เราเป็นตัวอิจฉาค่ะ

แต่บทส่วนมาก มักได้เป็นแค่เพื่อนพระเอก เอิ๊กกกก

จริงด้วยค่ะ

มาส่งการ์ดเชิญค่ะ

มุมมองดีดีที่มอบให้
น่ารักดีค่ะ

คุณหมอคะ ยังมี ตัวจริง และตัวสำรองด้วยอะคะ
ทุกวันนี้คุณหมอเป็นตัวจริง หรือว่า ตัวสำรองอยู่คะ
แต่ยิ้มเอง วันนี้ เป็นตัวอ้วน (เหมือน เรเน่ เมืองไทย) ยังไงยังงั้นคะ

สำหรับคนหัวรุนแรงอย่างผม
ผมอยากเป็นผู้กำกับครับ...
แหม่..ทำเป็นเข้ม -*-

คิดเหมือนกันเลยค่ะ
เคยคิดเรื่องตัวเอก ตัวประกอบเหมือนกันนะคะ
ตอนนี้มิ้มกะลังเป็น นางเอกที่กำลังตามหาพระเอกอยู่แหละค่ะ
หุหุ น้ำเน่ามักมัก

ขอให้หาเจอครับ

ผู้ชายดีๆไม่ได้มีแต่ในนิยายครับ

-ผมเป็น "ตัวสำรองเสริฟน้ำนะครับ"
เป็น "เรเน่" นี่ดีแล้วครับ หนุ่มๆหลายคนหลงรักเธอในเรื่อ
บริตเจต โจน์ ไดอารี่ ตั้งมากมาย


-ผมว่าหนังที่คุณเจตน์กำกับ คงไม่ใช่ประเภทที่มี "โมเสอิก" ลอยไปลอยมาให้เห็นน่ะครับ

ทฤษฎีนี้เป็นจริงเสมอครับ

ตอนนี้เป็นหลายบทบาทค่ะ
แต่คงเป็นตัวประกอบสำหรับชีวิตคนอื่น

ตัวเอกของสามีและลูกค่ะ

บทสำคัญน่ะครับนั่น

... มันถูกต้องแล้วล่ะครับ ที่แต่ละคนก็จะเป็นตัวเอกใน "ฉากละครชีวิตของตัวเอง" และเป็นเพียง "ตัวประกอบ" เวลาเข้าไปเกี่ยวข้องกับชีวิตของคนอื่น
... และเลยพาลให้ผมนึกไปถึงหนังดีๆ ที่มีอะไรเกี่ยวพันกับหัวข้อนี้ของคุณหมอ อาทิเช่น The Truman show และ Pleasantville (เรื่องหลังนี่ผมชอบมั่กๆ แทบจะอยู่ในลิสต์ท็อปเท็นเลยทีเดียว) ... ไม่ทราบคุณหมอดูหมดแล้วรึยังอ่ะครับ? ถ้ายังก็ลองหามาดูนะครับผม

... แต่อย่างไรก็ตาม ในทางศาสนาท่านว่าไว้ว่า คนเราเกิดมาลำพังตัวคนเดียว และเวลาตายก็ตายไปอย่างโดดเดี่ยว ไม่มีใครตายพร้อมกับเรา (ถ้าไม่ใช่อยู่ในเหตุการณ์ร่วมเฉพาะ) ... ดังนั้นยังไงๆ ก็คงต้องทำใจให้เคยชินกับความเหงา และความโดดเดี่ยวเข้าไว้อ่ะครับ ... มีเพียงผลจากกรรมดีชั่วที่เราทำไว้เท่านั้น ที่จะติดตามเราไปยังชาติภพถัดๆ ไป

... เอ! เปิดเรื่องด้วยหนัง ... ไหงจบด้วยศาสนาได้หว่าเรา ?!? แหะๆ

Pleasantville--- ผมยังไม่มีโอกาสดูครับ เปิดผ่านๆหลายทีแล้วครับ
อย่างนี้ต้องถอยมาดูซะหน่อย

ตอบได้สะใจจอร์จอีกแล้วครับ

ผมเล่นเป็นตัวเอกตลอดครับ
เรื่องไหนบทไม่ส่งผมไม่เล่น