ขอให้ มีความสุขคริสมาต นะจ๊า ซานตาคลอส เคราขาว เราไม่ปลื้ม ชอบพี่คีเคราดำ มากฝ่า อิอิ   Create Date : 25 ธันวาคม 2549     Last Update : 25 ธันวาคม 2549 14:06:57 น. Counter : 1209 Pageviews.   11 comment Share Tweet

อะไรนะคะ 'Blog ตกแต่งยอดเยี่ยม' เรอะ !!! คงต้องพูดถึงบ้างละค่ะ หลังจากเป็นประเด็นที่เพื่อนๆพาดพิงถึงในเวลาสองสามวันที่ผ่านมา นั่นคือ "การโหวต BlogGang Popular Award#3" BlogGang Popular Award จัดมาสามครั้ง ครั้งแรก แองจีไม่รู้เรื่องเพราะไม่รู้จักบล็อกแก็งค์ หนูเเข้ามาทำบล็อก ประมาณเดือนกุมภาพันธ์ ปี 2548 เนื่องจากต้องการพื้นที่บอกให้สาธารณชนรับรู้เรื่องที่ตัวเองสนใจเกี่ยวกับนักแสดงชาวแคนาดาคนนึงที่ชื่อ คีอานู รีฟส์ และด้วยความที่ไม่มีพื้นฐานทางด้านการทำเว็บไซด์อะไรเลย จึงใช้บล็อกแก๊งค์เป็นที่เรียนประเภท learning by doing ซึ่งก็ต้องขอบคุณบล็อกมาสเตอร์เป็นอันมากที่ทำเครื่องมือไว้ให้ใช้ง่าย และที่ต้องขอบคุณมากกว่า คือผู้ชนะรางวัลบล็อกแก๊งค์อวอร์ดครั้งแรกหลายท่าน เช่นคุณรำเพย คุณหมาร่าฯ คุณกึ่งยิงฯ ที่เขียนวิธีแต่งบล็อกให้เป็นแนวทางมากมาย จุดเริ่มต้นคือจุดที่เราตั้งใจ แต่จุดต่อมามันขึ้นกับผลตอบสนองที่เราได้รับ ระยะแรก แองจีก็มั่วค่ะ นึกจะเขียนอะไรก็เขียน และด้วยความที่ ประเด็นที่ต้องการทำบล็อกนั้น ชัดเจนที่ว่า พยายามจะบอกให้ทุกคน มองคนและสังคมอย่างวิเคราะห์ โดยยก Mr.keanu Reeves ขึ้นเป็นตุ๊กตากระจกให้เรามองเขาแล้วสะท้อนมองตนเอง แองจี พยายามบอกว่า เราต่างมีเป้าหมายในตัวเอง เป้าหมายที่ ไม่ว่าคนรอบข้างจะเห็นด้วยหรือไม่ ไม่ว่าNormหรือบรรทัดฐานจะกำหนดให้เราเป็นอย่างไร แกะดำก็เป็นแกะดำอยู่ดี แม้มันจะฟอกสีขนจนขาว ขนงอกใหม่มันก็ดำ คุณจะยอมฟอกสีขนไปตลอดชีวิต หรือคิดจะลองออกเดินทางค้นว่า โลกนี้มีฝูงแกะดำที่เหมือนกรูรึเปล่าวะ มันก็เรื่องของคุณ แต่อย่างหนึ่งก็คือ เราไม่ควรไปตัดสินว่าสีใดดีกว่ากัน จนทำให้คนที่เขาต่างจากเรานั้นต้องถูกประนาม หนุก็ไม่รู้ว่า ตลอดทางที่ทำบล็อกมาเกือบสองปีนั้น หนูสื่อสารได้ตรงจุดรึไม่ แต่คาดว่าจะไม่ เพราะเห็นว่า คนอ่านส่วนใหญ่จะรู้แต่ว่า หนูรักคีอานู และ คีอานูเป็นดาราเพี้ยนๆ แค่นั้น กลับมาที่การโหวต BlogGang Popular Award