กลับมาแล้วค่ะ หลังจากแอบอู้ไปหลายอาทิตย์ >_< มีข่าวสารมาแจ้งสี่ห้าเรื่องค่ะ

1.ส่งบอดี้การ์ดให้กับทุกคนที่ได้รับรางวัลแล้ว ใครได้ไม่ได้อย่างไร รบกวนส่งข่าวคราวหน่อยค่ะ ^_^

2.ได้รับแจ้งจากสนพ.ว่าได้พิมพ์บอดี้การ์ดเพิ่มอีก 2,000 เล่มเพื่อรองรับงานสัปดาห์หนังสือที่จะถึงนี้

3.รักเพียงฝัน แนวโน้มค่อนข้างชัดเจนแล้วว่าวางแผงไม่ทันงานสัปดาห์หนังสือที่จะถึงนี้ ฉะนั้นคงเลื่อนไปออกในเดือนเมษาฯ แทน

4.ด้วยความบ้าในตัว Reynaldo Gainecchini ไม่สร่างซา ศุกร์ที่แล้วก็เลยเสิร์ชหาอีเมล์/ช่องทางที่จะติดต่อ/เข้าถึงเขา ล่าสุดเจออีเมล์ของ Gustavo ผู้กำกับหนัง Entre Lençois ซึ่งเป็นหนังล่าสุดในปี ค.ศ.2008 ที่ Reynaldo แสดง ผู้กำกับ Gustavo ตอบเมล์อุ๋ยกลับมาและรับปากว่าจะ fw คำขอของอุ๋ย(ที่ขออีเมล์ของ Reynaldo) ให้กับ Reynaldo ทั้งบอกว่าถ้า Reynaldo ไม่ติดต่อกลับมาหาอุ๋ยในอีก 2 สัปดาห์หน้า ขอให้บอกเขา และที่สำคัญผู้กำกับ Gustavo บอกว่าจะส่ง DVD หนัง Entre Lençois มาให้กับอุ๋ยด้วย (แต่หลังจากที่อุ๋ยส่งที่อยู่กลับไป ยังไม่ได้รับเมล์ตอบกลับจากผู้กำกับเลยค่ะ สองวันมาแล้ว ซะงั้น >_<) ส่วนสาเหตุที่ผู้กำกับใจอ่อนรับปากว่าจะ fw เมล์อุ๋ยให้กับ Reynaldo ก็เนื่องจากอุ๋ยบอกผู้กำกับว่าอุ๋ยเขียนนิยายที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจาก Reynaldo ก็เลยจำเป็นต้องได้ email ของเขาเพื่อจะได้ติดต่อบอก Reynaldo และจัดส่งนิยายไปให้กับ Reynaldo แหะๆ ส่วนเหตุผลที่ผู้กำกับจะจัดส่ง DVD ข้ามทวีปมาให้ ก็เพราะผู้กำกับถามอุ๋ยว่าอุ๋ยดูเรื่องนี้ได้ยังไง และซับไตเติลเป็นภาษาอะไร อุ๋ยตอบกลับไปว่าดูผ่านยูทูปซึ่งไม่มีซับไตเติล และอยากจะหาซื้อมาเป็นเจ้าของของตัวเองมาก แต่หาซื้อในไทยไม่ได้เลย ผู้กำกับผู้แสนใจดีผู้นี้ ก็เลยขอที่อยู่อุ๋ยและบอกว่าจะจัดส่งมาให้ น่ารักมากค่ะ >_< ถ้ามีข่าวคราวเกี่ยวกับ Reynaldo ยังไงแล้วจะมาแจ้งอีกทีค่ะ

และ5.สรุปเมื่อรักเพียงฝันวางแผงไม่ทันงานสัปดาห์ ใครที่ยังลังเลใจ ก็สามารถร่วมเล่นเกมต่อไปได้ค่ะ โดยคลิกไปที่บล็อกเพจ "รักเพียงฝัน" ป.ล.กระซิบบอกคุณเก๋นิดว่าที่แก้ไขคำตอบ ปรากฏว่าได้คะแนนเท่าเดิมค่ะ เพราะแก้ให้ถูกมาข้อหนึ่งและแก้กลับไปผิดข้อหนึ่ง ก็เลยเสมอเท่าเดิมค่ะ >_< ส่วนคนอื่น....


