BlogGang.com : : kazama - ประวัติกำเหลง

Group Blog

All Blogs

ประวัติกำเหลง

กำเหลง ชื่อรองซิงป้า เป็นชาวเมืองปาจวิ้นมณฑลเจียงสี กำเหลงเป็นเหมือนขุนพลหนุ่มที่แกร่งกล้าในอุดมคติของหลาย ๆ คน เขารวบรวมเด็กหนุ่มวัยเดียวกันและตั้งตัวเป็นหัวหน้า กลุ่มของกำเหลงจะแขวนกระดิ่งติดตัว เมื่อชาวบ้านได้ยินเสียงกระดิ่ง พวกเขาก็รู้ว่ากำเหลงกำลังจะมา อีกทั้งกำเหลงยังให้ลูกน้องของเขาใส่เสื้อผ้าที่ทำจากผ้าไหม ทำให้เมื่อพวกเขาผ่านไปที่ใด ท้องถนนก็สว่างไสวขึ้นเพราะเสื้อผ้าของพวกเขา ถ้ากำเหลงเดินทางไปที่แห่งไหน เขาจะประดับที่พักของเขาด้วยผ้าไหม และเมื่อจะจากไปเขาจะตัดทำลายผ้าไหมและทิ้งอย่างไม่ใยดี เพื่อเป็นการแสดงถึงความสุรุ่ยสุร่ายของเขา ถ้าชาวบ้านหรือขุนนางคนไหนต้อนรับกำเหลง กำเหลงก็จะตอบกลับคนผู้นั้นด้วยดี แต่ถ้าผู้ใดไม่อยากต้อนรับกำเหลง กำเหลงก็จะใช้ลูกน้องเข้าปล้นผู้นั้น กำเหลงพาลูกน้องปล้นคนในเมือง และเรือสินค้าต่าง ๆ ในแม่น้ำ

กำเหลงประพฤติตัวเป็นโจรปล้นฆ่าผู้คนเช่นนี้จนอายุประมาณ 20 ปี เขาก็เลิกประพฤติตัวเป็นโจร เริ่มศึกษาตำรา กำเหลงนำลูกน้องกว่าแปดร้อยคน เขาสวามิภักดิ์กับเล่าเปียว แต่เขากลับไม่ได้รับการแนะนำให้รู้จักกับเล่าเปียวและทั้งการจ้างเป็นขุนนางในสังกัด เวลานั้นเหล่าผู้ครองเมืองทั้งหลายต่างพากันแย่งชิงดินแดนเพื่อความเป็นใหญ่ กำเหลงดูสถานการณ์แล้ว เขาคิดว่าเล่าเปียวไม่อาจพึ่งพาได้ คนอย่างเล่าเปียวไม่สามารถชิงความเป็นใหญ่ได้ เขาจึงตัดสินใจที่จะย้ายไปง่อ แต่ไม่อาจผ่านเมืองของหองจอไปได้ ทำให้กำเหลงต้องเข้าด้วยกับหองจอ กำเหลงรับใช้หองจอ อยู่สามปี แต่หองจอก็ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาดีนัก

เมื่อซุนกวนยกทัพโจมตีหองจอจนทัพหองจอแตกพ่ายต้องหนีไป กำเหลงอยู่ในแนวหลังการถอยทัพของหองจอ ด้วยฝีมือการยิงธนูอันเก่งกาจของเขา กำเหลงฆ่าเล่งโฉ แม่ทัพของซุนกวนได้ แต่เมื่อหองจอนำทัพกลับถึงค่าย เขาก็ไม่ได้ให้รางวัลกำเหลงแต่อย่างใด โชหุยที่ปรึกษาของหองจอ เคยแนะนำหองจอให้ แต่งตั้งกำเหลงเป็นขุนพลของเขา แต่หองจอไม่สนใจ แถมยังใช้อุบายทำให้ลูกน้องเดิมของกำเหลงไม่สนใจเขา และจากไป

