!!

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:14:06:27 น.

จิ้นให้เสร็จแล้วมาบอกกันด้วยเน้อ จาได้ตามไปส่องอิอิ

พี่ก็ไหลไปเรื่อยแหละ จะให้เข้าplotให้ได้ คริคริ

เรื่องเล่มก็หาข้อมูลไปเรื่อยๆ ก่อนจ่ะ ว่าจะทำไรได้บ้าง ยังฟันธงไม่ได้อ่ะตอนนี้ สุดท้ายถ้าไม่ทำไรเลย ก็แบบเปรมมี่ว่าแหละ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:14:14:47 น.

555+ เอาไงเอากันกับ2สาว..(print อ่านเองห้ามเก็บลิขสิทธิ์ย้อนหลังนะ ฮ่ะๆๆๆ )
ล้อเล่นค่ะ...เอาเรื่องจริงน๊ะ..!!
อยากแสดงกำลังใจ(เป็นรูปธรรม)ให้กับคนเขียนงานดีดี
ที่เขียนให้เราได้อ่านสนุกสนานเพลิดเพลินแบบฟรีๆ (ไม่เสียตังค์)
ชื่นชมๆๆๆๆ...คุณคิม&เปรมมี่จริงๆ

...คุณคิมตอนท้ายอย่างกระชากอารมณ์ sad เลยอ่ะ
สงสารทั้งน้องกัน & เต้ย (ถ้าน้องกันรู้ว่าเต้ยกำลังท้อง)
เรื่องราวจะเป็นยังไงหนอ !! (แอบสงสัยอ่ะ) เสือกันคงไม่ยอมให้เต้ยไปแบบนี้เน๊อะ ^ ^

อ้อ !! คุณคิม พีท เนี๊ยะเก่งขนาดที่ทุกคน(น้องกัน+เพื่อนๆ+รุ่นพี่ฯลฯ)
รวมกันก็สู้ไม่ได้เลยเหรอ....คุณคิมค่ะแล้วเจ้าอัสนีย์เนี๊ยะ
มีจุดอ่อนมั๊ย? ถ้ามีบอกได้มั๊ยว่าอยู่ตรงไหน (ลม.ก็ได้ค่ะ)
แบบว่ากำลังอินจัด 555+
เป็นกำลังใจ & รอลุ้นต่อค่ะ (ลุ้นๆๆๆๆๆ....)

โดย: Blue wide or narrow Way IP: 180.180.145.58 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:25:26 น.

เฮ้ออออออออออออออออออออออออออออออออออ
เต้ยจดทะเบียนแล้วหรือเนี่ย ถ้างั้นกันก็แย่งเต้ยคืนมาไม่ได้แล้วสิ เพราะว่าเขาแต่งกันถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ถ้ากันไปแย่งมากันก็เป็นฝ่ายผิด งั้นเอางี้กัน มาจดทะเบียนกะซินก็ได้นะ อิอิอิอิอิอิอิอิ เอาวันไหนดีล่ะ เอาเป็นว่า ไปวันเกิดกันเลยดีมั้ย เดี๋ยวจะกลับไปนับถอยหลังรออยู่ที่บ้านนะ โอ้ยยยย อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆๆๆๆๆๆ จัง (แอบเพ้อ คนเดียว)

โดย: wujingxin IP: 112.142.97.89 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:42:42 น.

ขอบคุณค่ะคุณนก

ถ้าเสือกันรู้คงสู้กันตายไปข้างหนึ่ง แต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของเรื่อง เพราะเรื่องนี้เน้น

อย่างเดียว (เอ๊ะ..จะชัดไปไหมเนี่ย)

ใช่ค่ะเก่งมากกกกกก ทั้งหมดรวมกันก็สู้ไม่ได้ ถึงจะฆ่ากันไม่ตาย แต่คนธรรมดาก็ต้องตายเยอะค่ะ แบบว่าโดนลูกหลง

ทางกำจัดเจ้าอัสนีย์ได้คิดไว้แล้วค่ะ แต่อาจจะเปลี่ยนไป เพราะยังเหลืออีกหลายตอนมากๆ งั้นเดี๋ยวลมไปบอกค่ะว่าคิดไรไว้ เพราะคนอื่นอาจจะยังไม่อยากรู้ เราเป็นประเภทใจร้อนเหมือนกันเน๊อะ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:52:48 น.