กรี๊ดดดดดด ผู้กำกับ Gustavo ตอบเมล์มา ขอไปอ่านก่อนค่ะ...........อ่านเมล์จบล่ะ ผู้กำกับบอกว่าได้จัดส่งดีวีดี ENTRE LENÇOIS มาให้อุ๋ยแล้วในวันนี้ แต่รบกวนขออย่างเดียวว่าอย่าไรท์/ก๊อปปี้ต่อ เพราะงั้นที่เดิมคิดจะดาวโหลดขึ้นอินเตอร์เน็ตให้ดาวโหลดไปดูกัน คงทำไม่ได้แล้วค่ะ ต้องขอโทษทุกคนมากๆๆ ไม่ว่าจะเป็นน้องเปียโน หรือพี่ติ๋ว >_< แต่กรี๊ด...ผู้กำกับน่ารักมากเลยค่ะ เดี๋ยวพอได้รับดีวีดีแล้ว อุ๋ยจะถ่ายรูปนำมาโพสต์ให้ดูกันนะคะ เพื่อยั่วน้ำลาย เอ้ย...เพื่อให้ดูเป็นหลักฐานถึงความน่ารักของผู้กำกับค่ะ แหะๆ Many thanks to Gustavo ค่ะ >_<

ตัวอย่างของหนัง ENTRE LENÇOIS ค่ะ ^__^





ป.ล.เรื่องตามรักฯ ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจบรูฟค่ะ ถ้าเจอคำผิดรบกวนแจ้งด้วยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ


***********






ธันว์ทำหน้าแปลกใจอย่างไม่ปิดบังเมื่อก้าวเข้ามาเห็นมินตรานั่งหลบอยู่ในเงามืดบริเวณหนึ่งของสระน้ำ พอเขาเดินไปถึงตัว เด็กสาวก็ลุกยืนพร้อมทั้งออกตัวขอโทษขอโพย

“มิ้นต้องขอโทษที่มารบกวนพี่ค่ำๆ มืดๆ” มินตราเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ

“ไม่เป็นไรหนูมิ้น เห็นเด็กบอกว่าเรามีเรื่องร้อนใจอยากเจอพี่ หนูมิ้นมีอะไรอยากคุยกับพี่เหรอ” ธันว์ถามด้วยเสียงอ่อนโยน พลางจ้องตอบด้วยแววตาปรานี มินตราเป็นน้องสาวของเพื่อนรักซึ่งอยู่บ้านติดกัน เขารักและเอ็นดูไม่ต่างจากน้องแท้ๆ เช่นเดียวกับพ่อแม่ของเขาที่ให้ความรักและความเอ็นดูประดุจลูกสาวของตัวเอง ทุกคนมีส่วนร่วมในการเลี้ยงดูประคบประหงมเด็กสาวคนนี้มาตั้งแต่เล็กๆ ธันว์เห็นเธอเดินเข้านอกออกในบ้านของเขาตั้งแต่อายุไม่กี่ขวบจวบจนโตเป็นสาวสะพรั่ง ฉะนั้นการที่เธอมาขอพบเขาในเวลาพลบค่ำ จึงไม่ใช่เรื่องผิดปกติหรือแปลกประหลาดในสายตาของทุกคน

“พี่ธันว์ทำอะไรอยู่คะตอนที่มิ้นให้เด็กไปตาม”

“แค่เตรียมแผนการสอน ไม่มีอะไรด่วนนัก ว่าแต่เราไปคุยที่ศาลาริมสระน้ำดีมั้ย แถวนี้อยู่ในมุมมืดยุงค่อนข้างชุม”

