• K a r a v a T h a i
• ที่แท้ทั้งหมด เ ป็ น อยู่
• ทายสิ...ฉันคือใคร?
• ฉันไม่มีชื่อ
• ที่ว่าง ที่ ก ว้ า ง
• การกำเนิด <ความคิด> ใหม่
• ฉันเป็นกล่องความหมายหนึ่งใบ
• ฉันมา...ถามหาความหมาย
• เขียนเมื่อคืนที่ขมขื่น
• ในที่สุด...ฉันก็มาถึง
• เด็กสาวคนหนึ่ง เรียนอยู่ 'ถาปัด
• แกะขาวในแกะดำ
• หนอน กะ ขี้
• no RULE just LOVE
• no GAME just SPORT
• ตัวตนที่แตกต่าง
• ภาวะที่ลึก
• เป็นแค่เปลือก
• เมื่อแม่ออกแบบและพ่อปลูกสร้าง
• ตำนานพระอาทิตย์ กะ พระจันทร์
• จดหมายถึง ...
• ฑูตสวรรค์องค์น้อย
• พูดถึงทะเล‏

คุณครู..อ่านหนังสือให้นู๋ฟังหน่อย เช้าวันอาทิตย์เดือนกันยา...เราแบกกล่องกระดาษหนักอึ้งใบหนึ่งไปให้เด็กที่บ้านแห่งความหวัง เด็กเล็กๆต่างแย่งกันเลือกหนังสือในกล่องคนละเล่มด้วยความตื่นเต้น ดีใจ เสียงน้องเพลงหัวเราะคิกคักกับชื่อหนังสือในมือขวา "ปลาฉลามฟันหลอ" และหันไปหัวเราะกับหนังสือในมือซ้าย "นางฟ้าฟันผุ" คุณครูบางท่านต้องเลือกหนังสืออ่านให้เด็กเล็กที่ยังอ่านไม่ออกฟัง ฉันเห็น มาลี เดินวนเวียนเลือกหนังสือนานกว่าคนอื่น สักครู่มาลีนั่งลงข้างๆฟังฉันอ่านหนังสือให้เด็กเล็กฟังบ้าง พออ่านจบ มาลีเปิดหนังสือที่เธอเลือกไปหน้าแรกและชี้ให้ฉันอ่าน ฉันชี้กลับเพื่อให้มาลีอ่านให้ฉันฟังแทน เธอ เงียบ และค่อยๆกระซิบบอกฉันว่า "นู๋อ่านไม่ได้ค่ะ" ฉันรีบอ่านให้เธอฟังช้าๆเพื่อให้เธออ่านคลอไปด้วย โดยไม่ถามว่าเพราะอะไรเธอถึงอ่านหนังสือไม่ได้ รู้แต่น้ำตาฉันคลอออกมาเพราะน้ำเสียงในประโยคนั้นของเธอเต็มไปด้วยความอับอาย น้อยเนื้อต่ำใจ สำหรับเด็กสิบขวบที่ยังอ่านหนังสือไม่ออก <วันนี้ เีสียงในหัวใจเรียกร้องตัวเองให้วิ่งออกมาจากความเป็นจริงอีกแล้ว...อยากจะไปเป็นคุณครูสอนเด็กๆที่บ้านเด็กกำพร้านี้เหลือเกิน> ถามพี่เลี้ยงของมาลีได้ความว่า มาลีเพิ่งเข้ามาที่บ้านเด็กกำพร้าไม่ทันโรงเรียนเปิด จึงต้องเรียนอยู่ที่บ้านไปก่อน มาลีหัดอ่านหนังสือไปพร้อมๆฉัน ๑ ๒ ๓ ๔ หน้า และเธอจะกลับไปหัดอ่านเองอีกจนกว่าจะจบ เธอสัญญา ทำไม โอกาส ของคนเรามันช่างต่างห่างกันลับขนาดนี้ ฉันเพิ่งเดินเล่นอยู่กลางไทมฺแสควในนิวยอรฺคเมื่อเดือนที่ผ่านมา จะกลับมาเยี่ยมเมืองไทยหรือจะกลับไปอยู่นิวยอรฺคเมื่อไหร่ก็ได้ ขณะที่ มาลี เป็นเพียงเด็กกำพร้า ไม่มีบ้านที่จะอยู่ พูดภาษาไทยยังไม่ชัด ไม่ได้ไปโรงเรียน อ่านหนังสือยังไม่ออก ไม่เคยเห็นแม้แต่กรุงเทพ แต่วันนี้...พระเจ้าจับเรานั่งอยู่ข้างๆกัน ริมฝีปากเราเอ่ยคำจากหนังสือไปพร้อมๆกัน พลางซึมซับน้ำตาข้างในของกันและกัน ป.ล. วันนี้ พวกนู๋ร้องเพลงพิเศษที่ขึ้นต้นทำนองว่า "จะมีใครสนใจความคิดข้างในของนู๋ จะมีกี่คนเข้าใจชีวิตของพวกนู๋" คุณครูเลยอยากเขียนความทรงจำที่เรามีกันไว้ตรงนี้ รอจนกว่าพวกนู๋จะใช้อินเตอรฺเนทเป็นแล้วเข้ามาอ่านนะจ๊ะ   Create Date : 20 กันยายน 2552     Last Update : 20 กันยายน 2552 23:05:47 น. Counter : 659 Pageviews.   4 comment Share Tweet

