Group Blog |
วิธีแสดงความกตัญญูต่อพ่อแม่
สวัสดีค่ะ เนื้อหานี้ได้สรุปจากหนังสือพ่อสอนลูก ของคุณทวี บุณยเกตุเช่นเดิมค่ะ - ตอนที่พิมพ์ไป ก็ซาบซึ้งไป หวังว่าคงจะเป็นประโยชน์ และเป็นแนวทางชีวิตให้กับทุกๆท่านได้นะคะ
4. รู้จักโอภาปราศรัยกับคนโดยทั่วไป ทักทายและพูดคุยตามโอกาสที่ควรพูด - ในการปกครองผู้คน - การโอภาปราศรัยนับว่าเป็นสิ่งสำคัญมาก -เพราะผูกมัดจิตใจให้เกิดความนิยมรักใคร่นับถือในตัวเรา - แสดงความมีไมตรีจิตมากกว่าพูดคุยธรรมดา - หลีกเลี่ยงอย่าใช้คำพูดซึ่งอาจทำให้ผู้ถูกทักทายเกิดความไม่พอใจขึ้นได้เลยเป็นอันขาด - ต้องรู้จักกาลเทศะ ถ้าเราพูดมากคุยมากไป ก็ไม่เรียกว่าโอภาปราศรัย - แต่จะกลายเป็นคนพูดมากไป จะทำให้คำพูดเราหมดราคาลง - เรากำลังกินอาหารอยู่ - ถ้ามีคนเข้ามาในบ้านเรา - ควรเชิญให้เขากินด้วย โดยใช้คำทักทายว่า "มีธุระอะไรหรือครับ รับประทานข้าวมาแล้วหรือยังครับ" หรือ "รับประทานข้าวด้วยกันซีครับ" - แม้เราจะรู้ว่าเขาไม่กิน หรือรู้ว่าเขากินมาแล้วก็ตาม แต่เราต้องออกปากเชิญ เรียก โอภาปราศรัย - แสดงอัธยาศัยของเราให้เขาเห็นว่า มีใจเมตตากรุณาโอบอ้อมอารี เป็นกันเองกับเขา - ถ้าเราเห็นคนที่รู้จักหรือเพื่อนบ้าน เดินผ่านบ้านเรามากลางแดดร้อนจัด - เมื่อเขาเห็นเราเข้า เราก็ควรทักทายเขาเช่น "เพิ่งกลับหรือครับ ไม่แวะรับประทานน้ำเสียก่อนหรือครับ" หรือ "จะไปไหนครับ แวะรับประทานน้ำเสียก่อนซีครับ" - แม้เราจะรู้ว่าเขาไม่แวะ หรือไม่กินน้ำก็ตาม - แต่เป็นการโอภาปราศรัย แสดงให้เขาเห็นถึงอัธยาศัยอันดีงามของเรา และแสดงความมีไมตรีจิตของเรา - เมื่อเราเห็นคนที่เรารู้จักเดินสวนทางกับเรา หรือเดินผ่านบ้านเรา เราก็ควรทักทายเขาด้วยคำพูดเช่นว่า "ไปทำงานหรือครับ" หรือ "กลับบ้านหรือครับ" หรือ "วันนี้ไปไหนแต่เช้าเทียวครับ" ฯลฯ คือการโอภาปราศรัย คือทักทายแสดงให้เห็นถึงไมตรีจิต - เมื่อคนใช้ในบ้านเรากำลังทำงานอยู่ด้วยความเหน็ดเหนื่อย - เราก็ควรทักทายเขาด้วยคำพูุดเช่นว่า "ไงจ๊ะ เหนื่อยมากไหม" หรือ "กินข้าวแล้วหรือยังจ๊ะ" - เพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา เรียกโอภาปราศรัย - ทำให้คนใช้เห็นว่าเรามีความเมตตากรุณาและเอ็นดู - เมื่อเราพบคนที่เรารู้จักเข้า ก็ทักเขาเช่น "สบายดีหรือครับ" หรือ "หมู่นี้ไม่ค่อยได้พบกันเลยครับ" หรือ "จะไปไหนหรือครับ" - เรียกโอภาปราศรัย - คำทักทายเช่นนี้ แม้จะไม่มีสาระอะไร - แต่เป็นการแสดงให้เขาเห็นถึงความมีเจตนาดี และความมีอัธยาศัยไมตรีเป็นกันเองกับเขา - ทำให้ผู้ถูกทักเกิดความนิยมรักใคร่และนับถือในตัวเรายิ่งขึ้น - พ่อขอย้ำอีกทีว่า การโอภาปราศรัยนี้คือ การทักทายเพียง 2-3 คำเพื่อแสดงอัธยาศัยไมตรีเท่านั้น - จงอย่าไปปนกับการพูดคุยเข้า - เพราะการพูดคุยไม่ใช่โอภาปราศรัย