“ได้ค่ะ” มินตราตอบรับเสียงอ่อนๆ แล้วเดินตามหลังร่างสูงใหญ่ของธันว์

คนที่แก่วัยกว่ารอจนผู้มาเยือนทรุดนั่งเรียบร้อยแล้ว เขาจึงนั่งตามและถามว่า “มิ้นกลับมาจากมหาวิทยาลัยไล่ๆ กับพี่ไม่ใช่เหรอ ทำไมยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า หรือว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วย?” ธันว์อาศัยความสนิทสนมคุ้นเคย จึงกล้าถามในเรื่องส่วนตัวของเด็กสาว แล้วเขาก็มองคนที่ตัวเองรักดุจน้องสาวแท้ๆ ด้วยแววตานิ่งๆ มินตราอยู่ในชุดนักศึกษาค่อนข้างฟิตตามสมัยนิยม จึงแลเห็นรูปร่างอรชรชัดเจน ใครๆ ต่างบอกว่าเด็กสาวสะสวยน่ารัก หากกระนั้นเขากลับไม่เคยเห็นความสวยน่ารักดั่งที่ใครๆ ว่า ในสายตาของเขายังคงเห็นอีกฝ่ายเป็นเพียงแม่หนูน้อยมินตราคนที่คอยวิ่งไล่ตามเขาและรบเร้าขอให้เขาพาไปเที่ยวด้วย

“มิ้นมีเรื่องร้อนใจอยากคุยกับพี่ก็เลยมาหาพี่ก่อน ไม่ทันได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”

ธันว์เลิกคิ้วขึ้น “หนูมิ้นมีอะไรไม่สบายใจเหรอ”

เด็กสาวกัดริมฝีปากแล้วจึงพูดโพล่งออกไปว่า “มิ้นแอบได้ยินพวกพี่คุยกัน จริงเหรอคะที่พี่ไม่อาจมองผู้หญิงคนไหนได้ เพราะว่ายังไม่ลืมคนเก่า”

ผู้เป็นเจ้าของบ้านนิ่งอึ้งไปชั่วครู่แล้วจึงขมวดคิ้วมุ่น “เรากำลังพูดเรื่องอะไรหนูมิ้น” น้ำเสียงที่คาดคั้นเยือกเย็นประหนึ่งต้องการส่งสัญญาณเตือนอยู่ในที

“มิ้นกำลังพูดถึงเจ้าของจี้ที่พี่สวมอยู่ จริงใช่ไหมคะที่พี่ยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่เธอจากไปโดยไม่มีวันได้หวนกลับมาแล้ว”

ธันว์ลุกยืนโดยพลัน สีหน้าเขาหมางเมินเมื่อตอบคำถามของเด็กสาวว่า “เราล้ำเส้นพี่มากเกินไปแล้ว พี่จะกลับเข้าบ้านและจะถือว่าเราทั้งคู่ไม่เคยคุยเรื่องนี้กัน”

“ไม่นะคะ” มินตราก้าวออกไปข้างดักหน้าเขาพร้อมทั้งกางแขนกั้น “มิ้นรู้เรื่องของพี่หมดแล้ว พี่อย่าเลี่ยงที่จะคุยเรื่องนี้เลยนะคะ”

ชายหนุ่มหน้าตึง เขานึกอยากปรี่ไปหักคอเพื่อนรักเพราะมั่นใจว่ารายเดียวที่จะเล่าเรื่องของเขาให้เด็กสาวฟังได้ ก็คืออัตรา แต่เมื่อทำไม่ได้จึงได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ธันว์ตอบน้องสาวของเพื่อนสนิทว่า “พี่ไม่ได้เลี่ยง แต่ไม่เห็นประโยชน์ที่จะคุยอีก มันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ เราไม่คิดว่ากำลังก้าวก่ายเรื่องของพี่มากไปหน่อยเหรอ”

เกิดสีแดงระเรื่อทั่วโหนกแก้มในทันทีที่สิ้นคำติงของธันว์ มินตราข่มความอายโต้กลับไปว่า “มันไม่ใช่เรื่องของพี่อีกต่อไปแล้ว ตราบใดที่มีมิ้นเข้าไปเกี่ยวข้อง ก็ไม่ใช่เรื่องของพี่อีกต่อไป” เด็กสาวย้ำในประโยคท้าย

“มีเราเข้ามาเกี่ยวข้องได้ไง ไหนบอกมาสิ” ธันว์ถามออกไป ความรู้สึกของเขามีทั้งขำและทั้งฉุน