ห ล า น ทั้ ง ห้ า ห ล า น ทั้ ง ห้ า หากเธอพร้อมจะร่วมกันถอดจิตวิญญาณออกจากกล่องที่มีเธอเป็นศูนย์กลาง ฉันจะเป็นผู้นำทางให้ เริ่มจากการมองประวัติศาสตร์ของโลกให้ย่อลง เข้าใจอย่างง่าย ณ จุดเริ่มต้น พระเจ้าสร้างจักรวาลขึ้นอย่างมีระบบที่ซับซ้อน จนดูเหมือนไม่มีระบบ เป็นวงจรที่สมดุลย์อย่างน่าอัศจรรย์ บางคนเชื่อว่าเกิดขึ้นเอง บางคนเชื่อว่ามีผู้สร้าง ระบบที่สมดุลย์นี้ทำให้จักรวาลอยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง ต่อมาเราตั้งชื่อว่า "ธรรมชาติ" มนุษย์เป็นส่วนหนึ่งในธรรมชาติ แต่มีอิทธิพลมากที่สุด มนุษย์สู้รบเพื่อกำหนดขอบเขตของตนเองมาตั้งแต่ก่อนประวัติศาสตร์ จนสงครามโลกทั้งสองครั้งเพิ่งจบไปเมื่อ ๖๐ ปีที่แล้วนี่เอง <1914-1918 & 1939-1945> เราจึงเป็นผู้นำในสังคมรุ่นเดียว ที่คั่นระหว่างสงครามใช้กำลังและสงครามใช้ความคิด ในศตวรรษที่ 15 และ 16 สเปนและโปรตุเกสได้เริ่มสำรวจโลกและสร้างจักรวรรดิโพ้นทะเลขนาดใหญ่ ด้วยความอิจฉาในความมั่งคั่งที่จักรวรรดิทั้งสองประเทศนี้ได้รับ ประเทศอังกฤษ ฝรั่งเศส และเนเธอร์แลนด์ จึงเริ่มก่อตั้งลัทธิล่าอาณานิคมขึ้น ศตวรรษที่ 19 ดินแดนทั่วโลกกลายเป็นแหล่งวัตถุดิบสำหรับประเทศอุตสาหกรรม ประเทศที่เคยมีอดีตอันมีเศรษฐกิจพอเพียงเลี้ยงตัวเองอยู่ในสังคมเช่นนั้น บัดนี้สูญหายไป กลายเป็นสังคมที่ฝากโชคชะตาไว้กับเศรษฐกิจโลกซึ่งประเทศอุตสาหกรรมชั้นนำเป็นผู้ผลิตและจำหน่ายสินค้า ส่วนอาณานิคมเป็นผู้ขายวัตถุดิบและอาหารให้กับประเทศอุตสาหกรรม นี่คือภาพรวมของเศรษฐกิจโลกนับตั้งแต่ยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สองเป้นต้นมา ช่วงท้ายของศตวรรษที่ 19 อังกฤษนักล่าดินแดนหน้าเก่า สมัยยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งแรก ต้องเผชิญหน้ากับนักล่าอาณานิคมหน้าใหม่ยุคปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่สองด้วยความเข้มข้น จนระเบิดออกมาเป็นสงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกครั้งแรก คือ สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ในปี ค.