เศร้าแล้วอ่ะ เดี่ยวมานะคะ ไปหาทิชชุ่ ก่อน คงต้องเตรียมไว้เยอะๆๆๆๆๆ ไม่รุ้อยุ่ที่ไหน แบบว่าไม่ได้ใช้นานนนนนน
วันนี้ไปเดินตลาดกับแม่ แอบดีใจสุดฤทธิ์ และก็แปลกใจว่า ในตลาดสดเขาฟังเพลงของกันด้วยหรอเนี่ย และก็ได้กรีดสมใจค่ะ เพราะว่าไม่ใช่แค่ฟังเท่านั้น เขายังชอบดุเอมวี ของกันอีกด้วย พอหันหน้าไปก็ได้เจอกับหน้าหล้อๆๆเข้มๆๆๆ ของกันในจอสี่เหลี่ยมเลกๆๆๆ ที่แม่ค้าเขาเปิดดุกัน เลยเข้าไปถามเขาว่า พี่ชอบกันหรอคะ พี่เขาตอบว่า ยิ่งกว่าชอบ มากกว่ารักอีกน้องเอ้ย ถ้างั้นเราก็ใจตรงกันแล้วคะคุณพี่ขา (บ้าเดอะสตาร์)
เจอทิชชุ่แล้วค่ะ พร้อมแล้วค่ะพี่คิม จัดมาเลยค่ะ จะสุข จะเศร้า จะเหงา จะซึ้งแค่ไหน รับได้ทุกอย่าง (จริงหรอ)

โดย: wujingxin IP: 112.142.97.89 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:55:14 น.

แหมแหม น้องซิน รอส้มหล่นอย่างเดียวเลยเน้อ

รอต่อไป คริคริ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:55:17 น.

เดี๋ยวๆ จ่ะ คุณพี่ขอเรียกฟีลแป๊ป ยังตอบจดหมายแฟนคลับน้องกันไม่ครบเลยอ่ะ

5555

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:16:57:07 น.

โดย: TREE AND LOVE

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:18:51:26 น.

สวัสดีค่ะ คุณ TREE AND LOVE

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:19:26:14 น.

คุณคิมใช้สัญลักษณ์ดวงดาว (เมื่อตอนที่แล้ว) เป็นตัวแทน(เปรียบเทียบ) ให้เป็นตัวละครนั้นๆ (กันและเต้ย)ไว้ได้ดีลึกซึ้งดีค่ะ
...เพิ่งเก็ทว่าเป็นไอเดียที่ให้ความหมายพิเศษจริงๆ ก็เมื่อ
อ่านมาถึงตอนนี้แหล่ะค่ะ

ทั้งเศร้า ทั้งโรแมนติดมากเลยค่ะ .....
.....
น้องกันไปนั่งคุยก่ะเต้ยผ่านดวงดาวที่เป็นตัวแทนของหญิงสาว
อันเป็นที่รักยิ่ง...ถ้ามีในชีวิตจริง..ช่างหดหู่เหลือเกินเน๊อะ
ส่วนเต้ยก็คุยก่ะกันผ่านดาวสีฟ้า(ดาวศุกร์) ที่เป็นเสมือนตัวแทนของชายหนุ่ม

ความรักที่ยิ่งใหญ่...เกิดจากหัวใจที่ใหญ่ยิ่ง
..แอบคล้ายสไปเดอร์แมนซะงั้น !! จะซึ้งกลายเป็นฮาเลย ^O^

เป็นกำลังใจ & รอติดตามเสมอค่ะ (ลุ้นๆๆๆๆๆ)

โดย: Blue wide or narrow Way IP: 180.180.145.58 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:19:57:18 น.

5555 คุณนก กันน่ะดาวอังคารค่ะ ส่วนเต้ยน่ะดาวศุกร์

อย่าจำสลับค่ะ ผู้ชาย from Mars ผู้หญิงต้อง Venus เน้อ อิอิ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:06:47 น.

เศร้าได้อีกค่ะพี่คิม ตอนนี้อินมากๆๆๆๆๆๆ เลยค่ะ อ่านไปสักพักมีน้ำใสๆๆๆ เอ่อเต็มดวงตาไปหมดเลย รู้สึกได้เลยว่ามันเศร้ายิ่งกว่าซีรี่ย์เกาหลีซะอีก พี่คิมคะ จะทรมานจิตใจกันไปถึงไหนนนนนนนนนนนนนนนน(อินเกินไปแล่ะ)

โดย: wujingxin IP: 112.142.97.89 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:42:04 น.