“ก็มิ้นรักพี่เพราะฉะนั้นนี่ไม่ใช่เรื่องของพี่คนเดียว แต่เป็นเรื่องของเราทั้งคู่” สรุปอย่างตีขลุมเข้าข้างตัวเอง

ธันว์ชะงักตัวชาวาบ เขาต้องปล่อยให้คำพูดของอีกฝ่ายไหลผ่านโสตประสาทไปเสี้ยวอึดใจ จึงจะซึมซับความหมาย เมื่อเข้าใจ ในที่สุดก็ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาปกคลุม

“ทำไมพี่เงียบไป” มินตราถามขึ้นอย่างทนไม่ได้ มือเด็กสาวค่อยๆ ลดลงข้างตัว

“รู้หรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” เสียงที่ถามเบาหวิวราวกับลอยมาจากที่ไกลแสนไกล

“มิ้นรู้ตัวดีทุกอย่าง มิ้นรักพี่และรักมานานแล้วด้วย”

“เราคงหมายถึงรักอย่างพี่ชาย” ธันว์ยังคงพยายามเหนี่ยวรั้งความหวังสุดท้ายของตัวเอง ทั้งที่ในใจรู้สึกหนักอึ้งประหนึ่งมีลูกตุ้มเหล็กมาถ่วงเอาไว้

“ไม่...มิ้นรักพี่ รักอย่างคนที่หวังจะได้เป็นเจ้าสาวของพี่”

ธันว์ครางไม่ได้ศัพท์ เขาจ้องไปในนัยน์ตาของเด็กสาวฝ่าแสงไฟที่สลัว “เรามีความรู้สึกเพี้ยนๆ อย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน บ้าจริง...พี่อยากจับเราเขย่าให้หัวสั่นหัวคลอนนักเชียว จะได้เรียกสติสตังกลับคืนมาได้บ้าง”

มินตราหน้าเสีย หากยังคงโต้อย่างดื้อดึงว่า “ทำไม...การที่มิ้นรักพี่มันผิดตรงไหน”

“ผิดสิ...ผิดเต็มประตูเลย เราเป็นพี่น้อง แถมยังเป็นลูกศิษย์อาจารย์กันด้วย เพราะฉะนั้นจะมาคิดอย่างนี้กับพี่ได้ไง”

“ทำไมจะไม่ได้ มิ้นไม่ใช่น้องแท้ๆ ของพี่ และการที่เป็นลูกศิษย์อาจารย์กันมันผิดตรงไหน มีตั้งหลายคู่เยอะแยะไปที่แต่งงานใช้ชีวิตด้วยกัน”

ธันว์เงยหน้าพร้อมทั้งกลอกตาไปมา เมื่อลดสายตาลงมามองเด็กสาวอีกครั้ง สีหน้าและน้ำเสียงของเขาบอกความอ่อนอกอ่อนใจอย่างมาก “หนูมิ้น...ถึงเราจะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา แต่พี่ก็รักเรามากเหมือนน้องแท้ๆ และอีกอย่างพี่ไม่คิดที่จะทำผิดต่อครอบครัวของพวกเรา และทำผิดต่อจรรยาบรรณวิชาชีพด้วยการเป็นสมภารกินไก่วัดหรอกนะ เลิกคิดได้เลย กลับไปบ้าน...อาบน้ำให้สบายๆ แล้วก็ลืมเรื่องนี้ซะ พี่เองก็จะคิดว่าหนูมิ้นไม่เคยมาหาพี่ด้วยเรื่องนี้เหมือนกัน”

มินตรากัดริมฝีปากเมื่อถูกตำหนิและออกปากไล่ซึ่งๆ หน้า “เมื่อไหร่พี่จะเลิกมองมิ้นอย่างน้องสาว และเมื่อไหร่จะเลิกคิดว่าการเป็นลูกศิษย์อาจารย์กันเป็นอุปสรรคต่อความรัก มิ้นไปเรียนที่มหาวิทยาลัยของพี่ก็เพื่อจะได้เห็นพี่อยู่ในสายตาตลอดเวลา และเพื่อจะได้จัดการให้แน่ใจว่าจะไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาเกาะแกะพี่”

