ได้อิมเมจนางเอกมาแล้วค่ะ ด้วยความอนุเคราะห์จากคุณเอ๋ pantan ช่วยแนะนำ โดยการสนับสนุนของพี่กรีนที >_< ตอนแรกมองข้ามไปล่ะค่ะ แต่ทนแรงเชียร์ของพี่กรีนทีไม่ไหว ก็เลย...น่ารักแฮะ ดูไปนานๆ อิๆ >_<

อิมเมจนางเอก : Erika Toda ค่ะ สาวน้อยไอดอลญี่ปุ่น

อิมเมจพระเอก : Reynaldo Gainecchini นักแสดงบราซิล


******************

เปตรามองเมินจากภาพนั้น พลางนึกว่าปลายรุ้งไม่ต้องอาศัยปาฏิหาริย์หรือเวทมนตร์คาถาใดๆ ก็ทำให้ดาราหนุ่มหลงรักได้ไม่ยาก ด้วยบัดนี้เรนัลโดพึงใจหญิงสาวไปเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายนั้นจะรู้ใจตัวเองหรือไม่ก็ตาม หากมันกำลังจะเป็นไปตามพรของท่านพญายม…เรนัลโดมีวี่แววว่าจะหลงรักหญิงสาวได้ในเร็ววัน

‘ข้าต้องไปแล้วปลายรุ้ง เจ้าไม่มีความจำเป็นต้องพึ่งพาข้าแล้ว’ เปตราตัดสินใจเอ่ยขึ้น เสียงเขาแทรกไปในสติอันลางเลือนของหญิงสาว

ปลายรุ้งชะงัก

ร่างสูงใหญ่ที่กำลังขบเม้มกลีบปากนุ่มพลอยชะงักตามไปด้วย “เป็นอะไร” ถามชิดกลีบปากนุ่มหวานล้ำ

เธอไม่ตอบ แต่ยกมือยันอกเขาและเบือนหน้าหนี เป็นผลให้ปลายจมูกโด่งพลาดไปซุกซอกคอแทน “เดี๋ยวค่ะ” ยากจะเดาได้ว่าเจ้าตัวหมายถึงเรนัลโดหรือเปตรา หากไม่เอ่ยออกมาเป็นภาษาไทย ปลายรุ้งพูดต่อว่า “ท่านเปตราจะไปไหน ท่านพญายมบอกให้ท่านดูแลรุ้งจนกว่าจะครบหนึ่งเดือนนะ” เตือนความจำอีกฝ่าย

คนเป็นยมทูตปรากฏร่างอีกครา พร้อมยิ้มอ่อนโยนในหน้าโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงที่ยกนามพญายมมาอ้างนั้น ราวกับจะขู่เขาอยู่ในที แววตาที่ทอดมองหญิงสาว จึงอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น “ข้าจำได้ไม่ลืมหรอกมนุษย์หัวหมอ และไม่คิดจะเพิกเฉยต่อคำสั่งท่านพญายมด้วย ดังนั้นไม่ต้องมาเตือนข้า… ข้าก็แค่จะหายตัวไปเฉพาะคืนนี้เท่านั้น เพราะเจ้าคงไม่ต้องการข้าแล้ว เชื่อข้าเถอะ…คืนนี้เจ้าไม่ต้องการข้าแล้ว” เปตราย้ำในตอนท้าย กังวานเสียงหนักแน่น

เธอเดาไม่ได้ว่าเป็นคำแนะนำหรือล้อเลียน เพราะแววตาคู่นั้นเยือกเย็นเกินกว่าจะอ่านความคิดได้ ทั้งสงบนิ่งยิ่งกว่าทะเลสาบในคืนที่ปลอดคลื่นลม “หมายความว่าไง” เธอถาม มือยันแผงอกค้าง

เปตรามองเมินจากภาพที่เรนัลโดกำลังซุกไซ้ซอกคอหญิงสาว แม้ปลายรุ้งพยายามจะทัดทาน แต่ดูจะต้านแรงของเรนัลโดไม่ได้ เขารู้ว่าฝ่ายนั้นกำลังสงสัยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากกระนั้นกลิ่นหอมหวานและรสสัมผัสจากเนื้อตัวของปลายรุ้งก็ยั่วยวนเกินกว่าจะหักห้ามใจ จึงไม่อาจละใบหน้าขึ้นมาได้ เปตราน่าจะดีใจที่ทุกอย่างกำลังจะเดินไปตามพรของพญายม หากลึกๆ ในใจกลับรู้สึกโหวงแปลกๆ อย่างที่อธิบายตัวเองไม่ได้