เมื่อประมาณเดือนธันวาคมปีที่แล้ว บล็อกมาสเตอร์ประกาศจะจัดโหวตBlogGang Popular Award ครั้งที่สอง โดยเปิดโอกาสให้ทุกกรุ๊ปบล็อกมีสิทธิเท่าๆกัน รางวัลเป็นอะไรสักอย่าง แต่ที่น่าสนใจคือ จะมี tag sign หลังชื่อเวลาโพสกระทู้พันทิป รางวัลส่วนนี้ น่าสนใจค่ะ เพราะมันเหมือนการการันตีว่าเราโดดเด่นในเรื่องที่เราทำ และจะเพิ่มความสนใจให้คนอื่นๆที่ไม่เคยรู้จักเราได้เพิ่มขึ้น หนูตัวสั่นชักชวนเพื่อนรัก "ไก่ย่างคุกกี้กรอบหมีชอบหมด" ให้มาร่วมสังฆกรรมทันที แต่ผลที่ออกมา ก็คือ ยัยหมีได้รางวัลไปในกรุ๊ป"ภาษาต่างประเทศ" แต่แองจีน่ะ "แห้ว"ค่ะ ฝรั่งคนไหนไม่รุ พูดไว้ว่า First cut is the deepest. What did not kill me.It made me tougher. เสียใจไม่มากหรอกค่ะ แค่ผิดหวังเล็กๆ ความสงสัยนำไปสู่การตรวจสอบ ความสงสัยคือว่า งานที่เราทำมันมีค่ารึเปล่าวะ เสียเวลาทำไม ถ้าเขียนแล้วไม่มีใครอ่าน ทีนี้ การวัดคุณค่ามันยาก จริงไหม ไม่มีอะไร ดีสัมบูรณ์ ค่าอื่นๆที่วัดกันทางวิทยาศาสตร์มันยังต้องอ้างอิงเลย เมตรยาวกว่าหลาเมื่ออ้างอิงแบบเซนติเมตร เพชรแข็งกว่ากระจกเมื่อวัดการด้วยขูดขีด แล้วใครจะบอกได้ว่า บล็อกคีอานูไทยแลนด์ของหนูมันดีหรือแย่ตรงไหน หมีเพื่อนรักมีอาการ ห่วง เป็นพิเศษ กับรางวัลแห้วอวอร์ดของแองจี มันพูดประมาณว่า "เฮ้ย งานแกไม่ห่วยหรอก เพียงแต่มันขาดการประชาสัมพันธ์ แกต้องขยันไปเม้นท์บล็อกเพื่อนบ้างดิ เค้าได้รู้จักแก เอาน่า ไม่เป็นไร ปีหน้าชั้นช่วยแกนะ แกอย่าเลิกนะ" ฟังแล้วปลื้มค่ะ ถึงนาทีนั้นมีรางวัลเก่าๆที่ตัวเองเคยได้ อยากเอายกให้มันไปให้หมดเลย รางวี่รางวัลมันสำคัญตรงไหนวะเพื่อน ไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย ชั้นไม่ใช่พวกบ้ายอ(เออนะ มีบ้าง แต่ไม่มาก) จะได้หวังรางวัลตอบแทนในชีวิต ถึงตรงนี้ วันนี้ ขอบคุณทุกคนที่กดโหวตให้แองจีติดโผ BlogGang Popular Award#3 ในสาขา'Blog ตกแต่งยอดเยี่ยม' ซึ่งหนูก็ดีใจนะ ไม่ใช่ไม่ดีใจ แต่ว่า ไปดูรายชื่อ คนอื่นๆที่ได้รับการโหวต ในสาขา 'Blog ตกแต่งยอดเยี่ยม' แล้ว หนูว่า เขาแต่งบล็อกกันได้ดีกว่าหนูทั้งนั้นเลยนะ รายชื่อท่านอื่นๆ ไปดูได้ตามลิงค์นี้ค่ะ //www.bloggang.com/viewdiary.php?id=webmaster&month=12-2006&date=19&group=3&blog=1 โหวตให้ท่านอื่นที่เค้าโดดเด่นด้านนี้จริงๆดีก่ามั้ง