เราพูดมากคุยมากจะทำให้คนอื่นเขาเบื่อ แทนที่จะทำให้เขาเกิดความนิยมรักใคร่ ___________________________________________________________________________ 5. รู้จักใช้คำพูด รู้จักเลือกเวลาและสถานที่ที่ควรพูด - คำพูดที่เราพูดออกมานั้น ย่อมแสดงให้เห็นถึงจิตใจของเราด้วย - คำพูดคือคำบรรยายความรู้สึกของจิตใจและความนึกคิดของเรา - คนเขาสันนิษฐานได้จากคำพูดของเราว่าเราเป็นคนชนิดใด มีจิตใจและความรู้สึกนึกคิดอย่างไร - ก่อนที่ลูกจะพูดอะไรออกไปให้ตรึกตรองให้รอบคอบเสียก่อนว่า - คำพูดที่ลูกคิดจะพูดนั้น ควรพูดหรือไม่ -และเมื่อพูดออกมาแล้ว ผู้ที่ได้ยินเข้าเขาจะนึกอย่างไร -เขาจะพอใจไหม - จะเป็นการกระทบกระเทือนใครหรือไม่ - จะนำความเสียหายมาสู่ตัวเราไหม ฯลฯ _______________________________________________________________ 6. ความกตัญญูต่อบิดามารดา - พ่อกล้าพูดได้เต็มปากว่า แม้ลูกที่ว่ารักพ่อแม่นั้น ก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของความรักที่พ่อแม่มีต่อลูก - พ่อและแม่นั้นรักลูกมากยิ่งเสียกว่ารักชีวิตตนเอง - ผู้ที่ยังไม่เคยมีลูกก็อาจมองไม่เห็น - ฉะนั้น คนส่วนมากเมื่อมีลูกแล้วจึงจะรู้ค่าของความรัก และเข้าใจดีว่าพ่อแม่มีความรักลูกมากเพียงใด - ระหว่างเป็นเด็กนอนแบเบาะ- เมื่อลูกตื่น แม่ก็ต้องตื่นด้วย- ต้องอดหลับอดนอน คอยเฝ้าระไวระวังไม่ให้มดไต่ไรตอม คอยชะโลมแป้ง เปลี่ยนผ้าเปลี่ยนเบาะ - ได้ยินเสียงลูกไอก็ต้องลุกขึ้นดู - ต้องทนต่อความเจ็บ ทนต่อความหิว ทนง่วง ทนร้อน ทนเหน็ดเหนื่อย ทนรำคาญ ทนทุกอย่างเพื่อเลี้ยงดูลูกให้ได้รับความสุขความสบาย ให้ลูกกินอิ่มนอนหลับ - เติบโตขึ้น พ่อแม่ก็ต้องคอยอบรมสั่งสอน - หาเงินส่งลูกเข้าโรงเรียนดีๆ ตามฐานะ เพื่อให้ได้รับการศึกษามีความรู้ - เมื่อเห็นลูกกลับบ้านช้าผิดเวลาก็เป็นห่วง กระสับกระส่ายไม่สบายใจ - เมื่อเห็นลูกเหนื่อยก็สงสาร - เห็นลูกซูบผอม ก็วิตกกลัวว่าจะไม่สบาย -เห็นลูกเจ็บก็เป็นทุกข์ เป็นห่วง เฝ้าปรนนิบัติพยาบาล - ถ้าเห็นลูกประพฤติตัวดี เรียนเก่งก็ปลาบปลื้มปีติ - ถ้าเห็นตรงข้ามก็เศร้าโศกเสียใจ - แม้พ่อแม่จะอดอยากสักปานใดก็ไม่ว่า ทนได้ทั้งสิ้น - ขอแต่ให้ลูกได้กินอิ่มให้ลูกมีความสุขสบาย ก็เป็นสุขใจแล้ว - ครั้นถึงคราวคับขันเข้าที่อันตราย - พ่อแม่ก็พร้อมที่จะอุทิศชีวิตของตนให้ลูกได้ ขอแต่ให้ชีวิตลูกรอดเท่านั้น - ยอมตายเพื่อลูกได้ - พ่อแม่มีความรัก ความห่วงใย ความสงสาร ความเสียสละ และมีความปรารถนาดีต่อลูกถึงเพียงนี้แล้ว - ลูกก็ควรรักเคารพและกตัญญูต่อท่านให้มาก - ควรบูชาท่านถัดจากพระรัตนตรัยลงมา - เพราะพ่อแม่เป็นผู้ควรกราบไหว้บูชาของลูกทุกคน ระยะเป็นเด็ก - ในขณะนี้ แม้ลูกจะกอบโกยเงินทองให้พ่อแม่ตั้งแสนตั้งล้าน - พ่อแม่ก็จะไม่ยินดีเท่ากับที่เห็นลูกเป็นคนดี 