ธันว์หลุดเสียงคราง ภาพที่เด็กสาวโผล่เข้ามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยในทุกครั้งที่เพื่อนอาจารย์สาวแวะเวียนมาทำธุระที่บ้าน ตลอดจนภาพที่เด็กสาวโผล่เข้าไปในห้องทำงานของเขาทุกคราวที่มีนักศึกษาสาวเข้าไปพูดคุยซักถามเรื่องเรียน ฉายชัดขึ้นในความทรงจำ ตอนนั้นเขาไม่ได้มองเด็กสาวในแง่ร้าย นอกจากคิดว่าอีกฝ่ายมาหาเพราะมีธุระกับเขาหรือไม่กับคุณแอนนาดังที่เธอว่า แล้วความคิดของอาจารย์หนุ่มก็ย้อนไปถึงวันคืนเก่าๆ ที่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆ ถักหางเปียสองข้าง คอยร้องขอให้เขาพาไปเที่ยวและซื้อของเล่นให้ ภาพในความคิดคำนึงย้อนไปไกลกว่านั้น...เป็นภาพที่มินตรายังแบเบาะ เขาคอยอาบน้ำ ป้อนข้าวและเล่นกับแม่หนูน้อยร่วมกับอัตรา ทุกบททุกตอนชัดเจนในความทรงจำซึ่งล้วนตอกย้ำว่าเขาเฝ้าดูแลประคบประหงมเด็กสาวไม่ต่างจากบทบาทของพี่ชายคนหนึ่ง

“เราจะบอกว่าที่ไม่แอดมิสชั่นส์ก็เพราะตั้งใจจะมาเรียนที่มหาวิทยาลัยของพ่อพี่อย่างนั้นเหรอ” ที่สุดธันว์ก็หลุดปากถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิวออกไป ทั้งที่ห่างไกลจากสิ่งที่เจ้าตัวอยากพูดอย่างมาก

“ใช่...มิ้นรักพี่ก็เลยตั้งปณิธานตั้งแต่สมัยเด็กๆ ว่าจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่พี่สอน มิ้นอยากเรียนกับคนที่มิ้นรัก แต่ไม่เคยคิดเลยว่าความคิดนั้นจะย้อนกลับมาทำร้ายมิ้นอย่างเจ็บปวด ถ้ารู้ว่าการเป็นลูกศิษย์ของพี่ จะเป็นอุปสรรคขัดขวางความรัก มิ้นก็คงไม่เลือกเดินสายนี้”

ธันว์เมินหน้าจากเด็กสาว ใบหน้าเผือดสีและแววตาหนักใจอย่างยิ่งยวด “เราเริ่มรักพี่ตั้งแต่เมื่อไหร่...เมื่อไหร่กันที่เริ่มมีความคิดแตกแถวแบบนั้น”

“ไม่รู้ค่ะ...มิ้นไม่รู้เหมือนกันว่าเริ่มต้นรักพี่เมื่อไหร่ แต่พอจำความได้พี่ก็อยู่ในใจมิ้นตลอดเวลาแล้ว” เด็กสาวพึมพำเบาๆ ราวกับไม่แน่ใจ

“แต่นั่นเรายังเด็กมาก ไม่รู้หรอกว่ารักแบบพี่ชายกับคนรักมันต่างกัน”

“ใช่...มิ้นอาจจะเด็ก แต่นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้มิ้นมองพี่ต่างจากพี่อัต” เธอหมายความว่ามองเขาต่างจากพี่ชาย เด็กสาวเสริมต่อว่า “ที่ผ่านมามิ้นแอบดีใจที่พี่ไม่มองผู้หญิงคนอื่น และแม้จะมีข่าวลือว่าที่พี่ไม่มอง เพราะมีคู่รักรออยู่ที่ต่างประเทศ แต่มิ้นก็ยังไม่เชื่อ และพยายามหลอกตัวเองตลอดมา พอมาวันนี้มิ้นรู้แล้วว่าข่าวลือพวกนั้นเป็นจริงทุกอย่าง และมิ้นรู้มากกว่านั้นด้วยว่าที่พี่ไม่สนใจผู้หญิงคนไหน เพราะพี่ยังลืมคนเก่าไม่ได้ พี่ตัดใจจากซาร่าห์ไม่ได้เพราะรู้สึกผิดต่อเธอ”