หาทิชชู่เจอหรือยังน้องซิน ????

เดี๋ยวจะมีเศร้ากระชากตับได้อีก

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:48:19 น.

ขอบคุณค่ะ
คุณคิม...นกปล่อยไก่(ลม)คุณคิมไปตัวเบ่อเริ่ม
แถมมาเป็นฝูงเชียว 555555555555555555++++

โดย: Blue wide or narrow Way IP: 180.180.145.58 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:49:44 น.

การที่ไม่ได้เจอหน้าคนรักมาหกเดือนเต็มๆๆๆๆๆ มันเปนอะไรที่แสนจะทรมานมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย
และยิ่งไปกว่านั้นคนที่เรารักนั้นเขาได้จดทะเบียนกับคนอื่นไปแล้ว
และยิ่งๆๆๆไปกว่านั้นอีกคือคนที่เรารักเขากลับจำเราไม่ได้อีก
และที่สุดของยิ่งๆๆๆๆ ไปกว่านั้นคนที่เรารักท้องกับเราแต่เรากลับไม่รู้ เฮ้อออออออออออออออออออ เฮ้อ แล้วก็เฮ้อ

โดย: wujingxin IP: 112.142.97.89 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:50:48 น.

ไม่เป้นไรค่ะคุณนก เดี๋ยวช่วยจับ จะได้มาบาร์บีคิวไก่กันแถวนี้ อิอิ ^^

รู้สึกจะเข้าแต่ข้างผู้ชายนะจ๊ะน้องซินนนนน ไม่เห็นบอกมั้งเลยว่าเต้ยจะรู้สึกยังไง 5555

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:20:54:47 น.

ก็คนมันรัก "กัน" นี่คะพี่คิม เรายินดีที่เห็นคนที่เรารักมีความสุขกับคนที่เขารัก แต่ก็เสียใจเมื่อเห็นคนที่เรารักเป็นทุกข์กับคนที่เขารัก โอ้ยยยยย งงงงงงง?????????????????????????? เขียนเองงงเอง
ไปอาบน้ำก่อนนะคะเดี่ยวกลับมาค่ะ

โดย: wujingxin IP: 112.142.97.89 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:21:11:27 น.

คุณคิม...ขอบาร์บีคิวไก่ 1 ที่ ด้วยค่ะ 555+
พรุ่งนี้มาต่อนะค่ะ ..วันนี้ขอตัวสะสางภารกิจที่สะสมก่อนค่ะ

ปล.1. แล้วพบกันใหม่นะค่ะทุกคน ^^
2. คุณ"เมียแต่งนภัทร"...หายเงียบเลยน๊าาาา (แน่ะ!!รีบยกมือเชียว)

โดย: Blue wide or narrow Way IP: 180.180.145.58 วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:21:14:04 น.

พี่ก็จะไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน น้องซิน ^^

คุณนก เดี๋ยวย่างเสร็จส่งให้ถึงบ้านเลยค่ะ อิอิ

Good night นะคะ ^^

โดย: Kim-Ha

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:21:18:13 น.

เอ่อ......กำลังคิดว่าทำไมพีทถึงยอมเต้ยจังคะ

โดย: นกหค

วันที่: 6 ตุลาคม 2553 เวลา:22:44:14 น.

ลากสังขารมาบอกว่า...จิ้นจบตอนแล้วค่ะ เม้นท์มอยฮาๆ กะใครไม่ไหวแล้นนน

เห็นพาดพุงถึงเมียแต่งด้วย...ได้กลิ่นก็รีบตามมาทันควัน(ไฟ)เลยค่ะ

ในนี้มีเรื่องดาวๆ ที่บ้านเราก็มีดาว....มีเยอะด้วยยยยยย ไม่เชื่อก็เข้าไปนับดาวดู ว่ามีกี่ดวง...อิอิ ไปนอนดีกว่า กระดึ๊บๆๆ

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:2:00:19 น.