1. ขยันหมั่นเพียร, มีมานะอดทน 2. เรียนดี 3. มีความประพฤติดี, มีนิสัยดี 4. ทำตัวให้อยู่ในโอวาทคำสั่งสอนของพ่อแม่ 5. ต้องรักษาเกียรติและชื่อเสียง อย่าทำอะไรให้เสียชื่อเสียงของตัวเองและของตระกูลวงศ์เป็นอันขาด - การทำตัวให้เป็นคนดี ให้พ่อแม่ปลาบปลื้มปีตินั้น - ได้ชื่อว่าเป็นลูกที่รักและกตัญญูต่อพ่อแม่ ซึ่งจะได้รับการยกย่องสรรเสริญทั้งทางโลกทางธรรม - อย่าลืมว่า ลูกยิ่งทำตัวให้พ่อแม่มีความสุขใจและปลาบปลื้มปิติมากเทียงใด - ก็เท่ากับลูกได้แสดงความรักและความกตัญญูต่อท่านมากเพียงนั้น - เป็นประโยชน์และเป็นกุศลแก่ตัวลูกเองด้วย ระยะเป็นผู้ใหญ่ - เรียนสำเร็จ ทำงานทำการมีรายได้ของตนเองแล้ว - พ่อแม่ต้องการเห็นลูกได้ดิบได้ดีด้วยกันทุกคน - ถ้าลูกคนใดได้ดิบได้ดี หรือทำมาหากินมีหลักฐานเป็นปึกแผ่นมั่นคง - พ่อแม่ก็จะมีความปลาบปลื้มปิติ = เป็นการแสดงความกตัญญูอย่างหนึ่ง - สามารถรับภาระปกครองบ้านเรือน และรับปฏิบัติภารกิจต่างๆ แทนท่านอีกด้วย - วาระนี้พ่อแม่แก่เฒ่าแล้ว - ควรให้ท่านได้พักผ่อนทั้งกายและใจ - ให้ท่านได้รับความเพลิดเพลิน ความสุขกายสบายใจ - ให้ท่านได้ยินได้เห็นแต่ในสิ่งที่ดีที่เป็นมงคล เพื่อจิตใจของท่านจะได้อิ่มเอิบเบิกบาน - การบำรุงและการให้การปรนนิบัติท่านให้ได้รับความสุข เรียก "ปฏิการคุณ" - เราจะต้อง 1. รับภาระเลี้ยงดูและทะนุบำรุงท่านให้ได้กินดีอยู่ดีและกินอิ่มนอนหลับ 2. ให้การปรนนิบัติท่านทุกอย่าง ด้วยความเคารพรักและบูชา - เพื่อท่านจะได้มีความสุขกายสบายใจ 3. ให้การพยาบาลรักษาท่านอย่างดีที่สุดเมื่อเจ็บป่วย 4. ให้ความเอาใจใส่ท่าน และตามใจท่านทุกอย่างที่เห็นว่าจะเป็นคุณประโยชน์แก่ตัวท่าน - อย่าให้ท่านต้องเศร้าโศกเสียใจ เพราะการกระทำของเราเป็นอันขาด - พ่อแม่รักลูกมากประดุจดวงใจ - ถึงลูกจะสนองคุณ และมีความกตัญญูต่อท่านมากสักเท่าใด แม้จนตัวเราตายก็ยังไม่คุ้มกับความรักเท่าที่ท่านมีต่อเรา และทั้งยังไม่สามารถลบล้างกันได้ด้วย ที่มา - หนังสือพ่อสอนลูก ของคุณทวี บุณยเกตุ วิธีมีมารยาทดี, วิธีใช้คำพูด- พ่อสอนลูก
สวัสดีค่ะ เนื้อหานี้ ได้นำมาจากหนังสือ "พ่อสอนลูก" ซึ่งเป็นจดหมายที่คุณทวี บุณยเกตุได้เขียนสอนลูกชายไว้ตั้งแต่ปี พ.ศ.2493 นะคะ แต่ยังเป็นเนื้อหาที่ดี และมีคุณค่าอยู่ถึงทุกวันนี้ - วันนี้จะเป็นเรื่องความมีจรรยามารยาท และวิธีใช้คำพูดค่ะ
1. มีความสุภาพเรียบร้อยและอ่อนน้อมกับคนทั่วไป - โดยไม่ต้องเลือกว่าเขาผู้นั้นจะเป็นใคร - มีจรรยามารยาทดี - ผู้ที่มีจรรยามารยาทดี เป็นบุคคลที่น่าคบ น่ารัก และเป็นที่ต้อนรับของสังคมทั่วไป - เปรียบเหมือนร้านค้า - ถ้าร้านใดที่เขาตบแต่งหน้าร้าน -โดยรู้จักวางสินค้าให้เป็นระเบียบสวยงามน่าดู มีของวางตั้งให้เป็นที่สะดุดตา จะเป็นที่ชวนให้คนเข้าชมฉันใด - ผู้ที่มีจรรยามารยาทสุภาพเรียบร้อย ก็จะเป็นที่น่ารักน่าเอ็นดู ชวนให้คนรักใคร่เคารพนับถือ และอยากรู้จักฉันนั้น - ผู้ที่ได้รับการอบรมศึกษาดี มีจรรยามารยาทดี - ถึงหากจะเป็นคนยากจน - ก็ได้ชื่อว่าผู้ดี - ผู้ที่มีจรรยามารยาททราม - แม้จะเป็นลูกพระน้ำพระยา หรือจะมั่งคั่งสมบูรณ์สักปานใด - ก็ได้ชื่อว่าไพร่ - คำว่า "ไพร่" กับ "ผู้ดี" จึงอยู่ที่จรรยามารยาทเป็นหลักสำคัญ - ผู้ที่มีจรรยามารยาทดี - ต้องมีสัมมาคารวะ, รู้จักที่ควรและไม่ควร, รู้จักที่สูงที่ต่ำ, รู้จักเกรงใจคน - ไม่ทำตัวให้เสมอผู้ใหญ่ แม้เราจะมีฐานะสูงสักปานใดก็ตาม - ต้องเป็นคนอ่อนน้อม ไม่แข็งกระด้าง - สุภาพเรียบร้อยกับคนทั่วไป - นอกจากความสุภาพเรียบร้อยในทางจรรยามารยาทแล้ว - ความสุภาพในการแต่งกาย ก็นับว่าสำคัญไม่น้อย - คนเราแม้จะมีจรรยามารยาทดีสักปานใดก็ตาม - แต่ถ้าแต่งกายไม่เรียบร้อยแล้ว - ก็ยังจัดว่าเป็นคนสุภาพไม่ได้ - การแต่งกายยังเป็นเครื่องวัดระดับชั้นของคนได้เป็นอย่างดีอีกว่า เป็นคนชั้นไหน, ได้รับการอบรมศึกษาเพียงใด, เป็นคนชอบอยู่ในสังคมชนิดไหนฯลฯ - ฉะนั้น เมื่อการแต่งกายมีความสำคัญเช่นนี้ - ลูกก็ควรรู้จักแต่งตัวให้สุภาพเรียบร้อยด้วย __________________________________________________________________________ 2. มีวาจาอ่อนหวาน ไม่โฮกฮากตึงตังและหยาบโลน - เมื่อเราเป็นคนมีจรรยามารยาทดีแล้ว - เราก็ควรมีวาจาดีด้วย - ต้องมีวาจาสุภาพอ่อนหวาน - ซึ่งโดยปกติแล้วคนที่มีจรรยาดี มักจะมีวาจาอ่อนหวานอยู่แล้ว เพราะเป็นของคู่กัน - คำพูดของคนเรา นับว่าสำคัญที่สุด - "ปากเป็นเอก เลขเป็นโท" = คำพูดสำคัญที่สุด เขาจึงจัดให้เป็นเอก คือเป็นหนึ่งนั่นเอง - ส่วนเลขนั้นหมายถึงตัวหนังสือหรือความรู้ในทางหนังสือ เขากลับให้มีความสำคัญน้อยกว่า จึงจัดให้มาเป็นที่ 2 - คำพูดนี้ให้ได้ทั้งคุณและโทษ - เปรียบได้ทั้งยาหอมและยาพิษ - สุดแต่ว่าเราจะรู้จักใช้หรือไม่เท่านั้น - เราอาจพูดให้คนรักกันก็ได้ ,ให้คนโกรธกันก็ได้ , ให้ชอบกันก็ได้, ให้เกลียดกันก็ได้, แม้จะให้ฆ่ากันก็ได้ - คนที่กำลังเหนื่อย เราอาจพูดให้หายเหนื่อยก็ได้ - สมมุติว่ามีคนๆ หนึ่ง วานลูกตักน้ำให้เขากิน โดยใช้คำพูดว่า "ไปตักน้ำให้กินแก้วหนึ่งเถอะไป๊" (พูดห้วนๆ ไม่มีหางเสียง เป็นทำนองออกคำสั่ง)- กับมีคนอีกคนหนึ่งใช้คำพูดว่า "กรุณาขอน้ำให้ผมรับประทานสักแก้วเถอะครับ" - คำพูดของคน 2 คนนี้ ลูกชอบคำพูดของคนไหน - คำพูดโฮกฮากตึงตังชนิดมะนาวไม่มีน้ำ กับคำพูดที่อ่อนหวานนิ่มนวลนั้น มีความหมายในความรู้สึกทางจิตใจของผู้ฟัง และผู้ที่ถูกใช้แตกต่างกันอย่างไร - ทั้งที่ 2 ประโยคนี้มีความหมายในสาระของเรื่องอย่างเดียวกัน - คำพูดที่อ่อนหวานนิ่มนวลนั้น - แม้เราจะใช้กับใคร เขาก็ยินดีกระทำให้ด้วยเต็มใจ - คนทุกคนไม่ว่าจะเป็นคนใช้ หรือจะเป็นคนที่มีฐานะต่ำต้อยสักปานใด - ล้วนต้องการได้ยินคำพูดที่ไพเราะและอ่อนหวานด้วยกันทั้งนั้น - คำพูดบางคำ เช่น โปรด, กรุณาช่วยสงเคราะห์, ขอบใจ, ขอบคุณ, ขอโทษ, หรือขอประทานโทษ ฯลฯ - ลูกจะต้องหัดพูดให้ติดปากอยู่เสมอ - เพราะคำพูดเหล่านี้แสดงความสุภาพอ่อนหวาน -เป็นการถ่อมตัวลง และยกย่องคนอื่นให้สูงขึ้น - ถ้าเราจะใช้คน ให้ยกของไปจากโต๊ะ - ถ้าเราพูดหรือใช้ในลักษณะเป็นนาย เช่น "ยาย ก. ยกนี่ไปที" กับเราพูด "ยายจ๊ะ ช่วยสงเคราะห์ยกนี้ไปทีเถอะจ๊ะ" - คำพูด 2 ประโยคนี้ ทั้งๆ ที่มีใจความเหมือนกัน แต่ก็มีความหมายและความรู้สึกในจิตใจของผู้ที่ถูกใช้ผิดกันมาก - การที่เราใช้คำว่า ช่วยสงเคราะห์ นำหน้า -เท่ากับเป็นการวิงวอนขอร้อง - ทำให้ผู้ถูกใช้ยินดีปฏิบัติงานให้เราด้วยความเต็มใจ - ทำให้เขาเห็นว่าเรามีความเมตตาปรานีต่อเขา - เขาจะเกิดความรักใคร่นับถือในตัวเรายิ่งขึ้น - คนทุกคนไม่ว่าจะเป็นใคร ย่อมมีความทะนงและถือดีในตัวเองอยู่เสมอไม่มากก็น้อย - ต่างไม่ต้องการให้ใครมาวางอำนาจเหนือตน หรือดูถูกเหยียดหยามตนด้วยกันทั้งนั้น - การที่คนมารับจ้างเป็นคนใช้เรา -ก็เท่ากับเป็นการทำงานชนิดหนึ่งด้วยการแลกเปลี่ยนระหว่างกำลังงานกับเงิน - เขาทำงานให้เรา เราก็ให้เงินเดือนเขา เป็นการแลกเปลี่ยนหรือตอบแทน - จึงไม่เป็นการสมควรที่จะไปดูถูกเหยียดหยามล่วงเกินเขา - ขอให้ลูกเข้าใจในข้อนี้ให้ดี - คนทุกคนเกิดมาเสมอกันหมด - เราดีกว่าเขาในบางอย่าง - แต่เขาก็ดีกว่าเราในบางอย่างเช่นเดียวกัน - กรรมกร 3 ล้อ เขาอาจมีความรู้ต่ำกว่าลูก และมีอะไรๆ อีกหลายอย่างเลวกว่าลูก - แต่ถ้าลูกจะไปถีบรถ 3 ล้อแข่งกับเขา -ลูกก็สู้เขาไม่ได้อย่างแน่นอน แม้แต่การอดทน เช่น ทนต่อความร้อน ทนต่อความเหนื่อย ลูกก็คงสู้เขาไม่ได้ - ทั้งเขาอาจมีนิสัยและความรู้บางอย่างดีกว่าลูกก็ได้ - ฉะนั้น ลูกต้องสุภาพและอ่อนหวานกับคนโดยทั่วไป - อย่าใช้คำพูดที่โฮกฮากตึงตังที่แข็งกระด้าง หรือที่หยาบโลน - อย่าใช้คำพูดที่จะทำให้ผู้ได้ยินเห็นเป็นการเยาะเย้ยหรือดูถูกเหยียบหยาม และอวดดี อวดอำนาจเป็นอันขาด - เพราะคำพูดเหล่านี้ เป็นคำพูดที่เพาะศัตรูทั้งสิ้น - ส่วนคำพูดที่สุภาพ และอ่อนหวานนั้น เป็นคำพูดที่มีเสน่ห์ - แสดงความเป็นมิตร แสดงความหวังดี แสดงความมีเมตตจิต - เป็นคำพูดที่ยกให้คนอื่นสูงขึ้นและถ่อมตัวเราเองลง - ย่อมทำให้ผู้ได้ฟังเกิดความนิยมรักใคร่และนับถือ - ทั้งเป็นแสดงถึงการมีสมบัติผู้ดีอีกด้วย - นอกจากการใช้คำพูดแล้ว - สำเนียงหรือหางเสียงของคำพูด ยังมีความสำคัญอีกไม่น้อย - คำพูดเหมือนกัน ประโยคเดียวกัน - แต่ถ้าเราใช้สำเนียงหรือหางเสียงผิดกันแล้ว - ก็จะทำให้ผู้ฟังมีความรู้สึกผิดแผกแตกต่างกันมาก - ฉะนั้น จึงควรพูดให้มีสำเนียงและหางเสียงอ่อนโยนละมุนละไมนิ่มนวล - แม้การจะใช้คน