กำเหลงจึงอยากที่จะไปจากหองจอ แต่ก็กลัวว่าจะไม่ได้ใบผ่านเมือง ทำให้เขาต้องทนอยู่กับหองจอไปวัน ๆ และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร โชหุยก็เดาจิตใจกำเหลงออก วันหนึ่งเขาเชิญกำเหลงไปกินเลี้ยง เขาได้พูดคุยกับกำเหลงว่า ตัวข้าได้แนะนำท่านหลายครั้งหลายครา แต่นายท่านไม่สามารถใช้ท่านได้อย่างเหมาะสม เวลาผ่านไปรวดเร็วนัก ชีวิตคนเราสั้นนัก ท่านควรจะเสาะแสวงหาโชคของท่านและเจ้านายที่เข้าใจในความสามารถของท่าน กำเหลงฟังคำโชหุยก็นิ่งไปพักใหญ่ แล้วตอบว่า แม้ว่าข้าจะมีความคิดเช่นนั้น แต่ข้าไม่รู้ว่าตัวข้าจะไปได้อย่างไร โชหุยจึงว่า ข้าจะแนะนำให้แต่งตั้งท่านไปเป็นนายอำเภอเอียนก๋วน (อู่ชาง) จากที่นั่น ท่านสามารถข้ามเขตแดนเมืองเราและจากไปได้ กำเหลงได้แต่ขอบคุณโชหุย หลังจากที่หองจอทำตามคำแนะนำโชหุยแต่งตั้งกำเหลงเป็นนายอำเภอ กำเหลงได้รวบรวมผู้คนหลายร้อยคนที่สมัครใจไปกับเขา และจากหองจอไป

กำเหลงเดินทางไปง่อขอเข้าสวามิภักดิ์กับซุนกวน จิวยี่และลิบองให้การแนะนำตัวเขา ซุนกวนปฏิบัติต่อกำเหลงอย่างดี กำเหลงได้ให้คำแนะนำแก่ซุนกวนว่า ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ ราชสำนักฮั่นอ่อนแอไร้อำนาจ แต่โจโฉกลับมีอำนาจขึ้นทุกวัน โจโฉเต็มไปด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูง ไม่ช้าโจโฉจะต้องชิงราชบัลลังค์ พื้นที่เกงจิ๋วตอนใต้นั้นมีเทือกเขาและแม่น้ำเชื่อมถึงกัน ดินแดนแถบนี้เหมาะสมกับการเป็นพรมแดนตะวันตกของก๊กเรา ตัวข้านั้นได้สังเกตว่า เล่าเปียวไม่ได้มีแผนการใหญ่อะไร อีกทั้งลูกของเล่าเปียวก็ไร้ความสามารถ คงไม่สามารถสืบทอดอำนาจต่อได้ นายท่านควรต้องรีบครอบครองดินแดนแถบนี้โดยเร็ว ก่อนที่มันจะตกเป็นของโจโฉ เราควรดำเนินการขั้นแรกโดยการกำจัดหองจอ หองจอนั้นอายุมากและเริ่มเข้าวัยชราแล้ว อีกทั้งทรัพย์สินและเสบียงอาหารสำหรับกองทัพก็ร่อยหรอ หองจอยังเป็นคนที่เอารัดเอาเปรียบผู้อื่น แม้กระทั่งลูกน้องของตัวเองก็ไม่เว้น เรือศึกและอาวุธยุทโธปกรณ์ล้วนแต่ชำรุดทรุดโทรมไร้การซ่อมแซม แถมหองจอนั่นไม่สนใจการเพาะปลูกเสบียงอาหาร กองทัพก็ล้วนแต่หย่อนยานไร้ระเบียงวินัย ถ้านายท่านโจมตีตอนนี้ หองจอต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน เมื่อท่านชนะทัพหองจอแล้ว ก็สามารถนำทัพสู่ตะวันตก ยึดด่าน Chu เป็นหน้าด่านสู่ตะวันตก เมื่อรวมทัพได้แล้วก็บุกยึดตะวันตกในที่สุด ซุนกวนเห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา ในเวลานั้นเตียวเจียวซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วย คัดค้านความเห็นของกำเหลง โดยถามว่า ดินแดนง่อของเรานั้นยังไม่สงบเรียบร้อย ถ้ากองทัพใหญ่ไม่อยู่ ข้ากลัวว่าหายนะจะมาสู่เรา กำเหลงตอบเตียวเจียวว่า กิจการต่าง ๆ ของก๊กเรานั้นเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของท่าน ถ้าท่านผู้ซึ่งอยู่ในตำแหน่งสูงเช่นนี้ยังกลัวว่าจะเกิดหายนะขึ้นตลอดเวลา ท่านจะปกครองบ้านเมืองโดยดีได้อย่างไร ซุนกวนจึงยกจอกเหล้าขึ้นพูดว่า กำเหลง หน้าที่การนำทัพทำศึกในปีนี้ก็เหมือนดังเช่นจอกเหล้านี้ ข้ายกจอกเหล้านี้ให้ท่าน ขอให้ท่านจงพยายามคิดแผนการบุกตีหองจอ ท่านจะได้ลาภยศมากมาย ขอจงอย่างเอาคำพูดของเตียวเจียวมาใส่ใจ และซุนกวนก็ยกทัพสู่ตะวันตก จับตัวหองจอและได้เชลยศึกมากมาย