บล็อกหนูมันไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย เด๋วได้รางวัลแล้วใครคลิกเข้ามาดูจะร้อง ยี้ ว่า "อะไร้มีปัญญาแค่ใช้โฟโต้ช็อปนิดหน่อยแค่นี้ ก็ได้รางวัลแล้ว" จะขายหน้าชาวบล็อกเปล่าๆ จึงถือโอกาสขอถอนตัวก่อนได้บทสรุป จะได้เป็นการเดินลงเวทีอย่างสง่างามจะดีกว่านะจ๊า (ความจริงเรางก ไม่อยากเลี้ยงก่วยเตี๋ยวเรือแก๊งค์อิโจ ตะหาก วี๊ดวิวววววว)   Create Date : 22 ธันวาคม 2549     Last Update : 22 ธันวาคม 2549 11:34:18 น. Counter : 1079 Pageviews.   34 comment Share Tweet

Lost in Transaction ที่มา : รู้จักหนังเรื่อง Lost in translation กันไหมจ๊ะ ....มะรู้เรอะ อือ..ไม่เปงไร จี้จะเล่าให้ฟัง พระเอกเป็นดาราอเมริกันที่เคยโด่งดังแต่กำลังถังแตก เมียก็ใช้จ่ายสิ้นเปลือง ลูกก็ขี้โม้ พระเอกเราก็เลยรับจ๊อบที่ญี่ปุ่น เป็นโฆษณา เหล้าวิสกี้ยี่ห้อลูกพระอาทิตย์ หวังเอาเป็นค่าน้ำนม เอ๊ยค่าใช้จ่าย ในเวลาที่ไม่ค่อยมีหนังฮอลลีวูดให้เล่น ทีนี้ พอมาถึงญี่ปุ่น พี่แกก็ มึน กับวัฒนธรรม"นิปปอนมารู" ที่ต้องโค้งๆ ไฮ้ๆ เวลาพบหน้ากัน จะทำอะไรก็ต้องโค้งขอขมากันก่อน โอ้วว!! แคลเซียมเสริมกระดูกน่าจะขายดีวุ้ย ! จนมาพบนางเอกที่เป็นอเมริกันเหมือนกัน แต่มาที่นี่เพราะตามสามีมางั้นๆ คนสองคนจากพื้นเพคล้ายกัน ก็เลยต่อกันติด ในสถานที่ซึ่งทั้งคู่ไม่เข้าใจภาษาและวัฒนธรรม ตัวหนัง ออกอาการเหงาๆมึนๆ เหมาะสำหรับผู้เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ ประเภทย้ายที่ทำงานหรือย้ายบ้านไปต่างประเทศ จะดูแล้ว"อิน"เป็นพิเศษ ส่วนสาเหตุที่หนังเรื่องนี้ ได้มีโอกาสมาเฉิดฉายบน บล็อกบ้าคีอานูของข้าพเจ้า ก็เพราะว่า มันมีกลิ่น คีอานู ฮ่ะ เพราะ Sofia Copolaซึ่งเป็นDirectorของหนัง เคยมีภาพควงแขนกับ อิคี ฮ่ะ แล้วตัว คิอะนู เอง ก็เคยเป็นพรีเซนเตอร์เหล้ายี่ห้อ ซันตอรี ที่ญี่ปุ่น แล้วในหนังยังมีฉากการสัมภาษณ์ดาราสาวคนนึงในเรื่องว่า เธอคิดยังไงที่ได้ร่วมงานกับ คีอานู รีฟส์ วุ้ย ช่างเป็นตลกเสียดสีที่ขำไม่ค่อยออกของคนญี่ปุ่นนะ อย่างไรก็แล้วแต่ Lost in translation นั้นเป็นแค่หนัง เหงาๆ ซึมๆ ขำบ้าง ซึ้งบ้าง บางฉาก ไอ้ที่ ดั๊นพูมใจนำเหนอ เนี่ยดิ ค้า มันส์ ฝ่า ฮ่ะ แตน แต่น แต้น