ก็ควรพูดด้วยสำเนียงเป็นเชิงขอร้องวิงวอน - อย่าพูดห้วนๆ หรือกระชาก ทำนองมะนาวไม่มีน้ำ หรือพูดไม่มีหางเสียงเป็นอันขาด - เว้นแต่ถึงคราวที่จะต้องแสดงความเด็ดขาดเฉพาะเรื่องเฉพาะราย _______________________________________________________________________ 3. พูดแต่น้อย ให้ฟังคนอื่นมากกว่าพูดเอง -และให้พูดแต่เรื่องที่เรารู้จริง- เรื่องใดรู้ไม่จริง หรือเพียงแต่สงสัยก็อย่าพูด - การพูดเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง - คนเขาอาจวินิจฉัยฐานะความเป็นอยู่จากคำพูดของเราได้ว่า - เป็นคนได้รับการอบรมศึกษาแค่ไหน - เป็นคนมีความประพฤติและนิสัยใจคออย่าง - คนที่พูดมากนั้น อาจกลายเป็นคนพูดพล่าม - จะเป็นที่รำคาญแก่คนอื่น - เขาอาจหาว่าเราเป็นคนฟุ้ง เป็นคนอวดรู้อวดฉลาด อวดดีหรืออวดเก่ง หรือเป็นคนคุยโวโป้ปดก็ได้ ซึ่งล้วนแต่เป็นสิ่งไม่ดีทั้งนั้น - และจะกลายเป็นคนฟุ้งซ่าน หรือพูดเพ้อเจ้อ - ทำให้คำพูดเราหมดราคา - คือพูดอะไรไม่มีคนเชื่อถือ - นอกจากนั้น บางทีการพูดมากยังอาจก่อให้เกิดเรื่องอีกก็ได้ - หลักการพูด - ต้องอย่าพูดมากจนกลายเป็นคนฟุ้งซ่าน หรือพูดเพ้อเจ้อ - อย่าพูดแดกดัน, อย่าพูดขัดคอ, อย่าพูดให้ร้ายคน, อย่าพูดทำนองประจบสอพลอ, อย่าพูดอวดรู้อวดฉลาด อวดร่ำอวดรวย อวดความสามารถเก่งกาจอะไรต่างๆ - แต่ต้องประหยัดคำพูด - พูดแต่น้อย พูดเฉพาะเรื่องที่เรารู้จริง - ถ้าเรื่องใดรู้ไม่จริง หรือเพียงแต่สงสัยแล้วก็อย่าพูด - ให้ฟังคนอื่นเขาพูดดีกว่าพูดเอง - ถ้าเราพูดมาก ก็ยิ่งมีโอกาสผิดพลาดมาก - ถ้าพูดน้อยก็ผิดพลาดน้อย - ก่อนที่จะพูดอะไร เราต้องไตร่ตรองให้รอบคอบเสียก่อนว่า - ที่เราคิดจะพูดนั้น เป็นสิ่งควรพูดหรือไม่ , เมื่อพูดไปแล้ว ผู้ฟังเขาจะนึกอย่างไร - ถ้าเห็นว่าจะเป็นผลดี หรืออย่างน้อยก็ไม่เสียหายแล้ว จึงควรพูด - แต่ถ้าเห็นว่าเมื่อพูดอะไรออกไปแล้ว จะนำความเสียหายมาสู่ตัวเรา หรือจะทำความไม่พอใจมาให้คนอื่นแล้ว ก็จงงดเว้นอย่าพูดเลยเป็นอันขาด เพราะจะเป็นการเสียผล - การพูดอะไรต่อหน้าคนหมู่มาก เราจะต้องระวัง - เพราะอาจเป็นการกระทบกระเทือนคนอื่นได้ - แม้เราเห็นว่าคำพูดนั้นๆ จะถูกใจคนๆหนึ่ง หรือหมู่หนึ่ง แต่ก็อาจไม่ถูกใจคนอีกคนหนึ่ง หรืออีกหมู่หนึ่งได้ - ฉะนั้น เมื่อลูกอยู่ในสังคมคนหมู่มาก จึงต้องระมัดระวังการใช้คำพูด และเรื่องที่จะพูดให้มากเป็นพิเศษ ที่มา - หนังสือพ่อสอนลูก ของคุณทวี บุณยเกตุ คุณสมบัติเพื่อนที่ดีที่ควรคบไว้เป็นเพื่อนแท้ -หลักการคบเพื่อน
สวัสดีค่ะ