ซุนกวนเตรียมกล่องไว้สองใบ เพื่อที่จะบรรจุหัวของหองจอและโชหุย โชหุยส่งคนไปหากำเหลงเพื่อขอความช่วยเหลือ กำเหลงพูดว่า ถึงโชหุยจะไม่ร้องขอ ข้าจะลืมโชหุยได้อย่างไร เมื่อซุนกวนจัดงานเลี้ยงฉลองชัยชนะให้แก่บรรดาแม่ทัพต่าง ๆ กำเหลงลุกขึ้นไปคุกเข่าต่อหน้าซุนกวน แล้ววิงวอนว่า โชหุยเคยมีบุญคุณต่อข้าในอดีตยิ่งนัก ถ้าไม่เป็นเพราะโชหุย ข้าคงตายไปแล้ว ศพของข้าคงถูกทิ้งอยู่ข้างถนน และไม่ได้มารับใช้ท่านในวันนี้ ถ้าคิดถึงความผิดของโชหุย เขาสมควรจะโดนประหารชีวิต อย่างไรก็ตาม ข้าขอร้องต่อท่าน ได้โปรดไว้ชีวิตเขาด้วย ซุนกวนพูดขึ้นว่า ถ้าข้าปล่อยโชหุยไปวันนี้แล้วเขาหลบหนีไปล่ะ กำเหลงบอกว่า ถ้าท่านไว้ชีวิตโชหุย เขาก็เป็นหนี้ชีวิตท่าน ถึงท่านจะขับไล่ เขาก็ไม่อาจไปไหนได้ เขาคงไม่รนหาที่ตาย แต่ถ้าเขาหลบหนีไปจริง ๆ ข้าเต็มใจสละศรีษะตัวเองแทนที่หัวของเขา ซุนกวนจึงอภัยโทษให้โชหุย หลังจากศึกหองจอ ซุนกวนแต่งตั้งให้กำเหลงเข้ารักษาการณ์ที่เมือง Dangkou

หลังจากนั้นกำเหลงเข้าร่วมกับจิวยี่ในการต่อสู้ป้องกันโจโฉในศึกเซ็กเพ็ก และชนะโจหยินที่ลำกุ๋น ก่อนที่เมืองจะถูกยึดไป กำเหลงคิดแผนนำทัพผ่านทางลัดเข้าสู่อิเหลง เขายึดอิเหลงอย่างง่ายดาย ในตอนนั้นกำเหลงมีทหารเพียงไม่กี่ร้อยนาย แม้ว่าจะทำการเกณฑ์ทหารเพิ่ม ก็มีจำนวนไม่ถึงพันคน ซึ่งในตอนนั้นโจหยินนำทัพกว่าห้าหกพันคนเข้าปิดล้อมเมือง กำเหลงต่อสู้ต้านทานอยู่หลายวัน จนทัพโจหยินสร้างหอคอยเพื่อที่จะยิงลูกธนูเข้ามาในเมือง ลูกธนูเหมือนห่าฝนจำนวนมากถูกยิงจนทหารกำเหลงตื่นตระหนก แต่กำเหลงก็พูดและหัวเราะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาส่งพลนำสารรายงานสถานการณ์ต่อจิวยี่ ด้วยแผนของลิบอง จิวยี่นำทัพเข้าโจมตีทัพโจหยินที่ปิดล้อมอยู่จนโจหยินต้องล่าถอยไป

ต่อมา กำเหลงร่วมทัพโลซกในการป้องกัน Yiyang จากการโจมตีของกวนอู กวนอูนำทัพสามหมื่นคนเข้าโจมตี กวนอูคัดเลือกทหารเจนศึก ห้าพันนาย นำทัพเดินย้อนไปทางต้นน้ำสิบลี้ ที่ซึ่งน้ำตื้นพอสำหรับเดินเท้า เตรียมตัวข้ามแม่น้ำเข้าโจมตีเวลากลางคืน ในเวลานั้น กำเหลงมีทหารเพียงสามร้อยนาย เขาพูดกับโลซกว่า ขอทหารให้ข้าอีกห้าร้อยคน ข้าจะยกทหารไปเผชิญหน้ากับกวนอู ข้ามั่นใจว่า เมื่อกวนอูรู้ว่าข้ายกทัพมา เขาต้องไม่กล้าข้ามแม่น้ำมาแน่ เขารู้ดีว่าจะข้ามมาได้นั้น ข้าต้องโดนจับตัวได้เสียก่อน โลซกมอบทหารให้กำเหลงเพิ่มอีกพันคน กำเหลงยกทัพไปในคืนนั้น เมื่อกวนอูได้ข่าว ก็หยุดเดินทัพ และตั้งค่ายอยู่ที่นั้น (ที่แห่งนั้นถูกเรียกว่าหนองน้ำกวนอูในปัจจุบัน) ซุนกวนชมเชยกำเหลงอย่างมาก ตั้งให้เขาเป็นเจ้าเมือง xiliang ปกครองอำเภอ yangxin และ xiazhi

