ตอนนี้เปลี่ยนที่ทำงานแล้วค่ะ คือปัญหากับบ้านเก่ามันจบไม่สวยจริง ๆ ค่ะ เลยย้ายออกมาแล้วก็ดำเนินเอกสารกับบ้านใหม่ อย่างที่เคยเล่าว่าบ้านเก่าชอบตัดชั่วโมงการทำงานเราน่ะค่ะ แล้วเขาพยายามกดดันให้เราออก แต่เราก็หน้าด้านหน้าทนอยู่ เพราะว่ามันใกล้ขอยื่นเอกสารใบอยู่ แหม่อิฉันก็ศรีค่ะ ศรีทนได้เสมอ  แต่สุดท้ายแม้เราจะยื้อก็ไม่มีความหมาย (555 เอาซะเวอร์เชียว ) สุดท้ายได้มาถึงจุดแตกหักค่าาา เขาให้ออกในวันนั้น  ชีวิตน้อย ๆ ของดิฉันก็ต้องดิ้นรนโทรหาเพื่อนให้มาช่วยขนของไปอยู่บ้านเพื่อนฝรั่งก่อน เพื่อนฝรั่งก็เป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที ชีวิตมันช่างทรหด คล้ายเพลงพี่เสือธนพล เราคงเป็นดั่งเรือน้อยลำหนึ่ง ในทะเลแห่งชีวิตกว้างใหญ่ แม้คลื่นลมซัดมาก็หวั่นไหว (จะเก่าไปไหนเนี่ย คนเขาก็รู้อายุหมดอ่ะดิ) 

แต่ด้วยความที่อิฉันเป็นคนโลกสวยค่ะ คิดว่าในทุก ๆ อุปสรรค มันมักจะมีโอกาสเข้ามาเสมอ แม้บางครั้งเราอาจจะยังมองไม่เห็นก็ตามค่ะ  หลังจากย้ายออกจากบ้านเก่าสองวันก็ได้สัมภาษณ์งานกับสองบ้านค่ะ  คุยทางสไกป์ บ้านแรกอยู่เมืองอัลเบอต้าเหมือนกัน อายุเขาไล่เรี่ยกับเราค่ะ คุยสนุก แต่ติดปัญหาคือ ทำงานสองบ้านค่ะ สลับดูบ้านเขากับบ้านข้าง ๆ ค่ะ แต่เขาน่ารัก พร้อมขับรถมารับเลย แนนนี่ปัจจุบันของเขาเป็นเด็กแคนาดาค่ะ 

อีกบ้านอยู่โตรอนโตค่ะ บ้านนี้มีพี่เลี้ยงคนเก่าเป็นคนไทย แต่ลักษณะการคุยโฮสดูแบบเป็นคนจุกจิก แต่ได้คุยกับพี่เลี้ยงเก่าเขาก็บอกว่าโฮสเป็นคนดี แต่อาจจะจุกจิก แต่สปอร์ต แฟร์

ต้องมาตัดสินใจค่ะ จะเลือกใครดี แหม่ ยังกับจะเลือกแฟน คือสองบ้านจ้างงานในอัตราที่สูงกว่าบ้านเดิมเยอะเลย (เห็นไหม ในวิกฤตมักมีโอกาสเสมอ) แต่สุดท้ายเลือกมาบ้านที่มีคนไทยมาก่อนค่ะ 

หลังจากนั้นเขาส่งสัญญามาให้ ยังกับโชคหล่นทับ เขาไม่เก็บค่าอาหารและที่พัก คือแค่เสียภาษีให้รัฐเท่านั้น มันเป็นอะไรที่ที่หายากมากในแคนาดาค่ะ เราคิดในใจ รู้งี้ย้ายออกมานานและ ไม่ทนให้เป็นโรคจิตอ่อน ๆ ล่ะค่ะ  เพื่อนอิฉันแนะนำให้ส่งจดหมายไปขอบคุณบ้านเก่าว่าขอบคุณที่ปล่อยฉัน ฉันจึงได้เจอสิ่งใหม่ ๆ ที่ดีกว่า (แหม่ ว่าไปมันก็คล้ายกับแฟนเลยนะนั่น) 

ย้ายมาบ้านใหม่ ดิฉันไม่ทำตัวคลุกคลีเหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะว่าอยู่กับบ้านเก่านี่เราทำตัวตามสบายเกินไป ก็เขาบอกว่าให้ทำเหมือนเป็นครอบครัว เราก็เต็มที่สิคะ มาบ้านใหม่นี่ออกแนวเก็บตัวค่ะ แต่ค่อนข้างดีหน่อย มีห้องครัวตู้เย็น ห้องนอน ห้องน้ำในตัว คล้ายอยู่อพาร์ทเม้นค่ะ ค่อนข้างสบายมาก แต่ที่ลำบากคือตอนย้าย เพราะว่าต้องย้ายเมือง นั่งเครี่องค่ะ  ของตรูจะเยอะไปไหนน่ะ บริจาคไปถุงดำกะอีกครึ่ง แล้วกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ สามใบ (โชคดีบ้านใหม่จ่ายค่ากระเป๋าเกินให้หมดเบย ใจดีมาก) เอ่อ แต่อิฉันก็ยังนึกไม่ถึงนะคะว่าตอนกลับไทย ว่าจะขนของกลับไทยมายังไง คือของที่เอากลับคือของที่รัก คือไม่กล้าบริจาค อย่างโค้ทบางตัว รองเท้าบางคู่ ที่ถ้าฉันขาด ฉันจะไม่สามารถอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกแล้ว 555 เวอร์เสมอค่ะดิฉัน  

ย้ายมาบ้านใหม่ก็โอค่ะ ส่วนตัวดี วัน ๆ อยู่กับเด็ก พอโฮสมาเข้าห้องเลย กินข้าวอะไรก็กินกับเด็ก มันเหมือนตัดไปเลยค่ะ แต่ภาษาง่อยกระรอกมาก เพราะว่าคุยแต่กับเด็กค่ะ  เด็กบ้านนี้ก็ฉลาด เชื่อฟังมาก เมื่อเทียบกับเด็กที่เคย ๆ ไปเลี้ยงมาก่อน  

นี่ล่ะค่ะที่หายไปง่วนอยู่กับการทำเอกสาร ไหนจะต้องขอเวิร์คเพอมิตใหม่ ขอวีซ่าที่กำลังจะหมด แล้วกลับมาเที่ยวไทยอีก โอวว์ชีวิตมันช่างวุ่นวาย แต่ตอนนี้คิดว่าลงตัว  แต่ว่าก็ต้องกระทำการทางด้านเอกสารอีก เพราะว่าเราจะได้ยื่นโอเพ่นเวิร์คเพอมิทแล้วค่ะ และยื่นขอเพอร์มาเน้นเรสซิเด้น  ได้เมื่อไหร่ก็เตรียมตัวกลับไทยทันที อิอิ แล้วฉันจะขอทำไมวะ งงตัวเองเหมือนกัน (ออ จริง ๆ ขอไว้กันเหนียวค่ะ เพราะว่า พีอาร์ มีอายุห้าปี เผื่อกลับไทยเบื่อ ๆ อยากมาแคนาดา มาหางานทำ ก็สามารถทำได้) 

ว่าแต่ตอนนี้ก็มีความสุขดี ค่ะ แฮปปี้แต้งกิฟวิ่งนะคะ ทุกท่าน