เขาเป็นอะไรไป? เปตรานึกถามตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ท่านเปตรายังไม่ตอบรุ้งว่าหมายความว่าไง ที่บอกว่ารุ้งไม่ต้องการท่านแล้ว”

คนถูกถามตื่นจากภวังค์ พลางตอบว่า “หมายความว่าเจ้าควรจะได้ใช้เวลาอยู่กับเรนัลโดสองต่อสอง ไม่ควรมีข้าเป็นก้างขวางคอ”

ท่านก็ไม่ได้เป็นก้างขวางคอ…เกือบจะย้อนกลับไปทันควัน หากพลันนึกขึ้นได้ จะมีประโยชน์อะไรที่จะเหนี่ยวรั้งเขาไว้ให้ดูภาพบัดสีบัดเถลิง? นึกอย่างละเหี่ยใจ ราวกับเปตราได้ยินคำตอบของเธอ เขาตอบกลับมาว่า

“ข้าเป็นก้างขวางคอปลายรุ้ง ถึงข้าจะใช้พลังวิเศษหยุดกาลเวลาไว้ชั่วคราว กระทั่งล้างความทรงจำของเรนัลโดไปบางส่วน หากกระนั้นเจ้าไม่สังเกตหรือ เหตุการณ์ทุกอย่างก็ยังคงย้อนกลับไปที่เดิม เพราะฉะนั้นเจ้ายอมรับชะตากรรมเสียเถอะ เจ้าหลีกเลี่ยงไม่พ้นหรอก ชีวิตของเจ้าเป็นดังพรที่เจ้าขอจากท่านพญายมแล้ว”

ปลายรุ้งอึ้ง ไม่ทันตอบร่างเปตราก็หายวับไป พร้อมๆ กับที่เรนัลโดพูดแทรกขึ้น “คุณพูดคนเดียว หรือกำลังพูดอยู่กับใครรุ้ง” น้ำเสียงที่เรียกขานชื่อเธอเริ่มคุ้นเคย

หญิงสาวละสายตามามองเขา เรนัลโดกำลังจ้องเธอในระยะประชิดมาก แทบจะหายใจประสานเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ พวงแก้มนวลเนียนจึงจุดสีแดงระเรื่อขึ้นทันควัน “เปล่าค่ะ…” ปฏิเสธแผ่วเบา ไม่รู้เลยว่าท่วงท่าเขินอายทำให้คนที่นอนคร่อมอยู่มองด้วยแววตาอ่อนโยนแค่ไหน

เรนัลโดลดสายตามองมือขาวอมชมพูที่ยกขึ้นยันอกเขาเพื่อไม่ให้โดนทรวงอกเธอ ปลายรุ้งเป็นผู้หญิงที่ระวังตัวอย่างมากและขี้อายมากด้วย ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงบราซิลทุกคนที่เขารู้จัก

“ผมอยากจะเชื่อคุณว่าไม่มีอะไร แต่แววตาคุณกำลังฟ้องว่าคุณพูดไม่จริงนะปลายรุ้ง พระเจ้า…ผมอยากฟังภาษาของคุณออกเหลือเกิน”

ปลายรุ้งชะงัก ไม่ใช่จากชื่อเต็มยศที่หลุดจากปากเขาเป็นครั้งแรก หากแต่เป็นคำร้องขอนั่นต่างหากที่ดูจะตรงกับของเธอก่อนหน้านี้ เธอก็เคยขอเปตราในสิ่งเดียวกันนี้…ขอฟังภาษาของเรนัลโดออกเพื่อจะได้เข้าใจและรักกับเขาได้อย่างราบรื่น ไม่มีปัญหาเรื่องภาษามาเป็นอุปสรรคขัดขวาง

“ว่าไงคุณยังไม่ตอบผม” เรนัลโดถามย้ำเมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งไป เขาเชยคาง มองลึกไปในแววตา

ปลายรุ้งอึ้งกับแววตาล้อเลียนหากแฝงไปด้วยความอบอุ่นและอ่อนโยนคู่นั้น จ้องใบหน้าหล่อเหลาคมคายอย่างยากจะถอนสายตา เปตราพูดถูก คืนนี้เธอไม่จำเป็นต้องอาศัยเวทมนตร์ใดๆ ของเขาแล้วจริงๆ นึกพลางจ้องไปในนัยน์ตาคมซึ้งราวกับจะหยั่งให้ถึงก้นมหาสมุทรสีสนิมคู่นั้น