ศ. 1914 ตั้งแต่ปี 1795 ถึง ปี 1945 ชาวตะวันตกได้ฆ่าชนเผ่าต่างๆไปมากกว่า 50 ล้านคน เพียงเพื่อแย่งชิงผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจ หลังปี 1945 เป็นต้นมา การต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนในอเมริกา ทำให้ประเด็นการฆ่ามนุษย์ได้รับการกล่าวขาน และลัทธิอาณานิคมก็ถูกวิพากษ์จนกระทั่งแตกสลายไปในเวลาต่อมา ปัจจุบันเราอยู่ในลัทธิล่าอาณานิคมแบบใหม่ หมายถึงว่า กลุ่มผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจต่างชาติเข้ามาครอบงำเรื่องเศรษฐกิจและนโยบายของอีกประเทศหนึ่ง และโดยปกติจะลงเอยด้วยการเข้ามามีอิทธิพลในนโยบายทางการเมืองและทางทหารของประเทศนั้นด้วย การย้อนกลับไปใช้วิถีอดีตแบบเศรษฐกิจพอเพียงจึงเป็นคำตอบกับประเทศถูกล่าอาณานิคมอย่างเรา และวันนี้ แม้แต่ผู้ล่าอาณานิคมอย่างสหรัฐเองก็เริ่มเปลี่ยนปรัชญาใหม่ให้ประเทศ เริ่มมีการรณรงค์กับชนรุ่นใหม่ให้ใช้จ่ายอย่างพอเพียงและเริ่มมองประเทศตนว่าฟุ่มเฟือย หลังจากการผลาญทรัพยากรโลกไปอย่างบ้าคลั่ง จนน้ำมันจะหมดโลกในอีกห้าสิบปีข้างหน้าแล้ว หลานลองถามตัวเองว่า... ประเทศไทยเป็นประเทศเกษตรกรรม หากวันหนึ่งเราเปลี่ยนนโยบายไปเป็นประเทศอุตสาหกรรม เราจะยังเป็นประเทศไทยอยู่ไหม??? ถ้าวัฒนธรรมของเราเย็นๆ ช้าๆ ใช้ชีวิตอย่างพอเพียง หากเราเปลี่ยนไปใช้ทรัพยากรโลกให้ถึงที่สุด ถ้าไปเหยียบดวงจันทร์ได้แม้ต้องเผาผลาญพลังงานโลกไปเท่าไหร่ก็ถือว่าเราได้สร้างประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติแล้ว เป็นปรัชญาที่เราต้องเลือกว่าประเทศเราจะเป็นแบบไหน? ทุนนิยม หรือ อนุรักษ์นิยม ? เมื่อผู้นำโลกพาตัวเองออกจากศูนย์กลางเดิม จากทฤษฎี ต้นทุน + กำไร = ราคาขาย ซึ่งใช้ความพอเป็นที่ตั้ง มองโลกเป็นหนึ่งเดียว มีการรับและการให้บนพื้นฐาน ราคาขาย – ต้นทุน = กำไร สิ่งที่ผู้ซื้อต้องการ – ต้นทุน = สิ่งที่ผู้ขายต้องการ ยิ่งเพิ่มแรงจูงใจให้ผู้ซื้อได้มากเท่าไหร่ กำไรย่อมมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งเป็นผลมาจาก INDUSTRIAL REVOLUTION การมองคนเป็น LIVING MACHINE ใช้คน รักวัตถุ ตรงกันข้ามกับสมัย PREHISTORY ซึ่งมองเห็นแม้กระทั่ง SPIRIT ของ MATERIAL ใช้วัตถุ รักคน ผู้ใช้ทฤษฎีนี้ต้องมีคุณธรรมเหนือธรรมชาติมนุษย์ จึงจะไม่ไปเบียดเบียนผู้ซื้อหรือผู้เสพที่ด้อยปัญญากว่า เราจะทุจริตในธุรกิจ ให้ธุรกิจคือพระเจ้า แยกธุรกิจออกจากพระเจ้า หรือให้พระเจ้าอยู่ในธุรกิจ เราทุกคนเกิดมารูปร่างหน้าตาต่างกัน เรากำหนดเองไม่ได้ แต่การเป็นคนดี ทุกคนกำหนดได้ เราจะเกิดมาท่ามกลางความยากจนหรือร่ำรวย กำหนดไม่ได้ แต่ความสุข เราทุกคนกำหนดได้เท่ากัน จังหวัดที่ยากจนที่สุดในประเทศไทยคือจังหวัดที่มีภาวะทางอารมณ์เป็นสุขที่สุดในประเทศ (ตามสถิติอย่างเป็นทางการของประเทศ โดยวัดจากอัตราครอบครัวหย่าร้าง ติดการพนัน ยาเสพติดและอื่นๆ) ฉันเคยไปนอนกับชาวบ้านหลายจังหวัด ไปปลูกพริก ดำนา นอนกินกับเขา จึงรู้อย่างหนึ่งว่า ตั้งแต่เกิด คนกรุงเทพอย่างฉันคิดแต่ว่าคนชนบทยากจน