หลังจากนั้น กำเหลงตามซุนกวนในการโจมตีเมืองอ้วนเซีย กำเหลงถูกมอบหมายให้ยึดกำแพงเมือง กำเหลงจึงปีนกำแพงเมืองด้วยตัวเอง มือจับโซ่ ไต่กำแพงนำหน้าทหาร เมืองถูกยึดในที่สุด จูกวงเจ้าเมืองถูกจับ และเมื่อซุนกวนจะมอบรางวัล ลิบองได้ความดีความชอบมากที่สุดในศึกครั้งนี้ โดยมีกำเหลงได้ความดีความชอบรองลงมา และได้รับแต่งตั้งยศแม่ทัพ

หลังจากนั้น โจโฉยกทัพโจมตีจาก ณ ปากแม่น้ำญี่สู ทหารของโจโฉมีจำนวนกว่า สี่แสนคน ซุนกวนนำทัพเจ็ดหมื่นคนมาตั้งค่ายรอการโจมตี และแต่งตั้งให้กำเหลงเป็นแม่ทัพหน้าคุมทหารสามพันคน ซุนกวนสั่งกำเหลงอย่างลับ ๆ ให้โจมตีค่ายของข้าศึกในเวลากลางคืน ซุนกวนส่งอาหารและสุราชั้นดีให้กับกำเหลง กำเหลงมอบอาหารเหล่านั้นให้แก่ทหารร้อยนายของเขาได้ดื่มกินกัน หลังจากกินอาหารเสร็จ กำเหลงใส่เหล้าลงในชามเงินของเขา หลังจากดื่มเหล้าไปสองชาม เขาก็รินเหล้าลงในชามส่งต่อให้นายทหารของเขา นายทหารคนนั้นคุกเข่าด้วยความกลัว ไม่กล้าเอื้อมมือไปหยิบชามจากกำเหลง กำเหลงจึงชักดาบมาวางบนตักแล้วด่าว่า ตัวแกรับใช้นายท่าน ไม่ใช่ข้า แม้แต่ตัวข้าเอง ยังไม่พยายามหลีกเลี่ยงความตาย ทำไมแกจึงกลัวความตายเล่า นายทหารคนนั้นเห็นกำเหลงโกรธมาก จึงลุกขึ้นดื่มเหล้าและส่งให้ทหารแต่ละคนได้ดื่มเหล้าจากชามเงินนั้น หลังจากนั้นพวกเขาก็แอบลอบออกจากค่ายไปยังค่ายศัตรูแล้วบุกเข้าโจมตีค่ายข้าศึก ทำลายเครื่องกีดขวางต่าง ๆ บุกเข้าค่าย สังหารข้าศึกมากมาย ข้าศึกตกใจกับการโจมตีของกำเหลงและล่าถอยไป เมื่อกลับค่าย กำเหลงรายงานเรื่องนี้ต่อซุนกวน ซุนกวนจึงว่า นี่ก็เพียงพอที่จะสร้างความตกใจให้แก่ไอ้แก่คนนั้นแล้ว(โจโฉ) ศึกครั้งนี้ถือเป็นโอกาศ ที่ข้าได้เห็นความกล้าหาญของท่าน ซุนกวนมอบผ้าไหมและดาบชั้นดีให้แก่กำเหลง แล้วก็พูดว่า โจโฉมีเตียวเลี้ยว ข้ามีกำเหลง เราสองคนไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบ หลังจากตั้งค่ายอยู่เดือนกว่า ทัพโจโฉก็ล่าถอยไป กำเหลงก็ได้เลื่อนตำแหน่ง มีทหารในควบคุมเป็นสองพันคน