แต๊น.................. ..........................................Lost in Transaction!!!! actor : หม่อมหยุย(ญาติหม่อมเหยิน) actress :ธาริศาฤดี(สาวน้อยไร้เดียงสา) angy_11 :producer , director ,composer และดีไม่ดี ก็จะกลายเป็น prisoner (วุ้ยย เสียวไส้ สุดๆ) ฉาก : ร้านกาแฟใต้ต้นมะม่วง ผู้คนกระจัดกระจายกันดูดโอเลี้ยงตามโต๊ะต่างๆ พระเอกและนางเอกเดินมาจากคนละทาง นางเอกประคองแก้วโอยัวะร้อนฉ่าโดยไม่มองตาม้าตาเรือ พระเอกมัวแต่ขยับแว่นให้เข้าที่เข้าทาง แล้วทันใดนั้น ดาวหางก็โคจรพบดาวเสาร์ ทั้งสองประทะกันโครมใหญ่ แก้วโอยัวะ ตกลงพื้น เคราะห์ดีที่ทั้งคู่มีความไว ดุจวานร จึงไม่ต้องเสียค่าซักแห้ง พระเอก :โทษครับเป็นอะไรไหม นางเอก :อ่อ ไม่ค่ะ ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ เอ๊ะ คุณ คุณคือ..... พระเอก :โอ๊ะ อย่าเอ็ดไปครับ ผมไม่ชอบให้ใครจำผมได้ นางเอก :อ่อ ค่ะ โอเคค่ะ แต่ชั้นปลื้มคุณมากนะคะ เป็นแฟนคุณตลอด เวลาเห็นคุณปาฐกถา หรือพรืดเรื่องเศษถะกิด ชั้นตาลอย เคลิ้มทุกทีเลยค่ะ พระเอก :โอ้โห งั้นเลยหรือครับ ผมก็ไม่เก่งอะไรหรอก งูๆปลาๆ(ไอ่พระเอกนี่มันพรืดจริงนะคุณผู้ชม) นางเอก :วุ้ย อย่าถ่อมตัวค่ะ ดั๊น ธาริศาฤดี ยินดีที่พบ หม่อมหยุยตัวจริงค่ะ (หลบสายตาลงต่ำ อย่างปลาบปลื้ม) พระเอก :ตาย ผมเขินแย่เลยแบบนี้ มีอะไรให้แนะนำก็บอกได้ครับ ผมพร้อมเสมอ นางเอก :จริงหรือคะ ศากำลัง เวียนเฮ่ดสุดๆเลยฮ่ะ เรื่องมันเปงงี้ ศานะคะมีคุณป้าเปิดตลาดแผงลอยค่ะ แล้วตอนนี้ พ่อค้าแม่ค้ารวมทั้งชาวบ้าน มาเดินซื้อขายกันให้ควั่กเลย พระเอก :ก็ฟังดีนี่ครับ มีปัญหายังไง นางเอก :มันไม่งั้นสิคะ ค่าแผงเราก็ได้เท่าเดิม แต่การที่มันคึกคักไปเนี่ย ศากลัวว่าค่าใช้จ่ายของเราน่ะ จะมากขึ้น แถมบางที ยังมีการเก็งกำไรกันเกินไปด้วย ศาเกรงว่าในระยะยาวๆ เราอาจขาดทุน จากรายจ่ายล้างส้วม หรือ ไม่ก็ กลัวจะมีปัญหาแบ็งค์ปลอมสิคะ พระเอก :โอ วาว คุณช่างมีสายตายาวไกล ผมเองยังคิดไปไม่ถึงขนาดนั้นเลย นางเอก :แล้วมันจะเป็นอย่างงั้นไหมคะนี่ พระเอก :ผมว่า มันก็เป็นได้นะ คนเรา เดินไปเดินมา มันต้องเข้าส้วม ยังไงๆ รายจ่ายค่าน้ำ ก็ต้องมากขึ้นเห็นๆ นางเอก :แล้วเอาไงดีคะ พระเอก :โอ๊ย ง่ายจะตาย คุณไปบอกป้าของคุณนะว่า ใครจะมาซื้อของที่ตลาดเนียะ พกมาร้อยบาท