พอได้ไปใช้ชีวิตกับพวกเขาจริงๆ ฉันแน่ใจว่า คนชนบทน่าอิจฉา เขาใช้ชีวิตอย่างร่ำรวย มีป่าเป็นวิวธรรมชาติที่คนกรุงเทพใช้เงินซื้อไม่ได้ เขาปลูกทุกอย่างกินจากน้ำมือของเขา ไม่ต้องกลัวสารพิษที่ใครใส่ให้ ชีวิตเขาร่ำรวยกว่า มีความสุขมากกว่า เพียงแต่เขาไม่รู้ว่านั่นคือความร่ำรวย เพราะระบบทุนนิยมใช้การหลอกล่อโฆษณาว่าคนรวยต้องมีมือถือ มีนั่น มีนี่ บ้านไม้ที่สวยงามอยู่แล้วต้องทุบเป็นบ้านตึกเหมือนคนกรุง นั่นคือทันสมัย ประเทศเราไม่มีคนจน เรามีแต่คนไม่พอ ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีที่ดิน ไม่มีที่ดินทำกินที่รัฐแจกให้ ทำงานมาเกือบยี่สิบปี ได้เงินเดือนต่อปีไม่ต่างจากชาวนา ชาวไร่ ต้องตื่นแต่เช้ามืด นอนดึก เพราะชีวิตต้องใช้เวลาอยู่บนถนนกับการเดินทาง แต่ฉันพอ ฉันรู้สึกพอ เพราะฉันเคยไปอยู่ในวัฒนธรรมที่พวกเธอนิยมว่าทันสมัย เราอยู่เป็นสิบปี ที่นั่นใช้กล่องใส่อาหารพลาสติคชนิดเข้าไมโครเวฟได้ ใช้ครั้งเดียวทิ้ง กล่องโฟมอย่าไปพูดถึง เขาใช้ทรัพยากรโลกโดยไม่คิดว่าวันนึงมันจะหมด ประชาชนถูกสอนให้ใช้บัตรเครดิตอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่นึกว่าวันนึงสถาบันการเงินจะล้มลง แล้วเค้าก็ล้มลง และล้มยาว อย่าเดินตามเค้าโดยไม่รู้จักตัวเอง ประเทศเขาใหญ่มาก การส่งออกก็มาก แต่เกษตรกรมีน้อยเพราะเขาเป็นประเทศอุตสาหกรรม เขาจึงต้องการเครื่องทุ่นแรงในการเกษตร เครื่องจักรต่างๆถูกนำมาใช้ คนๆเดียวสามารถทำเกษตรได้หลายร้อยไร่ ถามว่า หากเราซื้อเครื่องจักรของเขา แล้วคนของเรา ควายของเราที่มีเป็นทุนอยู่ จะเอาไปไหน? ทุกคนจะไม่มีงานทำ ต้องอพยพเข้ามาหางานในกรุงเทพ เกิดปัญหาชุมชนแออัดตามมา ทรัพยากรบ้านเรามีจำกัด ชีวิตเร็วหรือช้า เรากำหนดได้ แต่เรากำหนดทรัพยากรที่มีไม่ได้ ช่วยกันเดินช้าๆ และมีความสุขในระหว่างทางเดิน อย่ารีบวิ่งไปเพราะนี่ไม่ใช่การวิ่งแข่ง มันไม่มีเส้นชัย มันเป็นการแข่งว่าประเทศไหนจะเหลือทรัพยากรให้ลูกหลานใช้ได้นานกว่ากัน ประเทศไทยคืออะไร??? หากมีกลุ่มคนที่ต้องการเปลี่ยนปรัชญาใหม่ให้ประเทศ โดยไม่ได้ตั้งคำถามหรือยังตอบไม่ได้ว่า ชนชาติไทยคืออะไร??? เค้ากำลังพยายามตัดแก่นของความเป็นคนไทยออกไปโดยไม่รู้ตัว ชาติไทยไม่ได้เกิดจากผู้นำรัฐหลายคนร่วมกันต่อสู้ เสร็จสงครามก็แบ่งดินแดนปกครองแยกกันเป็นรัฐแบบอเมริกา กษัตริย์ไทยเป็นผู้นำรบ กี่ร้อยพันครั้ง กว่าจะได้เป็นดินแดนไทยมา ใครจะรักประเทศไทย คนไทย ได้เท่าเศษล้านส่วนของกษัตริย์ไทยหรือ? ใครก็ตามที่ขึ้นมาบริหารประเทศ จะรักชาติไทย คนไทยได้มากกว่าพวกตัวเองหรือ? จะมีแก่นอะไรเป็นหลักรวมของความเป็นคนไทยได้เท่ากษัตริย์หรือ? ทุกวันนี้คนไทยต่างเคว้งคว้าง แทบจะไม่มีอะไรเป็นหลักในชีวิต มีไม่กี่คนที่ไปวัด คุณธรรมที่เราปลูกฝังที่โรงเรียนก็ผลิตได้แค่คุณทักษิณ ประชาธิปไตยถูกกลุ่มทุนแย่งอำนาจ ซื้ออำนาจ ซื้อประชาชน เป้นสงครามกลางเมืองอยู่ตลอดเวลาดังเช่นทุกวันนี้ พวกใครมากก็ปกครองแบ่งให้พวกตน มันจะไม่ต่างอะไรจากคนยุคหิน ที่ห่วงใยได้เพียงเผ่าพันธุ์ของตน แล้วทำไมประชาธิปไตยของอเมริกาจึงไม่ต้องมีกษัตริย์? ขอตอบว่า คนเหล่านั้นเติบโตมาในสังคมที่สอนให้รักพระเจ้าสุดจิตสุดใจและรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง ทุกสิ่งที่ทำ อยู่ในสายตาของพระเจ้า เขาจึงค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อตนเองและผู้อื่น ใจเขามิได้อยู่ใต้กฎหมาย แต่เขาอยู่ใต้กฎแห่งความรักของ Bible บนเหรียญเขาจะพิมพ์คำว่า “IN GOD WE TRUST” เพื่อให้ระลึกถึงพระเจ้ามากกว่าจำนวนเงิน มีความตรงกันข้าม ระหว่างการอยู่เหนือกฎหมายโดยอาศัยความฉลาดหลีกเลี่ยงกฎหมาย กับการอยู่เหนือกฎเพราะทำได้ดีกว่า ให้ได้มากกว่าที่กฎหมายกำหนด เราจะทุจริตในธุรกิจ ให้ธุรกิจคือพระเจ้า แยกธุรกิจออกจากพระเจ้า หรือให้พระเจ้าอยู่ในธุรกิจ พระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ ๔ และรัชกาลที่ ๕ ทรงใช้วิธีการทางฑูตจนสามารถรักษาเอกราชจากลัทธิล่าอาณานิคมมาได้ วันชาติของเราจึงไม่ต้องเป็นวันที่ได้รับเอกราชจากการเป็นอาณานิคมเหมือนชาติอื่นๆ รัชกาลที่ ๖ ทรงเห็นความจำเป็นที่จะพัฒนาประเทศเพื่อให้ลัทธิล่าอาณานิคมยอมรับ และไม่ใช้เป็นข้ออ้างในการเข้ายึดประเทศว่าเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อน โดยทรงสร้างดุสิตธานีขึ้นเป็นเมืองจำลองการปกครองแบบประชาธิปไตย มีการทดลองเลือกตั้งกำนันเป็นครั้งแรก ในสมัยรัชกาลที่ ๗ ต้องการเริ่มประชาธิปไตยจากชุมชนขึ้นไปหาเมือง แต่คณะราษฎร์ได้ชิงสุกก่อนห่ามยึดอำนาจเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครองก่อนที่จะถึงเวลาอันควร ทำให้อำนาจสูงสุดเพียงเปลี่ยนจากกษัตริย์ไปยังกลุ่มคนไม่กี่คนเท่านั้น ประชาชนยังไม่เข้าใจระบอบประชาธิปไตยจนทุกวันนี้ กลุ่มอำนาจนั้นยังผลัดกันซื้อเสียงประชาชนโดยไม่มีการพยายามให้ความเข้าใจเรื่องประชาธิปไตยแก่ประชาชน รัชกาลที่ ๗ ทรงทราบดีจึงตรัสไว้ว่า "ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจอันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิมให้แก่ราษฎรโดยทั่วไป แต่ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะเพื่อใช้อำนาจนั้นโดยสิทธิขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของราษฎร" ในการสงครามสมัยก่อน ฝ่ายชนะจะมีการกวาดต้อนผู้คนของฝ่ายแพ้ เพื่อเพิ่มแรงงานและอำนาจแก่ตนเอง อีกทั้งเป็นการตัดทอนกำลังอำนาจของฝ่ายตรงกันข้ามด้วย