ธันว์อึ้ง หน้าซีดขาวดุจไร้สีเลือด เขาผิดเองที่ทำตัวสนิทสนมและตามใจเด็กสาวมากเกินไป คนที่วางตัวดุจพี่ชายกล่าวโต้ว่า “พี่ว่าเรามาไกลกันเกินไปแล้วหนูมิ้น หยุดพูดเรื่องนี้แล้วปล่อยให้พี่เข้าบ้าน”

“ไม่!” มินตราพูดเสียงเฉียบขาดพร้อมกับกางมือประกอบ

เขาหรี่ตา “ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเรื่องนี้ ในเมื่อเรารู้อยู่แล้วว่าพี่ยังไม่ลืมอดีต และเหตุผลของพี่ก็ดีเป็นบ้าที่จะไม่ลืมซาร่าห์เราว่ามั้ย?” หางเสียงคนพูดติดรอยประชดประชันและฉายแววกรุ่นโกรธอยู่ในที ธันว์พูดต่อว่า “เพราะฉะนั้นหลีกไป อย่ามาขวางทางพี่”

“มิ้นมาพบพี่คืนนี้ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้ ลืมซาร่าห์เถอะนะคะ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ ทุกอย่างเป็นอุบัติเหตุ”

“เราจะรู้อะไรหนูมิ้น เหตุการณ์เมื่อหลายปีก่อนเราจะมารู้อะไร”

“มิ้นรู้ พี่อัตบอกกับมิ้นหมดทุกอย่างแล้ว พวกพี่ไปพรีฮันนีมูนที่นอกเมืองด้วยกัน แล้วซาร่าห์ก็เกิดอุบัติเหตุถูกพวกขี้ยาฉุดไป เอ่อ...ฆ่าข่มขืน” หางเสียงของคนพูดสะดุดลงด้วยความรู้สึกเศร้าสลดไปกับโชคชะตาของบุคคลที่ตัวเองพูดถึง

ชายหนุ่มหน้าซีดเผือดอีกเท่าตัว เขาพูดเสียงต่ำในลำคอ “พี่จะไปหักคอเจ้าอัตค่าที่ปากไม่มีหูรูด”

“ไม่นะคะ...พี่อัตไม่ผิด ถ้าจะมีคนผิดก็เป็นมิ้นเองที่ไปรบเร้า แต่ยังไงพี่ควรเลิกรู้สึกผิดได้แล้ว นอกจากไม่เกิดประโยชน์ ยังไม่ช่วยให้ผู้หญิงคนนั้นฟื้นคืนมาได้ด้วย หยุดซ้ำเติมตัวเอง พี่ลงโทษตัวเองมานานเกินไปแล้วนะคะ อย่าทำร้ายตัวเองอีกต่อไปเลย ลืมอดีตแล้วตั้งต้นใหม่ มิ้นอยากให้พี่มองมิ้นอย่างผู้หญิงคนหนึ่งบ้าง ขอร้องอย่ามองว่าเป็นลูกศิษย์หรือคิดว่าเป็นน้องสาวของพี่อัต แต่ขอให้คิดว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่พร้อมจะรักและเป็นเจ้าสาวของพี่”

