แนวความคิดในการออกแบบ
ยางสนเป็นของคู่กับเครื่องดนตรีประเภทสี โดยเฉพาะอย่างยิ่งคันชักหางม้า เมื่อถูยางสนกับคันชักหางม้าจนฝืดแล้ว จะได้เสียงที่ดังขึ้น
สำหรับไวโอลิน คันชักเป็นอิสระ จะมีก้อนยางสนที่หล่อด้วยวิธีหลอมต้มจนใส แทบจะไร้สิ่งเจือปน เอาไวถูที่หางม้า ก่อนการแสดง
สำหรับเครื่องสายไทย คันชักจะสอดติดระหว่างสาย เพื่อสะดวกเวลาชักและเก็บ โดยผู้สีจะเผายางสนที่หลอมกับไม่คล้ายเทียน หยดลงบนกะโหลก หรือกระบอกซอแบบเดียวกับการหยดน้ำตาเทียน เล่นซอไป หางม้าก็สียางสนไปด้วยตัวเองจนยางสนบางค่อยเอามีดขูดออกแล้วหยดใหม่ แต่มีข้อเสียคือ เขม่าจากการเผาไม้ทำให้ยางสนดำ ถ้าหยอดไม่ชำนาญมีฟองอากาศเกี่ยวหางม้าสึกขาดเป็นบางเส้นบ้าง
ดังนั้นจึงออกแบบให้ เป็นก้อนสะอาดเช่นเดียวกับยางสนไวโอลินแต่บางกว่ามีกาวติดด้านหลัง หรือจะใช้ไฟละลายด้านหลังติดซอก็ได้