โดยคนเหล่านี้ถูกเรียกว่า ไพร่ หรือ ทาส 136 ปีที่แล้ว สมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้า ฯ เสด็จขึ้นเสวยราชสมบัตินั้น ประเทศไทยมีทาสเป็นจำนวนกว่าหนึ่งในสามของประเทศ เพราะเหตุว่าลูกทาสในเรือนเบี้ยได้มีสืบต่อกันเรื่อยมาไม่มีที่สิ้นสุด และเป็นทาสกันตลอดชีวิต พ่อแม่เป็นทาสแล้ว ลูกที่เกิดจากพ่อแม่ที่เป็นทาสก็ตกเป็นทาสอีกต่อ ๆ กันเรื่อยไป พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้า ฯ ทรงกระทำเป็นแบบอย่างแก่บรรดาเจ้านายและขุนนาง ในการบำเพ็ญกุศลด้วยการบริจาคพระราชทัรพย์ไถ่ถอนทาสพร้อมพระราชทานที่ทำกิน เป็นผลให้ระบบทาสที่อยู่คู่กับสังคมไทยมาตั้งแต่สมัยสุโขทัย ก็ได้ถูกยกเลิกไปจนหมดสิ้น ด้วยพระราชหฤทัยแน่วแน่และทรงพระราชอุตสาหะ เป็นเวลาถึง ๓๐ ปีก็ทรงเลิกทาสสำเร็จในปี ๒๔๔๘ ทำให้พระองค์ทรงได้รับพระสมัญญาว่า สมเด็จพระปิยมหาราช ๑๐๐ ปีต่อมา เพราะลูกไพร่ไม่ใช่ไทยแท้ ความเกลียดชังแผ่นดินไทยมันยังฝังอยู่ในพันธุกรรม โครตเหง้าตนเองก็ไม่รู้จัก มีคนบางกลุ่มลืมบุญคุณที่แผ่นดินไทยให้ หมายจะล้มสถาบันลงให้ได้ หลานเคยรู้ไหมว่า... ในหลวงของเราสืบทอดเชื้อสายมาจากพ่อขุนรามคำแหง ผู้ที่ต่อสู้กับขอมจนได้ผืนแผ่นดินไทย(สุโขทัย)มา (เจ้าพระยาโกษาธิบดี-เหล็ก ท่านเกิดในรัชสมัยสมเด็จพระเจ้าปราสาททอง เป็นบุตรของพระนมเจ้าแม่วัดดุสิต-มีพระนามเดิมว่า หม่อมเจ้าหญิงบัว ซึ่งเป็นพระนมในสมเด็จพระนารายณ์มหาราช หรือไม่ก็เป็นพระราชธิดาในสมเด็จพระเอกาทศรถ กษัตริย์อยุธยา ราชวงศ์สุโขทัย เจ้าพระยาโกษาธิบดี-เหล็ก ท่านเป็นบิดาของเจ้าพระยาวรวงษาธิราช-ขุนทองและเป็นปู่ของพระยาราชนิกูล-ทองคำ ซึ่งเป็นบิดาของสมเด็จพระปฐมบรมมหาชนกและเป็นพระปฐมวงศ์ของพระมหากษัตริย์ไทยในพระบรมราชวงศ์จักรี) พระองค์ทรงได้รับการถวายพระราชสมัญญาว่า "สมเด็จพระภัทรมหาราช" ซึ่งมีความหมายว่า "กษัตริย์ผู้ประเสริฐยิ่ง" ทรงเป็นพระมหากษัตริย์ที่อยู่ในตำแหน่งยาวนานที่สุดในโลก แล้วถ้าในหลวงของเราจะเป็นกษัตริย์ที่ร่ำรวยในบรรดาพระมหากษัตริย์ทั่วโลก เราจะไม่ภูมิใจหรอกหรือ? แต่ถ้าจะบอกว่าในหลวงเป็น "บุคคล" ที่ร่ำรวยก็ถือว่าเป็นความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนอย่างมาก เพราะทรัพย์สินส่วนพระองค์นั้นแยกออกเป็นอีกส่วนหนึ่งจากทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ //www.crownproperty.or.th/history.php ทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์คือทรัพย์สินของชาติ นั่นคือของประชาชนคนไทยทุกคน ทรัพย์สินเหล่านี้ดูแลโดยสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริย์ ทั้งๆที่ รัชกาลที่ ๕ เป็นผู้ก่อตั้งธนาคารไทยพาณิชย์ รัชกาลที่ ๖ เป็นผู้ก่อตั้งปูนซีเมนต์ไทย ในขณะที่ทรัพย์สินส่วนพระองค์คือนั้นเป็นทรัพย์สินส่วนบุคคลที่สามารถสืบทอดไปยังพระราชทายาทได้ โดยทรัพย์สินในส่วนนี้ต้องเสียภาษีตามปกติ เช่นเดียวกับประชาชนคนไทยภายใต้รัฐธรรมนูญ และมีกฎหมายระบุเงื่อนไขการได้มาของทรัพย์สินส่วนพระองค์เอาไว้อย่างชัดเจน เผด็จการใช้อำนาจปืนของทหารเป็นใหญ่ สังคมนิยมใช้อำนาจรัฐเป็นใหญ่ ทุนนิยมเสรีใช้อำนาจเงินของนายทุนเป็นใหญ่ ประชาธิปไตยใช้อำนาจซื้อเสียงประชาชนเป็นใหญ่ ไม่มีระบอบอะไรที่สามารถคานอำนาจเหล่านี้ให้สมดุลย์ได้ ถ้าระบอบนั้นไม่ได้ใส่ความรักเข้าไป เพราะพื้นฐานประชาธิปไตยของคนไทยต้องมาจาก มีคนคนนึงที่รัก ห่วงใย และใช้ชีวิตทั้งหมดเพื่อประชาชนทั้งประเทศจริงๆ ประชาชนทั้งประเทศจึงมอบความไว้วางใจทั้งหมดให้ท่านผู้นี้ ประชาชนต้องเลือกผู้แทนที่เก่งเพื่อบริหารเงินภาษีของตน แต่ผุ้แทนที่เก่งก็มักฉลาดและหลอกประชาชนได้ ประชาชนจึงอุ่นใจที่มีท่านผู้นึง ที่เก่งกว่า ที่รักพวกเขามากกว่า ที่จะคอยดูแลความเป็นไปของผู้แทนเหล่านี้ อย่างไร หัวใจของประชาชนก็อยู่ที่กษัตริย์และพร้อมจะยอมตายเพื่อกษัตริย์ เพราะกษัตริย์คือตัวแทนของความเป็นชาติไทย ถ้าหัวใจเราไม่ใช่อย่างนี้ เราไม่ใช่คนไทยแน่แล้ว ฉันเป็นกล่องเรียนรู้หนึ่งใบ มองเข้าข้างใน... ภายในเต็มไปด้วยผู้ตาม มองไปด้านซ้าย... มีกล่องเรียนรู้อีกใบหนึ่งที่น่าสนใจ ฉันเดินตาม...เดินไปได้สักระยะ... ด้านขวามีกล่องเรียนรู้อีกใบหนึ่งที่แตกต่างจากกล่องแรก แต่ทำไมความแตกต่างมักทำให้เกิดความแตกแยก ฉันกลับหลังหัน ปิดตัวเอง กลับเข้าหาตัวตน และเริ่มมองขึ้นข้างบน มีกล่องที่เปิดพร้อมจะให้ความเข้าใจอีกระดับหนึ่งมากมาย แล้วฉันก็มาถึงความแตกต่าง ที่ทำให้ต้องแตกแยกอีกครั้งหนึ่ง ฉันจึงตัดสินใจถอดวิญญาณออกจากกล่อง มองเห็น ภาพทั้งระบบ ฉันเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ระบบบิดเบี้ยว เมื่อก่อนที่ฉันใช้ตัวเองเป็นศูนย์กลางโลก ไม่มีเรื่องใดสำคัญไปกว่างานที่อยู่ตรงหน้า บัดนี้ฉันออกมาจากโลก มองกลับไปยังศูนย์กลางที่แท้จริง ฉันเข้าใจบทบาทหน้าที่ที่เคยทำอยู่โดยไม่ต้องตามใคร กระบวนการเรียนรู้จำต้องเห็นทั้งระบบก่อน ไม่มีใครวาดภาพนี้ให้ใครเห็นได้ เพราะยังไม่มีใครค้นพบ ฉันได้แต่จุดประกาย เราต่างต้องเรียนรู้และมองระบบที่ซับซ้อน จนดูเหมือนไม่มีระบบนี้ ออกมาเป็น โครงสร้างง่ายๆ ให้ได้ เพื่อจะรู้ตำแหน่ง รู้จังหวะ รู้ความหมายของตัวตนในโครงสร้างนั้น จินดา หาญทวิชัย ๕ พฤษภาคม ๒๕๕๓ หมายเหตุ : วันศุกร์ 19 กุมภาพันธ์ 2553 APเผยรถบรรทุกเล็กซิ่งชนขบวนเสด็จสมเด็จเจ้าฟ้ามหาจักรีสิรินธรที่บังคลาเทศ เจ้าหน้าที่สถานฑูตไทยเสียชีวิต 1 คน วันพุธ 24 กุมภาพันธ์ 2553 ทักษิณ ชินวัตรทวิตข้อความผ่านเว็บบล็อก Twitter.com ว่า "หลักมีว่า don′t ask for mercy from your enemy ครับผมเพียงหาทางลงให้ทุกฝ่าย เพื่อบ้านเมืองจะได้สงบ แต่ถ้...