ฉันเป็นคนมีปีกเสรีโบกบินอยู่ใต้ฟ้า ด้วยแรงแห่งปีกที่เข้มแข็งหลายครั้ง ที่ปีกอ่อนแอ ถึงขึ้นอ่อนแรงไม่อยากโบยบินต่ออยากพับเก็บปีกนั้นไว้แล้้วหลับใหลไปชั่วกาลหลายครั้งรู้สึกเหงา และ เดียวดายภายใต้ท้องฟ้าที่โบกบินมีใครมากมายอยู่รายล้อมแต่กลับคว้า หาใครไม่ได้ทุกคนต่างไมใช่ของฉัน และ ของใครนั่น ทำให้ฉันเริ่มเรียนรู้และยอมรับว่าทุกคนต่างมีปีกเสรี เป็นของตัวเองที่จะโบกบิน ไปในทิศทางที่ตัวเองต่างต้องการเหนื่อยนัก กับการโบกโบยบินก็แค่พับปีก ชั่วคราว แล้ว ใช้สองเท้าลองก้าวเดินและเมื่อเหน็ดเหนื่อยกับการก้าวเดินก็กางปีกออกมาโบกบินต่อเหมือนคนเราไม่ยอมหยุดฝันเราต้องโบยบินต่อไปเพื่อให้ฝันนั้น อยู่ในวันของเราและไม่กว่าจะใช้เวลากับการก้าวเดินด้วยสองขาหรือโบยบิน ด้วยปีกเสรีจุดหมาย ก็คือ ที่เดียวกันคือฝันถ้ายังรักที่จะฝันเพียรตั้งใจบินไปด้วยปีกเสรีและสองเท้าที่จะก้าวเดินด้วยตัวเองอย่าให้ใครบางคนฉุดรั้งเท้าเอาไว้หรือเด็ดปีกเสรี เราทิ้งได้อย่าให้ใครตัดสินฝันของเราถ้าไม่ใช่ตัวเราเองสร้างปีกเสรี ให้มั่นคงแล้วบินไป อย่างนกทระนงอย่าไปเป็นนกในกรงของใครแม้จะอยู่ในกรงทองก็เถอะนะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แวะมาทักทายกันคะ