ให้เอาฝากป้าคุณไว้สามสิบ ให้มันซื้อในนั้นทั้งวันห้ามไปไหน ใครออกก่อนเวลาโดนหักสามสิบบาท เราจะได้รู้ว่าพวกที่มาตลาดเราเนี่ย จงใจสุดๆ ที่จะมาค้าขายในตลาดเรา คุณเข้าใจไหม ใครไม่มาอย่าไปง้อมัน เฉพาะพ่อค้าแม่ค้าในนั้นก็เต็มทุกแผงอยู่แล้วใช่ไหม เดี๋ยวมันก็ วนๆซื้อๆขายๆกันเองอยู่ในนั้นแระ เงินค่าแผงคุณก็ได้เท่าเดิม แต่รายจ่ายล้างส้วมมันต้องลดแน่ๆ นางเอก :โอ้ ต๊ายตาย ฉล๊าด ฉลาด ทำไม ศาคิดไม่ออกไม่รุ ขอบคุณจริงๆค่ะ พรุ่งนี้เย็น ศาจะดำเนินการเลย พระเอก :ฮะฮ่า เรื่องขี้ผงน่ะคุณ เรื่องไล่แขกเรียกใช้ผมได้เสมอ (เฟด เอ๊าท์ ..... อวสาน) คงไม่ถึงกะ คุก นะเนี่ย ไงก็ ถ้าข้าวผัด ขอเป็น ผัดอเมริกันนะคะ ส่วนโอยัวะ ไม่เอาค่ะ กินไม่ลง ขอเป็นชาเอิร์ลเกรย์แก่ๆแล้วกัน หอมเหมือนกินสบู่ดี เอิ๊กสสสสสสส   Create Date : 21 ธันวาคม 2549     Last Update : 22 ธันวาคม 2549 10:10:56 น. Counter : 1680 Pageviews.   10 comment Share Tweet

story of >>>angy_11 กลับบ้านมาแล้วค่า ไปเที่ยวมาหลายที่ แต่เล่าเฉพาะ ทริป "พรืดสวนโรค" ละกาน ขึ้นเครื่องไปเจียงใหม่ หวังใจจะไปสัมผัสอากาศหนาว แต่ "ไอ๊หยา ! ไมมันร้อนเท่า กทม. เลยฟระ" ขับรถเองไป งานราชพฤกษ์ ก็หลง วน ซะเวียนเฮด ใค บอกให้ตรูตามธงเหลืองไปฟระ ถึงสี่แยกแล้วมันติดธงเหลืองทุกแยก แล้วจะให้ฉานไปทางไหนเนี่ยยย อ๊า กลุ้มใจประเทศนี้ซะเจง เข้ามาในงาน หลังจอดรถได้ที่ มาพบ แถวขึ้นรถพ่วง ที่ยาวเหยียดอี๊ก วุ้ยย มาดูอะไรกานเนี่ย (หนูโดนบังคับไป อะค่ะ ปกติ ไม่นิยมที่มีแสงแดดส่องสว่าง ชอบอยู่แต่ในถ้ำ) ก่อนหน้านี้ โคช ติวมาว่า ให้นั่งรถพ่วงไปให้ครบรอบ (เค้าจะจอดให้ขึ้นลงได้เก้าจุดค่ะ แต่ถ้าไม่มีใครลง เราก็ขึ้นไม่ได้ เพราะไม่มีที่ให้นั่ง) แล้วอยากจะเดินตรงไหน ค่อยเดินเอาเอง เพราะตั๋วนั่งรถได้รอบเดียว แต่ คนที่ไปด้วยกัน ดั๊นเรียกลง ตรง สวนนานาชาติ ก็เลยต้องลงกันมาทั้งยวง (คณะที่ไปน่ะ วัยรุ่นห้าคนรวมแองจีด้วย) แล้วมันก็จะเข้าไปดูสวนเจ้าชายจิ๊กมี่ให้ได้ แองจี เห็นแถวที่เข้าคิวหน้าประตูแล้ว ขอ บาย ฮ่ะ เมิงจาไปเก๊าะไปเฮอะ ตรูไปรอบน หอคอย อันนั้นละกานเพิ่น เลย กดรูปบนหอคอยมาฝาก 4 ด้าน เพราะขี้เกียจเดิน ดูแบบไกลๆ ไปแระกาน อันนี้ ไม่รู้เรียกว่าอะไร มันปลูกหรือเสียบดอกไม้ในท่อนั่นละค่ะ นี่มุมนึง ที่ไม่รู้ว่าถ่ายมาทำไม ส่วนนี่ บึงมหาโหดค่ะ ตอนเย็นจะมีรายการ เหยียบกันตาย ข้างล่างนั่น แถวรอชมบ้านเจ้าชายจิ๊กมี่ วุ้ย พยายามกันจิ๊งง เวลาเย็น บ่ายสี่โมง ผู้คนยิ่งพลุกพล่านมากขึ้น (แองจีเข้าไปตอนบ่ายสองค่ะ แดดกำลังดี๊ดี) แต่พะอาติ๊ดชักเป็นมิตรกะมนุษย์ถ้ำอย่างเรา เออ นะ อุณหภูมิประมาณนี้ พอลูล่าย ฮ่า คราวนี้ นกน้อยค่อยมีอารมณ์จะเริงร่าหน่อย แหม ทำไม แดดมันไม่ประมาณนี้ตั้งแต่แรกฟระ ตรูจะได้ไม่อารมณ์เสีย จะว่าไป ค่าดู ร้อยนึง(ที่จริงๆแล้วก็ฟรี เพราะเรามี"สปอนเซอร์") นี่ก็คุมเหมือนกันวุ้ย ใครจ้างชั้นทำหมดนี่ ร้อยนึง ชั้นคงนั่งด่ามันเป็นเดือนแล้วแถมไม่ทำอีกตังหากนะเนี่ย แลนด์สเคปเค้าก็ โอเคนะคะ หอคำ ก็ โอ.. น่ะ (นึกว่าข้างในจะมีอะไร ที่แท้ลูกตุ้มใบโพธิ์ แค่นี้เอง โทะ) พวกสวนนานาชาติ ต๊าย นึกว่า เที่ยวสวนเด็กอนุบาลอยู่นะเนี่ย สวนองค์กร ก็ คุ้นๆว่าสามารถหาชมได้ทั่วไป ไปรอเข้าคิวดูโดมพืชเมืองหนาว ที่พวก"นักประกาศ" เค้าขู่จังว่าไม่ดูแล้วจะเสียใจ แถมเข้าไปแล้วมีเวลาต้อนเข้าต้อนออกยังกะให้เดินตามสายพานโรงงานอุตสาหกรรม มันก็ "ยังงั้นๆ" แหละค่า วุ้ย ทำยังกะไม่เคยเห็นดอกทิวลิปกันไปด๊ายย !! ตกเย็น หนูตกจัยอย่างแรง ! กับคลื่นมหาชน รอบบึงมรณะ เอ๊ย บึงราชพฤกษ์ เค้านัดมาโดดน้ำตายหมู่กันรึไง ไมมันโกลาหลอลหม่านกันงี้ ถามคนหน้าตาดีที่สุดแถวนั้น เค้าบอกว่า จะมีการแสดงผ่านม่านน้ำ ป้าดโถ นึกว่าอะไร ไหนๆก้มาแล้ว เอาก็เอาวะ ชวนสมาชิกไปนั่งชม บนร้านเบียร์สิงห์ พวกมันส่ายหัวกันเดียะ บอกว่า ไปหากินในเมือง อร่อยกว่า ยืนดูลาดเลาก็พอ พอเวลาการแสดงมาถึง โทะ โถ ฉีดน้ำจากบึงพร้อมเปิดเพลงแล้วยิงเลเซอร์แค่เนียะนะ ยืนรอดูกันยังกะ พญามังกรจะโผล่มาจากน้ำ โอ๊วมัยก็ช เผ่นดีฝ่า ราชพฤกษ์2549 หมายเหตุ : เป็นความเห็นส่วนตัว ดัชนีความคุ้มค่าการลงทุนไปเที่ยว : 7 เต็ม 10 ดัชนีการใช้พลังงาน : สะสมไขมันมาเท่าไร งานนี้ได้ใช้ ชัวร์ ชัวร์ มีอย่างหนึ่งที่อยากเล่า คือเรื่อง ความขบขันในตลาดซื้อขายหลักทรัพย์ในประเทศไทย ก่อนไปเที่ยว พอร์ตแองจี กำไรอยู่ 10% หนูไม่เอาค่ะ ไม่ขาย กะว่าจะขายถนัดๆวันใกล้สิ้นปี เพราะส่วนของธุรกิจน้ำมันยังมีทีท่า จะแรลลีขึ้นอีกนิด กลับถึงบ้านวันจันทร์ ดูอาการก็ยังปกติ เช้าวันอังคาร