“ว่าไงจะไม่ตอบผมเหรอ?” ถามเสียงอ่อนโยน พลางเลื่อนหลังมือไปสัมผัสพวงแก้มอย่างหักห้ามใจไม่อยู่ ผิวปลายรุ้งนุ่มราวกับผิวทารก หากอบอุ่นราวกับผ้าซาตินที่ถูกทิ้งให้โดนแสงแดด

ให้รสชาติหวานละมุนและมีชีวิตชีวา…

“ตกลง…จะตอบคำถามคุณก็ได้ค่ะ แต่เราคุยกันเป็นกิจจะลักษณะดีไหม คุณ เอ่อ..ทิ้งน้ำหนักบนตัวรุ้งอย่างงี้ รุ้งคิดอะไรไม่ออก” เจ้าตัวตอบพลางลดสายตามองร่างสูงใหญ่ที่กำลังนอนคร่อมอยู่บนร่างเธอ เขาทิ้งน้ำหนักทั้งตัวมาบนตัวเธอ… อืม… เขาหนักเท่าไหร่นะ เห็นทีต้องค้นประวัติใหม่แล้ว

เรนัลโด ได้ยินแล้วเลิกคิ้ว ตามองตามสายตาของหญิงสาว เห็นมือบางทั้งสองข้างกำลังยันแผงอกเขา นักแสดงหนุ่มเงยหน้ายิ้มหล่อเหลาใส่ตาของอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกที่เขาเจอผู้หญิงปฏิเสธ แสดงถึงความไม่ต้องการในเนื้อตัวเขา เรนัลโดยังคงยิ้มขณะผละลุกจากกายนุ่ม และยื่นมือออกไปให้หญิงสาวจับ ฝ่ายนั้นมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัดเมื่อวางมือลงมา เรนัลโดทำท่าไม่รู้ไม่ชี้ เขากระชับมือไว้มั่นขณะออกแรงฉุดซึ่งรางบางปลิวตามขึ้นมาอย่างง่ายดาย

“อยากดื่มอะไรเย็นๆ ไหม เดี๋ยวผมไปชงให้ ดูเหมือนค่ำนี้เราจะต้องคุยกันยาว”

ปลายรุ้งชะงัก ทำหน้าแหยๆ “งั้นขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้ไหม” เธอต่อรอง

“ได้…แต่ต้องไม่เกินครึ่งชั่วโมงนะปลายรุ้ง ไม่งั้นผมไปเคาะประตูตามแน่”

“คุณไม่คิดอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าบ้างรึไง”

“ไม่…ผมร้อนใจ อยากจะคุยกับคุณให้รู้เรื่องรู้ราวมากกว่า”

ปลายรุ้งอึ้ง เผยอปากค้าง หมดเรื่องถามเขาแค่นั้น แต่หันหลังเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองเงียบๆ โดยมีสายตาคมกริบของเรนัลโดเฝ้ามองตามหลังอยู่ตลอดเวลา แววตาสีสนิมฉายรอยครุ่นคิด


เรนัลโดเลือกใช้ระเบียงชั้นล่างเป็นที่พูดคุยกับหญิงสาว ด้วยภายในบ้านแม่บ้านถึงเวรเข้ามาทำความสะอาด หลังจากเสิร์ฟน้ำไคปิรินย่าและเบียร์เย็นฉ่ำจนขึ้นเกล็ดน้ำแข็งให้กับเรนัลโดแล้ว ก็ปล่อยให้เขากับปลายรุ้งได้พูดคุยสะดวก

ปลายรุ้งมองตามเมื่ออีกฝ่ายปิดประตูกระจกตามหลัง แม่บ้านของเรนัลโดเป็นหญิงผิวดำรูปร่างสูงใหญ่ พูดภาษาสเปน นางไม่สงสัยกับการที่เธอมาพักอยู่กับเรนัลโด หรือหากสงสัยก็คงเก็บอาการได้มิดชิดจนเธอดูไม่ออก

“แม่บ้านจะอยู่ถึงกี่โมงคะ?”

“ทำความสะอาดเสร็จก็กลับทันที คุณจะเอาอะไรเหรอ?”