สมัย ม.ต้น ได้อ่านหนังสืออ่านนอกเวลา "พ่อสอนลูก" ฯพณฯทวี บุณยเกตุ - ก็รู้สึกว่าดี หยิบอ่านเมื่อไหร่ ก็รู้สึกว่ามีประโยชน์เสมอ เหมาะกับทุกคน -ใครที่เป็นพ่อแม่ ก็นำหลักพวกนี้ไปสอนลูกได้ หรือใครที่เป็นลูกมาอ่าน ก็จะรู้สึกว่ามีพ่อแม่คอยสั่งสอนแนะนำเพิ่มเติม หรือไว้สอนตัวเองก็ดีค่ะ- วันนี้เลยอยากสรุปเรื่องหลักการคบเพื่อน และคุณสมบัติเพื่อนแท้ จากหนังสือพ่อสอนลูกค่ะ คุณสมบัติเพื่อนที่ดีที่ควรคบไว้เป็นเพื่อนแท้ 30 ข้อ - ความสำเร็จทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นทางราชการ ทางการค้า หรือในกิจการส่วนตัว ล้วนขึ้นอยู่กับความกว้างขวางของตัวเราเป็นสำคัญ - การมีเพื่อนจึงเป็นของจำเป็นที่สุด ____________________________________________________________________ คุณสมบัติของเพื่อนแท้นั้น ควรมีดังนี้คือ1. เป็นคนรักเพื่อน- เวลาเห็นเพื่อนได้ดีก็ดีใจด้วย - เวลาเห็นเพื่อนตกทุกข์ได้ยากหรือเจ็บไข้ได้ป่วยก็สงสารและเป็นทุกข์แทน และพยายามหาทางช่วยเหลือทุกวิถีทาง - ทั้งอาจยอมเสียสละให้กันได้เมื่อึงคราวจำเป็น 2. ไม่เอาเปรียบคน - ไม่เห็นแก่ตัว - แต่เป็นผู้ยอมเสียสละและเห็นแก่ประโยชน์ของส่วนรวม 3. มีใจเมตตากรุณา โอบอ้อมอารี 4. มีวาจาอ่อนหวานนิ่มนวล- อ่อนน้อมกับคนทั่วไป 5. พูดจามีศีลมีสัตย์ - คือพูดแต่ความจริงเชื่อถือได้ ไม่เหลวไหล เหลาะแหละ - และต้องรักษาคำพูด 6. มีความขยันหมั่นเพียร -มานะอดทน 7. เป็นคนรักเกียรติของตน - ทั้งเคารพในเกียรติของคนอื่น - รู้จักเคารพยกย่องคนที่ควรเคารพ - แต่ขณะเดียวกัน ก็ไม่ทับถมคนที่ทำผิดหรือคนชั่ว 8. มีความหวังดีต่อเพื่อนมนุษย์ 9. คอยชักนำเพื่อนให้ทำและคิดแต่ในสิ่งที่ดี - กับคอยตักเตือน และกีดกันเพื่อน เมื่อเห็นเพื่อนทำผิดคิดไม่ดี 10. ไม่นินทาว่าร้ายคน 11. ไม่อิจฉาริษยา-และผูกพยาบาทคน 12. มีความซื่อสัตย์สุจริต- กตัญญูรู้คุณ 13. ไม่ถือตัว -ไม่ดูถูกเหยียดหยามคนอื่น โดยเห็นคนอื่นเลวไปเสียหมด 14. เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย - เคยอย่างไรก็อย่างนั้น 15. มีความเคารพนบนอบต่อผู้ใหญ่ - มีกิริยาสุภาพเรียบร้อย- ไม่แข็งกระด้าง 16. ไม่เสียในเรื่องการเงิน- ต้องไม่เป็นคนชอบหยิบยืมเงินคนอื่นใช้ -ไม่เป็นหนี้สินใคร - ขณะเดียวกันต้องรู้จักค่าของเงิน - ต้องรู้จักว่าอะไรควรใช้ และอะไรไม่ควรใช้ - ไม่ใช่คนขี้เหนียว แต่ก็ไม่ใช่คนสุรุ่ยสุร่าย 17. ไม่เป็นที่รังเกียจของสังคม และของคนทั้งหลาย 18. มีคนนิยมรักใคร่และเคารพนับถือ 19. เป็นคนมีศีลธรรมดี 20. ไม่เป็นคนเจ้าชู้ชนิดพร่าผู้หญิง 21. ไม่เป็นนักการพนัน 22. ไม่เป็นคนกินเหล้าเมาหยำเป ครองสติไม่ได้ และกินจนติดเป็นนิสัย 23. เป็นคนมีสามัคคีธรรม 24. เป็นคนยุติธรรม -ซื่อตรง 25. เป็นคนหนักแน่น -เยือกเย็น 26. ไม่เป็นคนหูเบาเชื่อคนง่าย 27. ไม่เป็นคนโอ้อวด - ไม่อวดรู้ อวดฉลาด อวดมั่งมี ฯลฯ 28. ไม่เป็นคนปากบอน ชอบยุแหย่และส่อเสียด 29. ไม่เป็นคนเกะกะเกเรมีนิสัยพาล 30. เป็นคนกล้ารับผิดชอบ และกล้ารับผิดเมื่อตนผิด _________________________________________________________________ หลักการคบเพื่อน- เราต้องคบกันเป็น 3 ระยะ คือ1. ระยะที่ 1 - คบไว้ในฐานะคนรู้จักกัน - อย่าคบให้สนิทกัน ให้คบกันเพียงพูดจาทักทายปราศรัยกันเมื่อพบเห็นเท่านั้น - อย่าถึงกับกินด้วยกัน นอนด้วยกัน เที่ยวกัน - ขณะเดียวกันก็ต้องคอยสังเกตดูนิสัยใจคอและความประพฤติตลอดจนความเป็นอยู่ของเขาด้วยความถี่ถ้วน และรอบคอบ - ถ้าเป็นเขาเป็นคนเลว ไม่มีคนนิยมรักใคร่ มีนิสัยไม่ดี - ก็ให้คบเขาไว้เพียงคนรู้จักกันเท่านั้น - ไม่ว่าเราจะรู้จักเขามานานสักเท่าใด ก็อย่าตีตัวของเราให้สนิทไปกว่านี้ - ถ้าเห็นเขาเป็นคนดีพอสมควร - ไม่มีความเสียหายอันจะเป็นที่รังเกียจ หรือจะนำความเสื่อมเสียมาสู่ตัวเรา และไม่เป็นที่ตำหนิติฉินแก่คนทั้งหลายแล้ว - เราก็คบเขาเข้าในระยะที่ 2 2. ระยะที่ 2 - คบไว้เป็นเพื่อนเล่น - ไปเที่ยวด้วยกัน กินด้วยกัน นอนด้วยกัน เล่นด้วยกันได้เป็นครั้งคราวตามโอกาสและกรณี - ต่อไปเมื่อเราคบเขามานานปี ได้เห็นอกเห็นใจกันดี รักใคร่กันดี จนสามารถสละให้กันได้ - ประกอบกับเขาเป็นคนมีนิสัยดี (มีคุณสมบัติดีเป็นส่วนมาก 30 ข้อ) ก็ให้คบเขาเข้าในระยะที่ 3 คือเป็นเพื่อนแท้ 3. ระยะที่ 3 - คบเป็นเพื่อนแท้ -เราจะต้องใช้เวลาคบกันมานานแรมๆ ปีทีเดียว - การคบเพื่อนแต่ละคน แต่ละประเภท และแต่ละระยะนี้ - เราจะต้องใช้เวลาศึกษาถึงอุปนิสัยใจคอ และประวัติความเป็นอยู่ของเขาเป็นเวลานานๆ และให้ใช้ความสังเกตด้วยความรอบ - เพื่อนที่ดีนั้น เมื่อคบกันแรกๆ - เรามักไม่ค่อยสนใจในตัวเขาเท่าใดนัก - ต่อเมื่อได้คบกันนานๆไป เราจึงจะชอบเขา - เพื่อนที่รู้จักกันเร็ว และรู้สึกชอบเขาเร็วนั้น - ให้พึงระวัง อย่าคบให้ใกล้ชิดนัก - ให้ใช้เวลาศึกษานิสัยและความเป็นอยู่ของเขานานๆ - คบพาล พาลพาไปหาผิด - คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล - หลักสำคัญที่สุดอีกข้อหนึ่งในการคบเพื่อน - เราจะต้องดูด้วยว่าเพื่อนคนที่เราคบนั้น ในสายตาคนอื่นเขาเห็นเป็นอย่างไร - และเขามีเพื่อนหรือมั่วสุมสมาคมกับคนชนิดใด - ถ้าในสายตาของคนอื่น เห็นว่าเขาเป็นคนเลว เป็นที่ตำหนิติฉันของคนทั้งหลาย- และเขามีเพื่อนส่วนมากเป็นคนเลวที่สังคมที่ดีเขารังเกียจแล้ว - เราต้องสันนิษฐานได้ในทันทีว่า เพื่อนคนที่เราคบอยู่นั้นต้องเป็นคนไม่ดีด้วย - เพราะหงส์จะอยู่ในฝูงกาไม่ได้ฉันใด - คนดีก็จะมั่วสุมกับคนชั่วไม่ได้ฉันนั้น - แต่ถ้าในสายตาของคนอื่นส่วนมากเห็นว่าเขาเป็นคนดี - และเขาผู้นั้นมีเพื่อนส่วนมากเป็นคนดี ล้วนมีผู้นิยมนับถือมากแล้ว - เราก็ควรแน่ใจได้ว่าเพื่อนคนที่เราคบนั้น น่าจะเป็นคนดีด้วย - เราควรคบเขาต่อไปได้ ที่มา - หนังสือพ่อสอนลูก ของคุณทวี บุณยเกตุ |
Kat_kine
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 18 คน [?] |
พุทโธ พุทโธ พุทโธ