แม้ว่ากำเหลงจะเป็นคนที่หยาบคายและแม่ทัพที่กระหายเลือด เขาก็เป็นคนที่เปิดเผยตรงไปตรงมาและมีความคิดดี ๆ เสมอ กำเหลงให้ความสำคัญเพียงน้อยนิดแก่ทรัพย์สมบัติแต่เคารพคนมีความสามารถยิ่งนัก และพยายามปกป้องลูกน้องอย่างดี ทำให้ลูกน้องของเขาพร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อเขา ในปีเจี้ยนอันที่ 20 กำเหลงร่วมทัพในศึกหับป๋า ในศึกครั้งนั้นเกิดโรคระบาด ทำให้ทัพฝ่ายง่อต้องถอยทัพทั้งหมด เหลือเพียงทหารใจกล้าพันกว่านายคอยป้องกันรถม้าของซุนกวน พร้อมทั้งนายทหารอีกสี่คน ลิบอง เจียวขิม เล่งทอง และกำเหลง พวกเขามุ่งหน้าขึ้นเหนือต้นน้ำพร้อมซุนกวน เตียวเลี้ยวนั้นซุ่มทัพอยู่ เมื่อเขาเห็นทัพของซุนกวนก็นำทหารบุกเข้าโจมตี กำเหลงใช้ธนูของเขายิงศัตรู ต่อสู้เคียงข้างเล่งทอง จนซุนกวนสามารถหนีฝ่าออกมาได้ ซุนกวนชมเชยเขาอย่างมากมายในการต้านทัพเตียวเลี้ยวนี้

ครั้งหนึ่งเมื่อเด็กรับใช้ของกำเหลงทำผิดต่อกำเหลง เด็กคนนั้นหนีไปหาลิบองขอความช่วยเหลือ ลิบองกลัวว่ากำเหลงจะฆ่าเด็กคนนั้นจึงไม่ส่งตัวเด็กคนนั้นคืนให้กำเหลง หลังจากนั้น กำเหลงจึงนำของขวัญไปให้มารดาของลิบอง เมื่อกำเหลงและลิบองมาพบกันที่ห้องโถงในบ้านลิบอง ลิบองจึงได้ มอบตัวเด้กคนนั้นส่งให้กำเหลง กำเหลงสัญญาว่าเขาจะไม่ฆ่าเด็กคนนั้น แต่เมื่อกำเหลงนั่งเรือกลับไป เขากลับมัดเด็กคนนั้นกับต้นหม่อน แล้วก็ใช้ธนูยิงเด็กคนนั้นจนตาย แล้วกำเหลงก็ให้นายท้ายเรือปล่อยสมอลง แล้วเขาก็ถอดเสื้อนอนพักผ่อนข้างใน เมื่อลิบองรู้เรื่องก็โกรธมาก สั่งตีกองเรียกทหารของเขาเตรียมที่จะโจมตีเรือกำเหลง เมื่อกำเหลงรู้เรื่อง เขาก็ยังนอนต่อไป มารดาของลิบองรีบวิ่งมาห้ามลิบอง บอกว่า ซุนกวนเลี้ยงดูเจ้าเหมือนหนึ่งเป็นคนในครอบครัว มอบหมายหน้าที่สำคัญให้แก่เจ้า เจ้าจะใช้ความไม่พอใจส่วนตัวไปฆ่ากำเหลงได้อย่างไร ถ้าเจ้าฆ่ากำเหลงตายไป แม้ซุนกวนจะไม่เอาเรื่อง แต่เจ้าก็ได้ทำผิดกฎหมายบ้านเมือง ลิบองนั้นเป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งบิดามารดาอยู่แล้ว จึงระงับอารมณ์โกรธของตัวเอง เข้าไปหาเรือของกำเหลง หัวเราะเรียกกำเหลงออกมา กำเหลง มารดาข้าจะเลี้ยงอาหารท่านซักมื้อ ออกมาไว ๆ เถอะ กำเหลงร้องไห้บอกว่า ข้าทำให้ท่านผิดหวังแล้วจริง ๆ และเขาและลิบองก็กลับไปยังบ้านมารดาของลิบองและกินเลี้ยงกันทั้งวัน

เมื่อกำเหลงตาย ซุนกวนเศร้าโศกเสียใจมาก บุตรของเขา Gan Huai ได้สืบทอดอำนาจแต่ต่อมาถูกเนรเทศไป ห้อยแข เนืองจากทำความผิดและตายในเวลาต่อมาไม่นาน

Create Date : 29 กันยายน 2548

Last Update : 26 มิถุนายน 2549 8:44:16 น.

8 comments

Counter : 6267 Pageviews.