าเขาไม่สน the show must go on ผมไม่ท้อแน่นอน และก็โทษผมไม่ได้ด้วยเพราะผมได้เสนอทางออกที่ดีให้บ้านเมืองแล้ว ball in their court ครับไม่รับก็ช่วยไม่ได้ วันศุกร์ 26 กุมภาพันธ์ 2553 วันตัดสินคดียึดทรัพย์ พ.ต.ท.ทักษิณ เรื่องนี้กรมสอบสวนคดีพิเศษ DSI ควรถือเป็นเรื่องความมั่นคงของชาติต้องเร่งตรวจสอบ รัชกาลที่ ๖ ทรงเขียนพินัยกรรมว่าใครจะเป็นผู้สืบราชสมบัติและเป็นผู้ตั้งกฎมณเฑียรบาล ว่าด้วยการสืบสันตติวงศ์ ในสมัยรัชกาลที่ ๗ พระยากัลยาณไมตรีให้ความเห็นว่า เนื่องจากกษัตริย์สยามมีอำนาจเด็ดขาด ความรุ่งเรืองของประเทศจึงขึ้นอยู่กับระดับความสามารถของกษัตริย์ ดังนั้น หลักการเลือกกษัตริย์ควรมีลักษณะยืดหยุ่นที่จะประกันให้ผู้ที่มีความสามารถที่สุดเข้มแข็งที่สุดในหมู่เจ้านายไม่ว่าจะมียศศักดิ์อะไรได้เป็นกษัตริย์ ไม่ใช่ผู้ที่บังเอิญมียศอยู่ในอันดับแรกตามข้อกำหนดอย่างตายตัวของกฎหมายขณะนั้น รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2540 ได้บัญญัติให้การออกกฎมณเฑียรบาลนั้น เป็นพระราชอำนาจของพระมหากษัตริย์โดยเฉพาะ LONG LIVE THE KING; LONG LIVE THE PRINCE   Create Date : 07 มิถุนายน 2549     Last Update : 2 ตุลาคม 2558 7:54:53 น. Counter : 364 Pageviews.   1 comment Share Tweet

ฑูตสวรรค์องค์น้อย เมื่อเป็นเด็ก ฉันเดินตามคำแนะนำของผู้ใหญ่ เพื่อสำรวจโลก พอเป็นวัยรุ่น ฉันโซเซไปตามคำบอกเล่าของคนรอบข้าง มาถึงตอนนี้ ฉันกลับเข้าค้นหาตัวเอง เราต่างต้องผ่านวงจรซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ต่างจากวงจรของเจ้าไอน้ำ กว่าจะเข้าใจตนเองและคนรอบข้าง หากเธอเหลียวมองข้างหลังแล้วรู้สึกไม่ใช่ตัวเธอ และหากมองไปข้างหน้า เธอก็ยังไม่พบใคร เธอเองนั่นแหละ คือคนแรกที่จะฝ่าไปข้างหน้า เพื่อเป็นต้นแบบให้คนข้างหลัง ด.ช.ไม้ดาบ:เขียนคำ+วาดรูปJune 5, 2006 เมื่อเดือนก่อนโน้น ไปค่ายกะที่โบสถ์ไทยในนิวยอรฺค พาเด็กๆไปผจญภัยเก็บแอปเปิ้ล เล่นอยู่ดีๆ...ผึ้งบินมาต่อยที่ขา เกิดมาไม่เคยเจอผึ้งต่อย ดูในหนังเค้าถึงตายกัน สงสัยในใจว่า จะถึงตายมั้ย? ปวดอยู่นาน เหล็กไนผึ้งติดที่ขาเป็นรอยสีแดงไม่ออกไปอีกเลย กลับจากค่าย คิดได้ว่า...เราไม่ตาย แต่ผึ้งมันจะรู้มั้ยว่า..มันตายที่ต่อยเรา???   Create Date : 06 มิถุนายน 2549     Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2551 18:51:30 น. Counter : 617 Pageviews.   3 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang