เขียนเมื่อวันที่เป็นหวัด
ถึงไม่ใช่วันแม่ ก้จะเขียนให้แม่ เพราะถ้าต้องเขียนถึงแม่เฉพาะวันแม่ วันม่ง..วันแม่ ก็อย่ามีซะดีกว่า แปลกนะ วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความหนาวเหน็บ ไม่เหมือนเช้าเมื่อวานและไม่เหมือนเมื่อวานซืนที่แสนจะร้อนอบอ้าว ใช่สิ..เมื่อวานฉันต้องฝืนกลืนยาแก้ไอ กินยาแก้ไข้ นอนซมทั้งวัน โดนเจ้าตัวไม่สบายจับไว้จนได้ แล้วฉันตื่นขึ้นมาทำไม ตั้งแต่ฟ้ายังงัวเงีย ไม่รู้สิ..ความรู้สึกบอกว่าน่าจะตื่นเพราะทุกเช้ามีบางคนกำลังรอน้ำใจจากบางคน ความจำมันย้ำเตือนว่า..เมื่อคืนดึกดื่น แม่ปลูกฉันขึ้นมาป้อนน้ำ ป้อนยาให้กิน แม่ขอโทษที่ไม่มีเวลาจะดูแลฉันได้เต็มที่ จากความรักเมื่อดึกดื่น นี่ก็เช้าแล้ว แม่กำลังรอความเห็นใจจากลูก ทุกๆเช้าที่พระอาทิตย์เริ่มขยับขึ้น งานก็มาถึง แม่ต้องง่วนกับงานหน้าบ้าน งานหลังบ้าน เพื่อเตรียมรอรับลูกค้าและลูกบังเกิดเกล้า แม่..กำลังรอความเห็นใจจากลูก แต่น้อยครั้งนักแม่จะเป็นฝ่ายได้รับ ก็เป็นธรรมดาที่แม่จะต้องบ่น "ตื่นมาก็ถึงเวลากิน เป็นคุณนายกันไปหมด ไม่ใช่ว่าตื่นไม่ได้นะ ทีโบสถ์สั่งให้ไปเช้าแค่ไหน ก็ไปได้ ตื่นไ้ด้" ขณะนี้ ฉันผู้ซึ่งเป็นคนป่วย <แต่ก็ยังพอมีแรงจะทำงานได้> กำลังช่วยแม่ กำลังฟังแม่บ่นคนอื่นเหมือนทุกเช้า ดูมันไม่ยุติธรรมเลย แม้ฉันป่วยก็ยังต้องถ่างตาตื่นลงมาช่วยแม่ทำงานอยู่คนเดียวทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ ไม่เท่านั้น ยังต้องมาทนฟังแม่บ่นคนโน้น คนนี้ แถมน้ำมูกมันก็พาลจะไหล วิ่งเข้า วิ่งออก ลำบากซะจริง แต่ความลำบากเหล่านี้ ทำให้ฉันคิดถึงโรคประจำตัวของแม่ที่จะกำเริบเมื่อทำงานหนัก แต่แม่ก็เป็นมาแล้วสิบๆปี จนความลำบากที่ได้เห็นกลายเป็นภาพอันแสนจะเคยชิน ลูกๆจึงต่างละเลย มองข้ามความน่าเห็นใจ คิดว่าแม่คงไม่เป็นไร เพราะทุกครั้งแม่ก็กระหืดกระหอบแบบนี้ แล้วยังไม่ตาย โอย..ค้องสูดน้ำมูกดังซู๊ดซ๊าด ไอค่อกแค่กสลับกันไป รำคาญจริงๆ แต่มันก็ทำให้ฉันหยั่งถึงความคับแค้นใจของแม่ที่สะสมมาร่วมสิบปี เมื่อพี่น้องของฉันพากันทยอยลงมาทีละคนๆ..เพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปโบสถ์ แม่ก็ต้องกระวีกระวาดหาอาหารเช้ามาให้ ฉันพยายามมองค้นหาความรักว่าพอจะมีอยู่บ้างไหม? มีสิ..ทุกคนเป็นคริสเตียน เพียงแต่มันคงตกตะกอนนอนก้นกันไปหมด ความรักมันจะละลายฟูฟ่องก็ต่อเมื่ออยู่ที่โบสถ์ ฉันเห็นพวกเราทำงาน แบ่งความรักให้กับคนที่โบสถ์ดี นี่เท่ากับว่าเรากำลังทำงานของพระเจ้าด้วยความสนุกเพราะมีเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน <แล้วอย่างนี้พระเจ้าพอใจรึไง ปล่อยให้แม่ต้องรอคอยความเห็นใจจากลูก> เอ๊ะ! หรือว่าฉันมันเป็นคนอ่อนไหว ขี้สงสาร ถึงได้เห็นใจแม่ขนาดนี้ ไม่นะ..เพราะหากแต่พวกเค้าจะมีความรักของพระเจ้าอยู่บ้าง เค้าจะมองเห็นว่า ทุกเช้า แม่กำลังรอความรักจากลูก
Create Date : 09 กันยายน 2559
Last Update : 12 กันยายน 2559 18:54:44 น.
1 comments
Counter : 448 Pageviews.
Location :
นิวยอรฺค United States
[Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [? ]
ในปฐมวัย เราเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ปั้น ช่วงชีวิตต่อจากนั้น...เราจะปั้น สิ่งที่เราเป็น Unauthorized reproduction any part of this blog is prohibited by federal law, copyright 2005 เนื่องจาก ด.ช.ไม้ดาบ เป็นลิขสิทธิ์แม้จะอยู่ใน Internet ห้ามทำการคัดลอกเพื่อการค้า หากต้องการคัดลอก ขอให้เป้าหมายเพื่อการเผยแพร่ให้ความรู้พร้อมลงชื่อ ด.ช.ไม้ดาบ เท่านั้น
ในปฐมวัย เราเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ปั้น
ช่วงชีวิตต่อจากนั้น...เราจะปั้น สิ่งที่เราเป็น
Unauthorized reproduction any part of this blog FOR COMMERCIAL is prohibited by federal law, copyright 2005
เนื่องจาก ด.ช.ไม้ดาบ เป็นลิขสิทธิ์แม้จะอยู่ใน Internet ห้ามทำการคัดลอกเพื่อการค้า หากต้องการคัดลอก ขอให้เป้าหมายเพื่อการเผยแพร่ให้ความรู้พร้อมลงชื่อ ด.ช.ไม้ดาบ เท่านั้น