ต้องดูกันต่อไปค่ะพี่ปุ้ยเพราะว่าพีทร้ายลึก อิอิ คือชาติที่แล้วเค้าเล่นใช้กำลังไงพี่แล้วหญิงจันทร์ฆ่าตัวตาย ชาตินี้ก็ไม่สมอารมณ์หมายอีก เพราะนางเอกชิงมีลูกไปซะก่อน พีทก็เลยเปลี่ยนแผนค่ะ จริงๆ ก็จะฆ่าทั้งหมดนั่นแหละค่ะ แต่ต้องทรมานให้สะใจก่อนแล้วค่อยฆ่า ^^ โหดไปไหมเนี่ย

โหเปรมมี่อ่านแล้วเห็นสภาพเลยอ่ะ

5555 เดี๋ยวพี่หญิงขอวิ่งไปส่องเรือนน้องก่อนนะ แล้วค่อยกลับมาต่อของตัวเอง

จะรีบไปนับดาวว่ามีกี่ดวง คริคริ

โดย: Kim-Ha

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:7:06:03 น.

กร๊ากกกกกกกกกกกก

ขอเป็น เอมิกา อินทร์ใจเอื้อ ไม่ได้หรอ....ว๊ากกกก

แบบว่าให้อ๋อมโดนพีทฆ่าตาย....แล้วกันก็เข้ามาดูแลเปรมมี่กะเอมี่น่ะ....กิ๊วๆๆๆ

รับไม่ได้กันหรอ คุณผู้อ่าน
อะๆๆ งั้นจิ้นเองอยู่ตามลำพังก็ได้....ก็ในชีวิตจริงเค้ารักเจ้ากันมากมายอ่ะ แถมยังเป็นเมียแต่งอีกต่างหาก ฮิ้วววว

น้องเอมี...เอมิกา นะมาตร์ก็ได้เจ้าค่ะ....ไหนๆ ก็เรื่องยาวจนจะจบอยู่แระ
"เฮ้อ" เมื่อไหร่เราจะได้เล่นคู่กัน 2 ต่อ 2 ซะทีเนอะ กันที่รัก ของเปรมมี่...กิกิ
แบบว่าพี่คิมชอบกีดกันความรักของเราฉองคนเหลือเกินน่ะ....ชิส์

ให้เรื่องรักหวานของกัน แกรนด์จบก่อนเหอะ....จะติดเรท ป.เอก กัน feat เปรมมี่ ทั้งวันทั้งคืนเล้ยยยย คอยดู๊

ฮิฮุๆ คิกๆ คักๆ เอิ๊กๆ อ๊ากๆ

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:11:20:35 น.

"ตันตัน" กรีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
แค่ชื่อก็เห็นภาพแล้วว่า....บินได้ไม่ค่อยสูงอ่ะ...กร๊ากกก

ตอนแรกน้องก็นึกในใจเล่นๆ ว่า....พระเอกไม่ชื่อกันดั้ม
ไม่ก็กันนี่...คงเข้ากะเอมี่ได้อย่างเนียนเลยแระ...วะฮ่าๆๆๆ

จะเข้ามาอ่านอีกตอนเย็นๆ น๊า...ตอนนี้ทำงานไป ทำรูปพระจันทร์ยิ้มไปค่ะ
งานก็ตอด แถมเริ่มจะปวดตาอีกแว้วววว ไม่ไหวค่ะ ขอพักบ้างไรบ้างน๊า...จุฟๆ สู้ๆ ค่ะพี่หญิงขรา

โดย: Wonderfulmoon

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:11:28:17 น.

55555 ถ้าเปรมมี่จะ feat ป.เอก กะกันจริงๆ พี่หญิงขอแนะนำว่าให้จิ้นไว้ในใจนะจ๊ะ อย่าได้คิดถอดเป็นตัวหนังสือ คริคริ

ก็เดี๋ยวเอมิกาแต่งงานกะลูกกันก็ค่อยเปลี่ยนเป็นอินทร์ใจเอื้อ โอเคป่ะ เอแต่ตอนนี้ลูกกันยังใช้นามสกุลเจ้าอัสนีย์อยู่อ่ะ หรือจะใช้นามสกุลเต้ยดี เดี๋ยวนี้จดทะเบียนไม่ต้องเปลี่ยนคำนำหน้าชื่อกะนามสกุลแล้วนี่ แค่ชื่อก็สับสนแล้ว...เฮ้อ....

โดย: Kim-Ha

วันที่: 7 ตุลาคม 2553 เวลา:11:33:24 น.