“ปละเปล่าคะ” ปฏิเสธแล้วหยิบคอกเทลน้ำมะนาวที่ขึ้นชื่อของบราซิลขึ้นจิบ

เรนัลโดมองท่วงท่าของหญิงสาวนิ่งๆ เย็นนี้ปลายรุ้งสวมเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำที่เขาซื้อให้ ผมที่ยาวสลวยถูกรวบเป็นหางม้ากึ่งกลางหลัง อวดใบหน้าสวยหวานและลำคอระหงโดดเด่น ตอนเจอหญิงสาวแรกๆ เขาไม่สังเกตเห็นความงามนั้นนัก หลายวันผ่านไปจึงเริ่มเห็นว่าปลายรุ้งเป็นผู้หญิงที่สวยน่ารักและอ่อนหวาน นึกพลางมองเรียวหน้ารูปไข่ ซึ่งประกอบด้วยเครื่องหน้ากระจุ๋มกระจิ๋ม ไล่ตั้งแต่คิ้วเข้มเป็นคันศร ขนตายาวงอนเป็นแพทาบทับดวงตาสีดำคู่ที่ยากจะหยั่งลึกถึงจิตใจ จมูกเล็กแต่โด่งและเรียวปากบางได้รูปราวกับกลีบกุหลาบสีแดงสด

เป็นริมฝีปากที่ให้รสชาติหวานล้ำและเขาจูบได้ไม่รู้เบื่อจริงๆ…

“คุณบอกว่ามีหลายเรื่องอยากคุยกับรุ้ง” ปลายรุ้งเริ่มต้นขึ้นด้วยน้ำเสียงขัดเขิน ด้วยเห็นแววตาเรนัลโดจับจ้องมองเธออย่างไม่วางตาตลอดเวลา

ดาราหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นสบตาแล้วจึงเอ่ยว่า “เราเริ่มต้นจากเรื่องตาลิต้าก่อนดีไหม คุณรู้ได้ไงปลายรุ้งว่าเพื่อนผมจะประสบอุบัติเหตุจนพาคุณไปพักอยู่ด้วยไม่ได้”

ปลายรุ้งกัดริมฝีปากแล้วจึงตอบว่า “รุ้งบอกแล้วว่าเป็นแค่การคาดคะเน เหตุการณ์เกิดขึ้นกับเพื่อนนักแสดงและญาติของคุณก่อน ทำให้รุ้งเดาว่ามันน่าจะต้องเกิดเหตุอะไรสักอย่างกับอีกคนที่คุณไปติดต่อขอให้รุ้งไปพักอาศัยอยู่ด้วย”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงในท่วงท่าใช้ความคิด “คุณไม่ได้มีเวทมนตร์คาถาหรือเป็นแม่มดที่เสกอะไรได้หรอกนะ?”

คนฟังทำหน้าเหยเกหนักขึ้นด้วยแม้ไม่ใช่แม่มด แต่ก็ใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาพูด “เปล่าค่ะ” ปฏิเสธสั้นๆ

เรนัลโดจ้องหน้าหญิงสาวอย่างพินิจ ก่อนพูดต่อว่า “แล้วเรื่องที่อยู่ๆ คุณก็ระลึกได้ว่าตัวเองมีชื่ออะไร ทำอะไร อยู่ที่ไหนล่ะ คุณบอกว่าคุณเป็นคนไทย ชื่อปลายรุ้งและเคยเป็นนักเขียนมาก่อน แถมเขียนเกี่ยวกับชีวิตของดาราฮอลลีวูดด้วย แล้วตอนที่ไปเที่ยวหาดอีปาเนมา คุณยังพูดถึงเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวในบ้านคุณเปรียบเทียบกับหาดอีปาเนมา ว่ามีการจัดระเบียบน้อยกว่าที่นี่”

ปลายรุ้งกลืนน้ำลาย ทำหน้าบิดเบี้ยว เรนัลโดเป็นคนเก็บรายละเอียดทุกเม็ดจริงๆ ดูภายนอกเขามีท่าทีเฉื่อยๆ ไม่ยินดียินร้ายกับความเป็นไปรอบข้างอย่างนั้น หากความจริงแล้ว…สายตาคมดุจเหยี่ยว และไม่ปล่อยให้อะไรหลุดเล็ดลอดไปจริงๆ

หญิงสาวยิ้มแหยๆ ไปทีหนึ่ง แล้วจึงตอบว่า “รุ้งก็ไม่ทราบค่ะ อยู่ดีๆ ความจำพวกนั้นก็กลับมาเอง มันเหมือนตะกอนที่นอนก้น หรือไม่ก็เหลือตกค้าง พอมีอะไรมากวนให้ขุ่นหรือกระตุ้นเพียงนิดเดียว ก็ฟุ้งขึ้นมาน่ะค่ะ”

นักแสดงหนุ่มขมวดคิ้วหนักขึ้น ก่อนจะแสดงความเห็นไปตรงๆ ว่า “คำตอบคุณ ฟังดูทะแม่งๆ อยู่นะ”