แองจีก็ อัพเดทบล็อกบ้าคีอานู ตามปกติ แต่พอสิบโมงเช้าวันอังคาร วิญญาณของดั๊นก็ลอยหลุดจากร่างเลยค่ะ !!!!!!!!! เค้าขายหุ้นกันทำไมเนี่ย ! ขายยังกะประเทศไทยอยู่ในภาวะสงคราม ! กำไรหลัดๆพลัดไปขาดทุนทันตาเห็น อ๊ากสสสสสสสสสสสส ซาหยอง !!!! ฟังพวกผู้บริหารประเทศ เค้ายืนยันไม่เปลี่ยนใจยกเลิกสิ่งที่เค้าพ่นไว้ ว้าก แบบนี้ ตรูก็ต้อง"ชอร์ตอเกนส์พอร์ต" ดิวะ เอาก็เอา กำขรี้ดีก่ากำตรด!!!!!! ว๊ากกกกกกกกกกกก!!!!! แล้วยังไงรู้ไหมฮะ สองทุ่มวันเดียวกัน พวกทั่นๆบอกว่า จะเลิกมาตรการที่ว่าค่ะ ! ไอ้ที่เจ๊งกันไป ท่านไม่เกี่ยวค่ะ ! - - - - ซึมฮ่ะ ! งานนี้ ซึมลูกเดียว เสียเงินน่ะ มันก็เสียดายนะคะ แต่เสียรู้ นี่มันเสียใจค่ะ เหมือนเด็กสาวที่ถูกแม่บังเกิดเกล้าพาไปขายซ่อง ยังไงยังงั้น ทำไมถึง ทำกันแบบนี้ นะ เ--------------------------------ฮ้--------อ !!!   Create Date : 20 ธันวาคม 2549     Last Update : 20 ธันวาคม 2549 14:44:54 น. Counter : 1211 Pageviews.   11 comment Share Tweet

Sexy Keanu's Lip ไม่ต้องบรรยายให้เสียเวลา เชิญชม ภาพแรก ลิ้นค่ะลิ้น (Warning !!*อายุต่ำกว่า 15 กรุณา อย่าอ่านต่อ*ผู้ปกครองควรพิจารณาให้คำแนะนำอย่างใกล้ชิด) ภาพนี้บันทึกไว้นานแล้วตั้งแต่ปี 1994 ตอนนั้น พี่คี อายุสามสิบปีแล้ว แต่ยัง ห้าวและสนุกสนานกับการโพสท่าตามคำแนะนำของช่างภาพที่ชื่อ Matthew Rolstonเราก็เลยมีโอกาส เห็น ลิ้นแหลม และลีลา แล่บตวัด ที่เร้าจินตนาการของสาวๆเช่นนี้ ภาพต่อมา รูปนี้ แคนดิดค่ะ คีอานูดื่มโค้กจากกระป๋อง แต่ ดูที่ ลีลาการดื่มสิคระ มัน...อ๊า... (คงไม่ต้องให้บอกกันนะยะ ว่า มัน ...อ๊า...) ส่วนสุดท้าย อันนี้ก็แอบถ่ายจากกองถ่าย Something Gotta'Give เค้าถือจานข้าวกลางวันเดินกลับมากินที่ เทรลเลอร์ของตัวเอง แค่นั้นก็น่ารักพออยู่แล้ว เพราะว่าแสดงว่า พี่เค้าเป็นคนไม่เรื่องมาก แต่ไอ้ที่มัน เซ็กซี่น่ะ ก็คือ ท่า ดูดดดนิ้ว น่านต่างหาก แหมะ แหมะหยด...แหมะ   Create Date : 17 พฤศจิกายน 2549     Last Update : 17 พฤศจิกายน 2549 10:07:03 น. Counter : 1781 Pageviews.   33 comment Share Tweet

• ไร้ระเบียบ
• ข่าว
• บทความ
• งาน
• คลิป
• ไม่เกี่ยวกับเขา

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com