ธันว์เงียบขรึมลงไป ยิ่งฟังคำของเด็กสาวเขาก็ยิ่งนิ่งอึ้ง ที่ผ่านมาหลงคิดว่าอีกฝ่ายยังเป็นน้องน้อยที่ไม่ประสีประสา มาวันนี้ชายหนุ่มรู้แล้วว่าตัวเองคิดผิดถนัด...มินตราเติบโตขึ้นมากและเป็นสาวสะพรั่งในปีนี้ ธันว์เมินหน้าจากเด็กสาว พลางกล่าวว่า “อย่าพูดอะไรอีกต่อไปเลย รังแต่จะทำให้พวกเรามองหน้ากันไม่ติดและทำให้พี่กระอักกระอ่วนใจมากขึ้นไปอีก พี่ไม่เคยคิดกับเราเป็นอื่นนอกจากน้องสาวคนหนึ่ง และไม่คิดจะมาล้มเลิกความคิดและความตั้งใจในตอนนี้ด้วย ความสัมพันธ์อย่างคนรัก หรือสามีภรรยาไม่จีรังยั่งยืนเท่ากับความรักบริสุทธิ์อย่างพี่น้องหรอกนะ กลับไปตรองดูแล้วเราจะเห็นด้วยกับพี่”

“ทำไมพี่ถึงมองมิ้นอย่างผู้หญิงคนหนึ่งไม่ได้ มิ้นไม่สวยไม่คู่ควรกับพี่เหรอ”

ธันว์เบือนหน้ามาสบตาเด็กสาว เขาจ้องฝ่าความสลัวพร้อมกับตอบว่า “ไม่หรอก ไม่ใช่เหตุผลนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นเพราะอะไร”

“พี่ตอบเราไปแล้ว”

มินตรากัดริมฝีปาก สีหน้าดื้อดึง

อาจารย์หนุ่มมองภาพนั้นแล้วกล่าวว่า “เชื่อพี่สักครั้ง...อย่าคิดกับพี่อย่างหนุ่มสาวเลย วัยอย่างเราหาคนที่อายุใกล้เคียงกัน จะเหมาะกันมากกว่า”

“พี่ธันว์ก็ไม่ได้แก่กว่ามิ้นสักเท่าไหร่นักหรอก อย่ามาทำตัวเป็น ‘พ่อแก่’ นักเลย”

‘คนทำตัวเป็นพ่อแก่’ ขมวดคิ้ว “พี่อายุมากกว่าเรากว่ารอบหนึ่ง ยังจะว่าไม่แก่อีกเหรอ”

คนอ่อนวัยกว่ารอบหนึ่งเชิดหน้า “ก็แค่ 16 ปี จะแก่กว่าสักแค่ไหนเชียว”

“จะสักแค่ไหน? ก็แค่ว่าเป็นพ่อของเราได้ก็แล้วกัน กลับบ้านไปซะหนูมิ้น อาบน้ำให้เย็นๆ แล้วลืมเรื่องที่เราคุยกันคืนนี้เสียให้หมด”

“ไม่...พี่ธันว์เป็นคนไม่มีเหตุผลที่สุด ไหนลองแจกแจงมาสิว่าเราไม่เหมาะสมกันตรงไหน ทำไมถึงจะรักกันไม่ได้”

ธันว์มองแม่แมวน้อยที่วางท่าเป็นแม่เสือสาวอย่างอ่อนใจ “นี่หนูมิ้น...น้อยๆ หน่อย อย่ามาไล่ต้อนพี่ๆ ไม่ใช่ลูกไล่ของเรานะ”

“มิ้นไม่ได้ไล่ต้อน ก็แค่อยากรู้เหตุผลของพี่”

เขาเมินหน้า

“ว่าไงคะ”

คนเป็นอาจารย์ละสายตากลับมามอง พร้อมกับตอบว่า “ข้อแรกเราเป็นอาจารย์ลูกศิษย์กัน ข้อสองหนูมิ้นเป็นน้องสาวของเจ้าอัตซึ่งพี่รักไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ ข้อสามหนูมิ้นเด็กเกินไปสำหรับพี่ และข้อสี่ซึ่งสำคัญที่สุดพี่ยังรักและไม่ลืมซาร่าห์ และคิดว่าชาตินี้ไม่มีทางลืมผู้หญิงที่พี่รักได้ รู้อย่างนี้แล้วล้มเลิกความคิดที่จะรักและแต่งงานกับพี่เสียเถอะ ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ชาตินี้พี่ไม่คิดจะรักและแต่งงานกับผู้หญิงคนไหนอีก เพราะฉะนั้นอย่าเฝ้ารอความหวังจากพี่เลยหนูมิ้น จะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์”

..............