“คุณก็อย่าฟังให้ทะแม่งสิคะ” ตอบคำปั้นทุบดิน

เรนัลโด ทำท่าอึ้งมากยิ่งขึ้น “คุณนี่ก็แปลกคนจริง” ตั้งข้อสังเกตไปตรงๆ

ปลายรุ้งยิ้มแหย เมื่อเขาไม่ขำไปกับมุกเธอ

“แล้วเรื่องที่คุณหายไวนั่นล่ะ” ถามพลางมองหน้าผากหญิงสาวซึ่งบัดนี้ผลพวงจากอุบัติเหตุหลงเหลืออยู่เพียงผ้าก๊อซบริเวณขมับเท่านั้น ตามตัวไม่พบร่องรอยใดๆ เรนัลโดพูดต่อว่า “ร่างกายคุณหายเป็นปกติเร็วมาก แม้แต่หมอยังลงความเห็นว่าเหมือนปาฏิหาริย์ที่คุณถูกชนขนาดนั้น แต่กลับหายเป็นปกติภายในวันเดียว ผมเองก็ยอมรับว่าแปลกใจนะปลายรุ้ง คุณถูกชนในสภาพที่เจ็บปางตาย ผมเห็นมากับตาเลือดคุณท่วมตัวและหมดสติไปในอ้อมแขนผม แต่นาทีนี้กลับมาเดินเหินได้อย่างคล่องแคล่วเป็นปกติราวกับคนไม่ได้รับอุบัติเหตุ คุณทำได้ยังไงกัน ไม่สิ…ผมต้องถามว่าคุณเป็นใครกันแน่ และมาจากไหน? ความจริงคุณไม่ใช่มนุษย์อย่างเราๆ ใช่ไหมปลายรุ้ง?”

ปลายรุ้งสะดุ้งเมื่อเขาตั้งข้อหาหนักขึ้นว่าเธอไม่ใช่คน หรือแปลอีกนัยหนึ่งเป็นภูตผีปีศาจ “รุ้งเป็นคนเหมือนอย่างคุณนะ” ส่งเสียงโวยวาย “ไม่เชื่อคุณก็จับตัวรุ้งเลย” พูดพลางยื่นแขนไปตรงหน้า

เรนัลโดลดสายตามองแขนเรียวขาวอมชมพูที่ยื่นมาตรงหน้าเขา เขาไม่ได้จับแต่พูดว่า “ไม่ต้องหรอก ผมพิสูจน์มาแล้ว เนื้อตัวคุณอุ่นและผิวนุ่มลื่นยังกับผ้าไหม”

ปลายรุ้งชะงัก รีบกระตุกมือกลับพร้อมกับที่ผิวแก้มแดงก่ำทันควันกับการวิจารณ์ตรงไปตรงมาของเขา เธอเสยผมทัดหูและขยับตัวอย่างอึดอัด ก่อนว่า “ก็ถ้ารู้ว่ารุ้งเป็นคนเหมือนคุณ แล้วมาถามยังงั้นทำไม” ถามเสียงเบาในลำคอ

“ไม่รู้สิปลายรุ้ง คุณทำให้ผมสับสนนะ เพราะคนธรรมดาไม่น่าจะหายเร็วขนาดนั้น”

“ร่างกายรุ้งอาจแข็งแรง แผลเลยสมานเร็ว”

เรนัลโดยังรู้สึกว่าเหตุผลไม่เพียงพอ แต่เขาไม่ได้คาดคั้นต่อ เขายิงคำถามเรื่องอื่นว่า “แล้วเรื่องที่คุณทำเหมือนกับพูดกับคนอื่นอยู่ตลอดเวลานั่นล่ะ คุณจะอธิบายว่าไงปลายรุ้ง”

ปลายรุ้งกลืนน้ำลาย รู้สึกราวกับลำคอแห้งผากเป็นผุยผง แม้น้ำลายที่ลื่นก็กลายเป็นกระดาษทรายได้สำหรับเธอ “รุ้งเปล่า…ก็แค่บ่นอะไรกับตัวเองไปตามประสา ไม่ได้พูดอะไรกับคนอื่นสักหน่อย” หางเสียงแผ่วเบาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก

ดาราชื่อดังหรี่ตา “บ่นกับตัวเองไปตามประสา? คุณจะบอกว่าตัวเองมีอาการทางจิตอย่างงั้นเหรอปลายรุ้ง?” เรนัลโดมองอีกฝ่ายอย่างพินิจมากยิ่งขึ้น

“รุ้งไม่ได้เป็นโรคจิต” ปฏิเสธเสียงอ่อยๆ